Kamer 301: Nyeri, Cece , Emmalynde +????

Cece schudde haar hoofd. "Natuurlijk niet, als ik van de goede fee zou afstammen zou ik zelf toch ook magisch zijn, nee ik ben hoogstend een wisselkind. Een baby die voor een elfenkind is gewisseld" ze gebaarde naar haar ietwat puntige oren. "Maar er is een grote kans van niet weetje." Ze glimalchtte naar Dwight.

Dwight grijnsde. "Leuk dat je ouders je gevonden hebben, anders was ik over drie jaar nog niet op eenhoorn jacht geweet, iets wat ik al jaren wil." zei hij, hij gebruikte et woord ouders in plats van vaders.omdat hij dacht dat Cece haar ouders altijd papa/mama 'naam' noemde, wist hij veel.

Cece grinnikte. "Ik heb gewoon geluk gehad met mijn vaders. Al is papa Jasper een unbeliever, hij is toch dierenarts in een centrum voor dieren uit het bos, zoals aangereden hertjes, en zo. Echt erg, het zijn er heel veel omdat er een drukke weg door het woud loopt. Maar in iedergeval Papa Jasper neemt nog wel eens baby hertjes mee naar huid die ik en papa Chase dan mogen opvoeden, dus we vergeven het hem dat hij niet geloofd, wij en de vier eucalyptus bomen zijn genoeg bescherming voor het huis." Ze glimlachte. Het hebben van twee vaders was voor haar heel erg normaal.

Dwight had niet verwacht dat Cece twee vaders had en hij probeerde niet al te geshokt te reageren. "dat klinkt geweldig, jonge hertjes opvoeden in de actertuin..." zei hij met een glimlach "Beter een unbeliever dan een moeder die denkt dat je een freak bent." zei hij uiteindelijk toch na een tijdje aarzelen. "Dus je hebt twee vaders?" vroeg hij om deze opmerking te verdoezelen.

Cece knikte. "Inderdaad, ze heten Chase en Jasper, zoals je daarnet waarschijnlijk al gemerkt had, en de tuin is geweldig. We wonen bij een bos en de tuin is enorm, er staan allerlei bomen en ik en papa Chase hebben ze helemaal volgehangen met amuletten, windgongen en zo." Ze glimalchtte. "En de tuin is gevuld met geneeskrachtige en beschermende planten. Ons huis is zo veilig als maar kan." ze schonk Dwight ene grote grote glimlach.

Dwight verdronk bijna in de glimlach van Cece, een wazige blik in zijn ogen en maar de helft van de woorden opvangend staarde hij in haar glinsterende ogen. "Windgongen, ah..." was alles wat hij antwoordde.op haar hele verhaal, samen met "veilig, ja."

Cece zou een bord voor haar kom moeten hebben om niet door te hebben waarom Dwights aandacht af en toe wegviel. Jammer genoeg had zij dat probleem ook een beetje. Zie grijzige ogen van hem waren zo'n bijzondere kleur, ze wilde gewoon blijven kijken. Ze begon gewoon gene nieuw verhaal meer. Naar Dwight staren was vele te leuk. Hij was veel te leuk.

Dwights ogen verplaatsten zich langzaam naar Cece's lippen, de lippen waar de zijne zich een seconde later op bevonden, maar niet voor lang. Na zo weinig tijd dat et amper als een kus geteld kon worden trok hij terug, stond hij op en verliet de kamer op hazentempo. Wat had hij gedaan...

Cece's ogen werden groot als schoteltjes. Dwight had haar gekust. Het moment dat ze weer logisch kon denken kwam helaas te laat en Dwight was er al vandoor. Ze trok een pruillip. Nou ja dan amar voorbereidingen maken voor die avond. Ze begon amuletten uit te zoeken en een jurk te kiezen. Ze hoefde hem aleen maar te laten weten dat ze hem ook leuk vond dan was het goed.

Lune haalde adem. Ze zette haar voet in de deuropening. Ze keek snel naar binnen. Nee he, ze kon beter gewoon weg blijven. Of zelf een kamer hebben. Ze zag tot haar grote spijt dat hier drie andere mensen zouden wonen, gezien aan de bedden. Twijfelend bleef Lune in de deuropening staan. Moest ze naar binnen, of werkte het anders hier? Ze keek omlaag naar haar voeten, gestoken in zwarte ballerina's. Ze streek haar haren achter haar oor, en haalde opnieuw diep adem, en liep de kamer in.

is het goed als ik meedoe?
------------------------------

Vast wel L:D

Emma draaide zich om toen ze stappen hoorde. Er kwam een klein meisje met knal blauw haar binnen. Ze leek een beetje onzeker. Zou dat hun nieuwe kamergenootje dan zijn? Ze was nieuwsgierig en zoals wel vaker won dit het van haar verlegenheid. "Hoi, ben jij ons nieuwe kamergenootje?" vroeg ze met een voorzichtige glimlach en ze keek naar het enige lege bed in de kamer.

Lune knikte schuchter. 'Ja.. Volgens mij wel.' Ze schuifelde wat met haar voeten, en rolde haar koffer heen en weer. Lune stapte naar binnen, en rolde haar koffer zo onopvallend mogelijk achter zich aan.

"Hoi, ik ben Emmalynde" zei emma zachtjes. En ze wees naar het lege bed. "Daar mag je je spullen neerleggen" Het meisje zag er aardig uit.

'Oké.' Lune zeulde haar koffer naar het bed.

Dennis klopte op de deur. Hij vroeg zich af wat er zo dringend was. Eigenlijk moest hij vanavond zijn moeder bellen, maar hij vond dit belangrijker dan om eerst zijn moeder op te bellen en daarna twee uur het gevecht tussen zijn 11 broers en zusjes te moeten horen wie er nou eerst met hem mocht bellen. Ergens maakte hij zich een beetje zorgen, Nyeri's smsje had een beetje beangstigend geklonken. kom naar mijn kamer, is dringend Dus klopte hij ongeduldig nog een keer op de deur.

Nyeri riep vrolijk naar de deur,' Je kan naar binnen komen hoor.' Ze zat op haar bed en had een kussen in haar handen. Haar benen hadden zichzelf in kleermakerszit laten gaan en ze wiegde vrolijk heen en weer. Eigenlijk wilde ze dit al veel eerder aan Dennis vertellen. Eigenlijk gelijk nadat het gebeurt was maar ze kreeg hem iedere keer niet te pakken. En zijn nummer had ze niet. Na veel moeite had ze zijn nummer achterhaalt en kon ze hem eindelijk smsen.

Dennis stormde bijna binnen "Wat is er in godsnaam gebeurt?" vroeg Dennis met een bezorgde stem. Zijn gezichtsuitdrukking verzachtte toen hij Nyeri's gezicht zag. Het was bijna niet te zien maar zijn ogen vlogen naar het plafond en weer terug. Zijn wijsvinger raakte heel snel het kruisje om zijn hals aan. Hij ging bij haar op het bed zitten en keek haar afwachtend aan.

Nyeri lachtte hem breed toe.' Ik denk dat ik jou moet dumpen schatje van me. Want er is iemand in mijn leven die mijn liefde wel serieus neemt.' Grappend over de gebeurtenis in het café.' Ik heb met Liam gepraat. En hij heeft het me vergeven. Hij was eigenlijk niet eens boos.'

Er verscheen een brede glimlach op Dennis' gezicht. "Ik ben ontroostbaar" zei hij glimlachend en hij opende zijn armen om haar in een knuffel te trekken. Hij was blij dat ze eindelijk gelukkig scheen te zijn.

Nyeri legde haar hoofd op zijn schouder en ploeg gaar armen om zijn middel heen.' Ik kan gewoon niet geloven dat het echt daadwerkelijk goed gekomen is. Wat blijkt hij voelde zich net zo kapot als ik me voelde, het deed ons alle twee geen goed.' Nu vroeg zij zich af of dennis liam wel kende.' Heb jij Liam wel eens ontmoet?'

Dennis glimlachte, "nee, nooit". "ik ben blij dat het allemaal weer goed gekomen is. En ik zei het toch, Hij heeft echt niet alleen slechts in de zin voor jou!" Zijn gezicht was volledig opgeklaard en hij keek haar even aan.

Nyeri keek naar hem en streek zachtjes een plukje haar uit haar eigen gezicht.' Ik vind dat je hem moet leren kennen. Als mijn enige vriend heb je daar recht op.' Ja ze had niet echt veel vrienden behalve Dennis en Liam. Wow twee jongens. Als je dat in het begin van het jaar had gezegd dat ze vrienden werd met twee jongens had zij je zo hard uitgelachen dat de hele school het gehoord zou hebben. En nu was zelfs één van die jongens haar vriendje. Het voelde zo raar en on werkelijk maar ze merkte dat ze zelf ook wel een beetje aan het veranderen was. Ze werd aardiger, softer. Iets dat ze aan de ene kant erg goed vond maar aan de andere kant ook enorm eng. Juist dat harde hielp haar al jaren door het leven heen.