Nachtclub Madness

Raf klopte haar troostend op haar rug terwijl hij zijn gedachten op volle toeren liet draaien. Hij snapte haar probleem, zelf had hij ook wel met stelen willen stoppen maar dan was er ook minder geld binnengekomen. "Zoek een goed cafe op waar je mag zingen of gewoon een baantje als vakkenvuller." Zelf had hij wel eens in het centrum staan zingen, maar heel veel zin had dat niet gehad. Veel mensen bleven staan, keken glimlachend toe en gaven dan een paar cent of niets. Daar kon hij dus niets mee. Hij voelde hoe er een rilling door Lizz trok en bedacht zich dat zij het natuurlijk een heel stuk kouder moest hebben dan hem, hij had gewoon een jas aan met daar onder nog een sweater. "Je kan als je wilt even bij mij thuis opwarmen, ik weet heel zeker dat mijn familie je niet zal veroordelen," zei hij zachtjes.

Lizz moest even glimlachen bij het idee. 'Denk je echt dat ik dan net zo veel zou kunnen verdienen als ik hier doe?' Haar toon was spottend, al wilde ze Raf niet belachelijk maken ofzo. Ze zag gewoon niet hoe dat haar kon helpen. Toch vond ze het lief van hem, dat hij haar in ieder geval wilde proberen te helpen. Toen hij haar uitnodigde aarzelde ze heel erg, ook al stelde hij haar gerust. 'Oke..' Zei ze uiteindelijk, misschien wat opgelaten.

Raf schudde zijn hoofd, hij begreep dat dit baantje vrij goed verdiende. "Maar is niet alles beter dan dit?" Het was een retorische vraag en hij wachtte dan ook niet op het antwoord. "Kom," zei hij en hij stopte zijn handen in zijn zakken. Misschien wist Ashley, zijn zus, wel iets. Een aantal jaar geleden had ze in geldnood ook een tijdje in een stripclub gewerkt. Haar ouders wisten het niet tot haar vader ging uitzoeken waar al dat geld vandaan kwam. Zodra hij erachter kwam waar ze werkte had hij haar verboden er nog heen te gaan. Hij had gezegd dat hoe slecht het ook ging, hij het niet zou toestaan dat een van zijn kinderen zichzelf zou verkopen.

Lizz haalde haar schouders en liep toen met hem mee. Onderweg stak ze een arm door Raf's heen en liet haar hand in zijn zak glijden. (moet even voor Dana :p) Ze vouwde het handje zover dat kon om de zijne heen en keek even opzij naar hem. Haar andere hand haalde ze even uit haar eigen zak en hield ze in een zweergebaar omhoog. 'Just friends, I promise.' Zei ze zacht net als de vorige keer (het past hier gewoon bij oke (A) )

Raf keek haar verbaasd aan, hij wist dat hij flirten niet doorhad maar hij wist niet hoe hij dit anders moest noemen. Zijn blik werd weer rustiger toen hij die woorden hoorde, ze leken hem eerlijk. "Ik moet toegeven dat ik me meer als je grote broer voel, maar dat is ook goed," zei hij met een glimlach. Hij had dan wel twee zussen, die waren ouder dan hem en een klein zusje had hij eigenlijk altijd wel gewild.

Dana liep snel langs die gore nachtclub. Ze had te horen gekregen van Devon dat hij Raf mee zou nemen naar deze nachtclub. Iets dat ze gestoord vond maar ze had Devon helemaal uitgelachen. Raf was geen jongen die met een meisje thuis zou komen. Niet zo'n soort meisje in ieder geval. Dus wilde ze hem gaan opwachten bij Raf zijn ouders. Sowieso wilde ze even met de ouders van Raf praten. Ze waren altijd zo aardig voor haar. Toen ze ver in haar jas gedoken achter een stelletje liep bekeek ze het meisje eens goed. Ze zag er mooi uit, maar je kon duidelijk zien dat ze van de nachtclub kwam. Daarna liet ze haar blik op de jongen glijden en gelijk wist ze dat er iets fout was. Die jongen leek op Raf. Nee wacht het was Raf. En hij was met een meisje van de nachtclub.' Raf?' Vroeg ze toch wat twijfelend wat als het niet zo was. Dan maakte ze zichzelf wel erg belachelijk. Toch bleef haar blik hangen bij de hand van het meisje in de broekzak van de jongen waarvan Dana dacht dat het Raf was.

Ze glimlachte en voelde zich ergens wel gevleid. ' hmm... nu je het zegt, het past wel beter.' Zei ze nadenkend. Ze was altijd de verantwoordelijke voor haar broertje en zusje en vond het eigenlijk wel een leuk idee dat ze een grote broer erbij had. Ze glimlachte nog even kort naar hem, maar draaide haar hoofd toen ze een stem hoorde. Ze verstijfde toen ze Dana zaag. Dat was wel de laatste die ze op dit tijdstip hier verwachtte.

Raf draaide zich verbaasd om bij het horen van zijn naam. Doordat het zo zacht was merkte hij Dana's stem was. Het zou hem zelfs niet verbaasd hebben als er gewoon niets was en hij het zich had verbeeld. Wat hem nog verbaasder maakte door het feit dat hij dacht dat hij Dana zag. "Dana?" Zei hij stomverbaasd. Hij keek nog eens goed en besloot dat het wel Dana moest zijn, nu vond hij dat hij het al aan de stem had moeten horen. "Wat doe jij hier?" Vroeg hij te verbaasd om zich te bedenken dat het voor Lizz heel ongemakkelijk moest zijn aangezien ze hem had gevraagd niets tegen Dana te zeggen. Dat ze samen in een nogal aparte houding stonden gezien het feit dat hij verloofd was besefte hij ook niet.

Dana haar mond ging open maar ze kon even niks meer uitbrengen. Het was Lizz geweest. Dat domme kind van de tekenles.' Dit meen je niet. En ik maar tegen Devon zeggen dat jij nooit met een hoer naar huis zou gaan. Wat zat ik er ver naast. En dat terwijl ik hier een ring van je om mijn vinger heb.' Ze beet op haar lip en wilde het toch echt uitschreeuwen. Ze schuivelde een beetje op haar plaats.' Ik kan het gewoon niet geloven, ik dacht dat ik je kon vertrouwen.' Haar stem brak en ze schudde haar hoofd.' Wat zat ik er ver naast. Ik kwam hier om je te verrassen wanneer Devon je gek had gemaakt en je terug naar je ouders zou gaan. Ik hoopte dat je het leuk zou vinden maar blijkbaar zou ik alleen maar in de weg zitten.'

Lizz keek geschrokken naar van Dana naar Raf en weer terug. In paniek bedacht ze dat het nu ook niet meer verborgen voor Dana zou kunnen blijven, maar dat was vooral op de achtergrond aanwezig. Dana zag het helemaal verkeerd. ' Het is niet wat je denkt Dana, echt niet,' Zei ze terwijl ze een paar stappen naar voren zette, naar Dana toe. Ze wilde niet dat Raf alweer bij Dana in de problemen kwam door haar.

Raf's mond viel open bij de woordenstroom van Dana. Dat kon ze niet menen toch...? Toch...? Hij liet Lizz los en zette een paar stappen naar Dana toe. "Kom op Dana, luister naar me, ik kan het uitleggen." Ai... dacht hij meteen toen hij dat had gezegd. Dat klonk slecht, daar had hij beter over na moeten denken. In alle slechte romantische films zei iemand: 'ik kan het uitleggen'. En het gevolg was dan meestal dat die persoon niet de kans kreeg het uit te leggen. Even keek hij aarzelend naar Lizz, hij had dan wel een verklaring, hij had beloofd niets te zeggen.

Dana keek woedend van Raf naar Lizz.' Je had gezegd dat je niet om haar gaf zoals je bij mij deed. Waarom kom ik haar dan samen met jou tegen terwijl zij haar hand in jou broekzak hebt en ik onverwacht langskwam. Weetje mij boeit het niet eens dat jij het kan uitleggen of dat lieve hoertje van je. Wees gelukkig samen. Wacht weetje ik geef je je ring terug dan kan je haar je lucky meisje noemen.' Ze widle haar ring niet afdoen want zodra ze hem afdeed voelde het leeg. Ze liep naar Raf toe en duwde de ring in zijn handen.' Ik kan het niet geloven dat je me dit aandoet.' Ze wilde gelijk weer weg. Weg van die verdomde Lizz en weg van Raf van wie ze echt had verwacht dat hij van haar hield.

Als ze dadelijk misschien iets rustiger zijn, moeten ze naar Rafs huis gaan zodat hij boos kan worden op Devon (echt boze Raf is best wel scary)
--------------
In Raf's hoofd gingen alle allarmbellen af. Dit was niet goed, dit was heel erg fout. "Dana kom op, zei hij terwijl hij haar pols vastpakte. Geef me in ieder geval de kans het uit te leggen." Hij deed zijn best de pijn uit zijn stem te houden, wat moeilijk en zelfs onmogelijk bleek. Hoe kon ze dit doen? De ring in zijn hand deed hem pijn, hij hoorde niet in zijn hand. "Ik geef niet om haar zoals ik om jou geef, ik houd van niemand zoveel als ik van jou hou. Ze is als een zusje voor mij en ik probeer haar te helpen. Maar ik kan je niet zeggen waarmee omdat ik haar dat beloofd heb," zei hij even een blik op Lizz werpend.

Dana trok haar pols los en schudde haar hoofd,' Ik dacht dat je nooit meer tegen me zou liegen?' Ze beet op haar lip en wist nu echt niet meer wat ze moest doen. Er waren tranen in haar ogen gekomen maar ze wilde ze niet de vrije loop geven.' Ze loopt erbij als een hoer, jij ging met je broer naar een nachtclub en jij denkt dat jij je hieruit kan praten? Sorry maar dat geloof ik gewoon niet. Op een gegeven moment kom je gewoon niet meer geloofwaardig over. Het doet me pijn maar ik ben allang blij dat het jou ook pijn doet. Dan weet ik dat je ten minste nog wel een beetje om me geeft.' Ze draaide zich om en wilde wegrennen maar haar benen hielden haar tegen of nou ja tegen? Ze wilde gewoon niet meer meewerken het koste ontzettend veel moeite om gewoon rechtop te blijven staan.

woah niet te snel, steeds als ik post heb, hebben jullie net al gepost X)
~~

Voordat Dana de ring teruggaf aan Raf had Lizz nog niks doorgehad, maar nu begon het langzaam tot het door te dringen dat het verlovingsringen waren. Ze stond er maar een beetje bij te kijken naar de ruzie en wist, zoals wel vaker de laatste tijd, niet wat ze moest doen. Misschien was het ook maar beter dat ze Raf tegen haar liet praten. Ze had eigenlijk niks meer dan problemen tussen die twee veroorzaakt. Toen Dana stil viel, stapte ze heel voorzichtig wat naar voren en zei op zachte toon:' Er is echt niks tussen ons, Raf heeft gelijk. Hij is mijn grote broer.'

"Dat is wat ik hier doe Dana, niet liegen! Ik zou een heel verhaal op kunnen hangen en je het laten beloven, maar dat doe ik niet!" Dat was waar. Raf had in zijn hoofd al verschillende mogelijke verklaringen bedacht, sommigen waren vrij ongeloofwaardig maar sommigen zouden best mogelijk kunnen zijn. Toch bleef hij bij de waarheid. "Dana! Ik probeer haar te helpen, ik probeer haar daar weg te krijgen." Hij kon niet geloven dat ze dacht dat hij niet veel om haar gaf, hoe vaak moest hij laten zien dat hij alles voor haar op zou geven. Alles wat hij had aan haar zou geven om haar maar duidelijk te maken dat hij meer van haar hield dan hij ooit van iemand anders had gehouden.

Dana draaide zich naar Raf om,' Laat het dan ook een keer zien. En dan bedoel ik niet al het lieve praat maar zoek dan ook gewoon echt een keer ruzie. Maak mij een keer kwaad inplaats van dat ik jou steeds het bloed onder de nagels vandaan haal. Ik weet dat ik zoals gewoonlijk weer alles verkeerd zie en toch word je niet boos. Keer op keer kan ik je ervan beschuldigen dat je met iemand anders bent en keer op keer probeer jij het goed te praten. Heb je daar dan een keer niet genoeg van? Ik meende wat ik zei die avond dat ik ja had gezegd op je vraag. Je moet een keer boos worden op me, we moeten een keer ruzie maken anders heb ik het idee dat ik in één grote leugen leef.' Dana pakte zijn hand en haalde de ring weer uit zijn hand. Ze schoof hem weer om haar vinger maar wist dat ze hem nog niet had vergeven.' En nu ga je het me uitleggen ook want dat broer en zus gebullshit wil ik niet horen. Ik wil weten wat er aan de hand is en anders ben ik net zo snel hier weg als ik gekomen ben en zal je mij de rest van je leven niet meer zien.' Zowel tegen Raf als tegen Lizz.

Raf voelde hoe een koude stroom door zijn lichaam trok bij die laatste woorden. Dat kon ze niet menen toch? Met die gedachten was de boosheid die hij enigszins voelde weer weg en hij ademde diep in. Al wist hij dat hij Dana's verzoek, hoe vreemd ook, niet kon inwilligen. Hij kon niet boos op haar worden, hij zou in zijn hoofd alles wat ze deed goed praten en haar nergens de schuld van geven. Nu hoopte hij maar dat hij haar op een andere manier kon overuigen, hij wist wel dat hij haar niet zo gemakkelijk zou laten gaan. Hij was een keer zo stom geweest haar te verliezen omdat hij geen beslissing kon maken maar dat zou hij niet weer doen. "Laten we even naar mijn ouders gaan, daar is het warmer en kunnen we zitten," zei hij met weer de kalmte in zijn stem, alsof het nooit weg was geweest. Bijna automatisch stak hij zijn hand uit om Dana's hand te pakken maar hij was bang dat ze hem af zou wijzen. En die gedachte maakte hem weer bang, ze waren verdomme verloofd.

Dana wilde sterk zijn en achter haar punten blijven staan maar zodra hij zijn hand naar haar uitstak was zij eigenlijk al om ookal wilde ze dat niet toegeven. Die kalme stem wilde ze nu niet horen. Hij hoorde boos op haar te worden niet kalm en rustig alsof er niets aan de hand was. Dus knikte ze afstandelijk en liep flink door. Ze keek niet eens naar de uitgestoken hand van Raf en was niet van plan om hem aan te raken tot hij uitlegde wat er aan de hand was.

Lizz voelde zich een beetje overbodig al was ze wel deel van het gesprek. Toen Dana het gesprek afrondde door te gaan lopen, keek ze even naar Raf op en glimlachte treurig. Ze voelde zich schuldig, alwas er niet precies een reden voor. Vaag in haar hoofd waren er redenen genoeg. Ze klemde even haar vingers om zijn pols om hem vervolgens weer los te laten en rustig te gaan lopen.

Raf keek ook even naar Lizz met een treurige blik in zijn ogen voordat hij aanliep. Maar al snel draaide hij zich om naar haar. "Ik wil niet dat jij je schuldig gaat voelen, oké," hij kon er niet tegen als mensen zich onnodig schuldig gingen voelen en hij had zo'n gevoel dat dat bij haar zou gebeuren. Hij vond dat hij het zelf verpest had en dat er een heel ongelukkige samenloop van omstandigheden was. Als Dana hier niet was geweest of als Devon hem überhaubt niet had meegenomen naar de club. Onbewust werd hij daarom kwaad op hem, hij had het ook aan Dana gezegd, als hij dat niet had gedaan was alles nog prima geweest.

Lizz glimlachte en zuchtte zacht. ' Op dit moment zou je je geen zorgen om mij moeten maken, maar om hoe je je verloofde zover krijgt dat ze niet meer boos op je is. Daar moet je me trouwens later nog maar wat over vertellen.' Zei ze de vraag enigszins ontwijkend met een knikje naar Dana die voor hen uit liep. Ze glimlachte weer naar Raf en duwde hem toen naar voren om aan te geven dat hij bij Dana moest gaan lopen. Zijzelf kwam later wel.

Dana had. Haar armen over elkaar geslagen en staarde een beetje hopeloos naar de ring om haar ringvinger. Ze wist dat Raf altijd de waarheid sprak maar ttoch kwam ze hem zo vaak tegen in zulke situaties dat het in haar ogen gewoon geen toeval meer kon zijn. En dan het feit dat Raf gewoon niet bos op haar kon worden. Dus als ze weer met iemand anders zou zoenen, zou hij dan boos worden? Dat wist ze niet. Waarschijnlijk wel want hij was hartverscheurd geweest de vorige keer dat ze dat had gedaan.

Raf zuchtte en deed war Lizz hem zei en versnelde zijnpas iets zodat hij naast Dan kwam te lopen. Hij voelde zich ellendig Dana was kwaad op hem en aan de ene kant kon hij dat vegrijpen, maar zidra hij het uitlegde zou ze het moeten snappen. Maar ze wilde dat hij boos op haar werd, iets wat hij nooit echt had gekund en zeker nu niet, nu hij zo bang was haar te verliezen. Gelukkig waren ze zo bij zijn ouders' huis. De stilte was ongemakkijk en dienwilde hij maar al te graag verbreken. Met een zucht opende hij de deur en hield die open voor Dana en Lizz.

Dana keek voordat ze naar binnen liep even naar Raf. Het was geen hatelijke blik ook geen met pijn vermengd, het was eewn verwarde blik. Dana wist echt niet meer wat ze moest denken. Het idee dat ze verloofd was met Raf deed haar een gat in de lucht springen maar Raf voelde nu opeens zo onvertrouwd aan. Ze wist niet echt wat het was.