Het ziekenhuis

Ynary was verbaasd door de vraag en nog meer omdat het haar verrassend weinig deed. Ze had die beslissing niet zomaar gemaakt en er goed over nagedacht. "Nou," zei ze licht gefronsd. Ze probeerde het terug te halen maar veel meer dan een grote zwarte leegte vond ze niet. "Eigenlijk voelde ik niet zo veel meer," het was waar. Al vrij snel daarna was ze bewusteloos geraakt. Waarschijnlijk omdat ze vrij klein was en ze maar weinig bloed hoefde te verliezen om knock out te gaan. Wel merkte ze dat Collin het nu zwaarder leek te hebben, helemaal precies waarom wist ze niet, niemand had haar namelijk verteld dat hij het was die haar net op tijd had gevonden.

Collin schoof een beetje moeilijk op en neer op zijn stoel en moest zijn tranen bedwingen, hij was blij dat de psychiater er was voor Ynary en dus niet heel veel op hem zou letten. Het deed hem pijn dat ze er zo gemakkelijk over kon praten, alsof het beëindigen van haar leven iets was wat je 'zomaar even' deed. Hij kon het beeld niet wegkrijgen van het hulpeloze hoopje mensen in het midden van de plas bloed. Maar hij hield zijn mond, bedwong de tranen en keek haar dapper aan, zo kort dat ze niet kon zien dat zijn ogen nog een beetje glazig waren. Dit ging om haar, niet om hem, om haar gevoel, niet dat van hem, hij moest zich gewoon niet zo aanstellen. "was er geen gevoel van spijt, vond je het niet vervelend dat niemand je tegengehouden had?" vroeg de psychiater weer. Dit was waar Collin zichzelf de schuld van gaf, als hij het eerder doorgehad zou hebben was er niets aan de hand geweest, zou zij zichzelf niet geprobeerd hebben om te brengen, zou ze hier nu niet hoeven te zitten.

Ynary schudde wat beschaamd haar hoofd. Van te voren had ze het half om half wel gehoopt dat iemand haar tegen zou houden maar dat had ze toen niet gehad. Allen maar... ze wist dit niet zeker, maar ze dacht dat ze iets van verlossing had gevoeld. Maar dat zou ze niet zeggen, zeker niet met Collin erbij. Hij had het nu al moeilijk en dat wilde ze niet nog erger maken. Ongemakkelijk friemelde ze aan een los draadje van haar vest. Nog steeds keek ze niemand aan, bang dat de psychiater of Collin in haar ogen konden zien dat ze iets achterhield.

Collin wist dat ze dingen niet vertelde, hem ook nooit zou vertellen. Zijn maag maakte een onprettige bocht, maar hij slikte het gevoel weg. Het deed hem ergens een beetje pijn dat ze niets vertelde, maar hij begreep goed dat ze dat niet wilde tegenover deze man. Ze had geen spijt, vond het vast vervelend dat hij haar gevonden had. Zijn ogen leken bijna vuur te spuwen, hij was woedend, woedend en vooral op zichzelf. Had hij er verkeerd aan gedaan haar te zoeken? Wilde ze bij hem weg en was ze daarom bijna weg geweest? De bekende verschijnselen waren er weer toen hij dacht aan haar verliezen. Toen kreeg hij een soort flash-back naar die eerste avond met Ynary, de droom, nachtmerrie, hij zag de gleuf, rende, schreeuwde, was toen stil, vond een potlood, zag een sleutel en toen het glanzende lemmet van een mes. Tenminste dat was wat er gebeurde in zijn hoofd. Erbuiten keek de psychiater even kort naar Ynary. "zou je willen dat je niet gered was?" het was een enorm directe vraag, maar Collin had geen tijd om boos te worden omdat hij de vraag niet eens hoorde.

Ynary werd een beetje overdonderd door de vraag. De meeste psychiaters probeerden je eerst op je gemak te stellen voor ze dit soort vragen begonnen te stellen. Eerlijk gezegd had ze deze vraag nog niet eens aan zichzelf gesteld. Een antwoord had ze dus ook niet klaar. Aarzelend deed ze haar mond open, maar sloot hem ook weer. Zachtjes beet ze op haar lip. Dit keer deed ze echt haar best een antwoord te verzinnen, maar er kwam niets. "Soms... Soms wel." hakkelde ze met nog steeds haar hoofd gebogen. Dat was vooral als de nachtmerrie weer kwam en ze met traansporen over haar wangen wakker werd. "Maar... Soms niet," zei ze snel, vooral voor Collin. Ze wilde graag bij hem zijn en was blij dat ze die momenten nog had.

Collin keek nu wel op, keek Ynary aan, en hij kon er niets aan doen dat er heel veel pijn in zijn ogen te lezen was. Hij wilde tegen haar schreeuwen, schreeuwen dat hij niet zonder haar kon. Schreeuwen dat ze het nooit meer kon doen, dat ze niet het recht had zichzelf het leven te nemen. (ik kan collin natuurlijk ook boos op haar laten worden, wel heel gemeen, maar wel drama). De psychiater keek vluchtig op zijn horloge en waarschijnlijk zou geen enkele patient dat opgevallen zijn behalve Collin, of misschien Ynary. "goed, mijn laatste vraag voor vandaag, zou je het nog een keer proberen?" Na die vraag gesteld te hebben stond Collin op van zijn stoel en liep naar de deur. "ik zie je zo" fluisterde hij nog, voor zover dat ging en hij liep naar buiten. Dit hoefde hij niet te horen, waarom kwam die psychiater, op de eerste afspraak, meteen met zulke vragen, had hij door dat hij blijkbaar alleen door hen te verassen emoties kon losfrutselen, Collin wist het niet, maar hij wist wel dat hij nu al een verschrikkelijke hekel aan die man had. Hij ging met zijn benen opgetrokken tegen de muur zitten en wachtte tot Ynary ook door die deur zou komen.

Ynary keek Collin verdrietig na, liet hij haar hier gewoon stikken? Al was het misschien wel beter, ze had zeker geen antwoord durven geven als hij er nog was. Al was het niet zo dat ze nu ineens open zou worden tegen de psychiater. "Nee," terwijl ze haar blik weer op de grond richtte. "Ik wil Collin geen pijn meer doen," het was het eerste volledige antwoord dat ze had gegeven. "Kan ik nu gaan?" Vroeg ze aarzelend terwijl ze opstond. De psychiater knikte terwijl hij iets opschreef en snel liep ze de kamer uit. Zoals altijd na zo'n afspraak voelde ze zich slechter dan van te voren. Ze was opgelucht dat Collin er nog was, al had hij dan gezegd dat hij haar zo zou zien was ze bang dat hij toch was vertrokken. Haar opluchting duurde echter maar kort, het was goed te zien dat hij zich niet goed voelde en ze had het gevoel dat het haar schuld was. Zij had hem gevraagd mee te komen al wist ze dat het verschrikkelijk zou zijn. "Collin," zei ze aarzelend. "Het spijt me echt heel erg dat ik je heb meegenomen," zei ze met haar hoofd naar de grond gericht.

Collin keek op toen hij haar stem hoorde. "Ik ben blij dat je me meegenomen hebt" zei hij voorzichtig, bang dat zijn stem het zou begeven. "maar ik weet niet of ik dit kan." hij leek enorm klein met zijn één meter negentig daar op de grond, met een wit geworden gezicht. Wat hij nu ging doen was misschien wel een van de moeilijkste dingen die hij ooit gedaan had. "Ynary, ik weet niet of het je zal helpen als wij bij elkaar blijven, ik weet niet hoe mijn leven zal veranderen, maar ik weet zeker dat dat van jou regelmatiger wordt, je eigen leven leiden. Ik heb het idee dat ik je overal mee naartoe sleep, ik je onbewust tot dingen dwing, en dat wil ik niet meer..." hij sloeg zijn ogen neer. Was vergeten hoe het voelde haar in zijn armen te houden, vergeten hoe het was haar te zoenen. Vergeten wat hun verleden samen was en wat de toekomst hen zou gaan brengen. Vergeten dat de pers al alles van haar wist en vergeten dat zijn leven zonder haar heel erg incompleet zou zijn. Het was beter voor haar, hield hij zichzelf voor. Hij was slecht voor haar. Dat had hij net weer gezien. Zonder hem was het misschien nooit zover gekomen, nee niet misschien, dan was het nooit zover gekomen, als hij zich voortaan uit haar leven hield, werd alles vast beter voor haar. en hij zou er vanzelf wel weer op klimmen. Hij zou zich verdrinken in het werk...

Ynary voelde hoe er tranen in haar ogen verschenen, steeds meer naarmate hij meer zei. Meer redenen gaf voor iets dat een ongelofelijk stom idee was. Maar ze dwong zichzelf niet te huilen, ze wilde niet het zwakke kleine meisje zijn waar iedereen medelijden mee had en dat hulp van iedereen nodig had. Al lukte het haar het huilen te voorkomen kon ze niet verhelpen dat ze ging trillen. Meende hij het echt? De enige reden dat ze niet nog een keer zou proberen, en er dit keer in slagen, een einde aan haar leven te maken was omdat hij er was. Omdat ze hem geen pijn wilde doen en wilde proberen door te gaan voor hem. Ze opende haar mond om hem dat te vertellen maar er wilde gewoon geen geluid uit haar mond komen. Dezelfde brok in haar keel die het moeilijk maakte om te slikken maakte het onmogelijk om ook maar een woord te zeggen.

Collin stond op. Het leek alsof hij gekrompen was. Zijn ogen stonden treurig. "Ik zal uit je leven verdwijnen en jou je eigen leven verder laten leiden." hij dacht echt dat het zijn schuld was wat er die middag gebeurd was in die kamer. Collin wist dat hij niet zou kunnen slapen vandaag, of morgen, of overmorgen. Hij wist dat hij zojuist zijn eigen leven vernield had, de ramen ingegooid had, de verwarming uitgedraaid. Hij had het koud en wilde naar huis, zo snel als mogelijk was. "ik zal je thuis afzetten en daarna hoef je nooit meer iets van me te horen, als je dat niet wilt" ergens hoopte hij dat ze hem tegen zou spreken. Dat ze hem zou vragen te blijven, dat ze hem nog wel wilde zien. Hij wilde haar nog zien, natuurlijk, maar hij wist dat dat het allemaal alleen nog moeilijker maakte.

Ynary kon nog steeds geloven dat hij het echt meende, misschien was het ergens een soort van onbewuste zelfbescherming. Ze wist dat zodra ze aan zichzelf toegaf dat het echt was ze echt in zou storten. Maar op dit moment reageerde haar lichaam hetzelfde als het deed bij angst, ze bevroor als het ware. Ze was niet in staat iets te zeggen. Het enige wat ze dacht was: 'dit kan niet, dit kan niet.' Met ongelovige ogen die nog steeds vol tranen stonden keek ze naar Collin. Haar trillende benen waren niet veel langer in staat haar te houden en om te voorkomen dat ze om zou vallen leunde ze tegen de muur aan, zonder haar ogen ook maar een seconde van Collin af te halen.

Collin wendde zijn ogen van haar af. "Kom je mee?" vroeg hij, zijn stem brak half. "ik ga je hier niet alleen laten" hij zou haar netjes thuis voor haar kamer afleveren. Zijn handen trilden bij de gedachte dat hij haar zojuist verloren was. Ergens had hij al spijt van zijn uitspraak, maar het was beter voor haar. Ze zou niet meer in aanraking komen met de pers en dat zou haar helpen beter worden. Hij was slecht voor haar en hij wist dat ze dat nooit toe zou geven.

Het leek wel of die woorden Ynary wakker schudden, in zekere mate dan. Nog steeds leek het onwerkelijk, maar er ging wel een alarm in haar hoofd af. Dit mocht en kon ze niet zomaar laten gebeuren. Ze was alleen bang dat wat ze ook zei of deed het geen zin zou hebben. "Collin..." Haar stem klonk zwak en kraakte alsof ze een of andere longontsteking had. Nu ze wel was begonnen met praten wist ze niet hoe ze verder moest gaan. Hoe kon ze hem zeggen dat hij voor haar nu de enige reden was om er niet alsnog een einde aan te maken?

"ja?" zijn ogen vlogen omhoog, naar die van haar. Ze klonk hulpeloos en zijn instinct zei hem naar haar te luisteren, haar te helpen, haar in zijn armen te nemen, maar zijn hersenen schreeuwden tegen hem dat hij moest blijven waar hijw as, hij het alleen erger zou maken als hij nu naar haar toe zou lopen om haar te troosten.

Ynary wist niet hoe ze verder moest gaan, ze was heel dapper begonnen met praten maar wist nu niet meer wat te zeggen. "Ik... ik..." Ze kreeg het zelfs voor elkaar om over dat ene simpele woordje te struikelen. Ze voelde hoe er een enkele traan over haar wang liep en snel veegde ze die weg en beet harder op haar lip om te voorkomen dat er meer kwamen. Ze mocht niet gaan huilen!

Collin kon zich niet inhouden en stak zijn hand al naar haar uit. Te snel! Bij Collin leken tranen nooit op het moment zelf te komen, gelukkig, ze kwamen pas erna, als hij de situatie nog een keer helemaal doordacht had. Maar hij had het verprutst, dat wist hij nu. Ze huilde, door hem, alweer. "het spijt me, dit wilde ik niet" zei hij zacht. "maar het is beter voor je" voegde hij er twijfelend aantoe, als ze hem ook maar bijna zou tegenspreken zou hij smelten, dat wist hij, hij zou haar in zijn armen nemen en haar weer nooit meer loslaten. De hand die hij naar haar uitgestrekt had trilde steeds harder, omdat hij wist dat hij haar verloor.

Ynary schudde haar hoofd me haar ogen stijf dichtgeknepen om de tranen tegen te houden. Waarom dacht hij dat het beter zou zijn? Ze zag zijn uitgestoken hand niet en zelfs als ze die had gezien had ze niet gedurfd naar hem toe te gaan. Zelfs met de muur als steun had ze het gevoel dat alles om haar heen aan het draaien was. Het was niet moeilijk te bedenken dat haar benen het zouden begeven als ze zou proberen te lopen. Dit gevoel was niet nieuw, helemaal niet juist, als ze onverwacht aan haar ouders werd herinnerd gebeurde dit meestal. Maar dit keer had het helemaal niets met haar ouders te maken.

Collin stond een beetje ongemakkelijk midden in de gang. Hij wist niet zo goed wat nog te doen. Dus bleef hij staan. Hij had het ijskoud, alleen de gedachte al dat hij haar nooit meer zou zien na vanavond bracht hem bijna om. Ynary zag er niet goed uit, ze was helemaal wit weggetrokken en nu liep hij toch dichter naar haar toe. "Ynary gaat het?" vroeg hij toen. "moet ik iets voor je halen?" hij was bezorgd om haar, nog steeds, dat kon hij niet uitzetten...

Ynary opende haar ogen toen ze zijn stem dichterbij hoorde. Als ze niet zo bang was geweest dat hij haar af zou wijzen had ze haar armen om zijn nek geslagen en haar hoofd tegen zijn borstkas gelegd zodat ze zijn hart kon horen kloppen. Maar in plaats daarvan schudde ze alleen licht haar hoofd. Ze zou niet weten wat hij voor haar zou kunnen halen. Het enige wat ze van hem wilde was dat hij het idiote idee dat ze beter af was zonder hem uit zijn hoofd zou zetten. Ze had hem nodig, maar dat zag hij niet in. Door deze gedachte wist ze wat ze moest zeggen, of in ieder geval hoopte ze dat het goed zou zijn. "Ik heb je nodig," zei ze hem dit keer wel aankijkend. Haar stem klonk niet zo zeker als in haar hoofd, maar hij zou aangezien hij dichtbij stond hoorbaar moeten zijn.

Bij die woorden brak Collin, als in twee stukjes die helemaal niet bij elkaar pasten. Aan de ene kant zijn net nog grotere deel van bescherming, dat haar alleen wilde laten om haar haar leven terug te geven. Aan de andere kant was het nu gegroeide deel van verlangen, hij wilde zo graag bij haar blijven, haar weer in zijn armen nemen en alles kunnen vergeten wat hij net gezegd had. Hij stond perplex van haar woorden, hij had ze niet verwacht. Had erop gehoopt, maar er niet over nagedacht wat hij zou doen als ze ze ook daadwerkelijk uitsprak. Een enkele traan gleed over zijn wang, en hij hoopte maar dat Ynary hem niet gezien had. (wat zal hij doen?)

Hij is jouw personage
---------
Ynary was bang dat het geen zin had gehad omdat hij niets zei, dacht dat hij zich schuldig voelde en niets wilde zeggen omdat hij haar niet verder wilde kwetsen. Ze sloot haar ogen weer en draaide haar hoofd weg. Met nog steeds haar ogen gesloten liet ze zich tegen de muur omlaag glijden tot ze met haar rug tegen de muur zat. Automatisch sloeg ze haar armen om haar knieen, waarom wist ze niet maar als ze niet meer wist wat te doen maakte ze zich altijd zo klein mogelijk. Alsof ze zich verstopte voor de wereld.

oké
~~
Collin was volledig verstoord en liep dus maar weg. Hij wist dat dat makkelijk was, veel te gemakkelijk, maar hij hield zichzelf voor dat het beter was voor haar als hij ging. Dat zij belangrijker was dan hij. Hij bleef lopen en zijn lopen veranderde in rennen. Hij rende door de gangen van het ziekenhuis en toen hij buiten kwam zijn auto in. Daar legde hij zijn hoofd op zijn stuur en haalde langzaam adem.

Ynary kon bijna niet geloven dat hij wegliep, gewoon wegliep. Zodra hij uit haar zicht verdween voelde ze hoe het onmogelijk werd de tranen nog langer te bedwingen en ze begonnen te stromen. Ze verborg haar hoofd in haar armen en schokte zachtjes van het snikken. Alles wat ze had en wat haar nog iets waard was geweest was weg. Haar tranen lieten natte vlekken achter in haar vest.

Collin zat in zijn auto en toen pas besefte hij wat hij gedaan had. Hij had alles waar hij om gaf gewoon opgegeven, had hij er goed aan gedaan? Hij wist het niet... Het was beter voor haar, hield hij zichzelf telkens voor. Maar toen begon hij te trillen en begonnen de tranen te lopen. Hij snikte nu hardop. Ynary was weg en het was zijn schuld. Hij had het uitgemaakt en hij haatte zichzelf erom.

~~
nieuwe meet?

bibliotheek, begin jij. Ik moet ff hallo zeggen tegen het bezoek