Central Park Zoo - NY

Om rustig aan te doen en niet al te bezeten over te komen, bestelde Harry een broodje gezond en een salade hij was in een gezonde bui vandaag. zodra hij beiden in handen had liep hij met Lauren naar een leeg tafeltje. "Dit is niet wat ik altijd eet hoor, meestal is het meer en ongezonder..." zei hij nog zodat hij niet overkwam alsof hij orthorexia(xd) had.

Marije lachte naar hem. 'Ach, gezond is goed. Soms. Maar ik houd het niet vol om altijd maar gezond te doen, daar is ongezond eten veel te lekker voor' en ze glimlachte naar hem. Ze zette haar tas op het bankje, waarna ze zelf ook plaats nam. 'Wat zijn eigenlijk je hobby's?' vroeg ze, en ze nam een hap van die goddelijke panini.

Harry knikte "Daarom heb ik eens in de week een 'gezonde dag' al houd ik me er eigenlijk nooit ana..." zei hij grinnikend en hij prikte met zijn vork tussen de sla. "Je gaat me waarschijnlijk uitlachen." Begon hij als antwoord op haar vraag "Maar alles is mijn hobby als ik het met George samen doe..." zei hij, met de gedachten aan de zeldzame uurtjes die ze met z'n tweeën hadden al was het zeker niet de bedoeling dat Marije daar aan dacht.

Marije hield het echt niet meer. 'O god, ik kan er niet meer tegen. Sorry als ik je hiermee beledig maar...' ze zuchtte en keek hem met serieuze blik aan. 'Je praat niet over George als vriend, of broer. Meer alsof je verliefd op hem bent of zo'. Ze schaamde zich voor haar woorden, en als het niet zo zou zijn, zou ze nu heel erg falen.

Harry liet zijn hoofd in zijn handen vallen "Shiiiiittt..." mompelde hij, hij moest echt voorzichtiger doen. Kijk, dit was waarom hij nooit veel zei, hier was hij zo bang voor geweest. "Beloof je, Mary, dat je het niemand zegt. Niemand." zei hij zacht. Waarom was hij zo dom geweest om zo te praten, ach hij wist ook niet wat een normale relatie van broer en zus was, dus hij beschouwde wat hij gezegd had voor onschuldig.

Marije keek hem geschrokken aan. 'Nee tuurlijk niet, ik bedoel, wie zou dat nou verraden?' vroeg ze voorzichtig, en ze pakte zijn hand. 'Echt niet' beloofde ze, en in haar ogen was te lezen dat ze het meende.

Harry knikte opgelucht. "Weet je zeker dt je nog omwilt gaan met iemand die een relatie heeft met een kopie van zichzelf?" vroeg hij onzeker en zacht, hard genoeg voor Marije om het goed t verstaan en zach genoeg om niet iedereen te laten meegenieten.

voor de duidelijkheid, ik ben NIET aan het godmodden, het is George's telefoon dus ik mag ermee doen wat ik wil
--------
En toen was George's telefoon, die nu in Harry's broekzak zat, het gesprek zat. Born this way was George's favoriete ringtone, niet te vergeten dat het door Harry was gespeeld. Dit was de ringtone die hij gebruikte als Harry hem belde, wat inhield dat George zich aan de andere kant van de lijn bevond.

Harry haalde George's telefoon uit zijn zak na de derde noot. "George... Excuseer me." zei hij, zonde ook maar op het schermpje te kijken. Hij nam hem snel oop voor George dingen ging denken, omdat hij altijd na de eerte tonen al in het gesprek zat. "Hey Georgie." zei hij met een glimlach op zijn gezicht.

"Harry" Zei hij buiten adem. Aan zijn stem was te horen dat hij eht moeilijk haf gehad zonder zijn wederhelft. "Ik heb je gemist." Bij het laatste woord klonekn tranen door in zijn stem. Ze waren al een paar uur uit elkaar en George had het altijd veel lastiger met seperatie.

Harry glimlachte nog seeds omdat hij zo van George's stem hield. Maar het ging niet best met hem. "Hé, rustig. Ik be er nu." zei hij, twijfelend of hij het moest zegen of niet. "Maar hon, ik heb goed nieuws en slech nieuws voor je." Het was beter als hij het maa meteen zei, toch?

Aan de andere kant van de lijn, in een zachte stoel in een eenzame uithoek van de school veegde eorge de tranen uit zijn ogen. "Ja, je bent er." Zei hij al veel meer gekalmeerd. Zijn opgeluchtheid klonk door in zijn stem. Bij het goed en slecht nieuws deel schoot de bezorgdheid door hem heen. "Harry, is er iets? Ben je oke? Ik zou het me nooit vergeven als er nu was is gebeurd.... " Begon hij te ratelen, overduidelijk weer in een halve staat van paniek.

Harry sloeg zichzelf voor zijn kop, waarom moest hij het zo brengen. "Ssst rustig nou maar. IK ben helemaal in orde. Ik heb zelfs een nieuwe vriendin gemaakt... Geloof je dat? Al mijn vrienden hangen van jou af, en nu heb ik helemaal zelf een zeer goede vriendin gemaakt." legde hij uit. "Dat was dus het goed nieuws... Het slecht nieuws is dat als ik aan d praat sla ik niet goed oplet en ons zegmaar erraden heb." zo. Dat was er uit. Hij hoopte vreselijk dat George niet in paniek zou raken.

Bij het eerste deel van de boodschap kalmeerde George weer. "Dat is zooo léuk. Ik kan niet wachten om haar te ontmoeten, als jij haar mag is ze zeker weten aardig." zei hij enthousiast. Bij het twééde deel van de boodschap was dat enthousiasme weer wat gedempt. "Oh Harry, eigenlijk zou ik nu boos moeten worden, maar je weet dat ik niet boos op je kan worden." Hij haalde diep adem. "En? Hoe reageerde ze? Zeg me alsjeblieft dat ze ons niet gaat verlinken. Als ik bij jou weg moet zal ik het niet erg lang meer volhouden, dat wéét je."

Harry was helemaal vergeten dat Marije nog bij hem aan tafel zat en dat hij in een openbare plaats was, hij was met zijn hoofd veel te veel bij George. "Rustigg...." zei hij voor.de.zoveelste keer. "Babe, ze heeft gezegd van niet en ik geloof haar, dus er is niets aan de hand. Okee? Zet nou maar gewoon een bakje thee en adem normaal. En als.ze het wel verteld... Zorg ik voor.een 'vriendinnetje'. Dan draait alles vast wel terug zoals het nu is." legde hij uit en hij sprak het woord vriendinnetje met zoveer afgunst en sarcasme uit dat iedereen in d dierentuin nu in ieder geval wist dt hij met zijn vriendje aan het bellen was en dt hun relatie niet bij iedereen bekend was, dat broer gedeelte konden ze gelukkig alleen maar weten als ze hemn Marije gestalkt hadden. Endat zou eng zijn.

George maakte een bevestigend piepgeluidje en haalde een keer heel diep, maar trillerig adem. "O-Okee, ik denk dat het wel weet een beetje gaat." zei hij zachtjes. "Ik houd van je, Harry, You're the Fred to my George." Hij alchtte zachtjes. "Duss, Fred" Zei hij vrolijk, een stuk kalmer dan eerder. Zijn stemming kon heel snel omslaan bij Harry. Harry was de enige die hem weer vrolijk en blij kon maken als hij in paniek of verdrietig was. "Waar ben je? Ik ben nu vrij, dus misschien kan ik langskomen, dan zie ik die Marije van je ook eens een keer."

Harry glimlachte bij het horen van de veranderong in George's stem. "I know I am. Becaus I love you, too." hij giechelde. "Op het moment zit ik in de dierentuin van Central Park... Te lunchen." zei hij toen hij zich het weer herrinerde. "Maar is langskomen wel verstandig?" vroeg hij zacht en een tikje bezorgd. Na dit gesprek zou elke enge afluisteraar weten dat de persoon waarvan hij hield hierheen kwam, en als deze.dan vreselijk op hem leek wist iedereen het.

George dacht na. "Goed punt, dan wacht ik hier wel, ik wil niets doen dat ons geheim misschien aan no meer mensen blootlegt." Hij glimlachte. "Ik zie je dan vanmiddag weer? Als je me zoekt ben ik waarschijnlijk bij een raam of zo aan het wachten, als een echtgenote die wacht tot haar man weer terrug is van over zee in de haven. O wee als die echtgenote in een weduwe veranderd, Harry." Die laatste zin probeerde hij dreigend te zeggen, amar hij kon niet stoppen met lachen. "Okee, I love you, zie je snel." zei hij nog. Hij wachtte op andwoord van Harry voor hij ophing.

Harry lachte "Okee, sweetheart, zie je snel. En dat laat ik niet gebeuren, lieftallige echtgenote." zei hij grappend. "Love you more, tot vanmiddag." zei hij en hijhing de telefoon op. Zijn gezicht straalde meer dan het die dag gedaan had, hij had George weer gesproken en hij kon er weer een tijdje tegenaan. Dat was zeker. "Dus..." zei hij met een ongemakkelijke glmlach naar Matije en hij stopte een hap sla in zijn mond om maar niet ls te hoeven zeggen.

Swan liep met haar bont gevoerde winterjas door het park, haar haren waren voor een keer in een strakke knot gebonden en haar gezicht was gek genoeg bleek. Dit kwam door de kou, ze had nooit tegen kou gekund, ze werd er bleek van terwijl ze van zichzelf eigenlijk lichtgetint was. De rode lippen stonden er toch mooi bij, misschien juist omdat ze zo bleek was, Ze had haar ogen half dicht, ze was moe. Toch vond ze het heerlijk om hier rond te lopen, te kijken en de natuur om zich heen te voelen. Misschien klonk ze nu als hippie, wat dus helemaal niet zo was, maar ze vond op sommige momenten de natuur gewoon prachtig.

Gregory liep door het park. Hij had een zwarte leren jas aan met een grijze sjaal, handschoenen en een muts op zijn hoofd. Toch zaten zijn handen diep in zijn zakken en ademde hij wolkjes van de kou uit. Het was verschrikkelijk koud in de central park zoo, maar toch kwam hij hier graag. Hij stond nu voor het zebraverblijf en keek naar de leuk gestreepte dieren die het blijkbaar ook erg koud hadden/

Het was een zonnige dag, perfect. Ondanks dat de zon een dappere poging deed om de aarde te verwarmen lukte dat niet. Het was koud, niet echt gek want het was al winter. Gelukkig lag er nog geen sneeuw, Amber vond de sneeuw prachtig om te zien. Maar zodra ze naar buiten moest haatte ze het witte goedje, ze gleed altijd uit. Of kreeg van die kledderige sneeuwballen tegen haar gezicht gesmakt, nee daar hield ze niet echt van. Amber liep naast Jonathan naar de kassa's toe, ze waren hier samen heen gegaan. Ergens wilde ze zijn hand pakken, allee ndurfde ze het niet. Wat als hij het nu niet wilde? Wat als hij zich had bedacht en hij hier alleen liep om haar een plezier te doen? Wat als hij haar nooit echt leuk had gevonden? Ja, Amber was nog steeds onzeker, vooral nu. Ze had namelijk gevoelens voor een jongen die ze eigenlijk amper kende. Ze was bang dat hij haar, net zoals de rest dom en raar, zou vinden.

Jonathan voelde zich de gelukkiste jongen opd e aarde terwijl hij naast Amber naar de kassa's liep. Ze spraken niet echt met elkaar, maar hij vond het ook niet echt nodig. Nee het was een prettige stilte. Af en toe vroeg hij hij zich af hoe ze het zou vinden als hij een arm om haar heen zou slaan, maar op een of andere manier durfde ze dat niet bij hem te doen. Bang dat ze het niet wilde. "Heb je er zin in?" vroeg hij aan haar terwijl ze een stapje naar voren deden toen de rij iets vooruitging. zoals gewoonlijk was het behoorlijk druk, zeker omdat het een zaterdag was.

Amber glimlachte nog steeds. Een glimlach die niet van haar gezicht te vegen was geweest de laatste tijd. 'Ja, ik heb er erg zin in.' zei ze toen met een glilmlach. 'En jij?' vroeg ze hem vervolgens, ze was eigenlijk best zenuwachtig, wist niet helemaal goed wat ze verder nog moest zeggen. Ze keek naar zijn gezicht, dat prachtige gezicht. En vroeg zich waarom hij zijn zaterdag bij haar wilde zijn.

Jonathan glimlachte ook, "Heel veel zin." beaamde hij, hij had er de hele week naar uitgekeken, de hele week had er dan ook een glimlach op zijn gezicht gelegen. Hi had gewoon niet kunnen wachten. Natuurlijk waren er ook zenuwen bij hem in het spel, maar deze probeerde hij zo goed mogelijk et verbergen. "Naar welke dieren gaan we eerst?" vroeg hij met een glimlach aan haar terwijl hij het geld voor twee kaartjes aan de verkoopster gaf.