Het ziekenhuis

Adam knikte iets zelfverzekerder dan hij eigenlijk was, 'Ik bener klaar voor.' zei hij nog als extra bevestiging en hij volgde Sophie gewillig naar het bed. 'Meestal vraag ik om je shirt op te stropen, maar als je dat ongemakkelijk vind kan je ook gewoon je shirt uitdoen. Andersom geldt dat natuurlijk ook.' instructueerde Sophie en Adam trok zijn shirt gewoon over zijn hoofd, waarna hij deze over een stoel hing. 'Je broek mag ook een stukje open, gewoon alleen de knoop en de rits.' Adam deed wat ze zei en gng in niet epaald kalme staat op het bed liggen, zijn ogen op Flavio gericht omdat hij ergens bang was voor de apparatuur die naast hem lag.

Nick schreef:

Hoe zwak de beweging van zijn vingers ook was, ze voelde het. Haar hand pakte de zijne steviger vast en het gaf haar hoop, hoop dat hij straks echt zijn ogen open zou doen. Ze ging op een stoel zitten, zijn hand niet loslatend. "Jake, ik hou van je, ik zal niet weg gaan, ik blijf hier, rust nu maar uit" zei ze zachtjes. Haar ogen lieten zijn gelaat niet los, ze bleef naar hem kijken, haar telefoon stond nu uit en Summer kwam na een paar minuten de ruimte in en ze legde haar hand op Ally's schouder, Ally keek niet op. Summer wist hoeveel Jake voor haar betekende, het was Summers auto geweest waarmee ze hem uit de gevangenis gehaald had. Summer was het geweest die haar gezegd had dat ze ervoor moest gaan. Summer was een soort moeder voor Ally en ze pakte haar hand met de hand die niet in die van Jake lag vast. "Dank je Summer" fluisterde ze zachtjes. Summer pakte ook een stoel en ging bij haar zitten, wetend dat Ally dat erg kon waarderen.

Jake wilde zijn ogen openen, zeker toen hij Ally hoorde spreken. Al helemaal toen hij doorhad dat ze niet tegen hem sprak, maar tegen een onbekende. Hij wilde weten wie er nog meer naast zijn bed zat. Hij vocht tegen de slaap die hem vast hield, het verloor het gevecht hopeloos. Een half uur later kwam zijn moeder en twee broertjes binnen lopen. Zijn moeder keek naar Ally. 'Wat doe jij hier?' zei ze tegen haar. 'Wie ben je eigenlijk?' zei ze toen. Haar stem was vlak, het was duidelijk dat ze het niet leuk vond dat een vreemde naast het bed van haar zoon zat. De moeder van Jake pakte de andere hand van Jake vast. 'Rustig maar, Jacob, het komt goed,' zei ze toen zachtjes. Toen ze tegen Jake sprak was haar stem liefdevol en bezorgd. Daarna richtte ze zich weer op Ally. 'Ik wil dat je gaat, nu.' zei ze toen weer met die vlakke stem.
Jake hoorde dit, dat kon zijn moeder niet doen. Hij begon weer te vechten tegen de slaap. Hij probeerde Ally haar hand steviger vast te pakken en die van zijn moeder los te laten. Zodat duidelijk was dat hij wilde dat Ally bleef, alleen zijn lichaam weigerde. Alweer.
___________________
(eventjes voor de mensen die erdoor heen gingen, zouden jullie de volgende keer eventjes willen wachten want de meet die wij hier hebben is eigenlijk ook heel belangrijk voor de rest van het drama dus vandaar... Verder is het niet heel erg maar vind het persoonlijk altijd heel vervelend als er twee meets door elkaar gaan als het zo belangrijk is... )

Juliëtte schreef:

Jake wilde zijn ogen openen, zeker toen hij Ally hoorde spreken. Al helemaal toen hij doorhad dat ze niet tegen hem sprak, maar tegen een onbekende. Hij wilde weten wie er nog meer naast zijn bed zat. Hij vocht tegen de slaap die hem vast hield, het verloor het gevecht hopeloos. Een half uur later kwam zijn moeder en twee broertjes binnen lopen. Zijn moeder keek naar Ally. 'Wat doe jij hier?' zei ze tegen haar. 'Wie ben je eigenlijk?' zei ze toen. Haar stem was vlak, het was duidelijk dat ze het niet leuk vond dat een vreemde naast het bed van haar zoon zat. De muoeder van Jake pakte de andere hand van Jake vast. 'Rustig maar, Jacob, het komt goed,' zei ze toen zachtjes. Toen ze tegen Jake sprak was haar stem liefdevol en bezorgd. Daarna richtte ze zich weer op Ally. 'Ik wil dat je gaat, nu.' zei ze toen weer met die vlakke stem.
Jake hoorde dit, dat kon zijn moeder niet doen. Hij begon weer te vechten tegen de slaap. Hij probeerde Ally haar hand steviger vast te pakken en die van zijn moeder los te laten. Zodat duidelijk was dat hij wilde dat Ally bleef, alleen zijn lichaam weigerde. Alweer.
___________________
(eventjes voor de mensen die erdoor heen gingen, zouden jullie de volgende keer eventjes willen wachten want de meet die wij hier hebben is eigenlijk ook heel belangrijk voor de rest van het drama dus vandaar... Verder is het niet heel erg maar vind het persoonlijk altijd heel vervelend als er twee meets door elkaar gaan als het zo belangrijk is... )

als je obner mn eerste post had geken voor je erens anuit ging, had je mn sorry gezien en eweten dat ditook vrij belangrijk is voor ons drama.

Adam schreef:

Juliëtte schreef:

Jake wilde zijn ogen openen, zeker toen hij Ally hoorde spreken. Al helemaal toen hij doorhad dat ze niet tegen hem sprak, maar tegen een onbekende. Hij wilde weten wie er nog meer naast zijn bed zat. Hij vocht tegen de slaap die hem vast hield, het verloor het gevecht hopeloos. Een half uur later kwam zijn moeder en twee broertjes binnen lopen. Zijn moeder keek naar Ally. 'Wat doe jij hier?' zei ze tegen haar. 'Wie ben je eigenlijk?' zei ze toen. Haar stem was vlak, het was duidelijk dat ze het niet leuk vond dat een vreemde naast het bed van haar zoon zat. De muoeder van Jake pakte de andere hand van Jake vast. 'Rustig maar, Jacob, het komt goed,' zei ze toen zachtjes. Toen ze tegen Jake sprak was haar stem liefdevol en bezorgd. Daarna richtte ze zich weer op Ally. 'Ik wil dat je gaat, nu.' zei ze toen weer met die vlakke stem.
Jake hoorde dit, dat kon zijn moeder niet doen. Hij begon weer te vechten tegen de slaap. Hij probeerde Ally haar hand steviger vast te pakken en die van zijn moeder los te laten. Zodat duidelijk was dat hij wilde dat Ally bleef, alleen zijn lichaam weigerde. Alweer.
___________________
(eventjes voor de mensen die erdoor heen gingen, zouden jullie de volgende keer eventjes willen wachten want de meet die wij hier hebben is eigenlijk ook heel belangrijk voor de rest van het drama dus vandaar... Verder is het niet heel erg maar vind het persoonlijk altijd heel vervelend als er twee meets door elkaar gaan als het zo belangrijk is... )

als je obner mn eerste post had geken voor je erens anuit ging, had je mn sorry gezien en eweten dat ditook vrij belangrijk is voor ons drama.

Daarom stond er bij mij OOK heel belangrijk... dus ik had dat gelezen ik vond het alleen vervelend maar ik zal er voortaan wel niets meer over zeggen want dat schijnt niet geaccepteerd te kunnen worden, sorry dat ik ook een mening heb...

Oke sorry... Ik vind het zelf ook vervelend dus eigenlijk ben ik een bitch voor niets c':

naja, ik wilde het gewoon eventjes zeggen, want het gebeurd de laatste tijd bij mij heel vaak dus irriteer ik me er misschien wel te snel aan maar oke...

Whaha waarschijnlijk waren we allebei gewoon te snel geirriteerd c: VRIENDEN?

FRIENDS

Juliëtte schreef:

Nick schreef:

Hoe zwak de beweging van zijn vingers ook was, ze voelde het. Haar hand pakte de zijne steviger vast en het gaf haar hoop, hoop dat hij straks echt zijn ogen open zou doen. Ze ging op een stoel zitten, zijn hand niet loslatend. "Jake, ik hou van je, ik zal niet weg gaan, ik blijf hier, rust nu maar uit" zei ze zachtjes. Haar ogen lieten zijn gelaat niet los, ze bleef naar hem kijken, haar telefoon stond nu uit en Summer kwam na een paar minuten de ruimte in en ze legde haar hand op Ally's schouder, Ally keek niet op. Summer wist hoeveel Jake voor haar betekende, het was Summers auto geweest waarmee ze hem uit de gevangenis gehaald had. Summer was het geweest die haar gezegd had dat ze ervoor moest gaan. Summer was een soort moeder voor Ally en ze pakte haar hand met de hand die niet in die van Jake lag vast. "Dank je Summer" fluisterde ze zachtjes. Summer pakte ook een stoel en ging bij haar zitten, wetend dat Ally dat erg kon waarderen.

Jake wilde zijn ogen openen, zeker toen hij Ally hoorde spreken. Al helemaal toen hij doorhad dat ze niet tegen hem sprak, maar tegen een onbekende. Hij wilde weten wie er nog meer naast zijn bed zat. Hij vocht tegen de slaap die hem vast hield, het verloor het gevecht hopeloos. Een half uur later kwam zijn moeder en twee broertjes binnen lopen. Zijn moeder keek naar Ally. 'Wat doe jij hier?' zei ze tegen haar. 'Wie ben je eigenlijk?' zei ze toen. Haar stem was vlak, het was duidelijk dat ze het niet leuk vond dat een vreemde naast het bed van haar zoon zat. De moeder van Jake pakte de andere hand van Jake vast. 'Rustig maar, Jacob, het komt goed,' zei ze toen zachtjes. Toen ze tegen Jake sprak was haar stem liefdevol en bezorgd. Daarna richtte ze zich weer op Ally. 'Ik wil dat je gaat, nu.' zei ze toen weer met die vlakke stem.
Jake hoorde dit, dat kon zijn moeder niet doen. Hij begon weer te vechten tegen de slaap. Hij probeerde Ally haar hand steviger vast te pakken en die van zijn moeder los te laten. Zodat duidelijk was dat hij wilde dat Ally bleef, alleen zijn lichaam weigerde. Alweer.
___________________
(eventjes voor de mensen die erdoor heen gingen, zouden jullie de volgende keer eventjes willen wachten want de meet die wij hier hebben is eigenlijk ook heel belangrijk voor de rest van het drama dus vandaar... Verder is het niet heel erg maar vind het persoonlijk altijd heel vervelend als er twee meets door elkaar gaan als het zo belangrijk is... )

_____________________________

Ally keek op toen er een vrouw de kamer binnen gelopen kwam. Even wist ze niet hoe ze moest reageren. "Wat zou ik hier doen?" vroeg ze sarcastisch toen de vrouw zei dat ze moest gaan. "En het spijt me, maar ik kan niet gaan" ze praatte zachtjes, maar met een hopeloze stem. Ook wel een beetje hard, die vrouw zou door hebben dat ze hierover onverbiddelijk was. Ze was niet hier heengekomen om weer weggestuurd te worden en Jake had haar nu nodig. Al zouden ze haar hier de kamer uit dragen, ze zou terug komen. Zachtjes gaf ze en kneepje in Jake's hand. Ze zou die hand niet loslaten. Wat dacht die vrouw wel niet, haar zomaar wegsturen, Jake had zoveel moeite gedaan in zijn onderbewustzijn haar hierheen te halen en dan was ze er dacht een of ander mens dat zichzelf overduidelijk belangrijk vond, dat ze haar gewoon weg kon sturen. "Ik ben Allyshia du Chatinier" zei ze simpel, alle tussennamen weglatend. Tot haar ergernis bleef het chique klinken. Ze stoorde zich ook opeens aan de kleding die ze droeg. haar rode, korte jurkje, dat haar lichaam mooi uit liet komen was van Chanel, en dat zou waarschijnlijk niet zo goed aankomen bij dit soort mensen. Ze liep op blote voeten, iets wat heel vreemd was en totaal niet in het beeld paste van het rijke meisje. Ze had schoenen van Prada aangehad, maar die lagen nu ergens langs de weg of in een goot. Dat gaf niets, want ze was bij Jake, schoenen kon je vervangen, Jake niet.

Jake bewoog zijn vingers weer zachtjes over de binnenkant van de hand van Ally. Hij had haar nodig. Hij herkende de stem van zijn moeder, alleen hoeveel hij ook van haar hield hij had haar niet zo hard nodig als dat hij Ally nodig had. De twee broertjes van Jake stonden aan het voeteneinde naar Jake te kijken. Ze zeiden verder niet veel, ze hadden kort een blik geworpen op Ally, en toen al snel besloten dat ze niet teveel aandacht aan haar zouden gaan besteden. Zeker toen hun moeder zo tegen haar deed. 'Nou, Allyshia, ik verzoek je nog eenmaal om weg te gaan,' zei ze toen. 'Je hoort hier niet, en dat zul je ook nooit doen,' zei ze toen scherp. Natuurlijk wist zijn moeder precies wat er aan de hand was, natuurlijk wist ze dat dit door de gang kwam. Haar man had het immers ook meegemaakt, alleen had ze er geen idee van dat Jake dit zelf op de hals had gehaald, voor Ally. Dat wist ze niet, en als ze zo doorging zou ze dat ook nooit weten.

Allyshia keek de vrouw met een woedende blik aan, ze was pisnijdig, hoe durfde ze. Ze voelde Jake's vingers en glimlachte kort naar zijn gesloten ogen. De broertjes waren haar niet eens echt opgevallen. Ze zou niet als weerwoord gaan gebruiken dat hij haar geroepen had, dat zou zwak zijn, alsof ze de schuld op hem schoof. Ze snapte niet waarom ze hier niet hoorde, vond dat ze er net zoveel recht op had als ieder ander, zelfs meer. Jake hoorde bij haar, dat zag je toch meteen? "Nou, mevrouw, ik ga niet" zei Allyshia. "U kan zoveel zeggen als u wilt maar ik ga hier niet weg" haar stem was kalm, maar vanbinnen kookte ze. Het voordeel van het milieu waarin ze opgegroeid was was dat je nooit aan anderen liet merken wat je echte gevoelens waren, nu deed Ally daar eigenlijk niet zo vaak aan, omdat ze veel buiten dat milieu was, maar ze wist wel hoe het moest en hoe je er doorheen moest prikken. "En ik hoor hier net zo goed als u hier hoort" zei ze, de voorzichtigheid was allang uit haar stem verdwenen en nu was hij vlak, emotieloos. Die vrouw wist niets, helemaal neits over haar en jake en ze had ook het recht niet erover te oordelen.

Zijn moeder keek Ally woest aan. Op dat moment kreeg Jake grip op zijn lippen. 'Alsjeblieft,' bracht hij schor uit. Hij kon zijn ogen nog niet openen maar hij hield nu wel de hand van Ally steviger vast, ook kneep hij kort in de hand van zijn moeder. ' Alsjeblieft,' bracht hij nogmaals krakend uit. Hij wilde niet dat ze ruzie gingen staan maken aan zijn bed. Zijn gesmeek had het gewenste effect op zijn moeder. Haar gezicht ontdooide en liet Ally voor de rest met rust. Ze streek kort over de zijkant van zijn gezicht. 'Het komt goed, mijn zoon,' fluisterde ze toen zachtjes.

Ally schrok even van zijn stem, hij klonk gebroken, niet als haar grote, sterke Jake, maar het gaf niet, ze hield ook zo van hem. Ze pakte met allebei haar handen de zijne weer vast en haar ogen werden groter toen de vrouw zijn moeder bleek te zijn, ze durfde niets te zeggen, geen woorden zouden kunnen uitdrukken wat ze voelde, dacht, en al zeker geen woorden die een moeder wilde horen, niet een moeder die al een hekel aan je had ookal wist ze nog niet dat je de vriendin van haar zoon was. Ze hoopte maar dat Jake genoegen zou nemen met een zachte kus tegen zijn knokkels, die overigens ook tamelijk blauw zagen. Zachtjes streelde ze over zijn hand, hopend dat het niet vervelend zou voelen. Haar aanrakingen waren zacht en enorm liefdevol. O wat hield ze van deze jongen, die hier nu helemaal gebroken voor haar lag. Er was verdriet in haar ogen te lezen, maar ook een vreemd soort trots. Ze was trots op hem, hij had het gedaan en had het overleefd. Ze vertrouwde erop dat hij beter zou worden, na zijn woorden, ookal waren ze krakerig en zacht had ze hoop gekregen.

Zo zaten ze een half uur, Jake lag op zijn bed, probeerde zijn ogen open te maken. Aan zijn ene hand zat zijn moeder, aan de andere kant zat Ally. Op een gegeven moment had Jake het opgegeven om zijn ogen open te krijgen, totdat hij twee minuten geleden het gevoel had gehad dat hij dringend zijn ogen moest open doen. Hij probeerde het nogmaals, zijn oogleden waren zwaar maar hij kreeg ze omhoog. Snel sloot hij ze weer tegen het felle licht maar hij probeerde het meteen weer. Waardoor hij eventjes lag te knipperen.

Ally sprong letterlijk overeind toen ze Jake zijn ogen zag openen. "Jake" fluisterde ze blij. Ze wist het wel, hij kon het wel. Hij was er weer. Of nou, niet helemaal, maar ze kon zijn geweldige ogen weer zien. "hee" begroette ze hem, terwijl ze met haar hand langs zijn kaak ging. Ze wilde hem zoenen, maar vond dat een beetje ongepast met zijn moeder erbij. Daarom nam ze genoegen met hem lief aankijken. "Je bent er weer" zei ze, nog steeds zachtjes.

Jake kneep zachtjes in haar hand, het was nog steeds een zwakke beweging. Hij keek haar kort aan en probeerde te glimlachen. Alleen toen hij zijn mondhoeken omhoog probeerde te gaan ging er een steek door zijn hele lichaam waardoor hij in een pijnlijke grimas veranderde. Hij richtte zijn blik op zijn moeder, die overigens nog niets had gezegd. Jake keek haar aan, en overtuigde haar om weg te gaan met zijn ogen. Hij wilde eventjes alleen zijn met Ally, echt alleen zijn met Ally. Zijn moeder nam de broertjes van Jake mee naar de wachtkamer, voordat ze vertrokken keek ze kort naar Jake. 'We komen straks nog wel eventjes langs,' zei ze tegen hem. Jake probeerde te knikken al ging dat niet zo super goed, hij draaide zijn hoofd voorzichtig terug naar Ally. 'Dat had ik toch beloofd,' bracht hij toen met moeite uit tegen haar.

Ze merkte wat hij wilde doen en glimlachte terug. Het gaf niet dat zijn glimlach u even verpest werd door de pijn, wilde alleen dat hij niet zoveel pijn hoefde te lijden. Dankbaar keek Ally zijn moeder na. "ja, je had het beloofd" zei ze zachtjes, toen draaide ze even haar hoofd weg, ze kon pas huilen als het voorbij was, hadden mensen altijd gezegd en net zo was het, ze wist dat ze zo in snikken uit zou barsten, maar hield zich in. "wil je iets drinken?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze een kusje gaf op zijn gezicht, en een plekje uitzocht wat niet onder het verband zat of hem zou belemmeren met ademhalen.

Jake draaide zijn hoofd zo dat haar lippen niet op de plek terecht kwamen waar zij ze wilde hebben maar dat ze uiteindelijk op zijn lippen belandde. Ja het deed pijn, maar hij had het over voor haar. De hele tijd toen ze hem hadden gemarteld had hij aan haar gedacht, daardoor had hij het overleefd. 'Ik hoef niets,' zei hij toen zachtjes tegen haar. Hij hield nog steeds haar hand vast en keek haar, met een hopelijke, liefdevolle blik aan. Hij had geen idee of zijn gezicht ook daadwerkelijk liefdevol stond want het was niet zo makkelijk om zijn gezicht te beheersen nu die zoveel pijn deed.

Ze streelde kort door zijn haar en kon een glimlach niet onderdrukken toen hij zijn hoofd gedraaid had om een kus op zijn lippen te krijgen. De tranen stonden in haar ogen en ze hoopte maar even dat hij het niet zou zien. Zijn blik was zo lief dat het haar pijn deed dat ze niet bij hem kon gaan liggen en hem kon troosten. Ze drukte heel voorzichtig nog een kusje op zijn lippen, raakte ze amper, bang hem pijn te doen, nu hoefde hij in elk geval zijn hoofd niet te draaien. Het deed haar pijn te zien dat alles wat hij deed pijn scheen te doen. Ze wilde die mensen die hem zoiets aan gedaan hadden zelf iets aandoen, maar wist dat ze daarmee niets opschoot en waarschijnlijk was er weinig wat zij kon aanrichten in haar eentje. En die machteloosheid maakte haar gek. Ze was het niet gewend, kon altijd eigenlijk wel haar handen in een spel hebben. Had het geld om mensen in te huren, maar bij de gang was dat gevaarlijk en de kans dat ze Jake ervoor zouden laten boeten was te groot.

Heel voorzichtig bracht Jake zijn andere arm omhoog en streek een traan onder haar oog vandaan. 'Niet huilen,' fluisterde hij met een raspende stem. 'Ik leef nog, en ik ga niet weg,' zei hij daarna tegen haar. Het putte hem uit om dit te doen. Hij liet zijn arm weer terug zakken en keek haar nog eenmaal kort aan, daarna sloot hij eventjes zijn ogen. Hij moest het rustig aa ndoen want hij voelde werkelijk elk pijntje in zijn lichaam.

Ally keek hem liefdevol aan en liet hem begaan. Hij bleef, zou niet gaan, ze deed haar best hem ook te geloven. "Ga nog maar even slapen, het is veel om in een keer te doen" zei ze zachtjes. "ik vind wel een manier om hier te kunnen blijven" het was kerstmis, dus er zouden niet veel mensen zijn om haar tegen te spreken. "zolang je me maar beloofd dat je morgen weer wakker wordt" voegde ze nog aan haar woorden toe. Ze wilde niet voor verassingen komen staan en misschien hielp het als hij het haar zou beloven. Ze ging weer zitten en keek naar zijn gezicht, zijn oh zo perfecte gezicht dat nu de vruchten droeg van een vervelende samenloop van omstandigheden.

Jake knikte lichtjes naar haar. 'Als jij beloofd wat te rusten,' fluiserde hij toen tegen haar. Het was meer een opdracht dan een verzoek. Hij wachtte niet op haar antwoordt want hij zakte alweer in een lichte slaap. Hij mompelde af en toe haar naam terwijl hij sliep. Elke keer als hij zich omdraaide ging er een steek door zijn lichaam heen van de pijn, maar na een tijdje kwam er een zuster die wat extra pijnstillers toediende waardoor zijn pijn werd verlicht. Iets dan.

Allyshia had de afdelingsleider zover gekregen dat ze een bed kreeg en bij Jake op de kamer mocht, dankzij Summer die duidelijk wat invloed had hier. Toch zat ze het grootste deel van haar tijd naast het bed van Jake, en ze voelde elke keer als hij kreunde zijn pijn leek het. En hij had veel pijn. Ze vond het enorm lief dat hij haar naam af en toe mompelde, zelfs als hij sliep, en ze streelde af en toe voorzichtig door zijn haren, speelde met zijn krullen. Toen ze haar ogen uiteindelijk echt niet meer open kon houden ging ze op het bed liggen wat een paar meter van dat van Jake stond en krulde zich op. Het moet er raar uitgezien hebben een meisje, helemaal opgerold in een jurk van Chanel, met uitgelopen mascara op een ziekenhuisbed.

Adam schreef:

Adam knikte iets zelfverzekerder dan hij eigenlijk was, 'Ik bener klaar voor.' zei hij nog als extra bevestiging en hij volgde Sophie gewillig naar het bed. 'Meestal vraag ik om je shirt op te stropen, maar als je dat ongemakkelijk vind kan je ook gewoon je shirt uitdoen. Andersom geldt dat natuurlijk ook.' instructueerde Sophie en Adam trok zijn shirt gewoon over zijn hoofd, waarna hij deze over een stoel hing. 'Je broek mag ook een stukje open, gewoon alleen de knoop en de rits.' Adam deed wat ze zei en gng in niet epaald kalme staat op het bed liggen, zijn ogen op Flavio gericht omdat hij ergens bang was voor de apparatuur die naast hem lag.

Flavio ging op een stoel naast Adam zitten en pakte diens hand vast. "Klaar om ons engeltje te zien?" vroeg hij lief. Zijn duim streek zachtjes over de rug van Adams hand. Sophie glimalchtte naar de twee. "Dit kan koud zijn." Zei ze vriendelijk voor ze de gel op adams buik spoot.

Nick schreef:

Allyshia had de afdelingsleider zover gekregen dat ze een bed kreeg en bij Jake op de kamer mocht, dankzij Summer die duidelijk wat invloed had hier. Toch zat ze het grootste deel van haar tijd naast het bed van Jake, en ze voelde elke keer als hij kreunde zijn pijn leek het. En hij had veel pijn. Ze vond het enorm lief dat hij haar naam af en toe mompelde, zelfs als hij sliep, en ze streelde af en toe voorzichtig door zijn haren, speelde met zijn krullen. Toen ze haar ogen uiteindelijk echt niet meer open kon houden ging ze op het bed liggen wat een paar meter van dat van Jake stond en krulde zich op. Het moet er raar uitgezien hebben een meisje, helemaal opgerold in een jurk van Chanel, met uitgelopen mascara op een ziekenhuisbed.

Een paar uur later werd Jake weer wakker, hij had zijn hoofd gedraaid en zag Ally slapen. Hij glimlachte lichtjes wat hem nog steeds pijn bezorgde. Ondanks zijn verwondingen en vermoeidheid had hij nit heel erg lang geslapen. Waarschijnlijk omdat de pijn hem wakker had gemaakt nu de pijnstillers weer begonnen uit te werken. Hij bleef stil liggen en keek naar Ally.