Bakkerijtje, goede morgen.

is goed, weetje eigenlijk past hij heel goed bij Jacky. Zij is ook echt mega vaak gekwetst, nu waarschijnlijk ook weer door Nick. Ondanks dat ze wist dat ze zijn tweede keus was.
~~

Maud keek op de klok toen ze haar eten op had en glimlachtte maar wist dat ze nu afscheid moesten nemen. Maud moest heel snel naar haar vioolles.' Euhmm ik denk dat ik moet gaan.' Ze was al naar de wc geweest en alles was er weer uit gegaan. Daarna had ze nog een koffie besteld en ook die was nu alweer op. Ze kroop weer dicht tegen Micheal aan.' Beloof je dat we hierna nog contact houden?' Vroeg ze lief en pakte een pen uit haar tas. Toen pakte ze zijn arm en schreef op zijn onderarm haar nummer op.' Ik moet nu gaan maar als je weer een keer wilt afspreken dan bel je maar.' Ze drukte nog even haar lippen op die van hem en keek hem lief aan.

eigenlijk wel he, maar ik heb nu net aan esmee voorgesteld dat Micheal en julliette wel samen een plannetje kunnen hebben, maar nu je het zegt vind ik Jacky en hij eigenlijk beter bij elkaar passen
~~
Micheal knikte en zei met een lieve glimlach:' Tegen zo'n lief gezicht kan ik toch geen nee zeggen.' Hij gaf haar een kus op haar neus en stond toen op om Maud met zich mee te trekken. Hij hield haar even in een omhelzing en besefte dat ze nu toch echt uit elkaar moesten. Hij vond het ergens nog steeds moeilijk te bevatten wat er in de laatste kleine twaalf uur was gebeurd. Hij keek in haar ogen en boog zich toen voorover om zijn lippen op de hare te drukken en ze gelijk iets te openen om zijn tong over haar lippen te laten glijden. Hij had eigenlijk nog helemaal geen zin om weg te gaan.

Maud ging heel even in de zoen mee maar moest hem uiteindelijk toch echt verbreken.' Sorry schat ik moet echt gaan. Mijn vioolles begint en ik ben nog nooit te laat gekomen.' Ze drukte nog een kus op zijn lippen en wurmde toen uit zijn omhelsing en pakte haar tas op. Ze glimlachtte nog een keer lief naar hem.' Loop je mee tot de deur?' Doelend op dat ze nog heel even wat langer bij elkaar konden blijven.

Micheal glimlachte en knikte toen om vervolgens zijn spullen te pakken. Hij pakte haar hand en liep met haar mee naar voren. Ondertussen keek hij even naar het nummer op zijn arm voor hij zijn jas erover heen trok. Hij zwaaide nog even naar Robby en liep toen de deur uit met haar. Hij gaf een kus op maud's lippen en zei zacht:' Dan ehh... zie ik je een volgende keer he'

Maud knikte en streek nog even kort door zijn haren heen voor zover de muts het toeliet.' Ja dat sowieso.' Ze glimlachtte vrolijk en liep toen van Micheal vandaan.

Maud liep alweer de bakkerij binnen. En gelijk begon Robby te grijnsen," Alweer een lovely bezoek van de dochter van de eigenaar. En ohh ook weer een andere jongen mee." Mau pakte het dichtbijzijnde rubberen eendje dat op de toonbank stond en gooide het naar Robby. Die dook snel genoeg weg en begon weer hard te lachen." Nou schat ik ga het straks nog tegen je vader zeggen. Je gooit geen dingen naar mensen." Maud schoot in de lach en kneep in de hand van Nick die ze nog steeds vast had." Maar Robby dit is mijn vriend Nick en je zal hem denk ik nog wel vaker zien." Ze keek Robby waarschuwend aan dat hij niks mocht zeggen over de andere keer met Micheal. En Robby vatte de blik gelukkig goed op." Nou Nick aangenaam. Ik ben blij dat iemand mijn lieve Maud gelukkig kan maken." Robby vond Maud haast hetzelfde als zijn eigen dochter, maar zijn eigen dochter had hij al een tijdje niet gezien." Maar goed wat wil je eten schat?" Vroeg ze aan Nick toen ze zich op hem richtte en Robby even liet voor wat hij was.

Nick lachte naar haar. "Ah je hebt Michael ook hier gehad, begrijp ik?" vroeg Nick hij was de kwaaiste niet. Hij stak zijn hand uit naar de man die Robby scheen te heten. "Nickolas, zeg maar Nick, dat doet Maud ook" zei hij, terwijl hij kort naar haar glimlachte. "En ik hoop dat ik haar inderdaad gelukkig kan maken, maar ik geloof dat jouw creaties mij ook wel gelukkig kunnen maken" zijn maag knorde luid. "Wat kan je me aanbevelen?" vroeg hij aan Maud terwijl hij haar lief aankeek. "En wat wil jij eten, ik hoop dat het wel duidelijk is dat ik betaal?" zei hij lachend, terwijl hij moeite moest doen zich in te houden en haar niet te kussen. Ze zag er zo lief uit, maar dat vond hij altijd, dus dat was niets nieuws.

Maud schoot in de lach," Schat jij gaat niet betalen. Mijn vader is de eigenaar als Robby om geld vraagt is dat eerder om het in zijn eigen zak te stoppen." Ze drukte een kus op zijn lippen en kneep nog een keer in zijn hand. Ze ging niet in op zijn vraag of ze hier met Micheal was geweest. Ze vond dat Nick beter af was als hij de details niet kende." En ik zou gaan voor ohh wacht dat zeg ik niet hardop. Robby twee standaard. En een kan met koffie ik moet nog wakker worden. We zitten zoals gewoonlijk achter." Ze trok Nick mee naar achtere en toen ze buiten het zichtveld van Robby waren begon Nick hem zachtjes allemaal kusjes en trok hem dicht tegen haar aan. Net toen ze hem begon te zoenen hoorde ze achter haar een stem." Ehumm." Gelijk herkende ze de stem en verbrak de zoen." Sorry Hutch. Ik wist neit dat je er was. Anders had ik het niet gedaan." Snel trok ze Nick mee helemaal naar achter naar de bank en drukte daar alsnog weer haar lippen op die van hem." Hutch is net gedumpt en kan nu niet tegen verliefde stelletjes het doet hem te veel aan Fiona denken. Zijn ex."

"Nou vooruit dan" zei hij lachend. Terwijl hij zich gewillig ee liet slepen, hij merkte dat ze zijn vraag over michael negeerde, maar ook daarover zei hij niets. Het zou wel niet zo belangrijk zijn, hield hij zichzelf voor. Hij lachte nog even vluchtig in de richting van Robbie voor hij zich mee leit slepen in een kus, ze had eerst allemaal kusjes lopen geven waardoor hij helemaal warm werd en hij trok haar veilig tegen zich aan, schrok wel een beetje van de 'ehumm' achter zich, maar negeerde die grotendeels. Tot Maud de zoen verbrak, even keek hij verstoord naar de jongen, maar zijn uitdrukking verzachtte bij de uitleg. "Ach de arme, jij gaat me niet verlaten toch?" vroeg Nick, toch wel een beetje bang. Hij trok haar bij zich op schoot en drukte zijn lippen nog een keer op haar lippen. "Want dat zijn we wel, een verliefd stelletje, van beide kanten als het van mij afhangt" zei hij lachend, terwijl hij nog een keer met zijn hand over haar haar ging.

Maud drukte weer haar lippen op die van hem en fluisterde tegen zijn lippen aan," Natuurlijk verlaat ik je niet. De enige keer dat je mij niet zal zien is als ik dood ben. En dat gebeurt nog lang niet. Hmm een verliefd stelletje is een goeie verwoording als het aan mij ligt." Daarna drukte ze weer haar lippen tegen die van hem en ging door zijn haren. Uiteindelijk beëindigde ze de kus en legde haar hoofd tegen zijn borst aan." Hmm ik begin nu eigenlijk ook wel honger te krijgen. Maar geloof me, Robby is echt de beste in wat jij straks voor je neus krijgt. Iedere keer als ik hier kom dan eet ik het."

Hij lachte, "Ik mag hopen dat ik je overleef dan" zei hij terwijl hij zijn lippen op het plekje onder haar oor drukte. Hij trok haar dicht tegen zijn borst. "Hmm, volgens mij zijn we kleffer dan in mijn ergste nachtmerries" maar het gaf niet, met Maud was hij graag klef, hij kreeg het er warm van. "En eerst zien, proeven, dan geloven, ik ben wel benieuwd' zijn maag knorde weer. Hij streelde door haar haren en in rondjes over haar rug, maar zei niets meer wachtte alleen maar af. Het gevoel dat hij van haar kreeg leek niet weg te kunnen gaan, ze gingen nu al een tijdje met elkaar, maar dat gevoel bleef.

MAud had haar vingers met die van Nick verstrengeld en drukte een kusje op de rug van zijn hand. Ze wilde nog iets zeggen maar Robby kwam al aanlopen met twee heerlijk ruikende borden met wafels en stroop. Ook lag er op het dienblad een kan met koffie en twee kopjes." Ohh kijk dat is nou hoe ik mijn lieve Maud wil zien, met een grote grijns op haar gezicht en een waarschuwende blik over dat ik niet te veel mag vertellen over hoe Maud klein was." Maud schoot in de lach om zijn woorden en gaf hem een tik tegen zijn borst aan toen hij het dienblad neer had gezet," Dan hoor je die blik nog niet hardop te zeggen." Robby lachtte en ging weer naar voren waar nog een paar gehaaste klanten wachtte.

'Hmm, dat ziet er heerlijk uit" zei Nick verlekkerd terwijl hij naar de borden keek die gebracht werden, "dat is nog een service, ik denk dat ik elke morgen met jou meega ontbijten" lachte hij naar Maud, waarna hij haar een heel heel heel kort kusje gaf en toen een stuk van zijn wafel afsneed en haar verontschuldigend aankeek terwijl hij het in zijn mond stopte. "En trouwens, waarom mag ik niet weten hoe jij klein was? Ik weet zeker dat Ana en mam je dat wel nog gaan vertellen" zei hij toen verongelijkt, terwijl hij Maud in haar zij prikte. Nadat hij nog een hap van zijn wafel gehad had sneed hij een stukje af en stak dat naar Maud uit. "het is heerlijk, ik snap niet hoe je hier niet elke dag kan zitten eten en dan bakken van die wafels" zei hij lachend. Helemaal vergetend dat ze eigenlijk eetproblemen had.

Maud haar blik gleed even naar Nick toen hij begon te praten." Ik was als kind nog erger dan nu. Toen werd ik echt bezeten door mijn ouders en Robby weet maar al te goed dat die tijd niet iets is waar ik graag over terug denk. Dus als je wilt dan mag je daarheen gaan en ernaar vragen maar ik ga niet mee." Ze wees toen ze daarheen zei naar Robby die voor in de winkel was en grijnsde breed. Ze drukte een kusje op zijn wang. Maud haar gezicht vertrok toen hij aan haar vroeg waarom ze hier niet iedere dag kwam om wafels te eten." Omdat ik het zonde vond van de wafels. Iemand anders die er wel van kon genieten moest het maar eten." Ze nam snel het stukje wafel dat Nick haar voorhield in haar mond en keek daarna naar de grond.

"Sorry Maudje, ik was als kind enorm vervelend, voor het geval het helpt" zei hij proberend haar op te vrolijken, hij pakte haar hand vast en keek haar aan. "Ik was het even vergeten" hij legde zijn vork weg. Ze zat nog bij hem op schoot en hij trok haar kort in een knuffel. "Ik geloof niet dat het iets wordt vandaag, of wel?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zachtjes over haar haren streek, hij was helemaal verkeerd begonnen. Het was weer allemaal zijn schuld. Hij had gewoon nooit die vraag over wafels moeten stellen. Hij zelf durfde nu ook niet meer van de wafel te eten, bang dat dat het alleen maar erger zou maken. Gisteren had het nog zo'n goed idee geleken, maar vandaag, was hij er niet meer zo zeker van.

Maud haalde haar schouders op en slikte het laaste stukje wafel door." We zullen het vanzelf wel merken hé." Zei ze met een zwakke lach en streek door haar haren. Haar hand vond een weg naar de kan met koffie en schonk voor zichzelf koffie in," Moet je ook?" Vroeg ze met een lieve stem en haar lichaam begon langzaam te trillen waardoor de kan te zwaar begon te worden om vast te houden en zonder dat ze het zelf echt kon beseffen liet ze de kan uit haar handen vallen en lag de koffie overal op de grond." Shit." Vloekte ze en gelijk stond ze op. Robby kwam ook al aangelopen en hij keek met een lieve lach naar Maud," Ohh schat toch, ik ruim met wel op. Het is geen probleem. Kon gebeuren." Maar Maud kon zich niet meer inhouden en rende huilend de wc in om vervolgens haar kleine beetje maaginhoud weer eruit te gooien. Ze had de deur opslot gedaan en zakte daarna zachtjes huilend tegen de deur aan. Robby schudde haar hoofd en kreeg een bezorgde blik in zijn ogen," Het is weer erger. Ik moet haar ouders informeren. De laatste keer dat dit gebeurde was toen ze 9 was. Haar stoornis begint weer flink op te spelen." Wist Robby veel dat Nick eigenlijk al van die stoornis af wist." Het komt wel goed hoor met haar. Ze moet alleen even opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze blijft daar dan een maandje en krijgt pillen en dan gaat het weer goed. Zo ging het de afgelopen keren ook." Maud wist het zelf alleen niet. Ze had het verdrongen, ze was al een paar keer eerder opgenomen vanwege haar stoornis. Drie keer om precies te zijn. Eén keer toen ze zes was één keer toen ze negen was en één keer toen ze twaalf was.

"Ja alsjeblieft" zei nick, ze zouden wel zien, maar hij kon wel voorspellen wat er ging gebeuren. Doordat haar andere hand nog steeds in die van hem lag merkte hij hoe ze ging trillen, dat was al even geleden sinds ze zo getrilt had. Voor hij het wist lag de koffie overal, alles zat onder, zijn zwart witte schoenen en spijkerbroek meegeteld, maar het interesseerde hem even niet hoe de hete koffie op zijn huid brandde. Het zou wel niet zo erg zijn. Hij moest naar Maud toe. Nick negeerde Robby's woorden maar even. "wacht alstublieft nog even met haar ouders" hij rende achter haar aan toen ze in de wc verdwenen was en toen hij de deur niet open kreeg zakte hij voor de deur ook op de grond, met zijn rug naar de deur. Zachtjes klopte hij op de deur. "Maudje, kom, laat me even binnen" zei hij zachtjes, met rustige stem waarmee hij haar al zo vaak op haar gemak gesteld had. IN zijn hoofd dacht hij na over Robby's woorden, ze was opgenomen geweest? Daar wist hij niets van... Maar zij had ook niet alles van hem geweten, ze wist ook niet dat het levensbedreigend geweest was wat hij had, dus hij besloot dat ze ook recht had op haar geheimen. Hij hoorde haar huilen en kon het niet aan haar nu niet te kunnen troosten. "Kom, het is maar koffie, doe alsjeblieft de deur open Maud" fluisterde hij.

Maud begon nog harder te snikken en zei met een schorre stem," Laat me met rust Nick. Het word allemaal erger. Het gaat me niet om die verdomde koffie." Ze schopte tegen een prullebak aan die in de wc stond en die viel luid kletterend op de grond. Ze had haar handen in haar haren en wilde het uitschreeuwen. Dit meisje was zij niet meer, dit meisje wilde ze niet nog een keer zijn. Het meisje dat opgenomen moest worden. De afgelopen keren in het ziekenhuis had ze het verdrongen, ze wilde het neit meer weten. Het was voor haar gevoel een hel geweest. Haar ouders waren er nooit bij geweest, Robby kwam af en toe maar die moest ook voor zijn eigen kinderen zorgen. Ze zat dagen en nachten alleen. Zelfs geen dokter die even voor een gezellig gesprek kwam. Haar ouders stonden er altijd op dat ze een eigen kamer kreeg dus ook geen kamergenootje tegen wie ze kon praten. Het was voor haar geen leuke tijd geweest. Ze veegde haar mond af en spoelde door.

"Maud, doe die deur open, aljeblieft" hij brak bij haar woorden. Ze wilde hem er niet bij hebben. Stootte hem alweer weg, maar dit ging nu niet over hem, maar over haar. Haar snikken kon hij niet aan en hij probeerde de deurklink opnieuw. Hij keek een beetje hulpeloos naar Robby, wat moest hij doen als ze zich daarbinnen opsloot. Nick liet zich weer tegen de deur aan zakken, en wachtte af. De deur ging naar binnen open, dus als ze eruit wilde kon ze er gewoon uit. Maar hij zou hier nog zijn. Als hij zou weten wat zich in Mauds hoofd afspeelde zou hij haar kunnen troosten, haar kunnen zeggen dat het niet zo hoefde te zijn. Hij zou echt niet naar school gaan als zij ziek in het ziekenhuis zou liggen en hij had het gevoel dat hij eens een goed woordje met haar ouders moest gaan spreken, hadden die mensen niet door dat het door hen kwam dat Maud daar telkens terecht kwam?

Haar snikken werden lange halen en minder. Uiteindelijk verdwenen ze helemaal en was het stil in de wc. Er klonk een klik van de deur die uit de vergrendeling ging en als je de deur zou openen zou je een kleine verschijning zien naast de wc. In elkaar gedoken en met haar armen om haar benen heen geslagen. Grote rode strepen op haar wangen van het huilen en een mondje waarvan haar onderste lip nog steeds een beetje aan het trillen was. Robby had de deur met een reserve sleutel open gedaan en knikte naar Nick dat hij maar naar binnen moest gaan.

Nick stapte naar binnen en wist niet hoe snel hij bij Maud moest zijn, hij kon nog steeds niet rustig naar haar toe lopen als ze huilde. Wel ging hij rustig naast haar zitten en legde zijn hand op haar knie, als ze het nodig had zou ze dichterbij komen, of tenminste, hij liet dat aan haar over. Hij vond het verschrikkelijk haar zo te moeten zien. Dit was hun dagje en het was zijn schuld dat ze nu huilde. Hij pakte voorzichtig haar hand vast die op haar knie lag en hij had de deur weer achter zich gesloten, maar van het slot gelaten, zodat klanten niet hoefden te zien dat ze hier binnen zaten, maar ze zich niet opgesloten zou voelen, de koffie op zijn broek begon af te koelen en de spijkerstof kleefde aan zijn benen. Maar hij negeerde het, keek alleen af en toe naar Maud en naar de grond, en dan weer terug. Hij wilde met haar naar het ziekenhuis, zo snel mogelijk. Maar hij wist dat hij haar niet mee ging krijgen.

Maud keek hem met betraande wangen aan en rooddoorlopen ogen." Het spijt me dat ik je vrije dag heb verpest. Eerst door alsnog aan mijn huiswerk te gaan en dan hierzo door de koffie over je heen. Ik had het niet eens voor moeten stellen het was al gedoemd te mislukken door mijn actie's." Haar lip begon erger te trillen en haar ademhaling ging onregelmatig. Ze keek uiteindelijk naar hun handen in elkaar en wilde die van haar eruit halen. Maar ze was bang dat Nick het verkeerd op zou vatten. Zachtjes streek ze met haar duim over de rug van zijn hand en beet op haar lip om haar lip te laten stoppen met trillen.

"Zo niet denken, ik ben in elk geval bij jou, en dat is altijd beter dan bij welke leraar ook" zei hij met een zachte glimlach. "En dat is niet omdat ik zo'n hekel heb aan leraren" zei hij zachtjes. Hij wilde haar tegen zich aantrekken, maar durfde niet. Hij merkte dat ze weer kort voor instorten stond en keek haar niet aan, kon zich niet voorstellen dat het dan makkelijker werd. Hij zelf vond het altijd bedrukkend als mensen naar hem keken als hij het moeilijk had, maar hij wilde er voor haar zijn. Dus hij wist niet goed wat hij moest doen om haar zich beter te laten voelen. "Mijn dag kan niet mislukken als hij met jou is" zei hij lief.

Maud fluisterde zachtjes," Nick wil je me vasthouden?" Ze wilde zijn armen om haar heen voelen en weten dat het goed zat. Dat hij het echt niet erg vond dat ze zo'n mislukking was." Mijn symptomen worden alleen maar erger. Ik zal opgenomen worden donderdag." Haar stem was zachtjes en ze wist niet zeker of hij een wat hardere geluidvolume aankon. Bang dat ze dan hees zou worden of zelfs zo zacht dat niemand het kon horen.

Nick was blij dat ze het vroeg, zo had hij het gevoel dat ze hem nodig had, hij trok haar bij zich op schoot en sloot zijn armen stevig om haar heen. "Ik weet het, maar daarna komt het goed, het kwam elke keer weer goed" fluisterde hij. "En je hoeft niet bang te zijn ik zal bij je blijven, ik krijg mijn moeder wel zover op school te zeggen dat ik ziek ben en ik ken de artsen, en de artsen kennen mij. Natuurlijk niet allemaal, maar ik zal wat bij ze gedaan krijgen." zei hij zachtjes terwijl hij haar langzaam op en neer wiegde. Hij had haar hoofd tegen zijn borst gelegd en leunde met zijn kin op haar kruin.