Een Starbucks in New York

Dusty nam nog een slokje van de koffie, dit keer wat voorzichtiger. De koffie was nog steeds warm maar wel te drinken. Met zijn linkerhand ging hij even naar zijn oogkas die nog steeds een lichtpaarse kleur had. Een paar dagen geleden had hij daar een klap tegenaan gekregen en het gevolg was een blauw oog geweest. Het deed geen pijn meer maar hij werd er wel eens op aangesproken. Waarschijnlijk zag het eruit alsof hij met iemand had gevochten, wat eigenlijk ook het geval was maar op een andere manier waarop de meeste mensen dachten.

Irina deed een paar stappen en ging met haar hand door haar lange rode haren heen. Opeens zag ze een jongen dicht bij haar zitten emt een blauw oog. Een paar lange seconden staarde ze hem aan, en ze probeerde te bedenken waarvan ze hem kende.

Dusty voelde een paar ogen in zijn rug prikken en draaide zich om waardoor hij in de ogen van een roodharige meisje keek. Hij zag haar starende blik wel en dacht dat het kwam door zijn oog. Hij had gedacht dat het al heel wat minder was geworden maar blijkbaar viel hij er nog net zoveel mee op als eerst. Aarzelend glimlachte hij naar haar en stak hij even groetend zijn hand op.

Irina liep naar zijn tafel toe en glimlachte terug. 'Sorry hoor, ik was even aan het bedenken waar ik ej van kende' zei ze met een glimlachje en ze streek een rode lok uit haar gezicht. Hij zag er aardig uit, en ze vroeg zich af waar dat blauwe oog van kwam. Meestal hadden aardige jongens geen blauwe ogen, ze had Jonathan nog nooit met een blauw oog gezien in ieder geval.

Dusty nam nog een slokje van zijn koffie terwijl hij nog eens goed naar het meisje keek. Ze kwam hem ook wel vaag bekend voor maar hij had niet gedacht dat hij haar ook echt zou moeten kennen. Maar nu ze hem ook herkende dacht hij van wel. "Geeft niet," zei hij schouderophalend. Hij dacht nog steeds dat ze naar hem gestaard had vanwege zijn oog, maar hij vond het niet erg. Het was ook zijn eigen schuld dat hij nu zo rondliep. Als hij zijn linkerarm iets hoger had gehouden zodat hij zichzelf iets meer verdedigde had hij misschien kunnen voorkomen dat hij was geraakt.

Irina glimlachte en knikte. 'O, oké' zei ze en ze nam een slokje van de warm koffie. 'Maar volgens mij ken ik je van school, Franklin high?' vroeg ze, omdat ze niet dacht hem ooit bij het stappen tegen te zijn gekomen.

Dusty knikte, dat zou dan wel zo zijn. Al kon hij geen naam bij haar bedenken, ook niet nu hij wist waar hij haar van kende kon hij haar zich wel voorstellen in de gangen. "Waarschijnlijk heb ik je weleens in de gangen gezien," sprak hij zijn gedachten uit. "Wat is je talent?" Vroeg hij met zijn hoofd iets schuin. Dat deed hij altijd als hij een vraag stelde en het was een tik geworden waar hij niet zomaar vanaf zou komen.

Het stond nogal irritant, dus Irina ging zitten. Ze wist niet of dit iets slechts was, aangezien ze een vriendje had, maar ze kon toch wel gewoon met een jongen gezellig praten? 'Mijn talent is zingen, en ik speel piano. Wat doe jij?' vroeg ze.

Dusty glimlachte onwillekeurig even, een aantal dagen geleden had Katya gezegd dat ze zong en piano speelde en dat het afgezaagd was. Hij vond nog steeds van niet maar hij vond het wel grappig dat dit meisje hetzelfde deed. "Ik doe aan kickboksen," zei hij voorzichtig. De reacties van mensen als hij dat zei waren nogal verschillend. Sommigen vonden het leuk, anderen hadden het absoluut niet verwacht of vonden het nogal ongemakkelijk.

Lauren liet haar blik over zijn knappe gezicht gaan en keek naar zijn opgezwollen blauwe oog. Toen grinnikte ze, 'vet' zei ze en ze nam een slokje van haar koffie. 'ik hoef zeker niet te vragen of dat oog ook daardoor komt?'.

Dusty was blij met haar reactie en grinnikte ook even terwijl hij haast onbewust met zijn hand naar zijn oog ging. "Dat hoef je inderdaad niet te vragen," zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht. "Hoewel het al minder is dan eerst en het valt ook nog wel mee vergeleken met wat ik wel eens heb gehad," zei hij bedenkelijk. Hij had altijd wel een aantal blauwe plekken, nu zaten er ook op zijn armen, benen en borstkas. Maar als je pech had brak of kneusde je iets.

Irina knikte en nam nog een slokje van haar koffie. 'Ja, het zal wel erg zijn, ben blij dat mijn vriendje niet kickbokst, ik zou er doodsbang van worden. Heb je ooit iets gebroken?' vroeg ze. Het was waar, ze zou echt doodsbang worden als jonathan zou kickboksen.

Dusty grijnsde even, naar zijn idee werd je hard van kickboksen of een andere vechtsport. "Ja," zei hij met nog steeds een licht geammuseerde glimlach op zijn gezicht. "Ben een keer achteruit over de koorden van de ring gevallen. Toen ik me met mijn armen probeerde op te vangen heb ik mijn pols gebroken," zei hij zonder zijn gezicht te vertrekken. Hij had wel meer dingen gebroken, zoals zijn neus bijvoorbeeld.

Irina merkte dat ze hem interessant vond, maar ze schrok wel bij zijn woorden. 'Auww... dat moet pijn hebben gedaan.' veronderstelde ze. 'Hoe heet je trouwens?' vroeg ze, omdat ze bedacht dat ze dat nog helemaal niet wist.

Dusty haalde zijn schouders op, "je raakt er wel aan gewend," zei hij naar waarheid en niet om stoer te doen. Bovendien had hij wel pijnlijkere dingen gehad. Het pijnlijkste was toen er een tand uit zijn mond was geslagen. Daar zag je nu niets meer van maar zijn linkervoortand was afgebroken geweest. "Ik ben Dusty," zei hij met een vriendelijke glimlach. "Jij?" Vroeg hij met zijn hoofd weer iets schuin.

Irina knikte. 'Ik ben Irina' zei ze al net zo vriendelijk en ze ging met haar hand dor haar rode haren die tot ongeveer op haar middel kwamen. 'ik zou wel willen leren kickbocksen, maar het lijkt me zo moeilijk, ik speel wel af en toe voetbal' zei ze met een glimlachje.

Dusty haalde zijn schouders op. "Kickboksen is in principe niet zo heel moeilijk, gewoon in slaan en schoppen op... een boksbal. Goed kickboksen is moeilijk omdat je dan nog moet uitkijken niet geraakt te worden," zei hij met een korte aarzeling bij boksbal. Hij had iemand willen zeggen maar hij dacht dat dat misschien niet zo'n goed idee was om te zeggen. Dan leek het gewoon een heel erg agressieve sport.

Irina knikte en glimlachte. 'Nou ja, ik heb eigenlijk geen tijd om nog aan een nieuwe sport te beginnen dus dat wordt hem niet, maar het lijkt me wel vet' zei ze. Natuurlijk had ze zijn aarzeling wel opgemerkt. 'En je mag best zeggen dat je op mensen slaat, ik wordt er niet bang van. Mijn broer bokst ook dus vandaar'.

Dusty voelde hoe hij heel even rood werd, op iemand inslaan had voor hem iets meer betekenis dan gewoon in een wedstrijd. Maar snel verborg hij dat weer en zette een glimlach op. "Dat is mooi," zei hij oprecht opgelucht. Zijn talent was niet mooi of creatief zoals dat van haast iedereen op hun school wel was. Het was dus altijd even hopen dat de reacties goed waren.

Irina knikte. 'Maar wat kwam je hier eigenlijk zo lonely doen?' vroeg ze hem terwijl ze de laatste slok van haar koffie nam en het bekertje in de prullenbak naast de tafel gooide. Opeens voelde ze haar mobiel trillen in haar broekzak en ze pakte hem eruit. Toen ze zag dat het een smsje van Jonathan was glimlachte, las het en stuurde iets terug.

Dusty nam nog een slok van zijn koffie en glimlachte licht bij haar vraag. "Ik kom net terug van een training in een ander deel van New York," zei hij met zijn voet wijzend op de sporttas onder zijn stoel. Franklin High was een geweldige school maar aangezien ze in het 4e, 5e en 6e jaar maar met vier jongens waren, was het niet genoeg om alleen maar op school te trainen.

'O, vandaar, en daar train je dan gewoon denk ik?' vroeg ze om het gesprek op gang te houden. Ze had er niet vaak last van dat gesprekken bij haar dood gingen omdat ze altijd wel iets wist om te vragen.

Dusty knikte, voor wedstrijden moest hij meestal nog verder weg maar met zijn hele trainings en wedstrijdschema ging hij haar niet lastig vallen. "En jij dan? Jij bent volgens mij ook alleen. Of ga ik zo je vriendje ontmoeten die te kwetsbaar is voor kickboksen?" Zei hij met een licht spottende glimlach. Het was misschien niet heel aardig maar Dusty was ook niet de meest tactvolle persoon en hij bedoelde er niet iets vervelend mee.

Irina keek hem licht beledigd aan, en een stukje vertrouwen was weg. Ze boog naar achteren en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Nee toevallig niet, ik zou met vriendinnen naar Broadway gaan, maar dat ging niet door. Dus ik drink hier wat en dan ga ik straks nog even naar de muziekwinkel hier om de hoek' zei ze een beetje afstandelijk, maar het lag allemaal een beetje gevoelig qaangezien Jonathan ook aan musical deed.

Dusty had nog niet door dat hij haar beledigd had, zo goed had hij de gevoelens van mensen niet door. Zeker niet van meisjes, die deden naar zijn idee veel te moeilijk. "Van wat voor muziek houd je?" Vroeg hij op gewoon dezelfde toon als hij net had gepraat. Hij nam nog een slok van zijn koffie en merkte dat het al bijna op was. Hij vond koffie erg lekker maar hij dacht met zekerheid te kunnen zeggen dat hij niet verslaafd was. In ieder geval was het niet zo dat hij op bepaalde momenten van de dag perse koffie moest drinken. Hij dronk het gewoon als hij er zin in had.