Kamer 266: Lively, Kira, Dawn, Lauren.

Flynn stond meteen op toen zij opgestaan was, liep naar haar toe toen ze in het midden van de kamer stond. "Kom op" fluisterde hij lief terwijl hij zijn armen om haar heensloeg. (je weet wel dat ik hem eerst verliefd laat worden op courtney he?) Hij trok haar tegen zich aan. "Toe maar, het is niet verkeerd om te huilen" hij huilde niet meer, deed hij gewoon niet meer aan. Hij kon wel elke keer huilen, maar schoot er niets mee op. De tranen waren uit hem weggevloeid, al lang geleden. Hij had al lang niet meer het gevoel gehad dat het hem iets uitmaakte, tot hij hier op school kwam, tot hij Courtney en Lauren had ontmoet.

WHaha, ja, maar zij wordt al wel verliefd op hem...
-

Lauren legde haar hoofd tegen zijn schouder en huilde al haar verdriet eruit, tot echt al de tranen op waren en haar hoofd bonkte. Ze voelde zich veilig in zijn armen. Toch iemand die om haar gaf dus, of er in ieder geval wás als ze weer last had van zo'n vreselijke huilbui. 'Dank je' mompelde ze, maar het klonk gesmoord, en bijna niet verstaanbaar omdat ze in zijn t-shirt praatte.

"graag gedaan" fluisterde hij terug. Hij streelde haar lange haren op haar rug om haar rust te geven. Het klonk alsof ze het moeilijk gehad had. "wil je erover praten ()?" vroeg hij zachtjes.

Lauren haalde haar schouders op. 'Wat valt er te zeggen? Ik heb gewoon helemaal niemand meer' zei ze met verstikte stem, en ze moest haar best doen de woorden uit haar keel te kunnen persen. Voorzichtig deed ze een stap naar achteren en keek hem met haar rode, betraande ogen aan. Hij was zo aardig, zoveel sterker dan haar. Ze moest elke keer haar best doen uit bed te komen, om de dag door te komen en 's avonds weer huilend in slaap te vallen. Het was een lange, saaie sleur, en er leek niks te gebeuren om haar er weer uit te krijgen.

Flynn knikte begrijpend. Hij begreep het. En hij wilde ergens dat het niet zo was. HIj zou haar niet kunnen zeggen dat hij het begreep. Hij kon haar moeilijk zeggen dat zijn ouders overleden waren, terwijl hij ingeschreven stond als zoon van de twee mensen die hem in huis genomen hadden. Zijn leven bestond uit rennen, rennen om in leven te blijven. Rennen van alles wat hem ooit dierbaar was.

Ze zonk toch op de grond neer, omdat het gewoon . 'Het begon allemaal toen mijn ouders omkwamen bij een auto-ongeluk, ongeveer drie maanden geleden.' vertelde ze, met vlakke stem omdat haar tranen opwaren, en al haar emoties leken daarbij naar buiten gevloeid te zijn. 'En toen ging het van kwaad naar erger.'.

Flynn liet zich naast haar zakken. Legde zijn hand op haar schouder. "wat bedoel je met van kwaad tot erger?" wilde hij weten. Nu ze begonnen was wilde hij er ook het fijne van weten.

Lauren zuchtte. 'Nou, ik was eerst blond, heel populair veel vrienden. Dat soort dingen..' legde ze uit. 'Mijn broer vond dat ik dom deed toen ik mijn haar zwart verfde, ging roken en deed alsof niks me meer kon schelen. Mijn neppe vrienden zijn al meteen afgehaakt, en mijn twee beste vrienden probeerden het wel, maar waren veel te druk met hun relaties. En nu ben ik alleen'. Het was een lange stroom woorden, en ze hoopte dat hij er iets van begrepen had, al schatte ze hem niet bepaald dom in.

Flynn keek haar kort aan. Misschien was het egoïstisch van haar te denken dat ze alleen was. "roken is altijd dom" zei hij toen simpel. "en ik denk dat je broer bang was dat er dingen veranderden. Je ouders waren net ..." hij liet het woord even weg. "en dat was een enorme verandering, en als jij ook verandert, is dat voor hem denk ik heel moeilijk" Hij keek haar aan. "en alleen ben je nooit" dat was simpelweg de waarheid. "je moet alleen weten waar je moet zoeken, ik weet zeker dat die vrienden van jou je overal zo veel mogelijk bij zouden betrekken..." dat wist hij niet, maar dat was troostend bedoeld.

Lauren keek in zijn -echt super, super, super mooie- ogen en knikte. 'Misschien heb je gelijk, er zal vast wel iemand zijn, ergens. Het is alleen moeilijk om liefde om je heen op te zien bloeien en zelf niemand te hebben, dat vroeger ook al, alleen toen verborg ik mijn gevoelens meer' legde ze voorzichtig uit, en ze keek hem niet meer aan, keek naar het vloertapijt en tekende er met haar vingers figuurtjes in.

"Maar Lauren, dat overkomt je echt nog wel een keer, maar misschien helpt het niet om het zo te pushen?" vroeg Flynn terwijl hij gemakkelijker ging zitten. Om de een of andere manier moest hij aan Courtney denken als ze het hier over hadden. Courtney was mooi, lief, knap, aardig en zo kon hij nog wel even doorgaan.

Lauren glimlachte naar hem. 'Je zal wel gelijk hebben' zei ze zachtjes. 'Heb jij iemand...?' vroeg ze en ze keek hem twijfelend aan, het wa s handig om te weten, zodat ze zichzelf geen valse hoop zou geven, dat was zo zinloos.

Flynn merkte dat hij blosjes op zijn wangen kreeg. "niet echt" zei hij met een glimlach. Hij had niet door dat ze het wilde weten omdat ze zich volledig in hem aan het verknallen was.

Lauren keek naar zijn reactie en er gleed een klein, maar pijnlijk glimlachje, dat betekende gewoon een ja. Ze wist het wel, ze zou altijd alleen blijven, niemand gaf echt iets om haar, wat deed ze hier nog? 'Hoe heet ze?' vroeg ze voorzichtig.

Flynn schudde zijn hoofd. "het is niets, gewoon een vriendin van me" zei hij simpel. Een poging om het gesprek op een ander been te zetten.

~~
ik weet nix meer :S

NEW
--

Lauren stond in de badkamer voor de spiegel. Ryan zou straks komen en ze wilde er goed uitzien, al had ze niet teveel haar best gedaan, want dat stond zo stom. Ze had gewoon een joggingbroek aan, een strak topje, waarin haar figuur goed uitkwam en haar haren in een staart gebonden. Snel smeerde ze wat lipgloss op en liep terug naar haar kamer, waar op dit moment niemand was. Al haar vriendinnen waren weg en ze ging achter de piano zitten om nog even wat te spelen en zingen totdat Ryan kwam.

Fluitend en duidelijk buiten zichzelf vrolijk wandelde Ryan door de gangen. 226, dat ha hij goed onthouden, het numme was in zijn hoofd geprent en ginger voorlopig niet meer uit. Hij klopte beleefd op dedeur en wachtte kort af, hij had niet veel meer aan zijn uiterlijk gedaan dan normaal, al had hij zijn shirts met onder andere 'Dude, I fucked your girlfriend.' en 'I've been doing your mom' verstandig in zijn kast gelaten. Helaas had hij niet veel beters dan 'What are you, nuts!?' tot zijn beschikking en droeg hij een knalrood shirt met deze woorden er in zwart opgedrukt, een zwarte skinny waarvan velen zouden zwerendt hij van d meisjesafdeling kwam, een knalrode pet met een zwarte klep en om he af te maken zwarte kisten met rode veters.

Lauren was midden in een zin toen ze een klop op de deur hoorde. Ze stopte met spelen en stond vliegensvlug op, waarna ze zich naar de deur haastte. Belachelijk gretig trok ze hem open en keek in Ryan gezicht, een aantal centimeter boven dat van haar. 'Hoi' zei ze met een glimlach, en ze vergat hem helemaal binnen te laten.

Ryan straalde toen Lauren de deur opendeed, ze zag er zoals gewoonlijk prachtig uit, 'Hey...' zei hij met een schuine grijns en hij keek even langs haar de kame in, 'Kan ik... Binnenkomen?' vroeg hij voorzichtig aan haar, ze blokkeerde et pad een beetje.

Lauren glimlachte en bloosde een beetje. 'O, ja natuurlijk' zei ze en ze deed snel een stap opzij. Ryan zag er geweldig uit en ze kon zich niet voorstellen dat hij haar nog nooit eerder opgevallen was. Maar ze moest niet zo overdreven doen, ze kende hem helemaal niet goed en Ian had ook al tegen haar gezegd dat ze zich niet meteen te makkelijk aan hem moest geven. 'Ga zitten' zei ze en ze gebaarde naar een bureaustoel waarna ze zelf op het bed ging zitten en haar boeken uit haar tas pakte.

Ryan glimlachte breed naar Lauren en ging op de bureaustoel zitten, waarop hij wat hen en weer draaide met de stoel, iets wat hij niet kon laten bij stoelen die de mogelijkheid hadden om te draaien. 'Welk vak geen we doen? Of heb je alleen moeite met bio?' vroeg hij, niet werkelijk geinterreseerd.

Lauren dacht even na. 'Ehh...' het was moeilijk om na te denken als hij zo dicht in de buurt was, 'Bio, Aardrijkskunde en Natuurkunde geloof ik' zei ze terwijl ze met haar hand over de dekbedovertrek ging en hem niet aan durfde te kijken omdat ze wist dat het dan al helemaal onmogelijk ging worden zich op school te concentreren.

Ryan knikte kort, 'Okee laten we maar beginnen met Aardrijkskunde, daar heb ik zin in.' zei hij en hij keek naar Lauren met zijn door onopvallend oogpotlood omringde, lachende ogen. Dit was... Ongemakkelijk. 'Bij aardrijkskunde moet je heel vaak denken aan de oorzaak van wat je moet onthouden, altijd aan je vragen, "waarom is dat zo?" en dat opzoeken als je het nog nietweet.'

Lauren knikte en keek hem toch aan, wat voor blozende wangetjes zorgde. 'Oké, dat klinkt simpel' zei ze en ze pakte haar boek. 'Heb jij dezelfde methode?' vroeg ze hem waarna ze haar boek naar hem toe gooide en iets gemakkelijker aankeek. Ze zou gewoon doen alsof die zoen van een paar dagen geleden nooit gebeurd was, ze wist eigenlijk wel zeker dat het voor hem niet zoveel betekent kon hebben als voor haar.

Ryqnknikte en sloeg het boek op de beginpagina van hoofdstuk 2 open. Zijn ogen stonden verdrietig en misschien zelfs we teleurgesteld. Lauren gedroeg zich alsof er nooit iets tussen hen gespeeld had behalve het feit dat ze nu biopartners waren. Hij had gehoopt haar op zijn minst zijn vriendinnetje te kunnen noemen op dit punt en vond het vreselijk te merken dat Lauren daar hoogstwaarschijnlijk anders over dacht. 'Het is niet heel moeilijk als je maar logisch nadenkt en oplet. Al kan ik nu aan dat tweede weinig meer doen.' zei hij op een toon die hij gebruikte tegen mensen die hij niet kende, onverschillig en ongeinteresserd, Lauren was immers ook niet geinteresseerd in hem, deed alsof ze hem nog minder goed kende dan werkelijk het geval was, en dat deed pijn.