Graafschap du Chatnier

Allyshia trok haar hand los en keek hem angstig aan. "eerst wegleggen" zei ze zachtjes en met grote en wijd geopende ogen. Ze zette nog een stap achteruit en bestudeerde elke beweging die hij maakte, tot op het allerkleinste detail, maar hij was gewoon Jake, Jake met een wapen...

Jake haalde het wapen tussen zijn broekrand uit en legde het op de grond. Hij wilde het niet tegen haar gebruiken, natuurlijk niet. Het wapen had een hele andere bedoeling. Met zijn voet schoof hij het van zich weg. Hijzelf had ook een paar stappen achteruit gezet waardoor hij nu weer op het bed zat. Hij keek haar recht aan. 'Allyshia...' fluisterde hij. Hij bedacht zich ineens dat hij Carmen nooit iets had hoeven uitleggen, bij Lauren was het precies hetzelfde geweest. Ze hadden het gewoon geaccepteerd, alleen hij wist niet of hij nu wilde dat Ally dat ook deed.

Allyshia keek vluchtig naar het wapen en toen weer terug naar Jake, ze zakte omlaag langs de trapleuning en ging zitten. ZE keek hem recht aan. Ze durfde niets te zeggen, was bang het te vragen, waarom droeg hij een wapen bij zich als ze naar haar thuis gingen? had het daar iets mee te maken? Ze wist dat Jake het thuis niet zo breed had maar zoiets had ze nog nooit over hem gedacht, maar nu wist ze gewoon niet wat ze moest geloven, ze had gedacht dat ze Jake kende, dat hij van haar hield. Maar dit leek op iets heel anders te duiden. En ze was er bang voor. Bang voor hem, tot een bepaalde hoogte, want een deel van haar wilde nu naar hem toe rennen en in zijn warme armen kruipen, wetend dat hij haar alleen zou beschermen. Zijn beschermende handen leken nu alleen meer een soort bedreiging.

Jake bleef haar aankijken, hij zag de angst in haar ogen, kon het niet aan om haar zo te zien. Hij stond op en raapte het wapen weer op, stak het tussen zijn broekrand en liep toen langs haar de trap af naar beneden. Wie hield hij voor de gek? Ally en hij zouden nooit samen kunnen zijn. Hij wist dat iedereen die een leven zoals haar had geleid doodsbang zou zijn voor mensen zoals hij. En terecht. Hij hield van Ally, maar hij wist ook dat dit het beste was wat hij kon doen. Hij zou verdwijnen, maar haar nog steeds beschermen zonder dat ze dat wist. Dat was beter, voor allebei.

"Jake" fluisterde Ally, het gedeelte van haar dat wilde dat hij bij haar was, dat niet bang voor hem was overheerste nu en ze schoot omhoog. "Jake" ze greep zijn hand vast. Ze keek hem redelijk hulpeloos aan, voor iemand die bang voor de ander was was het heel dom om iemand de trap af te volgen omdat als Jake haar zou willen vermoorden, hij nu alleen een zetje hoefde te geven en ze zou haar nek breken, drie hele lange trappen omlaag vallen was niet iets waar je zonder klachten vanaf kwam. Ze hield van Jake en wilde niet dat hij ging. Wilde dat ze dat wat ze bewaard hadden toch nog wel echt uit gingen voeren, waar gingen maken, dat zou haar cadeautje voor kerst zijn. Maar ze wilde hem niet zien gaan, niet nu, nooit niet. Haar ogen stonden smekend en de angst was op de achtergrond verdwenen toen ze hem aankeek.

Jake draaide zich om. Een deel van hem was dolblij dat ze hem had tegengehouden van weggaan. 'Kun je het accepteren?' fluisterde hij zachtjes. Hij vroeg meer of ze het kon accepteren dat er zoveel geheimen tussen hen in stonden dan dat hij vroeg het wapen te accepteren. Hij besloot nu voor eens en altijd dat hij zou zorgen dat hij uit de gang kon stappen. Hij wist dat het gevaarlijk kon zijn voor Paco, maar hij zou er iets op vinden. Voor Ally.

"Ik weet het niet Jake..." fluisterde ze. "maar ik kan het niet aan als je nu gaat" voegde ze eraantoe en ze voelde de tranen alweer opkomen. Ze kon het accepteren dat hij een wapen met zich meezeulde, maar hij zou het wel weg moeten leggen als ze met z'n tweeën waren. Ze geloofde niet dat Jake haar iets aan zou doen, ze wist zeker dat hij dat niet zou doen. Ze sloeg haar ogen neer en voelde dat haar wangen kleurden. "Jake, ik hou van je" fluisterde ze, dat had ze nog niet gezegd, hij had het een soort van indirect tegen haar gezegd toen hij opeens voor haar deur verschenen was. Maar zij had het nog nooit tegen iemand gezegd, ook niet tegen haar ouders, of wie dan ook.

Jake stapte een tree naar boven en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik hou ook van jou,' fluisterde hij in haar oor. Hij had het moeilijk nu, zeker omdat hij wist dat hij niet bij haar weg kon gaan. 'Ik ga het oplossen, echt waar. Ik beloof het je,' fluisterde hij toen. Hij ging het oplossen, al wist hij niet of hij het zou overleven. Maar hij moest het proberen, hij moest het proberen voor Ally.

Allyshia sloeg haar armen om zijn middel en drukte haar hoofd tegen zijn borst, ookal probeerde ze ze terug te dringen, de tranen vielen toch, tranen van opluchting. Hij zou niet gaan, bleef bij haar. Ze was niet in staat te vragen wat hij op ging lossen, hoe graag ze dat ook wilde weten. Ze verborg haar gezicht in zijn t-shirt en genoot van zijn warmte om haar heen. "maar je legt hem wel weg nu, oké?" vroeg ze, met een trillende stem.

Jake hield haar met een arm vast terwijl hij met zijn andere arm het pistool weer tussen zijn broekrand vandaan haalde. Hij legde het op een bijzettafeltje wat toevallig bij de trap stond en daarna trok hij Ally weer tegen zich aan. Hij voelde haar tranen door zijn shirt heen, hij wilde niet dat ze verdrietig was. Hij wist dat hij haar verdrietig zou maken, dat wist hij alleen hij wilde het proberen te voorkomen.

Allyshia glimlachte door haar tranen heen toen ze naar hem opkeek. Ze knipperde even met haar ogen en veegde met haar handen de tranen weg. "mag ik het weten?" vroeg ze toen, en ze doelde op de reden van het pistool, de reden van dit alles. Vragend keek ze hem aan. Wat als hij het haar niet wilde vertellen, als hij haar niets wilde vertellen, wat als hij deze geheimen voor altijd voor haar wilde verzwijgen, zou ze dat kunnen?

Jake nam haar rustig mee naar de kamer. Hij moest het haar vertellen, als ze het nu wist zou het misschien minder pijnlijk voor haar zijn. 'Ik wil het je vertellen, alleen je moet me beloven dat je nooit, maar dan ook nooit met dat deel van mijn leven gaat bemoeien,' zei hij tegen haar. Ze liep al genoeg gevaar vond hij, als ze ook nog hem ging proberen te redden ofzo dan zou ze het helemaal niet overleven was hij bang. Hij was op een luxe bank gaan zitten die er stond en klopte naast hem zodat Ally naast hem zou gaan zitten, hij wachtte totdat ze hem had toegezegd dat ze niets zou doen wat te maken had met zijn leven, zijn geheime leven.

Allyshia knikte. "ik beloof het" zei ze zachtjes terwijl ze naast hem ging zitten en haar pumps uitschopte. Ze trok haar benen op en keek hem vanuit deze positie aan. Ze wist nog niet of ze zich aan die belofte zou gaan houden, maar dat maakte nu even niet uit. Ze legde haar hoofd op haar knieën en keek hem verwachtingsvol aan. Ze wist niet wat ze moest verwachten, maar wist wel dat ze het niet leuk ging vinden.

Jake keek haar niet aan, hij keek naar voren. Naar het grote kingsize bed. 'Ik ben lid van de Latino Blood, een gang uit de achterstandwijken,' zei hij zachtjes. Hij viel maar meteen met de deur in huis. 'Op mijn twaalfde werd ik ingelijfd, ik had niet veel keuzes toen,' zei hij toen. 'Zoals je weet is mijn vader toen ik zes was doodgegaan, vermoord om precies te zijn. Hij werd neergeschoten bij een drugsdeal. Ik was de oudste man thuis, als ik me niet bij de gang aan zou sluiten dan zouden mijn broertjes en mijn moeder dat te verduren krijgen. Dat kon ik niet laten gebeuren,' fluisterde hij. Zijn stem was in het begin nog gewoon op normaal volume begonnen, alleen was die steeds verder weggezakt. De kracht was eruit verdwenen.

Allyshia keek hem aan en stak toen haar hand naar hem uit. Ze stelde geen vragen, zette niet die medelijdende blik op waar zo veel mensen een hekel aan hadden, stak alleen haar hand uit, zodat hij die kon pakken als hij de steun ervan nodig had. Ze begreep hoe moeilijk hij het gehad moest hebben. Het was niet niets zonder een mannelijk voorbeeld op te groeien, en twaalf was jong voor een gang. Als je wist dat je vader vermoord was leek het allemaal toch nog weer erger. Toen ze alle punten doorlopen had kwam ze pas bij Latino Blood, en ze merkte dat het toch als een klap in haar gezicht kwam, de glimlach was verstomd. Dit had ze niet verwacht. Ze wist niet wat ze wel verwacht had, maar dit niet. Ze vroeg zich af wat het precies betekende lid te zijn van een gang. Ze wilde hem troosten, maar wist niet zo goed hoe. Wist niet of hij het nu wel kon hebben als ze hem een kus gaf, of hem in haar armen nam. Dus bleef ze zitten met haar hand die naar hem reikte, om hem zelf de keuze te geven.

Jake pakte snel haar hand vast. Hij wilde haar aanwezigheid voelen, had haar warmte nu meer dan ooit nodig. 'Ally, ik ga eruit stappen,' fluisterde hij toen tegen haar. Hij dacht niet dat ze wist wat dat ermee te maken had, waarschijnlijk had ze geen flauw benul van wat dat zou betekenen dacht hij. Hij wist dat wel, hij wist wat er zou gebeuren. Hij zou in elkaar worden geslagen, waarschijnlijk zoveel dat hij het niet zou overleven. De kans dat je dat overleefde was nihil, maar voor hem groot genoeg om het te proberen. Hij wilde niet leven als hij zijn hele leven de Lb moest dienen.

Toen hij haar hand pakte kwam ze dichterbij, schoof ze helemaal naar hem toe. "maar je familie dan?" vroeg ze vrijwel meteen. Misschien niet het slimste om te vragen, maar hoe kon zij nou weten wat dit alles inhield? Ze was maar een gringo, zoals Jake haar ooit genoemd had. "en is dat niet gevaarlijk?" wilde ze weten. Ze wilde niet dat hij in gevaar was, ookal dacht ze wel dat hij net zo goed in gevaar zou zijn als hij bij de gang zou blijven, maar dan waren er altijd nog zijn medegangleden die hem zouden beschermen, of zag ze dat nu verkeerd?

Jake beet op zijn lip. 'Ik heb gediend, mijn familie is veilig,' zei hij. Hij wilde haar ergens zeggen dat het gewoon veilig was om eruit te stappen. Gewoon een leugen vertellen over dat je gewoon een brief in kon leveren en dat je dan veilig was. Alleen zelfs Ally zou merken dat dat alles behalve waar zou zijn. 'Het is gevaarlijk, pas twee mensen kunnen het na vertellen. Al deden die dat liever niet,' fluisterde hij. Hij keek haar nu weer aan. Had een arm om haar heen geslagen.

Allyshia pakte zijn hand geschrokken vast. Ze kroop dichter tegen hem aan. "wat is precies het probleem als je blijft?" vroeg ze toen met verstikte stem. Ze wilde hem niet kwijt, en al helemaal niet op zo'n manier. "Jake ik wil niet dat er iets gebeurt" de angst stond in haar ogen te lezen en als ze kon was ze nog dichter tegen hem aan gaan zitten. Wat als hij het wel ging proberen? Wat als hij het niet zou halen? Ze dacht niet dat ze daarmee zou kunnen leven. Ze zou niet kunnen leven met het idee dat Jake voortdurend bang moest zijn om zijn leven, want hoe erg ze dat ook geprobeerd had buiten te sluiten, Jake was het grootste deel van haar leven en in een bepaald opzicht leefde ze voor hem. Als hij zou gaan, wist ze niet wat ze zou doen, natuurlijk zou ze doorgaan, half dan. Ze zou zichzelf niet ombrengen of iets in die richting. Maar je zou haar ook niet tegen willen komen.

Jake sloeg zijn armen steviger om haar heen. 'Ally, als ik blijf loop jij constant gevaar. Als ik blijf dan zal er nooit een wij kunnen zijn,' fluisterde hij tegen haar. Dat was de reden waarom hij moest gaan, hij moest eruit stappen. 'Ik loop meer gevaar als ik er wel bij blijf. Weet je die middag nog, toen bij de schoolzuster. Die wond kwam van een vechtpartij, Ally,' zei hij toen. 'dingen die in dit leven niet ongewoon zijn,' ging hij zachtjes verder.

"maar er is toch een wij?" vroeg Ally opeens onzeker. Zag hij dat wat ze hadden niet als een wij? "en ik vind het niet erg om gevaar te lopen, iedereen loopt altijd gevaar het kan zo voorbij zijn" ratelde, ze toch lichtelijk in paniek. "Ik bedoel maar, als ik zo de straat oversteek en er rijdt een auto over me heen, dan ben ik toch ook in gevaar? of als er zo een vliegtuig op dit huis land, dat is net zo goed gevaarlijk, we lopen allemaal voortdurend gevaar" zei ze verwijl ze zijn arm knuffelde, of knuffelde, ze perste hem samen. "Jamaar, waarom Jake, waarom komen er altijd van dat soort dingen, ik wil niet dat ik je een keer gewoon niet meer tegenkom, maakt me niet uit op welke manier, ik wil dat je er altijd bent" fluisterde ze. Ze kon de gedachte niet aan dat hij er een keer niet meer was en dat die keer heel dichtbij leek te zijn.

Jake keek haar aan en trok haar op schoot. 'Natuurlijk is er een wij, en om het mogelijk te maken dat ik altijd bij je ben moet ik uit de gang stappen,' zei hij tegen haar. Zijn armen lagen nog steeds stevig om haar heen. 'Ik hou van je, ik moet dit doen,' fluisterde hij toen. 'En je gaat me niet tegenhouden, je hebt het beloofd,' zei hij toen. 'Ow en ik moet je nog iets zeggen, die jongen in het park was Paco, mijn beste vriend. Alleen dat mocht je toen niet weten omdat hij nooit zijn bek houd over de LB,' zei hij met een scheve glimlach. Hij kende Paco al sinds dat deze klein was, ze waren samen opgegroeid. En ondanks dat het leven van Paco er nog erger uit zag dan dat van hem bleef Paco eeuwig optimistisch.

Ze leunde tegen hem aan. Hij zei het alsof hij het voor haar deed. Ze kon zich Paco herinneren. "maar Paco had een blauwe hoofdband?" vroeg ze, dat vond ze raar, blijkbaar had die hoofdband er iets mee te maken. "wat heeft die hoofdband eigenlijk te maken met dat hele gedoe, en zeg niet dat het er niks mee te maken heeft want dat geloof ik niet." ze keek Jake kort van opzij aan, omdat ze bij hem op schoot zat kwam ze een stukje boven hem uit. "waarom heb je het me niet eerder verteld?" vroeg ze toen, luchtig, alsof het niets uitmaakte, maar voor haar was die vraag heel belangrijk, wat als hij haar nooit genoeg vertrouwd had, en het nu wel moest vertellen?

'Het werkt net als een bedrijf, je hebt hogere en lagere rangen. Ik zit een rang hoger dan Paco, de bandana's zijn bedoeld als teken voor andere gangs,' zei hij rustig tegen haar. Jake was eigenlijk best wel verbaast dat dat haar was opgevallen, wat hem ook opviel was dat ze eerder nieuwschierig leek naar de gang dan dat ze er bang van werd. 'Nu ik het verteld heb loop je alleen meer gevaar, ik hoopte eruit te kunnen stappen voordat je het wist. Zo zou het voor jou veiliger zijn geweest,' zei hij tegen haar. Er was alleen geen ontkomen meer aan geweest, hij had het nu moeten vertellen. Anders was hij haar kwijt geraakt, hij had het haar al die tijd al willen vertellen. Alleen haar veiligheid had hem doen besluiten dat niet te doen.

Ally zuchtte. Ze dacht niet dat ze er ooit aan kon wennen dat hij haar voortdurend wilde beschermen. Ze sloot haar ogen even en leunde nu met haar hele gewicht tegen hem aan. "wil je alsjeblieft ook even op je eigen veiligheid letten" mopperde Allyshia, hij was de hele tijd bezorgd om haar, maar op deze manier zou hij er niet doorheen komen. Ze was bang om hem omdat hij veel te bang was om haar. Ze ging verzitten en liet zich helemal tegen hem aanhangen, met zijn veilige armen om haar heen voelde ze zich eindelijk thuis in dit veel te grote huis. Ze voelde zich toch licht verscheurd. Dit was haar wereld niet, maar het werd haar wereld omdat het Jakes wereld was. Plotseling kwam er iets in haar op, maar daar zou ze straks wel over beginnen, dit was een slecht moment.