Piepklein restaurantje aan de rand van het bos.

Dit restaurantje ligt enorm verscholen achter een eerste rij bomen. Er zijn weinig mensen en het is ook maar piepklein. Er staan vier tafeltjes en het is een geweldig kokende familie die het bij hun gewone werk doet. Je kan het alleen vinden als je weet waarnaar je zoekt. Van buiten ziet het er een beetje uit als een sprookjes huisje. Binnen is het nog kleiner als je al verwacht had. Je kan net tussen de tafeltjes doorlopen. De bediening is een vrouw van ongeveer achtenveertig en erg attent. Als je er een keer geweest bent kom je er vaker, het eten is heel lekker en helemaal niet duur en er is veel keuze.

Ynary snapte zijn keuze voor dit restaurant. Het was klein, lang verscholen en was waarschijnlijk onbekend. Veel andere hadden zich misschien gekwetst gevoeld dat hij probeerde zo min mogelijk op te vallen terwijl hij met haar samen was, maar voor haar was het alleen maar een opluchting. De kans dat ze hier iemand tegenkwamen die ze kende was erg klein. Misschien zou er zelfs helemaal niemand zijn, maar ze probeerde niet teveel te hopen.

Het was nog stil bij het restaurantje. Collin klopte op de deur, ze kenden zijn verhaa, of tenminste een stukje, hij was hier ooit terecht gekomen toen hij vluchtte voor een fotograaf. Er deed een vrouw van middelbare leeftijd de deur open. "Oh, Collin, je had al gebeld ja, kom erin, eigenlijk zijn we nog gesloten, maar we helpen graag" glimlachte ze naar Ynary. Collin wist dat Ynary dat waarschijnlijk juist fijn zou vinden. Ze liepen naar binnen. De kleine tafeltjes zagen er gezellig uit. "ga maar vast zitten, ik zal jullie zo de kaart brengen" glimlachte de vrouw.

Ynary verschool zich half achter Collin toen de deur open ging. Je wist maar nooit hoeveel mensen er binnen waren. Toen de vrouw zei dat ze eigenlijk nog gesloten waren werd ze overspoeld door opluchting. Er zou dus helemaal niemand anders zijn, dat was meer dan waar ze op gehoopt had. Behalve de eigenaresse natuurlijk, maar die leek Collin te kennen en toch niet als een gek op hem af te rennen zoals alle meisjes op school deden. Dat was haar laatst opgevallen. Eerst had ze zich er niets van aangetrokken maar nu ze erop ging letten kon ze er niet meer om heen. Nieuwsgierig keek ze rond in de kleine ruimte. Dit zou je misschien niet eens een restaurant kunnen noemen, er stonden maar vier tafeltjes. Toch was dit beter voor haar dan het duurste restaurant in de stad.

"Nou, dit is echt het beste en exclusiefste restaurant dat in heel NY te vinden is" zei Collin met een glimlach tegen Ynary. De vrouw bracht de menu kaarten. "Wat lusten jullie te drinken?" vroeg ze beleefd. Ze mocht Collin inmiddels tutoieren. "Ik zag je trouwens van de week weer in een tijdschrift, de pr is niet geweldig de laatste tijd he?" vroeg ze aan Collin, deze knikte. Hij vond het niet erg het er met haar over te hebben, ze had een eigen mening over hem.

Ynary glimlachte en ging daarna verder met het restaurant te bestuderen. Haar oom en tante namen haar wel eens mee uit eten, maar dat kwam niet zo vaak voor aangezien iedereen zich dan ongemakkelijk voelde en zij niet kon ontspannen omdat het altijd midden in de stad was. Haar oom en tante probeerde haar aan mensen te laten wennen, maar daarbij hadden ze niet erg veel geduld. "Gewoon water," zei ze zachtjes en verlegen tegen de vrouw. Ze durfde niet eens aan de reden dat ze water bestelde te denken, bang dat het van haar gezicht af te lezen was.

De vrouw knikte, "voor mij ook" zei Collin. "oké dan laat ik jullie nu even alleen," zei ze terwijl ze wegliep. "Kies maar iets uit" zei Collin wijzend op de menu kaart. Er was keuze uit veel verschillende dingen, caloriearm en calorierijk. Hij verwachtte dat Ynary meer voor het eerste zou gaan. Maar hij wist het natuurlijk niet.

Ynary's blik ging meteen naar de salades. Met haar oom en tante bestelde ze die ook altijd, maar die hadden het na een tijdje doorgehad en voor haar besteld. Uit het rijtje met de salades ging ze op zoek naar iets dat niet klonk als iets dat iemand die op een dieet zat zou bestellen. Maar bij elk van de salades beet ze even op haar lip, het zou niet erg veel uitmaken wat ze koos. Het zou allemaal moeilijk te eten zijn. Normaal maakte ze daar niet zo'n probleem van, maar nu Collin voor haar neus zat lag het net iets anders. "Ik neem denk ik de pastasalade," zei ze zachtjes. Het klonk best normaal, pasta was in ieder geval een normaal gerecht.

Collin knikte "Je kan ook een kleine bestellen hoor, hij is best vullend, wil je geen voorgerecht?" vroeg hij. De vrouw bracht twee glazen water en kwam de beestelling opnemen. Collin keek Ynary vragend aan.

Ynary voelde de weinige kleur uit haar gezicht wegtrekken. Toch probeerde ze zo normaal mogelijk antwoord te geven. "Echt, dan neem ik denk ik een kleine." Hier wist ze haar stem nog redelijk stabiel te laten klinken. "Ik heb niet zo'n honger," hier ging het alleen fout. Ze ontweek Collin's blik en het was meer gemompel. Het was niet waar, eigenlijk gewoon een pure leugen. Ze voelde de honger gewoon niet meer, al wist ze dat die daar zat. Vanmorgen had ze wat droge cornflakes gegeten en vanmiddag wat komkommer, meer niet.

"Ynary, mag ik je iets persoonlijks vragen?" vroeg Collin zacht. Het viel hem op dat ze moeilijk sprak over eten. Ze zag er uit alsof ze weinig at en dit bevestigde het alleen voor hem. Misschien had ze wel anorexia... toch ging hij daar niet van uit. Er waren veel redenen om niet meer te eten, of extreem weinig.

Ynary voelde dat haar handen begonnen te trillen toen hij dat vroeg. Snel verborg ze die onder te tafel. Het irriteerde haar dat ze niet gewoon overtuigend kon liegen, de enige vraag waarop ze dat goed kan was als iemand vroeg hoe het met haar ging. Dat had ze al zo vaak gedaan dat het een gewoonte was geworden. Maar omdat er nooit iemand was die met haar samen at was dit nog nooit voorgekomen. "Tuurlijk," zei ze naar een keer te hebben geslikt. Ze hoopte nog steeds een beetje dat hij het over iets anders had. Maar dat leek haar niet erg waarschijnlijk.

Eigenlijk was de vraag helemaal niet zo persoonlijk, maar Collin dacht dat dat voor Ynary niet gold. "Wat is je lievelingseten?" eigenlijk had hij een andere vraag willen stellen, maar hij bedacht dat dit slimmer was. Geïnteresseerd keek hij haar aan. Hij zag dat ze zich niet op haar gemak voelde, maar hij vroeg niet verder. Hij was expert in liegen en alleen in de glimlach was hij niet zo geweldig. Hij had gelogen sinds de dood van zijn moeder en zusje en zag het als anderen logen.

Ynary moest moeite doen dat ze hem niet met grote verbaasde ogen aan zou kijken, ze had bijna zeker geweten dat er een andere vraag zou komen. Snel herstelde ze weer maar bedacht toen pas dat ze deze vraag niets eens zo gemakkelijk kon beantwoorden. Al heel erg lang at ze niet voor haar plezier, een bepaald gerecht dat ze dus graag at had ze niet. Maar ze kon zich nog wel herinneren wat ze graag at voor de dood van haar ouders. "Spaghetti met tomatensaus," het was niet echt een leugen. Ze hield ook niets achter, toch voelde het wel zo.

Collin knikte, hij geloofde het, maar niet helemaal. "Wanneer heb je dat voor het laatst gegeten?" De vrouw kwam weer tevoorschijn met hun glazen water en ze nam de bestelling op. "Zoo, wat mag het zijn?" vroeg ze met een enorme glimlach, die ook nog eens echt was, zag Collin.

Ynary had het gevoel dat ze ondervraagd werd, en prettig vond ze het niet. "Ik denk met mijn oom en tante," dat was helemaal waar. Het feit dat er op Franklin High niemand op haar lette was een van de redenen dat ze het hier zoveel fijner vond. Daar zaten ze altijd voor haar neus te kijken of ze wel genoeg at. Het maakte dat ze zenuwachtig werd en dan kostte het nog meer moeite om te eten. Het was een opluchting toen de vrouw kwam, even een pauze in de vragen.

Collin gaf de bestelling door. "Sorry, jouw beurt" zei Collin zacht. Hij wilde niet dat ze zich zo ongemakkelijk voelde. "je mag me alles vragen wat je wilt" zei hij met een kleine glimlach. "En ik wil je ook niet dwingen om te eten, je mag ook best alleen een kom soep pakken, of weet ik veel helemaal niets" hij beet op zijn lip, niet erg snugger opgemerkt, misschien merkte ze het niet...

Ynary schrok bij zijn opmerking en sloeg daarna meteen beschaamd haar ogen neer. Het was niet zo dat ze er iets aan kon doen. Het was gewoon dat ze liever... helemaal niets zou zijn. Onzichtbaar en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken dat mensen haar zagen. Met die gedachten in haar hoofd leek het wel of haar lichaam al het eten weigerde. Ze had het geprobeerd uit te leggen aan haar oom en tante, maar die hadden haar niet begrepen en gezegd dat ze anorexia had. Maar zelf wist ze van niet, ze had geen stem in haar hoofd die haar vertelde niet te eten. Als ze in de spiegel keek zag ze ook geen dik meisje staan. Door haar verwarring was ze alweer vergeten dat Collin had gezegd dat ze hem vragen mocht stellen.

"Sorry" zei Collin zacht terwijl hij op zijn lip beet, domme opmerking. "Nu mag jij me alles vragen waar je zin in hebt, en ik zal overal antwoord op geven." Zijn ogen stonden zacht en een beetje bezorgd, hij hoopte dat ze niet boos op hem zou worden of haar muurtje weer verder omhoog zou trekken. Hij keek haar vragend aan en besloot niet meer op eten terug te komen. Er was iets waardoor ze niet meer at, waarschijnlijk de dood van haar ouders, maar hij zou er niet naar vragen, als ze wilde zou ze het hem zelf wel vertellen, zoniet, dan was hij daar ook tevreden mee.

Ynary merkte nu pas zijn voorstel op en keek twijfelend naar haar handen. Ze kon niet zo snel een vraag bedenken, ze wilde niet vragen wat zijn lievelingseten was want dan zouden ze op het onderwerp eten blijven. Nee, ze wilde het gesprek naar hem brengen zodat hij kon vertellen en zij niets zou hoeven zeggen. Met nog steeds haar blik op haar handen gericht begon ze hem een vraag te stellen. "Ik weet nu dat je beroemd bent en dat er daarom de hele tijd zo'n mensen om je heen zijn maar wat doe je eigenlijk? Dansen?" Hij had haar in de kelder laten zien dat hij erg goed kon dansen, maar ze wist dat er maar weinig mensen die echt beroemd werden met alleen dansen.

Collin nam een slokje van zijn water. En knikte "Allerlei dansen, vooral breake dance, maar geen klassiek ballet... " Er viel eigenlijk niet heel veel over te vertellen. Het was hoe het was. Haar tallent kende hij. "Dat doe ik trouwens bijna nooit voor publiek." voegde hij eraan toe. "Wat ik doe is vooral gebaseerd op uiterlijk" hij rolde met zijn ogen. Zo goed zag hij er helemaal niet uit, maar zijn vader... "Ik ben acteur, model en zanger." Hij wist dat dat een beetje arrogant was, maar hij kon er ook niets aan doen, het was waar en hij zou zelf graag willen dat het anders was.

Ynary knikte, maar wist niet zeker of ze het wel snapte. "En je zit hier op school met dansen?" Het was een beetje een retorische vraag. Ze begon wel te begrijpen wie Collin voor de rest van de wereld was. In ieder geval niet de aardige jongen die zijn moeder en zusje had verloren. Afwezig dronk ze wat van haar water, meer om zichzelf een houding te geven dan omdat ze dorst had. Ze wist niet zeker of ze dit wel had willen weten, ze begon hem onwillekeurig anders te zien. Hij was de beroemde jongen die om de een of andere reden met haar om wilde gaan.

Collin knikte "ik wil de rest veel liever zo snel mogelijk laten vallen, en gewoon lekker alleen dansen, of weet ik veel accountant worden in een enorm bedrijf waar je naamloos door het leven gaat" Hij rolde weer even met zijn ogen, dat deed hij vaak, moest hij eens mee ophouden. "Hoe zie jij je toekomst?" wilde hij weten, hij was blij dat hij het tegen Ynary kon zeggen over zijn stille wens naamloos door het leven te gaan, niet elke keer te hoeven vluchten voor fotografen of fans. Hij wilde de tijd terug kunnen draaien en zijn moeder en zusje ervan weerhouden in die auto te stappen, zijn zusje helpen haar droom te verwerkelijken, en niet die van zijn vader.

Ynary voelde zich weer ongemakkelijk, al had ze nog steeds veel liever dit onderwerp dan het onderwerp eten. "Mijn... toekomst..." Ze had werkelijk geen idee. Natuurlijk kon ze goed tekenen, maar het was waarschijnlijk niet goed genoeg om haar beroep van te maken. Ze was ook wel slim, maar er was niets bij waar ze haar toekomst in zag. Eigenlijk probeerde ze de gedachten over haar toekomst zoveel mogelijk te ontwijken. In haar ogen was er voor haar geen toekomst. "Niet," fluisterde ze zo zacht dat het maar de vrraag was of hij het zou kunnen horen. Ze schaamde zich dat elk onderwerp zo moeilijk en ingewikkeld was met haar. Als ze maar een droomberoep zou kunnen noemen was het goed geweest, maar ze had niet zoiets.
--------------
deze liedjes passen echt supergoed bij Ynary:

Geen toekomst... Collin maakte zich nu toch wel een beetje zorgen, maar hij wist dat ze dat niet kon gebruiken, dus er was niets aan hem te zien. "Hmm, oké, wat is je favoriete seizoen?" Hij hoopte dat dit een makkelijkere vraag zou zijn. Zijn lievelingsseizoen was de lente, als alles weer vernieuwd werd, alles opnieuw geboren werd. De wereld altijd weer een beetje lichter leek. Fris en nieuw, levendig.