Carmichael household

Het is een mooi statig huis. het is vrijstaand en staat zelfs in een buitenwijk. Hier wonen de vader en zijn zoons. De jongens delen een slaapkamer en de kamer die daardoor vrij komt is ingericht als muziekkamer. Ze hebben een bovengemiddeld inkomen en dat is te zien, maar verder is het niet heel bijzonder.

De kamer van de jongens:
Deze ruimte heeft twee, voor eenpersoons bedden, grote bedden. Er is een inloop kleerkast vol kleren. Op de planken aan de muur staan boeken boeken en nog eens boeken. Hun bureaus staan aan de voeteneinden van de bedden, een voor elk. Verder is er nog een kleine berg zitzakken waar de jongens graag hun dag doorbrengen. De deur heeft een slot, omdat de ietwat paniekerige George een periode had waarin hij nogal bang was voor inbrekers, en dit alleen van binnen openbaar slot was alles wat nodig was om hem gerust te stellen Allemaal relatief onschuldig. Wat de rest van de wereld niet weet is dat 's avonds dat slot niet alleen ingezet word voor George's nachtrust, maar om te voorkomen dat mensen per ongeluk binnenlopen. Niemand weet dat er maar een van de bedden beslapen word. Niemand weet van de twee al grotendeels ingepakte grote koffers die verstopt zijn achter in de kast. Dat de jongens er ergens rekening mee hebben gehouden dat ze ooit het huis uit gezet kunnen worden en daarom ze alles altijd zelf willen betalen, en hun auto ZELF wilden kopen.

Personen en regels: jwz

Harry (ik moest even nadenken welke ik nou was ./////.) leidde zijn broer naar hun kamer en sloot de deur achter zich voor hij zijn lippen weer an die van George vastmaakte. Hun vader kon nu elk moment thuis komen dus het was belangrijk dat ze nu naar een afgesloten ruimte verhuisden. Er was ehter één cruciaal foutje, Harry had de deur niet op slot gedaan, een fout die hij nooit had mogen maken.

Fl..George duwde zijn evenbeeld tegen de muur terwijl hij die terrugkustte. O wat had hij dit gemist op school, de veiligheid van hun eigen slaapkamer. Zijn ene hand ging door Harry's haar, de ander duwde zijn twin met zijn rug tegen de muur. "I missed this" fluisterde hij zacht tegen diens lippen.

Harry glimlachte naar George. "I missed us, too, Georgie..." zei hij zacht en hij drukte zijn lippen weer op zie van zijn broer, zijn vingers verstrengeld in diens haar, wat haast identiek aan dat van hem was. God wat hield hij van zijn 'speigelbeeld', hij was dan ook haast altijd bin hem, het liefst met zijn tweetjes.

Vaag registreerde hij dat verderop de deur dichtgesmeten werd en hun vader dus thuis was. Als de deur op slot was ging hun vader meestal weg, omdat hij begreep dat de jongens neit gestoort werden. Hij vroeg zich ergens af wat die man dacht dat ze deden als de deur dicht was. Daar besteede hij nu aleen geen aandacht aan. Zijn handen gleden onder het shirt van zijn broer en streken over diens huid. O wat had die jongen een zachte huid. Hij drukte zijn lippen zachtjes in zijn broers nek en kustte en likte die daar zachtjes, er goed aan denkend dat hij geen markering mocht achterlaten. Niet dat het veel baatte. Hij besteedde geen aandacht aan het klopje op de deur, hij had het niet door toen de deur in kwestie geopend werd. "Hoi jongens wat leukd at jullie.... weer.. thuis.... zijn.... WAT IS HIER AAN DE HAND" bulderde hun vader. George had hersens en hij verwijderde snel zijn lippen van de nek van zijn broer, maar het kwaad was al geschied.

Harry keek zijn vader geschokt aan, hoe was die man hier binnen gekomen? De deur zat op het slot. Maar nu hij erover nadacht, had hij de deur helemaal niet op slot gedaan, een gigantische fout. Hij slikte en trok zijn shirt recht. "Dag vader, mag ik u vragen waar u op wijst?" vroeg hij voorzichtig, in de hoop dingen nog recht te kunnen zetten. "Harry, speel geen spelletjes met me!" bulderde hun vader weer, die man had een volume dat de ramen bijna deed trillen.

George beet op zijn lip en schoof een stuke naar Harry toe, zijn hand vastklampend in het proces. Hij was bang voor zijn vader, er was geen manier om te weten hoe die zou reageren. "Maar vader waar duid up op, want alsmu wilt wweten wat er aan de hand was, ik was Harrys nek aan het zoenen." Dit betweterige andwoord was misschien niet het beste idee, maar hij wist niet anders. Waaromwas er geen 'Hoe overleef ik tegelijk met mijn twin betrapt worden op twincest door mijn homofobe vader die dacht dat we allebei hetro waren.'

Harry en zijn vader stonden beiden te trillen, de een van angst en de ander van woede. 'Je was WAT!?' begon hun vader, maar hij had George wel gehoord, al te goed zelfs. 'Hoe lang zijn jullie al bezig met deze nonsens!?' vroeg hij dus maar en harry slikte, hij was zo bang dat hij het gevoel had dat hij flauw zou vallen. 'Al bijna acht jaar, vader.' zei hij vreselijk trillerig, hij klampte zijn hand stevig vast aan die van zijn broer, het was zijn schuld dat deze dit moest beleven, iets waar hij zichzelf voor vervloekte.

George, die meestal de paniekerige van de twee was voelde zich eng kalm, alsof hij dit van een afstandje bekeek. Hij wist nu al dat hij in zou storten zodra hun vader de kamer uit was. De vader in kwestie had een gzicht als een donderwolk. "Dus jullie zijn al acht jaar met deze zondige zaken bezig in MIJN huis." Constateerde hij. Hij werd toen eng kalm. "Jullie zijn mijn zoons niet, mijn zoons zijn twee model zoons. Ik ga geen onderdalk bieden aan zomaar twee jongens, vijf minuten, dan zijn jullie weg." Zei hij nors voor hij wegliep. Zodra hij de kamer uitwas stortte George in, letterlijk. Hij zat nu op dde grond emt zijn gezicht in zijn handen. Tuurlijk eigenlijk moesten ze de laatste dingen, tandpasta, gitaar, bladmuziek, fotoboeken, en de rest van de last minute dingen inpakken. hun laptops opzoeken en ervandoor gaan, maar hij kon de energie niet vinden.

Harry staarde trillend naar de deur waar hun vader, die nu beweerde dat niet meer te zijn, net door verdwenen was. Het duurde even voor het allemaal tot hen doordrong, dat ze het huis uit waren gezet, dat ze geen woonplaats meer hadden en dat zijn broer ingestort was. Hij knielde nog steeds trillend van angst naast deze neer en pakte zijn hand stevig vast. 'Wat wil je dat ik doe?' vroeg hij voorzichtig 'Inpakken en je met rust laten, of dicht bij je blijven, het komt wel goed, we hebben bijna alles al ingepakt...'

George haalde nog een paar keer schokkerig adem voor hij opstond. "We meotne inpakken. Kan jij mijn gitaar en onze laptops pakken? dan verzamel ik onze fotoboeken en vul de toilet tas." Zei hij kalmer dan dat hij was voor hij ervandoor ging om dat uit te voeren. Hij gaf zichzelf geen tijd meer om erbij stil te staan dat ze nu homeless waren, gelukkig hadden ze een volledig afbetaalde auto die neit afgenomen kon worden en een bankrekening vol geld. Hij pakte de fotoboeken van een plank en opende de ene koffer, nadat beiden uit de kast waren getrokken, en de boeken gingen op een net stapeltje in een ruimte die vrij was gelaten.

Harry knikte en stond schokkerig op voor hij naar de muzikkamer liep, angstig rondkijkend of hun vader niet ergens was. Hij speelde nog een laatste deuntje op zijn vertrouwde piano, die te groot was om mee te nemen, voor hij de gitaar van George in diens koffer stopte en de laptop die hier stomd oppakte, dit was de laatste keer dat hij deze kamer kon zien dus hij bleef er even staan voor hij de twee zware voorwerpen op hun kamer zette. Hij keek even met betraande ogen naar zijn broer voor hij de kamer verliet om op zoek te gqan naar de tweede laptop.

George werkte het mentale lijstje af als een robot. Tandpasta, scheermesjes, scheerschuim, shampoo. Even later vulde hij de nog niet helemaal volle koffers aan met cd's, boeken en extra kleding.Hij deed zelf nog een extra trui aan over zijn huidige shirt en begon zijn schoenen en jas aan te trekken als een robot. Portemonnee in zijn achterzak steken, sleutels pakken, koffers naar de deur spelen. Gitaarkoffen over zijn schouder hangen. Laptop tas om andere schouder. iPod en telefoons bij elakar graaien en ook veilig opbergen en dan op HArry wachten. Hij was nu George-de-robot niet George

Harry slaagde er een stuk minder snel in zijn gedachten af te sluiten van het feit dat hij geen huis had, maar hij hield vol en kwam met jas en schoenen aan en de laptoptas over zijn schouder weer in hun kamer, nog steeds trillend, iets waar hij niet mee kon stoppen. 'We... We hebben geen huis meer... En het is mij. Schuld...' wist hij met moeite uit te brengen voor hij naar de volledig ingepakte koffers keek, George had zowat alles gedaan, hij voelde zich zo nutteloos nu.

George schudde zijn hoofd. "Het is niet jouw schuld, we wisten allebei dat dit moment zou komen, en nu is het er. Nadenken en praten kan later wel, laten we weg lopen met wat waardigheid voor hij ons eruit schopt. Daarna hebben we alle tijd van de wereld om te praten en huilen in de auto." Zei hij zacht. Hij pakte zijn koffer die zo groot was dat hij niet gedragen kon worden en wieltjes moest hebben en pakte Harrys hand. "Kom." zei hij zacht.

Harry knikte treurig, George had gelijk, als hij dit huis verliet, was het met waardigheid en niet omdat ze afgekeurd waren. Al was dat ergens wel het geval. Hij greep het handvat van een identieke koffer beet en kneep harder dan nodig in George's hand, hij was de trillerigheid voorlopig nog niet kwijt en had houvast nodig. 'Daar gaan we dan.' zei hij en hij haalde diep adem voor hij met zijn broer hun kamer verliet, en toen het huis, om nooit meer terug te keren. Hij zou dit huis missen, dat wist hij zeker, en ook dat hij ergens, heel diep verstopt, hun vader ook zou missen.

Georde kneep Harry terug en liep met hem mee het huis uit. De koffers, tassen en de gitaar werden in de achterbak gegooid. Hij ging op de bijrijders stoel zitten en trok zijn benen op om daat vervolgens zijn armen om heen te slaan. Het duurde daarna drie seconden voor hij keihard in janken uitbarstte.

Harry wilde George pas loslaten toen deze zat en liep al naar de andere kant toen hij zijn broer hoorde huilen, iets wat de lang verwachte tranen bij hem ook liet stromen. Hij kroop naast George op de stoel en sloeg zijn armen nog steeds trillend maar stevig om hem heen.

George begroef zijn gezicht in Harry's schouder en liet de tranen maar komen. Ze hadden nu gene huis meer, geen familie. Ze waren hun moeder en zusje al kwijt, en nu ook hun vader nog. Het was niet eerlijk. Hij was verliefd op zijn soulmate, en dat was mutual, waarom kon niemand begrijpen dat ze gewoon samen wilden zijn.

Harry maakte sussende geluidjes om zijn broer te troosten, wat niet goed werkte door de snikken en tilrillingen die erin doorklonken. 'Het komt allemaal goed, hij verdient het niet de vader van zo'n prachtig schepsel als jij te zijn.' zei hij troostend en hij drukte een kus in George's haar, zijn gezicht nat van de tranen.

George lachte zachtjes. "Ik kan hetzelfde zeggen over jou, honey" zei hij liefdevol voor hij Harry zachtjes kustte. "Maar, nu meotedn we denken. Wie kunnen we bellen? Waar kunnen we blijven, voorlopig?" Hij keek zijn broe hulpeloos aan.

'Dat kan ik beter aan jou vragen, jij bent hier degene met vrienden...' begon Harry, maar toen begon hij na te denken. 'Marije! Ze weet van ons en alles, dat zou wel eens een ideaal adres kunnen zijn....' stelde hij voor, ergens vond hij het vreselijk om naar Marije toe te stappen met de vraag daar te mogen verblijven, maar het moest wel.

George knikte. "Ik denk dat Marije een goed idee is, ik heb geen zin om twee keer op straat gezet te worden in korte tijd. " Zei hij, een slechte poging doend om wat humor toe te voegen.

Harry knikte, gaf zijn broer nog een kus en kroop door de auto naar de bestuurdersplaats, waarom uitstappen als je het ook zo kon doen. Hij zuchtte nog even voor hij de auto starte, even nadacht waar Marije ookalweer woonde , 'Jacksonville...' mompelde hij voor zich uit voor hijbwegreed, het was niet heel ver weg, gellukig woonden ze in dezelfde staat en niet helemaal aan de andere kant.

Adam ging toch eerst bij pascha?
---
George keek de hele autorit naar zijn broer. Hij kon zich neit indenken dat hijzelf na alles nog steeds zou kunnen autorijden zonder ongelukken.