Een Starbucks in New York

Ik heb geen blind persoontje, alleen een gehandicapt persoontje, en ik vind het niet erg als je dat zou doen...
_____________
Chris glimlachte breed. 'Wat leuk!' zei hij, nu ook enthousiast. 'Ik zit nu ongeveer twee maanden op Franklin,' zei hij met een brede glimlach. 'Wat is je talent?' vroeg hij haar toen. ja hij was nieuwsgierig, en haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Hij grinnikte eventjes kort toen ze de hele inhoud van het zakje in haar koffie goot. 'Wil je een nieuw kopje?' vroeg hij haar toen.

"Tekenen..." zei ze verlegen. Hij was leuk als hij lachtte, en ze voelde dat ze gewoon niet niet terug kon lachen. "Jouwe?" vroeg ze hem. "He, niet mij uitleggen" zei ze gespeeld boos tegen hem, keek hem met fonkelende ogen grijnzend aan. Hij was echt heel leuk, en zijn ogen waren prachtig. Die kleur groen maakte haar warrig in haar hoofd, waardoor ze haar gedachtes maar moeilijk op orde kon houden, het beste was dus niet naar zijn ogen kijken.. Niet dat dat haar lukte, daar faalde ze de hele tijd al in, het leek wel of haar ogen naar de zijne werden toe gezogen..Ze glimlachtte lief naar hem.

Chris glimlachte. 'Je moet me ooit maar eens wat laten zien van je tekenkunsten,' zei hij met een glimlach. Hij vond mensen die tekende altijd knap, hij snapte niet dat ze va neen paar lijnen iets konden maken. Hij faalde daar zwaar in. 'Ik schrijf muziek, en teksten enzo,' zei hij met een glimlach tegen haar. Hij merkte dat ze telkens in zijn ogen keek. Ergens maakte hem dat nerveus, maarhij vond het ergens ook wel prettig.

"Haha, is goed" lachtte ze verlegen. "Als jij mij dan ook maar een keer iets van je muziek laat horen" zei ze met fonkelende ogen. Muziek was iets waar ze van hield, maar waar ze dus totaal niet goed in was, haar gezang was vals, haar pianospel was dat van een beginner en ze kon amper akkoorden spelen dat ales weerhhield haar er neit van om muziek te luisteren en mee te zingen, uiteraard vals. Zou hij dan ook kunnen zingen? vroeg ze zichzelf af, als je vals zong was het natuurlijk niet bepaald handig om teksten te schrijven, hoewel het vast wel zou kunnen.... toch..

christopher keek naar haar, zijn hoofd hield hij iets schuin en rond zijn lippen speelde een schattig scheve glimlach. Hij zag aan haar dat ze ergens over nadacht, hij vroeg zich af waarover. 'een dollar voor je gedachten,' zei hIj met een glimlach tegen haar.

Ze moest blozen, om zijn glimlach, om zijn opmerking over haar gedachten. "Of je dan misschien ook kon zingen?" vroeg ze hem aardig nieuwschierig. Ze ging nerveus met haar hand door haar haren, streek haar rokje glad, keek naar buiten, weer naar de tafel, naar Chris' kleren, naar zijn ogen en weer weg. Waarom ze ineens zo nerveus was? God mocht weten waarom, waarschijnlijk omdat ze zenuwachtig van Chris' aanwezigheid werd, hoewel ze zich tegelijkertijd ook op haar gemak voelde..

Chris merkte wel dat ze nerveus werd van zijn aandacht. Of tenminste hij dacht dat het was door zijn aandacht. Hij legde vriendschappelijk een geruststellende hand op haar knie en glimlachte vrolijk. 'Ik ben niet heel goed in zingen, maar k ben goed genoeg om ermee liedjes te kunnen schrijven,' zie hij met een glimlach egen haar. Hij haalde zijn hand weer weg en keek haar glimlachend aan. Uit zijn zak haalde hij nog een 1 dollar biljet en schoof het over de tafel naar haar toe. Dat was de afspraak, een dollar voor haar gedachten.

New
~~~
Summer zat rechtop en nipte van haar cappucino. Haar haar was heel donker blauw vandaag, de krullende lokken waren opgestoken en in haar ogen zaten grijze contact lenzen. Haar lange kniekousen met blokjesprint waren tot vlak onder haar knieën getrokken en een afgerafeld spijkerrokje kwam tot halverwege haar dijen. Een blauw shirtje in dezelfde kleur als haar kousen liet een van haar schouders bloot, ook droeg ze een enorme zwarte bril. Ze zat netjes aan een van de tafeltjes en keek rond. Af en toe merkte ze dat anderen haar opmerkten, maar dat vond ze niet erg, dat hoorde bij haar toekomstig 'vak'.

Jennifer had het bonnetje van haar ijskoffie in de hand, eigenlijk hield ze helemaal niet zo van die dingen, maar ze had behoefte aan suiker omdat ze vanmorgen niet ontbeten had. Terwijl ze stond te wachten op haar bestelling keek ze de ruimte rond. Haar blik bleef al snel hangen op een blauwe pluizende krullenbol. Opzich vond Jennifer het haar hartstikke stoer staan, maar dat was te aardig waarschijnlijk. Gelukkif hoefde ze er toch niks van te zeggen, anders zou ze in een tweestrijd terecht komen.

Summer haalde haar schetsboek tevoorschijn en begon te kriebelen. Ze tekende... Ja, wat tekende ze eigenlijk. Ze had even zin om iets te kriebelen en dan deed ze dat. Vreemde vormen kwamen op het papier te staan. Af en toe nam ze een slokje koffie. Haar hakjes tikten om beurten op de grond. Ze wiebelde met haar voeten op en neer.

hoe komen ze ooit in gesprek xD
-
Jennifer's aandacht werd afgeleid van het meisje toen ze haar bestelling op kon halen. Eigenlijk was ze van plan hem mee te nemen de straat op. Maar toen ze het geweldige weer buiten zag, regen, besloot ze toch maar gewoon binnen te blijven. Zo maakte het lot dat ze een tafeltje naast het blauw harige meisje terecht kwam te zitten. Zoals gewoonlijk pakte ze direct haar mobiel erbij, niet om echt iets te doen, maar het gaf haar wel een houding.

Summer keek op van haar tekening toen er een meisje naast haar kwam zitten. Ze groette haar niet, zo was ze niet. Ze keek alleen even en keek toen weer weg. Ze droeg redelijk saaie kleren. Tenminste voor Summer's begrippen dan, maar dat was snel. Waarschijnlijk voor ieder ander gewoon normaal. Iets wat meer mensen aan zouden doen.

Adam zat met een big smile en een gigantische koffie aan een van de tafeltjes, al had hij alleen oog voor de ring o zijn vinger, deze was een stuk minder mooi als die van Flavio en had geen diamant, maar symboliseerde wat ze nu hadden, en daardoor was hij net zo veel waard. Flavio was hem vast al voorgeweest met het nieuws aan Lauren melden, maar hij wilde nog steeds met haar praten.

Lauren liep glimlachend de winkel binnen en rechtstreeks op Adam af. Ze wist niet of hij verrast zou zijn door het feit dat ze weer blond was, en zich een stuk vrolijker gedroeg dan de laatste keer dat ze hem gezien had. 'Adaaaaam' zei/riep ze lachend en ze vloog hem om de hals waarna ze hem een zoen op zijn wang gaf. 'Gefeliciteerd' zei ze.

Adam grijnsde, 'Jij ook! Met het terugvinden van jezelf, bedoel ik...' zei hij wat voorzichtig, hij wist niet hoe gevoelig dit onderwerp nog bij Lauren lag. 'Ik ben zooo blij, he? Ik dacht dat ik het nooit zou durven vragen en dat als ik het deed ik afgewezen zou worden...' gaf hij toe en hij omhelsde Lauren terug.

Lauren versteende even in zijn armen, en de glimlach was voor een paar seconden van haar gezicht verdwenen, maar toen slikte ze en keek hem weer stralend aan. 'Ja, het gaat echt heel goed met mij' zei ze en ze hoopte dat hij door zijn eigen geluk door haar leugentje heen zou zien. 'Ik was echt heel blij toen Flaav het me vertelde, hij is ook echt heel enthousiast'. Voorzichtig ging ze tegenover hem zitten en gooide haar jas over de rugleuning.

Adam was inderdaad te gelukkig om te merken dat wat Lauren zeiniet waar was. "Blij dat te horen.' zei hij met een brede glimlach en een blik op zijn ring. 'Ik wilde je trouwens vragen of je mijn getuigen wilde zijn...' vroeg hij met een stralende glimlach die ook duielijk in zijn weer op Lauren gerichte ogen te zien was. Lauren was de eerste person waar hij op was gekomen en na nog wat nadenken wilde hij niet anders.

Lauren wist niet goed wat ze op zijn vraag moest antwoorden. Natuurlijk, ze waren goede vrienden maar ze had de afgelopen maanden niks anders gedaan dan tegen hem te liegen. Kon ze het wel aan zijn getuigen te zijn als ze niet eens wist of hun vriendschap voor altijd stand zou houden? 'Ehh.. natuurlijk' zeiden haar lippen uit zichzelf en ze glimlachte naar hem.

Adam keek haar nog eens goed aan, 'Het hoeft niet, hoor...' zei hij voorzichtig, ze leek niet helemaal zeker van de zaak... Misschien kwam het soor de kus die ze hem een poos geleden had gegeven. Maar hij kon daarin ook te vol van zichzelf denken.

Even dacht ze na maar toen hakte ze de knoop door. 'Nee ik wil het graag doen, ik hou toch van je' zei ze met een lieve glimlach waardoor hij hopelijk niet meer verder zou vragen, maar in haar hoofd begonnen de radertjes te draaien, nu moet ze hem alles vertellen anders zou ze toch nooit kunne getuigen? Of zou ze het geheim houden? Maar dat kon ten koste gaan van hun vriendschap.

Adam grijnsde 'Ik ook van jou.' zei hij enthausiast en hij draaide de ring om zijn vinger. 'Ik kijk er echt zo naar uit, de zomer kan niet snel genoeg komen!' zei hij vrolijk en hij ging wat breder zitten.

Lauren pakte zijn hand en bekeek de ring goed. Hij was mooi, niet zo mooi als die van FLavio natuurlijk, maar ook echt niet lelijk. 'Ik ook, ik ben blij dat ik mag helpen met plannen en zo, want ik heb toch niks beters te doen' zei ze glimlachend en ze liet zijn hand weer los waarna ze opstond. 'Even een koffie halen' zei ze, en zo snel mogelijk haalde ze een Espresso waarna ze weer tegenover hem neerviel. 'Welke kleur pak staat je goed?' vroeg ze hem.

Adam glimlachte en keek dromerig naar zijn ring tot hij haar vraag hoorde. 'Ik weet niet, koffiebruin misschien. Als Flavio maar wit draagt vind ik alles goed.' zei hij schouderophalend en hij nam een slok van zijn inmiddels koud koffie, its wat hem niets kon schelen.

Lauren knikteen pakte een schrift uit haar tas waarin ze alles wat ze tot nu toe voor de bruiloft had in opschreef. Het was bijna helemaal blanco. FLavio wit pak schreef ze op in haar ronde meisjesachtige handschrift. Adam waarschijnlijk koffiebruin, of zwart schreef ze eronder. 'Wat lijkt je een mooie kleur voor de corsages?' vroeg ze daarna.

Het vreselijke geluid van kattensex in je achtertuin.
-
Adam grinnikte en daht even na, hij vond he leuk hoe ze alles zo serieus deed, het wa dan ook niet niets: trouwen. 'Ik denk blauw, we hebben allebei blauwe ogen... Al zijn de zijne meer azuur en de mijne meer babyblauw... Misschien beiden of iets er tussen in?' dacht hij hardop mezijn blik op Laurens boekje, maar zijn gedachten bij Flavio's ogen.