Nachtclub Madness

De club valt nogal op door de vele felgekleurde lampen die buiten hangen en het bord met in grote letters daarop 'Madness' Het is een van de bekendere nachtclubs, waar ook wel meer gebeurt dan alleen dansen en drinken door jongeren. De begane grond is inderdaad een disco, maar als je een hal in loopt om met de trap naar boven te gaan, komen de rode lichten je al tegemoet. Er zijn twee ruimtes, een voor mannen en een voor vrouwen. een ruimte is gevuld met tafeltjes waar mensen aan kunnen zitten en er zijn twee podiums die wel wat weghebben van catwalks. Vanuit de coulissen verschijnen de strippers op het podium, waar ze hun ding doen en geld ontvangen om nog meer te laten zien. Het is zeker geen shabby club, maar geschikt voor bijvoorbeeld vrijgezellenfeestjes.

regels: raak de strippers niet aan tegen hun wil, of je wordt eruit gegooid.

Raf had in het begin gedacht dat Devon een grap maakte toen hij zei dat hij hem alvast een voorproefje ging geven van een vrijgezellenfeest, maar toen Raf de lichten zag van de club en hij door zijn broer mee naar binnen werd getrokken maakte hij zich toch wel zorgen. "Kom op, dit meen je toch niet," zei hij zachtjes. Devon trok zich daar echter niets van aan en sleurde hem mee de trap op. "Ben je gek geworden ofzo," zei Raf geirriteerd terwijl hij zich losrukte. De grijns bleef echter op Devon's gezicht geplakt. Zijn broer was altijd al zorgelozer geweest dan hem. "Ik weet heel zeker dat Dana er om kan lachen," zei Devon terwijl hij zijn schouders ophaalde. Het probleem was dat Raf dacht dat Dana het inderdaad wel zou kunnen begrijpen en zelfs om kom lachen als hij zei dat zijn broer hem een stripclub in had gesleurd. Devon interpeteerde zijn stilte als bevestiging en trok hem mee een van de kamers in.

Lizz zette haar wimpers met mascara nog wat bij, zodat ze nog langer leken dan ze al waren. Even keek ze in de spiegel naar het geheel. Ze zag er mooi uit, maar ze vond al die make-up maar niks. De donkere ogen, rode lippen. Ze ging staan en liep naar een grotere spiegel om haar outfit te bekijken. Het topje, wat erg veel weghad van een BH was rood met zwart kant. Het matchte met het broekje en de miniscule omslagdoek die daaromheen zat. De kleine vleugeltjes van zachte donsveertjes die aan de achterkant van haar topje vastzaten, kriebelden steeds maar over haar rug. Ze zuchtte, ze moest dit wel doen, anders konden ze echt niet rond komen. Ze wist alleen nog niet of ze na haar dienst met iemand mee zou gaan, maar dat zag ze dan wel. Toen ze geroepen werd, liep ze met klikkende stiletto's naar de opening waar ze doorheen moest om daar te wachten.

Raf maakte aanstalte om weg lopen, hier zat hij niet op te wachten. Maar Devon leek dat heel anders te zien en trok hem terug aan zijn jas. De blik in zijn ogen was Raf bekend, zijn broer had hem geleerd op straat te overleven en als hij iets stoms had gedaan had hij die blik gekregen. "Ik ben ouder geworden Dev, ik kan nu voor mezelf zorgen," zei Raf zuchtend. Devon trok hem op een stoel en er lag alweer een grijns op zijn gezicht. "Dat betekent niet dat ik niet meer je broer ben, he broertje" hij legde extra nadruk op het 'broer' en 'broertje'. Raf zuchtte, Devon was minstens net zo koppig als hij kon zijn en hem niet zomaar zou laten gaan. Dus ging hij zitten en ondersteunde zijn hoofd met een hand en probeerde zo ongeintereseerd mogelijk over te komen. Toch kon hij het niet helpen dat af en toe zijn blik naar de strippers ging. Want... nou ja... hij bleef een jongen.

Lizz draaide zich om toen ze een bekende stem hoorde. ' Het is erg vol dus wel je best doen he schat.' Zei Gastrofe, haar baas. Ze rolde met haar ogen en zei met een grijns:' Maak je daar maar geen zorgen over hoor Gastrofe.' Hij grijnsde terug en overhandigde haar de microfoon. Een andere man seinde naar haar en ze draaide zich met een grijns om. Ze hoorde de muziek beginnen ( https://www.youtube.com/watch?v=sxD_a0G_Y04&feature=related ) en wist dat het podium nu leeg was voor haar. Ze was totaal niet zenuwachtig, zoals ze anders wel zou zijn, dit was haar werk, dit moest ze doen. Ze stapte het podium op waarbij ze gelijk begon met zingen. ' We've been here to long, tryin' to get along, pretendin' that you're oh so shy. I;m a natural man, doin' all i can, my temperature is running high.' Met sexy passen liep ze verder het podium op terwijl ze door de muziek gejoel heen hoorde.

Raf liet zijn blik door de ruimte gaan, het verbaasde hem hoeveel mensen er zaten. Devon duidelijk niet want die zat met een genietende grijns op zijn gezicht nasr het soort van podium te kijken waardoor Raf hem het liefst een klap tegen zijn achterhoofd wilde geven. Terwijl hij dat met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht bedacht hoorde hij een bekende stem zingen. Verbaad draiide hij zijn hoofd iets en zijn mond viel open toen hij zag wie daar stond. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen om zichzelf ervan te zerzekeren dat het echt Lizz was. Devon keek met opgetrokken wenkbrauwen naar hem. "Vindt je haar leuk? Ik heb nog wel wat geld bij..." Raf liet hem zijn zin niey afmaken en gaf hem nu echt een klap tegen zijn achterhoofd. "Ik geef haar les idiooot," siste hij zijn broer toe met een woedende uitdrukking op zijn gezicht. Devon wreef met een nu wel ongeruste uitdrukking op zijn gezicht over zijn achterhoofd. Maar Raf lette niet meer op hem. Hij keek met een bedenkelijke blik naar Lizz. Waarom deed ze dit? En belangrijker, hoe kon hij haar helpen?

Lizz liep door naar de paal en pakte die vast om haar been erom heen te haken en eromheen te draaien. Ondertussen ging haar zang door. Friday night no one in sight, And we got so much to share, Talkin’s fine if you got the time, I ain’t got the time to spare' Ze liep naar de rand van het podium toe om een jongen die waarschijnlijk zo rond de 16 was een glimlach te schenken. Diens wangen werden rood, maar toen Lizz op de rand van het podium ging zitten en zong:' Do you wanna touch? Yeah, Do you wanna touch? Yeah, Do you wanna touch me there? Yeah' , werd zijn hele hoofd rood. Na een knipoog te hebben gegeven stond ze weer op om verder te zingen Terwijl ze haar blik door de zaal liet glijden.

Raf legde zijn handen in zijn nek en boog zijn hoofd, hij voelde zich echt machteloos nu. Hij kon dit niet zo door laten gaan maar hij had geen idee wat hij moest doen. Uiteindelijk stond hij op en griste de dollar uit Devon's hand. Die protesteerde neit, al ergerde Raf zich soms kapot aan hem zag hij ook wel in dat dit niet goed was. Raf worstelde zich tussen de mensen door tot hij vooraan stond. Hij hield zijn blik de hele tijd op Lizz gericht. Waarom, bleef de hele tijd maar door zijn hoofd gaan. Als hij haar stem niet had herkend had hij misschien niet eens geweten dat zij het was. Ze zag er neit alleen anders uit, maar ook haar houding was heel anders. De Lizz die hij kende zou niet zo zelfverzekerd staan te zingen en zeker niet in haast haar ondergoed voor toch best een grote groep mensen. Met een wat beschuldigende blik maar toch vooral onbegrijpende blik volgde hij haar. Hij hoopte dat hij hem zou zien maar aan de andere kant had hij geen flauw idee wat hij dan zou moeten doen. Hij kon haar moeilijk zo van het podium af sleuren. Bovendien was er een heel grote kans dat ze zo snel mogelijk zou verdwijnen zodra ze hem zag.

Lizz haalde een hand door haar blonde haren terwijl ze haar blik even langs haar publiek liet glijden. Ze liep weer op een ander groepje mannen af, waarbij er eentje naar voren werd geduwd. De meeste van hen waren in pak en ze kon zo in een oogopslag zien dat het om een vrijgezellenfeestje ging. De man die tegen zijn zin naar voren werd geduwd zag haar aankomen en stopte met tegenstribbelen. Met een rood hoofd maar wel een grijns op zijn gezicht overhandigde hij haar geld wat ze tussen haar omslagdoek stak. Ze liet haar hand even langs zijn wang glijden, maar stond toen weer op om ergens anders heen te lopen. Ze zag alweer een nieuw slachtoffer staan en liep er naar toe, toen haar oog viel op de jongen ernaast. Van schrik deinste ze achteruit en stopte abrupt met zingen. Wat deed Raf hier? Hij hoorde hier helemaal niet te zijn, hij was leraar en hij had Dana en... Ze zag het onbegrip in zijn blik, maar ook Gastrofe uit haar ooghoek die wild gebaren maakte. Ze wist dat als ze nu stopte het bij hem verprutst had en dan had ze geen geld. Dus luisterde ze naar de muziek en zette weer in, maar kon haar ogen niet van Raf afhouden.

Raf zag dat ze hem gezien had, het was ook gewoon onmogelijk te missen dat ze iets had gezien waar ze van schrok. Hij trok een wenkbrauw op als teken dat hij het niet begreep en sloeg zijn armen over elkaar om te laten zien dat hij het hier niet mee eens af. Hij voelde zich nu pas echt als een leraar, al was het daar misschien een wat rare plek voor. Hij begreep haar schrik wel, hij kon zich niet voorstellen dat ze had zien aankomen hier een leraar tegen te komen. Nog steeds wist hij niet wat hij precies zou doen. Misschien zou hij bij de uitgang staan wachten. Een akelige gedachte bekroop hem toen. Het was wel duidelijk dat er in deze club wel meer gebeurde dan alleen strippen en hij moest en zou er voor zorgen dat hij Lizz voor die tijd wegkreeg. Een plan dat hem eigenlijk niet helemaal aanstond kwam in hem op. Met tegenzin hield hij de dollar van Devon omhoog. Nu maar hopen dat ze dichtbij genoeg zou komem zodat hij haar iets zou kunnen zeggen en ook naar hem luistede.

Ze wist niet wat ze moest doen. Ze schaamde zich zo ontzettend op het moment en wilde het liefst van het podium rennen. Lizz schrok nog erger toen Raf opeens het geld omhoog hield, maar zong wel verder. Hij zou toch niet.... nee dat kon niet, hij zou heus niet... Toch kon ze gedachte niet uit haar hoofd krijgen. Langzaam, heel langzaam, liep ze op hem af en zodra ze bij de rand was liet ze zich door haar knieen zakken. Haar handen trilden terwijl ze hem ongelovig aanstaarde. TOch bleef ze stug doorzingen naar het einde van het lied toe.

Raf kon haast zien wat er in haar hoofd omging en schaamde zich kapot. Hij zorgde er wel voor dqt hij niet rood werd, want dan zou het er helemaal mooi uitzien. Hij zorgde dat hij dezelfde neutrale uitdrukking op zijn gezicht hield. Terwijl hij haar het geld gaf leunde hij iets naar voor, zodat hij dichtbij genoeg kwam en ze hem zou kunnen verstaan. "Ik zie jou dadelijk bij de uitgang, fluisterde hij met een ernstige toon in zijn stem. Even aarzelde hij maar hij veogde er nog wat aan toe. "Vertrouw me," zei hij dit keer wat vriendelijker. Toen hij zich weer naar achter boog lag er een kleine, treurige glimlach op zijn gezicht. Hij hoopte dat hij haar duidelijk had gemaakt dat wat ze ook in haar hoofd had, niet klopte.

Lizz wist niet wat ze ervan moest denken, al vertelde ze zichzelf dat ze niet zo raar moest doen. Raf zou dat echt niet doen... Ze stond weer op en na een laatste blik op hem liep ze het podium weer verder op en maakte verward het lied af. Zodra het was afgelopen liep ze snel terug achter de coulissen. ' Wat was dat nou? waarom viel je opeens stil?' Hoorde ze Gastrofe's stem meteen zeggen toen ze binnenkwam. ' Sorry Gastrofe ik moet echt gaan, er.... is iemand voor me.' Zei ze nog steeds verward. Gastrofe trok zijn wenkbrauw op en zei:' Nu al, kon hij niet even wachten tot na je dienst. Ach ga ook maar.' Lizz knikte dankbaar en liep snel naar de kleedkamer om zich snel om te kleden naar haar gewone kleren. Zodra ze klaar was, liep ze richting de uitgang met een heel erg zenuwachtig gevoel in haar buik.

Raf liep zodra Lizz weer van hem wegliep terug de menigte in naar Devon. Die zat letterlijk op het puntje van zijn stoel. "Wat heb je gedaan?" Vroeg hij meteen. Raf trok hem alleen aan zijn arm omhoog."Kom mee," gromde hij. Devon protesteerde neit en liep met hem mee de trap af naar de uitgang. Hij was niet zo dom Raf nu boos te maken. Buiten leunde Raf tegen de muur aan een paar meter van de deir af. Devon keek hem vragend aan, Raf zag het maar reageerde neit. "Laat je haar gewoon daar," Devon kon zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Hij kon het zich bijna niet voorwtellen dat Raf dat zou doen. "Natuurlijk niet," zei Raf geirriteerd. "Als het goed is komt ze dadelijk hierheen. Devon knikte en begon niet veel later te ijsberen, zijn geduld was wat minder dan dat van Raf.

Lizz twijfelde even voor ze naar buiten stapte en rondkeek waar Raf was. Toen ze hem zag staan ging er opnieuw een schok door haar heen. Ze liet haar blik even naar de andere jongen glijden die op Raf leek, maar duidelijk ouder was. Bang voor wat er zou gaan komen, liep ze naar hen toe en bleef uiteindelijk zwijgend stilstaan op een meter of twee van Raf. ' Wat wil je?' Vroeg ze waar duidelijk de bange toon doorheen klonk. Wat er ook zou gebeuren, ze dacht niet dat ze het fijn zou gaan vinden.

Raf keek eerst even naar haar met duidelijk teleurstelling in zijn ogen. Hij moest zichzelf even rustig zien te krijgen anders zou hij of tegen haar uitvallen of haar bestoken met vragen. Beide leken hem niet zo'n goed idee. Waar was zijn kalmte wanneer je hem nodig had? Hij haalde even diep adem voor hij sprak. "Waarom doe je dit Lizz?" boven alles wilde hij dit eerst weten. Als hij haar zover wilde krijgen hiermee te stoppen moest hij eerst dat weten. "En je hoeft echt niet bang voor me te zijn," zei hij. Het deed hem best pijn dat ze zo over hem dacht. Zijn blik viel weer op Devon en hij bedacht zich dat Lizz hem natuurlijk niet kenden. "Dit is trouwens Devon, mijn broer en ook de reden dat ik hier ben," zei hij zuchtend. Devons ogen schoten heen en weer tussen hem en Lizz en hij hield verstandig genoeg zijn mond.

Ze wendde haar blik ongemakkelijk af, maar voelde ook wat opluchting. Hoe had ze ook kunnen bedenken dat hij haar daarvoor had willen spreken. ' Wat kan jou dat nou schelen.' Zei ze op ijzige toon zonder hem aan te kijken. Oke, hij was een leraar, een vriend, maar de liet ze er even buiten. Ze wilde niet dat iemand het wist. Haar kamergenootjes die haar kledij al hadden gezien, waren al conclusies gaan trekken, maar dat was veel minder erg dan Raf die nu voor haar stond.

Raf had die vraag aan zien komen, toch maakte dat niet dat hij het een minder stomme vraag vond. "Het kan me wel wat schelen en volgens mij weet jij heel goed waarom," zei hij zuchtend. "En voordat je gaat zeggen dat ik het toch niet begrijp, zou je me misschien de kans willen geven, ik begrijp meestal meer dan je denkt," zei hij nu met een geforceerde glimlach. Hij kende een heleboel meisjes van voordat hij naar Franklin High ging die hetzelfde deden als Lizz om maar geld te verdienen.

Haar blik schoot even vluchtig naar Raf toe. Lizz wist echt niet wat te doen. Ze wankelde op het randje van instorten. Zou ze het hem moeten vertellen? Ze vertrouwde hem wel, maar straks wilde hij hulp inschakelen en dat mocht echt niet. ' Maar je kan het echt niemand vertellen, oke?' Zei ze zacht met een breekbare stem waarbij ze naar hem keek en ook heel even haar blik naar Devon liet glijden. Even aarzelde voor ze er aan toevoege:' Ook Dana niet.' Dana was misschien de laatste les wel aardig tegen haar geweest, maar Lizz wilde niet dat teveel mensen het wisten. Hoe minder mensen, hoe minder kans op een 'verspreking'

Raf keek even bedenkelijk en automatisch ging hij met zijn vingers over de ring die hij om zijn (linker?) ringvinger had. Hij wilde niets voor Dana achterhouden, maar hij kon heel goed begrijpen dat Lizz niet wilde dat andere mensen dit wisten. Had hij zelf ook niet zo lang mogelijk achtergehouden waar hij vandaan kwam. "Goed," zei hij met lichte tegenzin. "Ik beloof het," zei hij er achteraan. Vanuit zijn ooghoek zag Raf hoe Devon zich blijkbaar heel ongemakkelijk voelde, hij stond van zijn ene voet op zijn andere voet te wippen. "Euh... Ik denk dat ik alvast naar huis ga. Raf, zie ik je straks daar?" Raf knikte, hij zou zijn ouders nog even gedag zeggen voordat hij naar huis ging.

Lizz' ogen volgde Devon en toen die weg was, keek ze weer naar Raf. 'Het is geen lang verhaal ofzo, maar laten we het erop houden dat mijn familie niet al te rijk is en iedereen zo zijn steentje bijdraagt. En... nouja dit is mijn bijdrage.' Zei ze. Ook al probeerde ze het nog zo onverschillig te zeggen, ze kon niet voorkomen dat er tranen in haar ogen ontstonden. De optredens waren nog tot daar aan toe, maar ze kon zo weer het gevoel voelen wanneer ze met iemand mee was gegaan. Betaald, gebruikt en weggegooid, dat was een simpele maar goede beschrijving. Het was verschrikkelijk, maar ze zette zich er altijd maar overheen, omdat het niet anders kon.

Er verscheen een medelijdende blik in Raf's ogen bij het zien van haar ogen. Hij begreep het, tot op zekere hoogte inderdaad. Zelf had hij ook vaak genoeg dingen gedaan om voor geld te zorgen die hij liever die had gedaan. Nog steeds wist hij precies hoe je je hand in iemands tas kon laten glijden zonder dat die persoon het merkte. Voorzichtig zette hij een stap dichterbij haar en sloeg zijn armen om haar heen, niet romatisch ofzo, meer als een grote broer. "Ik denk dat ik redelijk weet hoe je je voelt, ik heb ook dingen gedaan waar ik niet trots op ben. Misschien zegt het genoeg om te weten dat mijn ouders hier een paar straten verder wonen," al stuurde hij zijn ouders elke maand weer geld was het niet genoeg om een beter huis in een betere wijk te kopen.

Waarom Raf opeens zo lief was, snapte ze niet helemaal, maar het zorgde er in ieder geval voor dat het nog moeilijker werd om haar tranen binnen te houden. Ze liepen dus al snel over haar wangen en drupten van haar kin. Ze keek even door haar tranen heen verbaasd naar Raf. Ze had niet verwacht dat hij uit zo;n buurt als deze zou komen. ' Maar jij bent goed terecht gekomen, wat wordt er van mij als mijn opleiding is afgelopen, niemand wil een arm meisje van de straat die zich verkoopt om maar rond te kunnen komen.' het klonk hard, maar het was de realiteit. Hoe dacht hij anders dat ze hier terecht was gekomen?

Raf schudde zijn hoofd. "Ik dacht precies hetzelfde maar de school regelde dat ik mee kon doen met audities voor musicals en zo ben ik daar aan de bak gekomen." In zijn eindexamenjaar had hij verschillende keren overwogen te zakken omdat hij dan nog een jaar langer op school kon blijven. "Maar je moet hiermee stoppen Lizz, je hebt een prachtige stem en mensen willen naar die stem luisteren en niet allen als je dit soort liedjes zingt," fluisterde hij. "Je moet beroep doen op de goede kant van mensen, niet op de slechte kant, ik weet zeker dat je dat kan." Hij zei dit niet alleen om haar te overtuigen, hij was er ook zeker van.

Lizz sloot verdrietig haar ogen even en legde haar wang tegen zijn borst. Raf zou vast wel gelijk hebben, maar het was moeilijk te geloven, net als dat het wel goed zou komen. 'Tuurlijk wil ik wel stoppen, maar waar zou ik dan mijn geld mee moeten verdienen?' Zei ze zacht terwijl ze haar blik weer naar Raf's gezicht richtte. Ze rilde even door de kou, die door de panty die ze aanhad heen trok. Op haar werk was ze dan misschien al helemaal schaars gekleed, maar ze kon ook niet door de zaal lopen met een vest en joggingbroek of iets in die richting aan.