Het huis van Rafs ouders

Dit huis ligt in een nogal arme en slechte wijk van New York. Laten we zeggen dat de gemiddelde leerling van Franklin High er nog nooit is geweest em waarschijnlijk ook nooit zal komen. Het is een simpel rijtjeshuis met maar een verdieping en is eigenlijk te klein voor het aantal mensen dat er ooit woonde. Als je binnenkomt kom je meteen binnen in de woonkamer/eetkamer. De keuken bestaat uit niet veel meer dan een simpel gasfornuisje, een kleine koelkast en een kastje met wat pannen en ander keukenspul. Er zijn twee slaapkamers. Op een slapen zijn ouders en zijn zus (zijn andere zus woont samen met haar vriend een aantal straten verder) Op de andere zijn broers. De badkamer stelt niet zoveel voor, er is een toilet en een douche waarvan het warme water heel snel opraakt. Ondanks de armoede die duidelijk aanwezig is, is het er redelijk gezellig.

Raf liep zuchtend achyer Dana en Lizz aan naar binnen. Devon en zijn ouders zaten aan tafel en keken verbaasd op. Raf zond hen een waarschuwende blik en Devon nog een kwade voordat ze iets konden zeggen. Wel keken ze hem alledrie vragend aan, maar Raf negeerde het nog even. "Waar zijn Marly en Jim," vroeg hij om het hele uitleggen nog even uit te stellen. "Marly is bij vriendinnen en Jim is werken," antwoordde zijn moeder. Zijn broertje en zus waren er straks namelijk nog wel geweest.

Lizz had bijna rechtsomkeerd gemaakt toen ze de verbaasde blikken van de mensen aan de tafel zag. In plaats daarvan probeerde ze een beetje in de buurt van Raf te blijven, als een kind dat zich probeerde te verschuilen achter haar moeders benen. Ze begon zcih te schamen voor haar uiterlijk, de panty, het korte rokje met het hemdje wat een stukje buik vrijliet. Ze was blij dat ze haar jas er nog overheen had. Toen ze besefte dat ze miisschien wel erg onbeleefd overkwam zo, raapte ze haar moed bij elkaar en stapte naar de tafel toe om een hand uit te steken naar de vrouw bij waarschijnlijk Raf's moeder was. Met een bibberig glimlachje zei ze:' Hallo, Ik ben Lizz.'

Dana hoefde zich gelukkig niet voor te stellen en ging gewoon met een lieve glimlach aan tafel zitten.' Leuk om jullie weer te zien. Jij ook Devon.' Ze grijnsde naar hem maar je zag duidelijk dat die grijns niet helemaal gemeend was. Ze boog zich wat naar Devon toe en fluisterde in zijn oor,' Weet jij heo het zit tussen Lizz en Raf? Want ik weet het echt niet meer.' Ze keek hem half smekend aan en keek daarna weer naar Raf. Het deed haar pijn dat ze iedere keer boos werd op hem om de verkeerde redenen. Kort keek ze naar haar vinger en frunnikte wat aan de ring terwijl ze zonder dat ze het doorhad op haar lip beet.

Raf's moeder zond Raf een vragende blik maar richtte zich daarna op Lizz en schudde met een glimlach haar hand. "Ik ben Susan, dit is John en volgens mij heb je Devon al ontmoet," zei ze terwijl ze naar Raf's vader en Devon wees. Die laatste merkte het niet omdat hij een moeilijk gezicht naar Dana trok. "Ik weet alleen dat Raf schrok toen hij haar in de club zag," zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Hij zei dat hij haar les gaf en meer niet," Devon wilde zichzelf hier eigenlijk zoveel mogelijk buiten houden. Raf bood Lizz een stoel aan en ging zelf ook zitten. Even boog hij zijn hoofd en ging met zijn handen door zijn haren onder de muts. Dit ging nog ingewikkeld worden... Daarna keek hij op en keek Dana aan. "Je weet volgens mij al dat Devon het fantastische idee had om mij alvast een idee te geven van een vrijgezellenfeest," zei hij sarcastisch met een kwade blik op Devon. Niet veel mensen wisten het omdat ze Raf gewoon nog nooit boos hadden gezien, maar het was niet iets wat je mee wilde maken.

Lizz knikte ook even vriendelijk naar John en ging zitten op de stoel die Raf haar aanbood, nadat ze hem een glimlachje had geschonken. Ze voelde zich nog steeds een beetje ongemakkelijk, maar aangezien zijn ouders het schijnbaar niet heel erg vonden dat hij haar mee had gebracht. Ze wisten natuurlijk nog niet waarom ze hier was, maar daar probeerde ze maar niet te veel aan te denken. Even gaf ze Raf een waarschuwende blik, ze wilde niet dat hij te veel zou vertellen.

Dana knikte maar keek Raf of Lizz of Devon niet aan. Ze staarde naar de ring.' Schat dat weten we met zijn alle al. Jij was daar had Lizz gezien, nam haar mee naar buiten, om wat te doen?' ze hield niet van langdradige verhalen. Get to the piont was het voor haar altijd.' volgens mij kan iedereen dat volgen.' haar stem klonk geirriteerd maar toch ook grotendeels gekwetst.

Raf gromde (ik weet even niet hoe ik het anders moet noemen XD) van frustratie, het was voor hem niet gemakkelijk dit uit te leggen. Hij deed zijn best de goede woorden te vinden zodat niemand hem verkeerd zou begrijpen of boos op hem zou worden. "Om te weten te komen waarom ze dat deed, en haar er weg te krijgen," zei hij zonder iemand aan te kijken. Al gleed zijn blik nu even naar Devon, of niet dan, leken zijn ogen te zeggen. Hij kon er niet tegen als mensen zo slecht over hem dachten en Devon had dat ook gedaan.

Dana keek naar Raf bij die woorden. Hij zou nooit liegen dus nu verwachtte ze niet dat hij loog. Het deed haar pijn te weten dat ze zoals gewoonlijk weer boos en verdrietig werd om niets. Iets dat in haar fantasie gebeurde. Ze volgde Raf zijn blik naar Devon en keek Devon ook aan. Haar vinger gleed over haar ring en ze deed hem even af. Het voelde niet goed om hem af te doen toch vond ze et wel even bevrijdend. Ze kon beter nadenken zonder die ring om. Die ring maakte haar een nog jaloerzer kreng dan dat ze al was.

Lizz zag dat Raf het zeker niet makkelijk had om het uit te leggen, maar dacht dat het wijzer was om zelf haar mond maar te houden. Om eerlijk te zijn, ze zou niet eens weten wat ze zou moeten zeggen om hem te helpen, ook al wilde ze het nog zo graag. Het leek haar slimmer om die twee het zelf uit te laten vechten. Nu iedereen opeens naar Devon leek te kijken, kon ze haar blik niet tegenhouden om ook even naar hem te glijden.

Devon merkte dat opeens, uit het niets, alle ogen op hem waren gericht. Alsof er iets over hem was gezegd wat nu dus niet het geval was. "Waarom kijken jullie me nu allemaal aan alsof ik iets fout heb gedaan," vroeg hij verdedigend. Raf die al constant zijn woede probeerde te beheersen knapte als het ware. Devon dacht dat hij niets fout had gedaan? Wat hem betreft was het Devon's schuld dat er nu zo'n groot probleem was en hij zijn verloofde bijna kwijt was. Dat dit niet heel erg veel zou helpen met haar houden bedacht hij zich op het moment niet. Met een ruk stond hij op waardoor de stoel omviel. Zijn blik die normaal zo kalm was, was nu vol woede en gericht op Devon. "Jij denkt dat je niets fout gedaan hebt? Dit hele probleem is jouw schuld!" Hij schreeuwde niet, maar heel veel scheelde het niet.

Dana keek gelijk naar Raf toen ze een stoel hoorde vallen. De woorden die uit de mond van Raf kwamen voelde raar aan. Nee het was haar schuld geweest. Zij had hier een te groot punt gemaakt over iets dat niet bestond. Devon had niks gedaan.' Raf kappen. Het is nergens voor nodig om boos te worden op Raf. Je zou eerder boos op mij moeten worden dan. Maar ohh wacht, was dat nou net het gene dat je niet kon. Omdat je niet boos op mij wil worden reageer jij je nu af op je broer dat slaat nergens op.' haar stem was streng en duidelijk.

Raf wist ergens, ergens heel ver weg in een hoekje van zijn gedachten, dat wat hij nu deed nergens op sloeg, maar dat was niet genoeg om hem nu tegen te houden. Zijn vader en Devon waren ook opgestaan. Zijn vader met de hoop hem zo enigszins te kalmeren. Dat was tevergeefs en dat wist hij zelf ook wel. Als Raf een bepaald punt eenmaal had bereikt was het heel moeilijk weer rustig te worden. Devon keek Raf aan met zowel woede als onbegrip in zijn ogen. "Jij was degene die het briljante idee had mij naar die club mee te nemen. Ik had je van te voren kunnen vertellen dat het een slecht idee was en volgens mij heb ik dat ook meerdere keren gedaan!" Zijn stem werd steeds harder en op het eind schreeuwde hij echt.

Lizz schrok van de klap die de stoel veroorzaakte en keek verbijsterd naar Raf die nu tegen zijn broer stond te schreeuwen. Hier was ze het toch echt eens met Dana, het was zeker niet Devon's schuld. ' Raf, Dana heeft gelijk, je zou de schuld niet op Devon moeten schuiven.' Zei ze met een klein stemmetje. Het liefst zou ze nu opgestaan zijn om Raf vast te pakken of iets wat daar op leek, gewoon om hem te kalmeren, maar het leek haar niet zo'n slim idee in deze situatie.

Raf gaat nu even heel gemeen doen...
------------
Raf's blik die nog steed woedend was ging nu naar Lizz. "Zeg niet dat jij niet liever had gehad dat ik je daar niet had gezien. Dan was je geheim nog veilig geweest en zou ik je nu niet proberen te 'helpen'. Iets waar alles en iedereen tegen lijkt te zijn, dat ik iemand help." Hij schreeuwde dit niet maar aan zijn stem was overduidelijk te horen dat hij zich niet zomaar zou laten kalmeren. Hoe waar of redelijk de woorden ook waren. "Raf! Nu is het genoeg!" Donderde de stem van zijn vader. "je broer bedoelde het alleen maar als grap en dat weet jij zelf ook heel goed." Raf luisterde ook niet naar deze woorden, hij draaide zich niet eens naar zijn vader om.

dan mag Lizz vast wel even heel emotioneel doen (A)
~~
Lizz schrok misschien nog wel erger van Raf's boze blik dan van de stoel. Ze kromp ineen bij zijn woorden en keek hem met ongelovige ogen aan. Ze wist dat niet hoe Raf was als hij boos was, maar ze herkende hier in ieder geval niet de Raf in die ze kende. ' Ik dacht dat het bij jou ook wel veilig was, waarom denk je dat ik je het in de eerste plaats verteld heb?!' Zei ze met tranen in haar ogen, niet wetend of die van de schrik of het verdriet waren. Ze stond snel op en liep de kamer uit, bang dat ze anders echt in tranen uit zou barsten. Nee, ook al was het misschien terecht, Raf had niet het beste moment uitgekozen om tegen haar uit te vallen.

Dana stond nu ook woedend op.' Raf beheers jezelf eens. Of wees een keer boos op mij. Maar beide lijk jij niet te kunnen!' Haar stem was snijdend en je zou ze overal bovenuit horen. Daarna liep ze snel achter Lizz aan zonder op haar ring te letten die nog op tafel lag. En sloeg kort haar armen om Lizz.' Rustig maar, Raf is gewoon zo pissig met wat ik weereens allemaal gedaan heb. Hij moet op andere afreageren omdat hij het niet op mij wilt afreageren. Dus het spijt me, je geheim is veilig bij mij maar ook bij Raf.' Ze streek even over Lizz haar wang en gaf een kus op haar voorhoofd.' Werkelijk, het is gewoon gemeen dat hij tegen jou uitvalt. Het spijt me heel erg dat je hem zo moet zien.'

Lizz liet Dana maar haar gang gaan, ze zou ook niet de kracht hebben om haar van zich af te duwen. Ze snikte zacht en veegde de tranen ruw weg al had dat niet veel zin, omdat ze al snel weer terugkwamen. Ze haalde haar schouders op en zei:' Maar het is niet jouw schuld... en ook niet die van Raf.' Uit de woorden was wel duidelijk te maken dat ze zichzelf de schuld gaf, ook al had Raf nog zo gezegd dat ze dat niet moest doen. Ondertussen trokken de de tranen uitgerekte zwarte strepen over haar gezicht, die ze moeilijk nog kon wegvegen met haar handen.

Raf werd bij zijn arm gepakt door zijn vader, en niet zachtjes en voorzichtig maar zo dat hij zich met geen mogelijkheid zomaar los kon rukken. "Jij hebt net dat meisje aan het huilen gemaakt en denk je echt dat Dana je hierom wel weer wil," siste zijn vader hem toe. Raf antwoorde niet, zijn woede had zo'n punt bereikt dat er geen woorden meer kwamen. Dus deed hij wat hij altijd deed als iets hem te veel werd. Hij begon te zingen.

"Just don't give up I'm workin it out
Please don't give in, I won't let you down
It messed me up, need a second to breathe
Just keep coming around

Hey, whataya want from me
Whataya want from me
Whataya want from me"

Hij haalde lang niet alle noten omdat zijn stem zovaak brak en een woedende stem nu niet bepaald meehielp met zingen. Halverwege liet zijn vader hem los, zijn ouders en Devon wisten heel goed wat er aan de hand was als Raf ineens begon te zingen. Voordat zijn vader hem weer vast kon pakken liep hij achteruit en liet zichzelf tegen de muur aan zakken tot hij op de grond zat.

Dana hoorde zijn stem en gelijk ging er een rilling over haar heen.' Sorry ik moet Raf even helpen.' Ze keek nog een keer naar Lizz en schudde haar hoofd,' Het is niet jou schuld. We gaan je helpen.' Ze streek nog een keer even over de wang van Lizz en daarna liep ze gehaast de kamer binnen. Ze zag de ouders van Raf en Devon nog bij de tafel staan maar zag Raf niet meer. Dus volgde ze de stem en zag hem uiteindelijk tegen de muur aan zitten. Ze ging naast hem zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze liet hem zingen. Ze wist dat eht toch geen zin had om nu tegen hem te praten. Hij had nooit geluisterd.

trouwens Nina, als het goed is heeft Raf een pm ^^

Lizz snapte niet wat erg gebeurde toen ze opeens Raf's gezang uit de andere kamer hoorde, ze wist dan ook niet dat dat... nouja 'normaal' voor hem was. Ze liep achter Dana aan de kamer weer binnen ondertussen verwoede pogingen doen om te proberen de strepen weg te krijgen. Ze wilde die make-up er sowieso af hebben. Het voelde niet natuurlijk aan voor Lizz die normaal alleen wat mascara en eyeliner ophad. Maar daar zou ze later wel voor zorgen. Nu bleef ze een beetje bij de deuropening hangen met haar blik op Raf gericht. Waarom zong hij terwijl hij ze boos was?

Raf voelde een grote opluchting toen hij Dana's hoofd op zijn schouder voelde, ze was niet boos op hem, of in ieder geval niet zo boos dat ze hem niet meer wilde. Toch maakte dat niet helemaal dat hij weer rustig werd, dat ging niet zo gemakkelijk. Vanmorgen (?) toen hij de vader van Dana aan de telefoon had gehad, had het echt helemaal neits gescheeld of hij was zelfbeheersing verloren, nu die ervaring nog zo dichtbij was zorgde het er nu alleen maar voor dat het erger was.

"There might have been a time
When I would let you slip away
I wouldn't even try
But I think you could save my life"

Devon zag de onbegrijpende blik naar Lizz en liep iets naar haar toe. "Raf is geen prater, hij heeft altijd met moeite met de goede woorden te vinden. En als hij niet meer weet wat te doen begint hij te zingen, het is zijn manier om alles eruit te gooien," zei hij zachtjes.

Dana keek naar Raf.' Lafaard, nog steeds andermans woorden. Maar ik hou van je. Word een keer echt boos op mij, alsjeblieft.' Het was een heel raar verzoek maar iedere relatie had zijn ups en downs, bij Dana en Raf niet. Of niet echt meer, het eerste jaar wel en de andere jaren heel soms lichtelijk maar dan kwam het allemaal van Dana haar kant. Ze wilde Raf woedend krijgen. Ze wilde weten dat ze hem kon vertrouwen. Dat hij ook boos zou kunnen worden. Dat de liefde niet allemaal van één kant kwam. Ze had hem vanmorgen redelijk boos gezien maar hij had niets op haar afgereageerd.' Ik wil er voor je zijn.' Fluisterde ze nog zachtjes terwijl ze op stond en naar de tafel liep. Daar zag ze de ring weer liggen en ze keek naar haar vinger. Nee ze zou hem nog niet om doen.

Lizz knikte naar Devon al vond ze het alsnog een beetje apart. Maar toen ze bedacht dat zij ook altijd naar liedjes luisterde die bij haar gevoelens pasten en ook vaak zong, maar zij deed het gewoon niet als er anderen bij waren. Toen Dana opstond en van hem weg liep, schuifelde ze zelf stilletjes naar hem. Ze liet zich op haar knieen zakken voor Raf en legde haar handen voorzichtig op zijn benen. ' Het spijt me Raf, wees alsjeblieft niet boos.' Zei ze haast als een fluistering.

Raf schudde zijn hoofd, het was moeilijk het weer helemaal helder te krijgen. "Ik kan er niets aan doen," mompelde hij tegen Dana als reactie op dat hij andersmans woorden gebruikten. "Ze zijn beter dan de mijne," zei hij als poging iets van een grapje te maken. Met een beschaamde blik keek hij naar Lizz. "Het spijt me echt heel erg dat je dat moest zien, ik had dat niet moeten zeggen," mompelde hij. Het was altijd hetzelfde, na zo'n uitbarsting voelde hij zich machteloos. Hij kon er niet tegen zijn zelfbeheersing en de controle te verliezen en als hij er dus op terugkeek schaamde hij zich kapot en ook al wist hij wat hij fout had gedaan wist hij dat hij het een andere keer gewoon weer fout zou doen.