'De' hangplek voor jongeren.

'Four years old with my back to the door All I could hear was the family war Your selfish hands always expecting more Am I your child or just a charity award You have a hollowed out heart But it's heavy in your chest I try so hard to fight it But it's hopeless, hopeless, you're hopeless. Oh father, please father I'd love to leave you alone, but I can't let you go Oh father, please father Put the bottle down for the love of a daughter'Kwam er volledig zuiver uit Lively haar mond terwijl haar handen over de snaren van de gitaren zingen. Ze had haar capuchon van haar vest op gedaan en zat zo gitaar te spelen in de hangplek.

https://www.youtube.com/watch?v=kA73Ylfilxk

Alex kwam op haar skateboard aangereden om even rustig te zitten. Ze merkte al snel dat er een meisje gitaar zat te spelen. Het was goed, dat hoorde ze meteen, maar haar gezicht verstrakte. Wat ze zo van het liedje hoorde ging het over familie, iets waar zij niet al te goede ervaringen mee had. Soepel stuurde ze naar een bankje tegenover het meisje en ging zitten. Ze liet zich achterover zakken en luisterde naar het gezang van het meisje. Ze vroeg zich af of het meisje ook op Franklin High zat, ze was goed genoeg in ieder geval.

Lively was zo geconcentreerd op haar gitaarbezig dat ze het meisje geeneens had gehoord. Maar goed ook , want ze hield totaal niet van stoorders. Ze zong het nummer af en sloeg de laatste gitaar aan. Ze zuchtte even en keek toen wat om der heen en zag het meisje zitten. Ze fronste even en beet op me lip.'Ehm hii'Zei ze wat zachtjes en glimlachte wat flauw

Alex luisterde met gesloten ogen tot het meisje klaar was. Ze opende haar ogen toen ze het slotakkoord hoorde. " Heey," antwoorde ze met een scheve glimlach. Haar handen had ze om de rand van haar skateboard geklemd. "Je zingt goed, zit je op Franklin High?" Als dat wel het geval was zou het niet zo raar zijn dat ze haar niet kende. Ze had een vast groepje en ging daarnaast niet met zoveel mensen om.

Lively glimlachte wat vaag.'Dankje, ehm ja, daar zit ik inderdaad op. Jij dus ook lijkt me?"Vroeg ze wat glimlachend en borg haar gitaar toen op in de tas. Ze had even geen zin meer om te spelen. Het was maar eventjes tijdelijk om alleen maar te kijken hoe het nummer zou gaan klinken en het was helemaal niet de bedoeling dat andere het zouden gaan horen

Mai liep over de hangplek heen, het was om haar heen donker. De avond was een paar uur geleden gevallen en Mai was nog opweg naar de school. Alleen was ze hopeloos verdwaald geraakt, een paar straatlantarens verlichte het pad om haar heen, maar het maakte niet dat ze zich daardoor veiliger voelde. Ze trok haar jas iets dichter om haar heen en rilde kort.
Zo snel als ze kon liep ze door, dit was lastig doordat ze laarzen met hakken aan had. Iets wat ze niet vaak droeg, ze droeg al bijna nooit schoenen en eigenlijk ook maar heel zelden hakken. Maar het had goed gevoeld toen ze vanmorgen in haar appartement was geweest. Nu was dat anders. Het gaf haar juist een onveilig gevoel, omdat ze er niet snel mee uit de voeten kon maken.

Matt zat met een paar vrienden op een muurtje. Voor andere mensen zouden ze er eng uitzien, want ze waren allemaal vreselijk groot. HIj had een blikje bier in zijn hand, maar had er nog niet zoveel van gedronken. Opeens zag hij een meisje lopen, ze zag er een beetje hulpeloos uit. Hij sprong van het muurtje af, en negeerde het geroep van zijn vrienden. Binnen een paar passen was hij bij haar. "Alles oké?" vroeg hij haar met vriendelijke stem.

Mai schrok van de grote jongen, of eerder man die op haar afkwam. Ze keek hem eerst eventjes met angstige ogen aan, maar besloot al snel dat hij haar geen kwaad zou doen. 'Alles is oke,' zei ze toen rustig. Ze rilde nogmaals omdat ze het nog steeds koud had. Eigenlijk was het helemaal niet oke, ze voelde zich eenzaam en koud. Was bang dat ze de school niet meer voor de nacht terug zou vinden.

"ZO ziet het er niet uit. Ben je de weg kwijt?" vroeg hij haar. Hij had een goede mensenkennis en dacht wel door te hebben wat er aan de hand was. Hij bekeek haar even goed. Niet extreem knap naar zijn smaak, maar ook niet lelijk, hij was nu alleen gewoon niet op zoek. Er was sowieso toch maar één meisje dat de laatste tijd in zijn hoofd bleef hangen.

Mai keek hem aan, ze wilde zijn hulp niet. Ondanks dat ze hem niet inschatte als het soort dat haar zou aanvallen voelde ze zich toch niet op haar gemak gewoon omdat het zo groot was. 'het gaat prima,' herhaalde ze nogmaals vor hem. Ze wilde niet dat hij haar hielp, ze wilde dat hij wegging. En aan de andere kant wilde ze da ook juist weer niet, want het zou tot gevolg hebben dat ze weer alleen zou zijn.

Matt keek haar even aan. "Oké, als je mijn hulp niet wil" zei hij en hij draaide zich om. "Hoe laat gaan we weer naar Franklin?" riep hij naar de jongens in het algemeen, en hij ging weer op het muurtje zitten.

Mai was al doorgelopen, toen hoorde ze de stem van de jongen. Franklin? Ze had hem niet ingeschat als iemand die naar zo'n school zou gaan. Direct draaide ze zich weer om. 'Wacht eventjes!' riep ze naar hem. Ze bleef staan en hoopte dat hij terug zou komen. Ze wilde het niet toegeven, maar nu wilde ze zijn hulp eigenlijk toch wel.

Matt keek haar schamper aan. "Wil je mijn hulp nou wel of niet?" vroeg hij, maar hij liep toch naar haar toe. "Jij weet ook niet wat je wilt". Hij sloeg zijn armen over elkaar, maar zijn blik was niet dreigend, eerder een beetje bezorgd.

Mai glimlachte half. 'Sorry,' mopelde ze een beetje. 'Moet jij ook terug naar Franklin?' vroeg ze hem toen schuchter. Ze keek kort naar de grond, beschaamd dat ze de weg moest vragen. In het reservaat kon ze altijd zonder enige moeite de weg vinden, maar de straten van New York waren verwarrend.

"Ik was eigenlijk nog niet echt van plan om nu al terug te gaan" zei hij een beetje verontschuldigend. "Maar ik ga over een half uurtje of zo, anders kan ik je deweg wel wijzen" bood hij aan.

Het was al aardig donker geworden, maar de lantaarnpalen zorgden voor een gelig licht over het pleintje. August in de schaduw van een boom die aan de zijkant van het pleintje stond en liet zijn blik over het plein glijden. Hij was hier al een tijd niet meer gekomen, zeker s' avonds, hij wist maar al te goed dat hier in de buurt nog wel eens wat dealers rondliepen. Hij wilde liever niet het risico lopen dat hij een oude bekende tegenkwam.

Sahirah liep tussen de schaduwen door, om zo min mogelijk op te vallen. Ze trilde lichtjes omdat ze zo dicht bij de verlichting van de drugs was. Het had geen moeite gekost om deze plek te vinden, een beetje rondvragen was meer dan genoeg geweest. Af en toe keek ze schichtig om zich heen, bang voor mensen van de school die hier onverwacht zouden rondhangen. Eigenlijk zou ze hier niet eens mogen zijn, ze had Matt als excuus gebruikt, dat ze naar New York zouden gaan om wat te eten. Ze mocht eigenlijk helemaal niet alleen weg van de school. Gelukkig hadden ze haar geloofd bij de receptie. In haar trillende handen had ze een tasje waar geld in zat. Geld waar ze niet helemaal eerlijk aangekomen was, maar dat wist niemand, alleen zijzelf als het goed was.

August's ogen schoten naar een nieuw object dat in zijn gezichtsveld kwam. Ze was bijna niet te zien, maar door de vormen was het duidelijk dat het een meisje was. Hij trok de capuchon nog wat verder over zijn hoofd en volgde met zijn ogen het meisje. Hij dacht dat hij haar wel ergens van kende, maar hij kon het ook best fout hebben. Hij kende wel meer mensen/meisjes half, alleen van gezicht. Dan was hij de naam vergeten de volgende dag of hij had hun naam helemaal nooit geweten. Maar iets aan dit meisje trok zijn aandacht, meer dan anders in ieder geval. Het was dat hij goede ogen had, anders had hij nooit gezien dat het om haar heen kijken, wat bangig overkwam. Hij liep in de schaduwen een omweggetjes om achter haar uit te komen en op veilige afstand te volgen.

Sahirah merkte ondanks het om haar heen gekijk niet dat ze gevolgd werd. Haar ogen waren niet perfect in het donker, zeker niet omdat zo zo gespannen was. Haar handen klemde zich stevig om het tasje heen toen ze een jongen van een jaar of 27 zag staan bij een straatlantaren. Het leek alsof hij op iemand stond te wchten, maar aan zijn houding wist Sahirah wat voor soort iemand het was. Een dealer. Kort bleef ze stilstaan, aarzelend, omdat ze zichzelf nu wer zou verraden, maar ze kon niet anders.

August was heus niet dom en toen hij wat verder keek dan het meisje, zag hij de jongen ook staan, misschien kende hij hem zelfs vaag ergens van. Hij wist in ieder geval wel wat hij deed en wat het meisje wilde gaan doen. Zonder verder erbij na te denken, liep hij in een paar grote passen naar haar toe en pakte hij haar pols strak beet. Hij trok haar een stuk terug, verder de schaduw in en siste:' Wat denk je wel niet wat je gaat doen?' Waarschijnlijk had hij geen recht om dit te zeggen, omdat hij net zo erg, misschien wel erger, was geweest dan haar en dan natuurlijk ook nog dat hij haar helemaal niet kende.

Sahirah schrok zich dood toen er iemand haar bij de pols greep. Uit reflex probeerde ze haar pols los te trekken en sloeg ze een gil van schrik. Elk ander schrok waarschijnlijk al als hun pols in het donker werd vast gegrepen, maar Sahirah was nog erger. Met haar donkere ogen keek ze angstig naar de jongen die een stuk groter was dan haar. "Laat me los." inplaats van dat haar stem zelfverzekerd, stoer zou moeten klinken kwam ern iet meer dan een smekend gefluister uit. Ze wilde zo graag naar de witte poeder die de jongen bij de lantarenpaal waarschijnlijk in overvloed bij zich had. Ze kende de jongen niet, herkende hem niet, maar hij joeg haar angst aan.

De ijzeren greep verzwakte iets, maar niet dat ze weg kon lopen. ' Je weet dat je het niet hoort te doen, maar toch wil je het, is het niet?' Zei hij op een gemixte toon, waar onder andere een beschuldiging en zijn woede in te horen was. Hij kende haar dan misschien niet, maar hij wilde haar graag helpen om van dat spul af te komen. Maar haar gil had de jongen bij de lantaarnpaal gealarmeerd en die kwam nu op zijn gemak hen kant oplopen. August wierp een schichtige blik op hem en wilde eigenlijk het liefst wegrennen, maar hij kon het niet. Opeens was hij niet meer zo moedig en stond hij verstijfd te kijken naar de jongen die zijn wenkbrauw optrok en zei:' gaat het hier?'

"Ja, en wat kan jou dat scchelen." zei ze op een toon die niet duidelijk te definieren was. Het zat tussen geïrriteerd, kwaad, maar ook tussen angst en smekend in. Nogmaals probeerde ze haar hand uit de zijne te rukken. Niet dat dat met haar kippenkracht zou lukken. Haar blik ging opzij toen de jongen van de lantarenpaal er bij kwam staan. Ze merkte dat de jongen die haar vast had verstijfde, niet dat ze daardoor haar pols los kreeg, maar het zorgde er wel voor dat ze zich iets minder angstig voelde. "Geweldig..." zei ze nu wat zekerder, haast sarcastisch. Hoe sneller zse hier weer weg was, hoe beter.

De jongen liet zijn blik over de twee gaan en fronste zijn wenkbrauwen even terwijl hij naar August keek. 'Kan ik ergens mee helpen?' Vroeg hij. De vraag kon natuurlijk op van alles slaan, maar als ze wat wilden, snapten ze natuurlijk wel wat hij bedoelde. Voordat het meisje antwoord kon geven, schudde August vlug zijn hoofd. ' Nee, we gingen net weg, toch?' Zei hij met een ietwat dreigende blik op het meisje. Hij wilde haar helpen, maar zo kwam het misschien niet al te goed over.