Central Park

Een stralende lach, glinsteringen in haar ogen, de gierende adrenaline die ze altijd voelde wanneer ze bij Nick was, de verstrengelde vingers van haar in die van Nick. Maud kon niet anders dan gelukkig zijn. Het ging de afgelopen drie weken super goed. Nick zei dat hij nergens last van had en Maud vond voor het eerst dat de pilletjes ook echt leken te werken. Ze had zo'n laag stressgehalte dat alles voor haar gevoel mooi was. Met zachte haast zwevende voetstappen liep ze hand in hand met Nick door het park. Ze had erop gestaan dat ze naar het park gingen. De buitenlucht deed haar goed en het was dan nog wel redelijk koud, het had nog steeds een gezellige sfeer. Met haar hoge taille broek en haar standaard zwarte blazertje zag ze er weer duidelijk uit als Maud. Ze had besloten om gewoon zichzelf te blijven, ondanks dat ze zich soms niet heel mooi vond, vond ze het wel haar stijl. Die experimenten de eerste week, vond ze toch maar niks en ze kon ook duidelijk merken waar de voorkeur van Nick naartoe ging, dus daar had ze zich ook wat op aangepast. Met haar zachtroze lippen, haar mooie perzikwangetjes, haar kleine wipneusje, haar volle wimpers zonder mascara en haar vrolijke bruine krullen was ze de onschuld zelve. De bruine kijkers scande de omgeving af naar iets wat haar weer zou verblijden. Uiteindelijk vonden haar ogen die van Nick en werd de stralende glimlach een nog grotere glimlach waardoor haar tanden aan de wereld werden laten zien." Heb ik je al verteld dat ik van je hou?" Haar zachte stem had zoals altijd iets fluweels, toch had het ook iets schors omdat ze nog maar net uit bed was, het was zaterdag en Maud kon altijd uren in bed blijven liggen op zaterdag. Sinds ze geen verplichtingen meer had. Ze had met haar leraren afgesproken dat ze gewoon aan het einde van het jaar de examens zou doen van de laatste jaars. Dan mocht ze nog wel op school komen, maar dan alleen voor de talent vakken. Ze mocht gaan dansen. Daar moest ze alleen nog wel een hoop inhalen en dat kon ze dan doen tijdens de lessen die ze niet meer hoefde te volgen. Alles leek goed uit te pakken.

Ook Nick liep met een stralende glimlach en zijn hand in de hare over het zandpad. Toch had Maud niet helemaal gelijk. Nick merkte dat zijn toestand wel degelijk achteruit ging, en hij had vaker last van pijnaanvallen dan hij ooit toe zou geven. Zeker niet aan Maud die al genoeg had om zich zorgen om te maken. De afgelopen weken had hij lang nagedacht. Hij wilde haar iets geven dat nooit meer van haar afgepakt zou kunnen worden. Want hij wist donders goed dat hij er niet lang meer zou zijn, om haar dingen te geven, haar liefde te geven. Door zijn zenuwen voor iets wat later die middag zou gebeuren vergat hij te antwoorden op haar 'Heb ik je al verteld dat ik van je hou?'. Haar mooie bruine ogen keken in die van hem, hij kon er niets aan doen dat hij er onwillekeurig toch van wegkeek. Hij hield ervan erin te verdrinken. Maar hij was bang dat als hij haar te lang aan zou kijken, Maud misschien iets van zijn zenuwen door zou hebben. Vandaag was een goede dag. Hij had maar de helft van zijn normale dosis pijnstillers genomen, de hoeveelheid pijnstillers die hij normaal nam hield hij overigens toch als een soort geheim voor Maud. Niet dat hij het zo in zijn hoofd had: 'een geheim voor Maud' in tegendeel. Hij hield het alleen liever voor zich, wilde niet dat ze zich nog meer zorgen ging maken. Wilde dat ze met volle teugen kon genieten zoals ze nu deed. Haar sproetjes maakten dat haar gezicht er jong uit zag, zeker nu de anti-stress pilletjes schenen te werken en haar gezicht jeugdigheid uitstraalde. Ze verdiende het niet om zoveel mee te maken, maar het had haar duidelijk niet afgeschrikt. Dat was ook een reden. Maud was alles wat Nick nodig had, hij hield zoveel van haar dat hij er compleet in op zou kunnen gaan, zonder Maud bestond er voor hem geen leven meer. Een korte windvlaag blies haar haren door de war en Nick grinnikte terwijl hij eroverheen streek, om ze recht te strijken, maar ook gewoon omdat hij van het gevoel van haar zachte haren tussen zijn vingers hield.

De stilte die er hing was voor Maud met de stresstrekjes helemaal te flippen. Ze had het toch gezegd? Wist hij niet dat ze van hem hield? Maar Maud had die stresstrekjes niet meer. Of minder. Er kwam geen argwaan bij haar op ze herhaalde haar woorden alleen maar." Heb ik je al verteld dat ik van je hou?" Natuurlijk wist ze het antwoord al. Ze vertelde het iedere dag, iedere minuut. Eigenlijk gewoon altijd wanneer het kon. Emma, het zusje van Nick werd soms helemaal gek van haar woorden. Ze klonken in haar oren veel te klef. Agh, Maud vond het niet erg om klef te zijn met Nick. Zijn vingers door haar haren voelde verschrikkelijk goed. In niks kon zij opmaken dat Nick pijn had, of zenuwachtig was. Vluchtig, raakte haar lippen zijn wang en kneep ze in zijn hand. Daarna was haar aandacht ergens anders naartoe getrokken. Er rende een hondje op hun af en begon om Maud en Nick heen te trippelen. Gelijk liet Maud de hand van Nick los en ging op haar hurken zitten om een beetje met de hond te dollen en stoeien. Een vrolijke lach kwam er over haar lippen gerold en toen er een klein jongetje van een jaar of 7 bij kwam staan en met een vrolijke grijns op de hond wees, was Maud helemaal in de wolken." Dat is Maxi en ik ben Patch." Kwam er uit de mond van het jongetje.

Nick knikte kort, maar hij bevestigde het niet. Hij luisterde maar half. Als alles nou maar goed ging! Hij had al een picknickmand neergezet en een kleedje. Want hij wist dat het voor Maud allemaal niet té moest. Natuurlijk wilde ze, net als elk meisje, op een romantische manier gevraagd worden. Hij had alles tot in de puntjes gepland en even voelde het alsof hij degene was met de stresstrekjes. Maar goed dat hij redelijk gedrogeerd was dan. Hij kneep kort gelukzalig in haar hand, want als hij niet gelukkig was zou hij dit niet doen. Het kleine leren bakje voelde zwaar aan tegen zijn borst. Hij had de vorige ring ingeruild voor een andere. Een heel simpel, gouden ringetje, heel smal, en met een kleine diamant op de voorkant, zodat hij er toch nog uitzag als een verlovingsring. Als ze ja zei, kreeg ze bij de bruiloft nog een extra ring, door de smalle vorm, kon je ze makkelijk bij elkaar dragen, en dat was ook de bedoeling. Hij wilde dat ze zoveel mogelijk herinneringen had van alles wat ze samen meegemaakt hadden, de polaroid camera zat in zijn andere jaszak. Toen het jongetje te voorschijn kwam, en Maud zijn hand los liet kon hij kort ademen. Hij grinnikte: hij zag hoe blij Maud was het jongetje te zien, ookal had ze hem nog nooit gezien. Nick glimlachte ook breed naar Patch. "Hee Patch" glunderde hij. "Ik ben Nick, en dat is Maud" hij wees naar zijn hopelijk bijna verloofde. Laat ons maar meteen beginnen met die herinneringen besloot hij, en haar schopte een voetbal die voor zijn voeten tot stilstand gekomen was en overduidelijk bij Patch en Maxi hoorde terug naar Patch. "Doe je mee? Jij en Maud tegen mij en Maxi?" stelde hij met een grijns voor. Hij dacht er niet aan dat dit misschien niet zo'n goed plan was, gezien zijn gezondheid, maar vandaag moest het kunnen vond hij. Hij wilde eens beginnen met die herinneringen voor Maud.

Maud grinnikte om het feit dat hij haar niet bevestigde. Normaal deed hij dat altijd. Toen Nick voorstelde dat ze een voetbalpotje gingen doen, zij en Patch tegen een hond en Nick. Hmm..... Dat moest te doen zijn, bedacht Maud zich. Snel kwam ze overeind en drukte nog een kus op de wang van Nick." Dat lijkt me een goed idee, we kunnen Maxi en Nick wel aan toch, Patch?" Patch begon wild te knikken en wees naar iets dat een goal moest voorstellen en aan de andere kant van het grasveldje naar nog iets dat ook echt daadwerkelijk een goal was. Het echte goal was van Maud en Patch en het geïmproviceerde goal was van Maxi en Nick. Maud rende naar voren richting het goal en begon wild te gebaren dat ze vrij stond. Er lach de hele tijd al een vrolijke glimlach op haar gezicht. Dit was nou echt een leuk moment. Deze momenten met Nick wilde ze koesteren. Toch verwachtte ze niet dat het maar weinig herinneringen zouden zijn, want hij leek vandaag super gezond. Net als de afgelopen drie weken eigenlijk.

Nick grinnikte, ook blij omdat hij nog geen pijnsteken op voelde komen. "Oh wacht, Patch, wil je met ons op de foto?" als Maud zou vragen waarom zou hij iets vaags zeggen over een of ander fotoalbum. Toen Patch uitgelaten knikte en Maxi erbij riep, klikte Nick een foto van hen vieren, de camera een stukje voor zich houdend, na een paar seconden toen het plaatje eruit kwam klikte hij nog een keer en gaf die foto aan Patch. Hij vond het stom om iemand te vragen ook op de foto te komen, zonder diegene er ook een aandenken aan over te laten houden. Daarna ging hij in rustige draf, samen met de hond die verassend goed luisterde naar het geïmproviseerde goaltje. Hij grinnikte. Hij zou niet winnen, maar het idee dat hij in een team zat met een hond was minstens zo leuk. Het maakte hem vrolijk, en hij werd alleen blijer toen hij Mauds kant uit keek en hij een glunderende glimlach terug kreeg. Even zwaaide hij, ookal was ze niet eens zo heel ver weg. Hij vond het altijd een gezellige beweging, en tijdens het zwaaien bedacht hij zich. Dit was precies goed, precies zoals het hoorde. Zoals het
voelde. Door die kleine zwaai, het gevoel dat het veroorzaakte, gezelligheid, en dat gevoel naar Maud. Gezelligheid, geborgenheid, en het idee dat hij dat dus nooit meer kwijt wilde. Het was goed. Het hoorde. Het moest. Ookal zouden ze niet zo heel lang kunnen genieten van hun titel. Man en vrouw. Hij kon straks misschien, als ze ja zei, waar hij vurig op hoopte, voortaan verloofde tegen haar zeggen, en daarna zelfs vrouw. Bij die gedachte glunderde hij, maar hij lette totaal niet op, met een blaf van Maxi werd hij uit zijn gedachten getrokken. Alsof hij teleurgesteld was keek Maxi hem aan, en toen hij zich omdraaide zag hij hoe Maud Patch een high-five gaf. Patch had gescoord.

Met een hele hoop stel zenuwen keek ze toe, ging hij erin? En jaaaaa hij ging erin. Vrolijk rende ze naar Patch toe en gaf hem stralend een high-five. Daarna woelde ze even door zijn haren en riep naar Nick," Wel een beetje opletten schat, anders is winnen voor ons een eitje." Met een ondeugende grijns keek ze hem aan en zei tegen Patch dat ze in het goal ging en dat hij maar moest verdedigen. Patch was een redelijk goeie voetballer. Dat had ze net wel gezien. Eénmaal in het goal, raakte haar aandacht voor het spel een beetje verslonsd. Het was een prachtige dag, de zon scheen, het was nog redelijk koud omdat ze natuurlijk net de winter achter hun hadden gelaten. Maar de warmte was er wel. Het groene gras waar ze nu op speelde was nog een beetje vochtig van de regen van gisternacht. Haar blik stond een beetje dromerig maar ze probeerde zich te concentreren op het spelletje. Ze wilde Patch niet teleur stellen. Het was tot nu toe echt een schat van een jongen geweest. Dat deed haar denken aan de eerste keer dat ze Nick ontmoette. Op het dak. Het leek wel jaren geleden, maar eigenlijk was het maar een kleine driekwartjaar geleden. Sinds dien is ze eigenlijk haast altijd bij hem geweest. Zou hij het erg hebben gevonden dat ze zo vaak bij elkaar waren? Dat hij haast nooit tijd had om met vrienden iets te gaan doen, zoals voetballen....

Nick glimlachte en wierp even een kort, plagend kushandje naar haar, toen hij op de bal af rende, maar, natuurlijk, was Patch sneller, hoe zou dat toch komen? Binnen de kortste keren had Patch opnieuw gescoord. Nick moest lachen om de enthousiaste reactie van het jongetje. Opeens klonk een vrouwen stem van ergens achter het veldje. "Patch, kom we gaan naar huis!" Patch keek beteuterd om. "Ik moet naar mama" zei hij na een seconde of tien. "En jij moet gaan oefenen met voetballen, want je kan er helemaal niks van!" Nick trok even een gespeeld verongelijkt gezicht en grijnsde toen naar hem, wreef kort met zijn hand door de haren van de jongen. "Doei Patch, ik zal je foto op een mooie plek in ons album doen, goed?" Patch knikte en ze namen afscheid, hij nam nog even afscheid van Maud, en liep toen naar zijn moeder toe, die met een uitgestrekte hand, en een hondenriem in de andere hand al op hem stond te wachten bij het pad. Nick schopte de bal nog naar Patch, die hem behendigd ving, aangezien deze de hele tijd omdraaide om naar die aardige mensen te zwaaien. Langzaam sjokte Nick naar Maud toe en sloeg zijn arm om haar middel, en zo keken ze naar het jongetje dat met zijn moeder aan de hand en een hond aan de andere kant het park uitliep. Hij glimlachte. Wat zou het mooi zijn om ook ooit kinderen te hebben. Hij was een familie mens. Maar kinderen... Dat was allemaal veel te ver weg. Daar zou hij niet oud genoeg voor worden. Hij hoopte, dat hij vanuit de hemel ooit de kinderen van Maud en een andere man, en Emma's kinderen kon zien, zijn neefjes en nichtjes. Hij geloofde er vast in dat het kon, dat God het hem zou laten zien. Nu hij weer alleen met Maud was was de spanning weer terug, hopend dat ze zo ja zou zeggen zag hij hoe de zon hoger aan de hemel klom. "Zeg, heb je al honger?" vroeg hij, terwijl hij haar in haar, veel te dunne, zij kneep.

Maud vond het echt super jammer dat Patch weg moest maar het was begrijpelijk. Toen de ohh zo lieve jongen de hele tijd achterom draaide om te zwaaien, zwaaide Maud terug. Tot hij op een gegeven moment uit zicht was verdwenen. Maar toen had Nick haar al vast waardoor haar aandacht naar Nick uitging. Ze keek diep in zijn ogen met haar mooie grote hert bruine ogen en hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze na dacht over zijn vraag." Ja wel een beetje. Heb je een idee waar we kunnen gaan eten?" Maud giechelde even toen hij haar in haar zij kneep maar sloeg uiteindelijk ook haar armen om de middel van Nick heen. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn lippen en fluisterde ertegenaan." Ik wil je nooit meer kwijt."

Nick glimlachte gelukzalig, toen ze haar lippen op die van hem drukte. Ze wilde hem nooit meer kwijt. Eerst betrok zijn gezicht, omdat ze hem wel degelijk heel snel kwijt zou raken, maar toen klaarde het vrijwel meteen weer op. En om die zes korte woordjes, wist hij zeker dat hij zich geen zorgen hoefde te maken over dat ringetje in het borstzakje van zijn jas. "Ik heb wel een ideetje" zei hij, op de vraag of hij een idee had waar ze konden gaan eten. "Kom" hij liet haar los en pakte haar hand vast, trok haar nog een stuk door het park. De zon verdween net een beetje achter de wolken, en toen het rood-wit geblokte kleedje zichtbaar werd, toonde ook de zon zich weer. Goede voorbereiding was alles, had een vriend van Stef gezegd. En dat was dus ook iets wat Nick zich zeer ten harte genomen had. Verwachtingsvol keek hij naar haar gezicht. Hij zou nog niet meteen met de deur in huis vallen, dat zou hij straks doen. Hij hoopte nu eigenlijk alleen nog dat alles goed verliep. Zijn plan was haar iets uit de mand te laten halen, nadat hij er 'per ongeluk' het doosje met het ringetje in had laten vallen, waardoor ze er als een soort van verassing achter kwam. Dan hoefde hij alleen nog haar hand te pakken en DE vraag te stellen.

~~
zal ik Nick dood laten gaan, of hem laten leven?

Nick mag niet dood! Maud zou echt gebroken zijn. Ondanks dat het er eigenlijk wel aan zit te komen.... Maar hij mag niet dood!!!!
~~

Grinnikend liep Maud mee met Nick. Wist zij veel waarheen... Eigenlijk kon het haar ook niks schelen ze was met Nick. Dan was alles mooi en voelde zij zich overal thuis. Hij was haar klavertje geluk, had ze het idee. Toen ze uiteindelijk stopte bij een picknick mand kreeg Maud even een déjà vu-gevoel. Gelijk daarna kreeg ze de herinnering weer door haar gedachte van de vorige keer met het picknick kleed. Toen was het haar verjaardag geweest. Nick had haar een ring gegeven maar zij had hem terug gegeven omdat Nick trouwen niet zag als een begin, maar als een einde. Zo wilde Maud er niet tegen aan kijken. Zo kon Maud er niet eens tegen aan kijken. Er brak een kleine onzekere glimlach door op haar gezicht. Even keken haar ogen vragend naar Nick. Of hij die herinnering ook had. Daarna trok ze Nick mee naar het kleed en plofte vrolijk neer. Ze kroop dicht tegen Nick aan en ging met haar hoofd op zijn been liggen." Wat een leuk idee schat. Ik hou echt van picknicken!" Haar bruine krullen dansde vrolijk heen en weer iedere keer wanneer er een briesje langskwam, haar stralende glimlach was iets terughoudend maar nog steeds vol met liefde, zelfs haar bruine kijkers konden niet anders dan verliefd staan en staren naar de adembenemende ogen van Nick.

Nouu; wat dacht je van een alternatief plan dat zorgt voor meer drama (maar wel weer gemeen is voor Nick, maar dan gaat ie niet dood) of een ander plan (wat ook niet heel lief is voor Nick, maar waarbij hij wel doodgaat, dit plan is niet helemaal maud sparend, het vorige wel)
~~

Nick had het te druk met zijn, toch nog steeds aanwezige, nervositeit te verbergen om te merken dat Maud een niet heel prettig déjà vu gevoel had. Het was bijna zover. Nadat ze hun eerste kwartiertje doorgebracht hadden met sinaasappelsap drinken, pakte Nick daarna de bordjes uit de mand, en liet daarbij 'per ongeluk' het doosje in de mand vallen. De zenuwen kon hij nu wel bijna door zijn lijf horen gieren. Hij wist, Maud kennende, dat ze zo zou gaan helpen met het uitladen van de picknick spullen. Ze ging ja zeggen, daar was hij nu opeens eng zeker van. Toch bleef hij bang dat er iets mis ging, dat er opeens een vliegtuig op de mand met picknickspullen te pletter sloeg, en daarbij de ringen meenam ofzo. Kortom, het was niet het allerprettigste gevoel. Ookal voelde hij behalve de zenuwen nog steeds die vlinders, en dan maar mensen die zeuren over dat echte verliefdheid maar twee maanden kon duren. Nonsense. Hij voelde het nog steeds, ookal was hij al veel langer dan twee maanden verliefd op dit meisje. Hij hield van haar, dat was zeker. Liefde was een keuze, had hij wel eens gehoord, aan verliefdheid kon je niets doen, maar het kon ook allebei, dat heerlijke gevoel van verliefdheid vermengt met de keuze om iemand nooit meer los te laten. Hij keek Maud aan en glimlachte lief naar haar. 'het is goed' wilde hij met die blik zeggen, en hij wist dat ze het zou begrijpen. Maud had een rustgevende uitwerking op hem. Maakte dat hij eens rust nam om van alles ten volste te genieten, en niets overhaast te doen. Omdat hij wist dat ze zou wachten.Hij beet op zijn lip. Wat wilde hij haar graag kussen... Maar daar zou hij nog even mee moeten wachten, vond hij. Dat hoorde pas ernaar. In zijn hoofd had het zich allemaal al minstens één keer afgespeeld. Het hele riedeltje. En hij hoopte dat het er voor haar net zo perfect uit ging zien als het voor hem eruit zag.

Maud was van plan geweest gelijk te helpen toen Nick weer spullen uit de picknick mand ging halen. Toch wachtte ze even tot Nick weer rustig normaal zat voordat zij alles ging pakken. Ze wilde niet dat het leek alsof ze Nick als een kind behandelde door alles uit zijn handen te halen en dat soort dingen. Toch moest ze zich heel erg inhouden. Rustig begon ze dingen uit de picknick mand op te stapelen en bijna was ze over het kleine doosje heen gekeken. Tot ze bij de jam moest en die lag gewoon naast het doosje. Haar ogen werden groot, ze herkende het doosje, niet van een vorige keer, maar gewoon het doosje zou ieder meisje herkennen omdat ieder meisje er sowieso wel één keer van had gedroomd. Maud had gehoopt dat er inderdaad nog een keer zou zijn dat ze het doosje zou zien. De vorige keer dat ze zo'n soort doosje had gezien was het voor haar verjaardag geweest. Nick had het met een andere bedoeling willen geven en ze had geweigerd het aan te nemen. Achteraf had ze er spijt van gehad, het leek zo harteloos, maar op dat moment en eigenlijk nog steeds wel een beetje stond ze achter het feit dat ze een ring alleen wilde krijgen als het een aanzoek was. Terug naar het doosje dat nu voor haar lag. Zou het weer voor een ander doel zijn? Maud ging er haast wel vanuit. Ze durfde niet meer te hopen dat het voor een aanzoek was. Snel liet ze alle spullen die ze had vastgehouden weer in de mand vallen en pakte nu het doosje met twee handen vast. Langzaam haalde ze het uit de mand, bang dat dit niet echt was, gewoon één van haar dromen. Dat Nick dit niet echt ging bedoelen als wat zij zo graag wilde." Nick?" Kwam er zachtjes, haast fluisterend uit. Maar omdat het in het park redelijk stil was op het fluiten van de vogels na was het toch redelijk verstaanbaar. Ze drufde het doosje niet open te doen. Het ging gewoon niet, ze keek alleen maar ongelovig van Nick naar het doosje en weer terug.

Nick had stiekem verwachtingsvol over Maud's schouder meegekeken, en toen ze het doosje met beiden handen vastpakte maakte zijn hart een sprongetje, hij vond het nog steeds spannend. Toen ze hem dan ook met grote ogen aankeek, ging hij op zijn knieën voor haar zitten en maakte hij een van haar handen los van het doosje, pakte die hand met beiden handen vast. "Lieve Maud" zei hij zacht, maar duidelijk. "Lieve lieve Maud Donnevon, wil jij alsjeblieft de mijne worden?" allerlei véél minder standaard manieren om dit te vragen schoten door zijn hoofd, ook die die hij eigenlijk voorbereid had Wil jij, Maudje, mijn huisje, mijn hondje, mijn aanrecht, mijn auto, mijn bank, mijn bed, alles wat ik bezit en mij met deze ring tot het jouwe maken? dat was nog steeds cliché geweest, maar op zijn minst nog een béétje origineel, in plaats daarvan kwam hij met 'wil je de mijne worden' hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan. Maar dat deed hij niet, in plaats daarvan keek hij haar hoopvol aan. Zijn ogen groot, en zijn mond stond in een toch wel bange houding, toch ergens wel bang dat ze hem nu alsnog af zou wijzen. Hij was niet op één knie gegaan omdat dat er zo vreemd uitzag. Omdat Maud zat had hij het net ietsje anders moeten bekijken, en hij hoopte maar dat het goed genoeg was voor Maud, want hij vond het verre van perfect. Er waren zoveel dingen die niet klopten. Maar één ding, het allerbelangrijkste, allerliefste, allermooiste in zijn leven, dat klopte. Maud. Hij zou het nooit anders willen, ook niet als zijn leven wat langer zou zijn dan het nu leek. Tot zijn grote verbazing merkte hij dat er tranen in zijn ooghoeken verschenen. Deze band was voor hem zo belangrijk. Zo waren ze samen dichter bij God, in een goede manier. Door zijn ziekte werd God steeds belangrijker voor hem. En trouwen dus ook. Maar dit deed hij niet voor God, dit deed hij voor hen. Hen samen. Zijn Ons, haar Ons. Wat zou het heerlijk zijn om haar straks zijn vrouw te mogen noemen... Als ze ja zei...

Maud was even sprakeloos, dit was toch zo mooi als ze had gehoopt. Hij had haar echt ten huwelijk gevraagd. Ze keek van het doosje, naar haar eigen hand in die van Nick en van haar hand naar Nick zijn ogen. Ze zag de tranen en haalde haar hand uit de zijne en veegde ze zachtjes weg en fluisterde," Natuurlijk wil ik dat, ik zou gek zijn als ik hierop, op jou nee zou zeggen. Jij bent mijn alles. Jij bent diegene met wie ik geen dag zonder wil zijn." Tot haar verbazing kreeg zij ook tranen in haar ogen en uiteindelijk opende ze toch maar het doosje en keek naar de schitterende ring die erin zat." Ik kan niet geloven dat je me echt hebt gevraagd!" Er brak een stralende glimlach op haar gezicht en de tranen kwamen toch over haar wang rollen. Ohh wat was ze slecht met emoties in zo'n situatie. Ze drukte haar lippen op die van Nick en trok hem zo dicht mogelijk naar haar toe. Ze zou niks anders willen dan Nick's vrouw zijn. Ze hield van hem met heel haar hart.

Nick greep haar vast, en streelde over haar rug, terwijl ze nu dus volledig tegen elkaar gedrukt stonden leken hun lippen aan elkaar vast te zitten. Onder het zoenen glimlachte hij. Hij kon weer rustig ademhalen, ze wilde het, ze wilde echt met hem trouwen! Hij sloot zijn armen stevig om zijn verloofde heen. VERLOOFDE!!! wat een geweldig woord was dat nu opeens! Maar er moest nog zo veel gaan gebeuren. Getuigen, natuurlijk, dat werd Stef, zijn beste vriend. En de rest van de bruiloft! Er moest een kerk gezocht worden, taart en ga zo maar door. Hij werd al bijna zenuwachtig bij het idee. Nog niet te denken aan Maud, die toch al last had van haar stress. Hij wilde haar nog niet loslaten, maar zijn buik hield geen rekening met mooie momenten, en begon hard te knorren. Toch liet hij haar nog niet meteen los, hij drukte na de lange kus nog een aantal kleine kusjes op haar lippen.