De gevangenis

De gevangenis staat een eindje buiten New York en het is er geen pretje. Elke nacht worden er heel veel mensen binnengebracht die wel iets fout gedaan moeten hebben. In de ontvangsthal staan allemaal cellen zoals je ze in soaps ziet van ijzeren spijlen, en er zitten drie bewakers bij. Als je in de gevangenis komt mag je iemand bellen om je eruit te kopen, voor een flink geldbedrag, en als diegene niet opneemt heb je pech en moet je een dag wachten. Als er niemand is om je eruit te halen krijg je een straf of een cel toegewezen voor een langere tijd. De cel voor een langere tijd is niet meer voor jou alleen, maar moet je delen met vier anderen. Hij is smerig en er staan vijf bedden zonder matrassen en een goor toiletje, verder zijn de muren volgekrast met allerlei tekstjes en natuurlijk veel turfstreepjes.

Jake zat op een laag bankje in de cel, hij had een uur geleden Ally gebeld en haar kort uitgelegd dat hij in de gevangenis zat en dat er iemand nodig was om hem eruit te kopen. Hij had eerst gedacht dat hij beter iemand van de gang kon vragen, alleen dat zou betekenen dat hij iets terug moest doen voor de gang, en daar zat hij niet op te wachten. Zeker niet nu hij eruit wilde stappen. Hij hoopte maar dat Ally snel zou komen, hij wist dat ze dit niet leuk ging vinden. Hij wist ook niet hoe het was gebeurd. Hij was aangehouden door de politie, hij had wat drugs bij zich maar niet om te verkopen ofzo. Verder hadden ze zijn wapen afgepakt, die had hij immers altijd bij zich. Nu niet meer dus. Dat was iets waar Ally vast blij mee zou zijn, dacht hij. Hij wist dat ze het wapen verschrikkelijk vond, maar het hoorde wel bij hem. Hij voelde zich een stuk minder veilig nu hij het ding niet had, al had hij het wapen nog nooit daadwerkelijk gebruikt.

Allyshia's ademhaling ging snel toen ze bijna door de straten rende. Ze was op het werk geweest en was erachter gekomen dat de gevangenis nog niet eens zo ver weg was. Ze was benieuwd wat Jake uitgevreten had dat hij in de gevangenis zat en dat het blijkbaar zo erg was dat hij zich niet schaamde haar op te bellen. Ze maakte zich ook wel een beetje zorgen, wat als er iets gebeurd was? Als hij in een of ander gevecht terecht gekomen was? Ze had een ehbo koffertje in haar auto gegoooid, de tweedehands auto van Summer welteverstaan. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze bij de gevangenis aankwam en op de parkeerplaats zette ze de auto stil, kort ging ze met haar hand door haar haren, was ze wel vertoonbaar? Eigenlijk vond ze het niet zo leuk als Jake haar zo zou zien, maar dat moest dan maar. Vlug ging ze het gebouw binnen. Ze wilde hem eerst hier weg hebben en dan zou ze hem eens flink de huid volschelden. Toen ze binnenstapte zag ze meteen een bekend gezicht, een van de gevangenisbewakers kwam elke week bij hun naar de voedselbank, die bij de soepkeuken hoorde. Hij glimlachte en zwaaide naar haar. Ally liep naar hem toe. "Ik kom voor Jacob Firestone" zei ze tegen hem en de man keek haar met een afkeurend gezicht aan. "Ally, dat had ik nou niet achter je gezocht" zei hij, terwijl hij zijn hoofd schudde. "Maar kom maar mee" hij knipoogde naar haar. "we kunnen deze voor een keer wel door de vingers zien" Allyshia glimlachte dankbaar en hoopte maar dat Jake het gesprek niet meegekregen had. "hoe is het met Summer?" vroeg de man, die Willy heette. "Oh, zoals altijd, als je het haar vraagt." glimlachte Ally.

Jake zag Allyshia al snel de ruimte binnenlopen waar ze hem vast hielden. Hij stond op toen hij haar zag en glimlachte rustig. Het was pas de eerste keer dat hij hier zat, dus was hij blij dat het nie nog langer hoefde te duren. Hij knikte eventjes beleefd naar de gevangenisbewaarder die de cel voor hem open maakte. Daarna richtte hij zijn blik dankbaar op Ally, hij zei niet zoveel. Hij wist dat als hij nu teveel zei dat ze hem vrolijk weer in de cel zouden gooien, dat was nou net het mooie. Iedereen hier wist dat hij bij een gang hoorde, en iedereen wist dat die gang opgedoekt moest worden door de politie. Alleen werd het lastig als alle leden telkens binnen twee uur vrij komen. Hij sloeg een arm om de middel van Ally heen. 'Dankje,' zei hij kort tegen haar.

Allyshia negeerde hem en draaide uit de omhelzing. "En hoe is het met Nel en de kinderen?" vroeg ze aan de gevangenisbewaker, terwijl die de cel afsloot en weer voor hen uitliep. Ze liepen door de hal heen een nadat Willy geantwoord had knipoogde hij naar haar. "tot volgende week dan" zei hij, en Ally zei hetzelfde terug. Ze liep nu samen met Jake het gebouw uit, richting de oude auto van Summer. Ze trok de deur aan de bestuurderskant open en ging zitten. Toen keek ze Jake aan. "wat is er gebeurd" vroeg ze vluchtig, "ben je ergens gewond ofzo?"gooide ze er bezorgd achteraan. Ze was boos, maar nu wilde ze eerst weten wat er aan de hand was. Haar ogen waren groot en bezorgd en ze moest moeite doen niet in huilen uit te barsten, ze wilde hem nooit meer zo uit een gevangenis hoeven halen, het was eng en helemaal niet haar ding, dat had ze wel al door.

Jake had niet verwacht dat ze zich zo uit zijn omhelzing zou draaien. Het voelde niet fijn dat ze zo bij hem wegging. Alsof ze niet wilde dat hij aan haar zat, hij gebood zichzelf er verder niet over te twijfelen. Het had vast een goede reden. Jake luisterde naar hun gesprek, hij had zin om die man op zijn bek te slaan omdat hij zo naar Ally deed. Hij hield zich in, natuurlijk hield hij zich in. Maar hij was wel blij toen hij van hen weg kon lopen. Hij keek naar Ally toen hij in de auto zat. 'Ik ben opgepakt, verkeerscontrole en ik had een wapen bij me. Dus er is niet heel veel gebeurd,' zei hij tegen haar. Hij zei er maar niet bij dat hij ook drugs op zak had gehad. 'En nee ik ben niet gewond,' zei hij tegen haar. Hij zag haar grote bezorgde ogen, alleen wist hij niet wat hij daarop moest zeggen. Toch sprak hij uiteindelijk: 'Ally, je hoeft niet bang te zijn omdat ik een keer in de gevangenis ben gegooid. Er is verder niets aan de hand.'

"Jake, wat verberg je?" vroeg ze vrijwel meteen, hij vertelde haar niet alles, en dat was ze niet van hem gewend. Het stoorde haar enorm dat hij er zo makkelijk over deed. "Verdomme Jake, hoor je wat je zelf zegt?!" de tranen verschenen in haar ogen. "ik krijg je aan de telefoon, terwijl ik op mijn werk ben, en het enige wat ik als uitleg krijg is: Ja, ik ben opgepakt" ze keek hem boos aan. "en nu mag ik me geen zorgen maken als ik je uit de gevangenis moet halen?" haar ogen spuugden vuur. "waag het eens dat nog een keer te zeggen" ze was echt boos nu. Het feit dat ze gezegd had dat ze op haar werk was negeerde ze maar even, ze zou gewoon geen antwoord geven als hij ernaar vroeg. Jake hoefde echt niet te weten wat zij allemaal in haar vrije tijd deed. Ze draaide haar hoofd weg om de tranen die nu toch begonnen te lopen te verbergen. Hoe durfde hij? Ze was zich een ongeluk geschrokken. En ze had hem toch gezegd dat dat wapen bij zich dragen stom was? "waar is je auto eigenlijk?" vroeg ze uiteindelijk met trillende stem, die half overstemd werd door het luide startgeluid van de oude auto.

'In de garage, ik was op de motor,' zei hij tegen haar. 'Je had beloofd dat je je niet teveel met dit deel van mijn leven te bemoeien. Ik heb jou gebeld omdat ik anders nooit meer bij die gang weg kom. Ik weet niet wat je wilt. Maar ik dacht toch echt dat je had gezegd dat je wilde dat ik bleef leven.' riep hij naar haar. Daarna gooide hij de deur van de auto open en stapte uit. Hij begon al weg te benen, hij had hier geen zin in. Hij was nu toch weer vrij? Hij begreep haar probleem gewoon totaal niet, voor hem was het niet zo vreemd om over de gevangenis te hebben. In de gang werden constant mensen opgepakt, een paar uur later stonden ze weer buiten maar toch. Het was in zijn wereld niet zo abnormaal als in die van haar. Hij liep richting de weg, hij zou wel naar het dichtstbijzijnde busstation lopen en de bus naar Franklin High nemen.

Ally keek hem tamelijk hopeloos aan toen hij uit de auto stapte. "Jake, niet doen" fluisterde ze, de tranen drupten nog over haar wangen en in stroompjes over haar kin. "Niet weggaan" ze had hem net terug. Het was waar ze had het beloofd, maar hij had haar gebeld, en natuurlijk wilde ze hem niet dood hebben, hoe kwam hij erbij dat alleen maar te denken. Ze opende de deur en sprintte achter hem aan, pakte zijn hand vast en ving zijn blik. "Alsjeblieft?" bewoog haar mond, maar ze kreeg er geen geluid uit. Ze wilde hier normaal met hem over praten, gewoon even als mensen, wilde dat hij het haar zou vertellen. Ze was zo enorm geschrokken dat ze niet echt normaal na kon denken. Je hoort ook niet elke dag dat je vriendje in de gevangenis zit.

Jake keek haar recht aan, zag haar hopeloze blik. Zijn hart brak, hij deed zichzelf pijn door haar pijn te doen. Hij had haar hand ook vastgepakt en keek haar nog steeds recht aan. 'Ik, sorry...' fluisterde hij toen zachtjes. Hij kwam niet verder ,wist niet meer wat hij wilde zeggen. Hij hield van haar, maar hij kon niet zo makkelijk over dit deel van zijn leven praten. Zeker niet omdat zij er sowieso niet bekend mee was. Dingen die voor hem normaal waren waren dat niet voor haar. Dat wist hij, hij had het al die tijd geweten. En toch... Toch hield hij van haar, ondanks dat ze de helft over hem niet wist.

"Kom, alsjeblieft, stap gewoon in de auto, die breng ik terug en dan kom ik vanmiddag gewoon weer naar Franklin, laten we dit gewoon vergeten, oké?" ze wilde nog steeds het hele verhaal weten, maar merkte dat dat hem niet ging worden. Zij vertelde hem ook niet over haar dubbelleven. Ergens vond ze dat hij recht had op geheimen. "En zeg, alsjeblieft, nooit, maar dan ook echt nooit meer dat ik zou willen dat je dood gaat" het kwam er piepend uit. "Echt niet" bij het idee alleen al begonnen de tranen die er toch al waren harder te stromen.

Heel eventjes sloot Jake zijn ogen, daarna trok hij haar tegen zich aan en streek troostend over haar rug. 'Het spijt me, ik zal het niet meer zeggen,' fluisterde hij. Hij wiegde haar een klein beetje heen en weer, troostend. Voor een voorbijganger zou dit er heel vreemd uit zien. Een jongen, overduidelijk arm, en een meisje wat totaal niet in zijn wereld paste. En toch waren ze zo intiem en liefdevol naar elkaar toe. Hij hield van haar, en ondanks dat hij dat niet altijd zo liet merken kon hij niet zonder haar leven.

Haar handen graaiden zich vast aan zijn shirt en ze zou het niet toelaten dat er meer dan een millimeter ruimte tussen hen zat, de tranen stopten langzaam met stromen en ze snufte even. Rook zijn geur, en sloot haar ogen kort. Ze sliep slecht de laatste tijd, haar kamergenootjes konden totaal niet met elkaar opschieten en in haar hoofd bleef ze elke keer rondjes draaien om Jake, Zijn leven was hard, en ze wilde het makkelijker maken voor hem, maar wist ook wel dat dat niet zou gaan als ze op deze manier reageerde. "het spijt me, ik had niet boos moeten worden" mompelde ze tegen zijn t-shirt.

Nog steeds wreef hij kalmerend over haar rug heen. 'Het maakt niet uit,' fluiserde hij. 'Ik moet niet van jou verwachten dat je dit soort dingen ineens normaal vind,' fluisterde hij toen tegen haar. Hij hield haar nog steeds vast maar begon nu wel naar de auto terug te lopen. Het was zachtjes gaan sneeuwen en hij had het eigenlijk niet zo op de kou van sneeuw.

Allyshia liep met hem mee en veegde met haar shirt de tranen van haar gezicht, waardoor het helemaal onder de mascara kwam te zitten, ze stapten in de oude auto en glimlachte even naar hem voordat ze instapte. "dankje" zei ze zachtjes, het was fijn dat hij het besefte en ook hardop toegaf. Ze startte de auto en reed met veel lawaai en rammelend ijzer de parkeerplaats af. "welke garage?" vroeg ze, alsof er niets gebeurd was, "oh weet je wat, ik rijd meteen door naar school, ik heb liever niet dat je in dit weer naar huis rijdt, veel te glad" ze glimlachte naar hem.

Jake keek haar eventjes kort sarcastisch aan. 'Ik heb liever niet dat jij nog weg gaat nadat je me hebt afgezet, veel te glad.' zei hij tegen haar. Ergens was het misschien wel goed dat ze hem niet liet rijden, hij was nou niet echt iemand die zich aan de verkeersregels hield. En reed dus meestal te hard, niet echt veilig met dit weer. 'Blijf alsjeblief,' smeek hij haar toen. hij liet zijn puppyogen en smeekblik op haar los.

Ze schudde haar hoofd. "sorry kan niet, ik moet de auto echt nog even terugbrengen" de auto protesteerde door een nieuw rammelend geluid te maken, "en ik denk dat ik hem nog even na laat kijken op de terugweg" zei ze, met een onzekere glimlach. Eigenlijk had ze haar rijbewijs nog helemaal niet en mocht ze alleen rijden als er iemand die wel een rijbewijs had bij was, maar dat zei ze maar niet tegen Jake, ze was veel te jong om een rijbewijs te hebben en had zich tot nu toe telkens uit de verkeerscontroles kunnen praten, gewoon omdat ze elke keer een man had die haar moest controleren.