Het ziekenhuis

Jake wees naar het bord achter zijn bed. 'Ik heb werkelijk geen idee hoelang ik dat irritante ding moet houden,' zei hij tegen haar. 'OP dat bord staat alles wat ik heb, ik weet het zelf ook niet precies maar er was iets met mijn longen en mijn milt. Alleen die dokters lijken wel een andere taal te spreken, dus heb werkelijk geen idee wat er precies mis mee is,' zei hij tegen haar. Er stond nog steeds een glimlach rond zijn lippen, hij kon niet stoppen met lachen als zij erbij was.

Allyshia las het bord en kreunde. "nee toch, je hebt gebroken ribben en ik ga tegen je aan slapen, sorry" mompelde ze. "Ik denk dat je die slangetjes nog wel even moet houden" zei ze daarna. "je hebt een geperforeerde long... En je milt was gescheurd, maar die hebben ze al geopereerd volgens mij" zei ze, terwijl ze hem aankeek. "sorry, ik had nooit bij je moeten kruipen, ik weet zeker dat ik je pijn gedaan heb" ze beet op haar lip en kwam dichterbij. "Zeg maar niet dat dat niet waar is, want dat is het wel" ze sloeg haar ogen neer. "maar je moet er gewoon iets van zeggen als ik je pijn doe!" mopperde ze toen op hem, maar echt boos was ze niet, en dat was ook goed te zien, omdat ze door zijn glimlach ook voortdurend naar hem bleef lachen.

Flavio schreef:

Toen diens buik weer schoon was gaf Flavio er een kus op. "Ons engeltje." Zei hij met een lieve glimlach. "Dammie mischien moeten we bij de school een kamer voor ons drietjes aanvragen, zodat dat kan werken als hij of zij er eenmaal is." Hij streek teder ovet de bolle buik waar zijn kleine baby inzay. "Trouwrns, aangezien jij de 'moefer' bent, heb je een voorgevoel? Of het een hij of een zij is befoel ik."

Adam knikte en glimlachte breed terwijl hij rechtop gong zitten en zijn shirt weer over zijn hoofd trok. 'Dat lijkt me een goed plan, ze begrijpen het vast wel en anders komen een paar van onze kamergenoten later wel melden dat ze niet kunnen slapen.' zei hij met een kort gegrinnik en hij keek Flavio aan, zijn hand op zijn buik, 'Ik weet niet... Ik heb me af en toe betrapt op alleen haar n ze zeggen dus ik heb het idee dat mijn moederinstinct er vanuit gaat dat het en meisje is.'

Collin schreef:

Allyshia las het bord en kreunde. "nee toch, je hebt gebroken ribben en ik ga tegen je aan slapen, sorry" mompelde ze. "Ik denk dat je die slangetjes nog wel even moet houden" zei ze daarna. "je hebt een geperforeerde long... En je milt was gescheurd, maar die hebben ze al geopereerd volgens mij" zei ze, terwijl ze hem aankeek. "sorry, ik had nooit bij je moeten kruipen, ik weet zeker dat ik je pijn gedaan heb" ze beet op haar lip en kwam dichterbij. "Zeg maar niet dat dat niet waar is, want dat is het wel" ze sloeg haar ogen neer. "maar je moet er gewoon iets van zeggen als ik je pijn doe!" mopperde ze toen op hem, maar echt boos was ze niet, en dat was ook goed te zien, omdat ze door zijn glimlach ook voortdurend naar hem bleef lachen.

Jake liet kort een lach horen, maar die staakte hij al snel weer omdat er een pijn door zijn ribbenkast heen schoot. 'Allyshia, zoveel pijn heb je me ook niet gedaan, en je doet me meer pijn door niet goed te slapen dan dat je tegen mij aan in slaap valt,' zei hij met een scheve glimlach. Hij had haar hand vastgepakt en glimlachte liefde vol naar haar. OP dat moment kwam er een dokter binnen, hij zag er nog niet al te oud uit maar Jake had wel het gevoel dat hij de man kon vertrouwen.

Ryan schreef:

Adam knikte en glimlachte breed terwijl hij rechtop gong zitten en zijn shirt weer over zijn hoofd trok. 'Dat lijkt me een goed plan, ze begrijpen het vast wel en anders komen een paar van onze kamergenoten later wel melden dat ze niet kunnen slapen.' zei hij met een kort gegrinnik en hij keek Flavio aan, zijn hand op zijn buik, 'Ik weet niet... Ik heb me af en toe betrapt op alleen haar n ze zeggen dus ik heb het idee dat mijn moederinstinct er vanuit gaat dat het en meisje is.'

Flavio glimalchtte. "Dan gaan wij dat dus regelen. Misschien moeten we ook gaan bedenken hoe we dicreet het laatste deel van de zwangerschap gaan doen. Later word het nogal obvious dat je zwanger bent, en dan komt het absoluut niet uit als er een enorm media circus komt. Of we moeten er zelf mee komen en één zender of wat dan ook een primeur geven en erop vertrouwen dat zij de meute weghouden of zo, en de boel zelf controleren. Of we proberen het te verstoppen met de kans dat het ontploft." Hij kleek Adam vragend aan. "Ik ga voortan dan maar haar zeggen inplaats van hem of haar, dat is veel makkelijker dan dat hemhaar gedoe, scheelt woorden."

Stefan schreef:

Collin schreef:

Allyshia las het bord en kreunde. "nee toch, je hebt gebroken ribben en ik ga tegen je aan slapen, sorry" mompelde ze. "Ik denk dat je die slangetjes nog wel even moet houden" zei ze daarna. "je hebt een geperforeerde long... En je milt was gescheurd, maar die hebben ze al geopereerd volgens mij" zei ze, terwijl ze hem aankeek. "sorry, ik had nooit bij je moeten kruipen, ik weet zeker dat ik je pijn gedaan heb" ze beet op haar lip en kwam dichterbij. "Zeg maar niet dat dat niet waar is, want dat is het wel" ze sloeg haar ogen neer. "maar je moet er gewoon iets van zeggen als ik je pijn doe!" mopperde ze toen op hem, maar echt boos was ze niet, en dat was ook goed te zien, omdat ze door zijn glimlach ook voortdurend naar hem bleef lachen.

Jake liet kort een lach horen, maar die staakte hij al snel weer omdat er een pijn door zijn ribbenkast heen schoot. 'Allyshia, zoveel pijn heb je me ook niet gedaan, en je doet me meer pijn door niet goed te slapen dan dat je tegen mij aan in slaap valt,' zei hij met een scheve glimlach. Hij had haar hand vastgepakt en glimlachte liefde vol naar haar. OP dat moment kwam er een dokter binnen, hij zag er nog niet al te oud uit maar Jake had wel het gevoel dat hij de man kon vertrouwen.

Allyshia beet op haar lip, maar glimlachte wel naar hem. "Zeker weten?" vroeg ze zacht. "Ik doe het toch niet meer denk ik" zei ze daarna maar ze voegde er vrijwel meteen "tenminste tot je ribben weer goed zijn" vlug aan toe om haar uitspraak te verzwakken. Hij had zo'n lieve glimlach dat ze hem wel even een kus moest geven. Ze had gewoon geen keuze. Toen er iemand binnenkwam schrok ze op en keek om. Achter haar stond een man in een lange witte jas, ze gokte er maar op dat hij een dokter was. "euh, hallo, Allyshia" stelde ze zichzelf voor, ervanuitgaand dat Jake en de dokter al aan elkaar voorgesteld waren.

De dokter glimlachte. Hij schudde kort de hand met Allyshia. 'Dokter Moon,' zei hij kort tegen haar en daarna wendde hij zich tot Jake. 'Hoe voel je je?' vroeg hij toen aan Jake. Jake antwoordde niet alt te uitgebreid, het vertelde kort dat hij af en toe nog pijn in zijn borstkast had en dat het verder wel redelijk ging. De dokter onderzocht hem. 'Ik denk dat je van je verwondingen nog wel aardig wat last zult krijgen, en je zult hier ook nog moeten blijven. Maar ik zie geen urgentie om je op deze afdeling te houden,' zei hij tegen Jake.

"Dus dat betekent dat hij van de intensive care afmag?" vroeg Allyshia hoopvol. Ze mocht de man ergens wel, zijn uitstraling was goed, hij leek aardig. En het was prettig te weten dat Jake in goede handen was. Ze glimlachte kort naar Jake. Haar hand lag nog in die van hem. Ze zou bij hem blijven als hij pijn had, maar ze betwijfelde of Jake toe zou geven dat hij pijn had. "Krijgt hij nog veel pijnstillers tegen de pijn? Ook straks voor thuis?" ze had nog helemaal niet aan thuis gedacht. Jake zou waarschijnlijk naar zijn huis thuis willen. Maar Ally betwijfelde of zijn moeder dat goed zou vinden. Allyshia kon hem niet alleen laten, dat zou ze nooit kunnen, ze had zich ziekgemeld op school iets met een gebroken bekken of zoiets.

Flavio schreef:

Flavio glimalchtte. "Dan gaan wij dat dus regelen. Misschien moeten we ook gaan bedenken hoe we dicreet het laatste deel van de zwangerschap gaan doen. Later word het nogal obvious dat je zwanger bent, en dan komt het absoluut niet uit als er een enorm media circus komt. Of we moeten er zelf mee komen en één zender of wat dan ook een primeur geven en erop vertrouwen dat zij de meute weghouden of zo, en de boel zelf controleren. Of we proberen het te verstoppen met de kans dat het ontploft." Hij kleek Adam vragend aan. "Ik ga voortan dan maar haar zeggen inplaats van hem of haar, dat is veel makkelijker dan dat hemhaar gedoe, scheelt woorden."

Adam wast versuft door al deze mogelijkheden die waarschijnlijk allemaal zouden eindigen met hem in de media. Eerst had hij gedacht dat het alleen een probleem zou worden met de mensen op school en de schoolkrant, maar toen Flavio over zenders begon trok hij wit weg. Het gebeurde zeker niet elke dacht dat iemand als hij zwanger werd, dus dat de hele wereld het al snel zou weten was nie onwaarschijnlijk. 'Wat...' zei hij verstomd, zo bleek als een geest en met angstige ogen. 'Kan ik niet gewoon... Is het niet mogelijk dat... Ik wil niet in de media... Niet hierom.'

Adam schreef:

Adam wast versuft door al deze mogelijkheden die waarschijnlijk allemaal zouden eindigen met hem in de media. Eerst had hij gedacht dat het alleen een probleem zou worden met de mensen op school en de schoolkrant, maar toen Flavio over zenders begon trok hij wit weg. Het gebeurde zeker niet elke dacht dat iemand als hij zwanger werd, dus dat de hele wereld het al snel zou weten was nie onwaarschijnlijk. 'Wat...' zei hij verstomd, zo bleek als een geest en met angstige ogen. 'Kan ik niet gewoon... Is het niet mogelijk dat... Ik wil niet in de media... Niet hierom.'

Flavio knikte. "Mio Amore, ik ook niet. Maar we moeten onthouden dat het ook kan dat op een dag iemand met pindahersens iemand tipt en de rest van de wereld erachterkomt dat je een nogal zwangere jongen bent. We moeten tenminste bedenken wat we dan gaan doen." Hij beet op zijn lip. "Ik wil niet dat mijn twee engeltjes dan allebei van streek raken om zoiets stom. Want ik weet nu al dat je dan helemaal gaat stressen, probeer het niet te ontkennen". Hij glimlachtte een eetje. "Ik denk dat we misschien met de school kunnen regelen dat als de hel losbreekt die sukkels tenminste niet op de school kunnen komen. "

Adam begon nu al te stressen, 'Natuurlijk ga ik stressen! Niet de hele wereld hoeft te weten dat wij samen een kind krijgen, ze hoeven niet te weten dat ik tweespachtig ben... Ze..ze...' zei snel en hij stomd op van het bed, om vervolgens met zijn handen naar zijn haar te grijpen en te gaan ijsberen voor Flavio. Hij knikte zenuwachtig, 'Ja... Dat is een goed idee... Maar dan weten ze het alsnog en als ik dan ooit in mijn leven naar de buitenwereld wil gaan hoor ik overal mensen over me praten en zo en, en, en... Dan sta ik bekent als een of andere freak... Kan ik niet wat van je lenen en de laatste maanden doen of ik een uitwisselingsstudente ben? Of 'ziek' zijn, is er geen enkele mogeljjkheid dat ik een normaal leven kan houden!?'

Flavio dacht na. "Ik ben een kop kleiner dan jou, maar ik kan wel kijken of ik wat voor je kan vinden of zo. Maar misscien is het beter als je de laatste paar maanden gewoon thuis spendeerd. Minder stress en minder kans dat iemand erachterkomt. Misschien moeten we de school, als in de directeur en zo, wel vertellen wat er is, zodat je vrij krijgt zonder een of andere vage ziekte te faken. Maar ik denk dat minder stress alleen maar beter is, ook voor onze uk." Daarbij keek hij vragend naar Sophie, die knikte. "Stress is niet echt een goed idee, zeker met zo'n bijzonder geval als jullie. Het is een beetje een risico zwangerschap."

Adam knikte, 'Je hebt een punt, en het is een goed idee, maar dan ben ik thuis met pap, en die gaat me ook aan mijn hoofd zeuren en dan wordt het nog moeilijker te kalmeren dan het al is. Hoe kan ik ooit kalmeren in een situatie als deze. Ik heb ook nog eens een ander kind dat er aan komt, weet je nog? En ik denk dat de laatste plek waar ik rust kan vinden mijn huis is.' zei hij nkg steeds duidelijk gestressed en erg snel. 'Kan ik niet gewoon op mijn kamer blijven, als we er toch een voor ons drietjes krijgen, is dat dan geen beter idee?' vroeg hij wanhoopig en hij raakte alleen nog maar erger in de stress door het woord risico zwangerschap, hij wist dat het niet vanzelfsprekend goed zou gaan, maar nu hij er over nadacht waren er steeds meer di gen die fout konden gaan. Alle onderwerpen waarover hij gestressed was vulden zijn hoofd en lieten alles draaien. 'Ga even liggen...' zei Sophie, het klonk als een lief voorstel, maar eigenlijk was het een bevel. Adam ging er niet tegenin, even liggen, misschien zou hij dan minder duizelig worden, bedacht hij zich voor hij weer terug op het bed ging liggen.

Nick schreef:

"Dus dat betekent dat hij van de intensive care afmag?" vroeg Allyshia hoopvol. Ze mocht de man ergens wel, zijn uitstraling was goed, hij leek aardig. En het was prettig te weten dat Jake in goede handen was. Ze glimlachte kort naar Jake. Haar hand lag nog in die van hem. Ze zou bij hem blijven als hij pijn had, maar ze betwijfelde of Jake toe zou geven dat hij pijn had. "Krijgt hij nog veel pijnstillers tegen de pijn? Ook straks voor thuis?" ze had nog helemaal niet aan thuis gedacht. Jake zou waarschijnlijk naar zijn huis thuis willen. Maar Ally betwijfelde of zijn moeder dat goed zou vinden. Allyshia kon hem niet alleen laten, dat zou ze nooit kunnen, ze had zich ziekgemeld op school iets met een gebroken bekken of zoiets.

Jake kneep eventjes kort in de hand van Ally. Hij was blij dat ze erbij was, zij had tenminste vragen over hoe het nu verde rou gaan. Jake had besloten dat hij het maar gewoon over zich heen zou laten gaan. De dokter begon rustig te spreken. 'Hij zal pijnstillers krijgen, hij moet hier nog een of twee dagen blijven. Maar dan op een gewoon verzorgafdeling. Daarna mag hij naar huis,' zei hij rustig. Toen draaide hij zich naar Jake. 'Je zult nog wel op controle moeten blijven komen,' zei hij toen, met een zekere strenge ondertoon.

"Hoelang duurt het nog voor hij naar huis mag?" ze had er helemaal geen zin in dat hij naar huis mocht, want zij mocht waarschijnlijk niet mee. Maar toch keek ze ernaaruit omdat hij wel graag weg zou willen hier waarschijnlijk. Ze wist zeker dat hij op controle zou blijven komen, en anders zou zij daar wel voor zorgen. Ze had geen zin hem straks ergens dood aan te treffen, alleen het idee al zorgde dat ze op haar lip beet tegen de tranen. Hij zou terug gaan. Al zou ze hem mee moeten slepen. "mag hij binnenkort al meer, ik bedoel kan hij straks weer alles normaal, lopen, eten enzo?"

Adam schreef:

Adam knikte, 'Je hebt een punt, en het is een goed idee, maar dan ben ik thuis met pap, en die gaat me ook aan mijn hoofd zeuren en dan wordt het nog moeilijker te kalmeren dan het al is. Hoe kan ik ooit kalmeren in een situatie als deze. Ik heb ook nog eens een ander kind dat er aan komt, weet je nog? En ik denk dat de laatste plek waar ik rust kan vinden mijn huis is.' zei hij nkg steeds duidelijk gestressed en erg snel. 'Kan ik niet gewoon op mijn kamer blijven, als we er toch een voor ons drietjes krijgen, is dat dan geen beter idee?' vroeg hij wanhoopig en hij raakte alleen nog maar erger in de stress door het woord risico zwangerschap, hij wist dat het niet vanzelfsprekend goed zou gaan, maar nu hij er over nadacht waren er steeds meer di gen die fout konden gaan. Alle onderwerpen waarover hij gestressed was vulden zijn hoofd en lieten alles draaien. 'Ga even liggen...' zei Sophie, het klonk als een lief voorstel, maar eigenlijk was het een bevel. Adam ging er niet tegenin, even liggen, misschien zou hij dan minder duizelig worden, bedacht hij zich voor hij weer terug op het bed ging liggen.

Flavio wist zelf ook neit echt wat hij moest doen, hij probeerde de hele tijd al te helpen, maar hij begon ergens door te krijgen dat zijn pogingen om adam te helpen tot nu toe alles aleen maar erger hadden gemaakt, ook al voor de zwangerschap. Dus hij besloot zijn mond te houden, op een stoel naast het bed te zitten en met een glimlach adams hand vast te houden.

Telkens als Adam voetstappen hoorde schoot hij oereind, helaas was het tot nu toe nog steeds niet Flavio geweest. De laatste keer dat er daadwerkelijk iemand naar binnen liep was toen een zwangere vrouw in ongeveer dezelfde toestand als hij een kamer nodig had en zij en haar man zich bij hem voegden. Erg blij waren ze alledrie niet met de kamerkeuze, Adam bleef maar stressen en steeds weer van de deur naar zijn telefoon kijken en terug, ook overreageerde hij een beetje bij elke wee, dit was het bewijs dat mannen echt een lagere pijngrens hadden dan vrouwen. Hij in ieder eval. Daar kwam dan nog eens bij dat het koppel hem echt aanstaarde alsof hij een soort Alien was, zo had hij zich ook heel lang gevoeld edurende de zwangerschap dus het hielp hem niet echt door de situatie heen.

En toen kwam de kleine prins in de witte wollen trui binnen vallen. Hij rende practisch naar Adam toe. "Mio amore, you okay?" Vroeg hij buiten adem. Het was niet lastig te raden uit welke klas hij kwam, er zaten krintvegen op zijn gezicht en trui, fel groen krijtpoeder in zijn haar, en als finisching touch een regenboog van verfspetters op zijn ontbloote armen. Ook was er een falende poging gedaan zijn haar in een paardestaartje te doem om de krullen uit zijn gezicht tehouden.

Adam was erg blij Flavio te zien, maar zijn gevoelens van paniek waren groter op het moment. 'What do you thiiiank!?' zei hij met een langerekte 'ia' en grimas door de wee die op kwam zetten. 'Ik wil naar huis. Ik wil dat dit alles voorbij is.' zei hij toen hij daar weer toe in staat was. 'Wat als Zita het niet red? Of ze een aandoening krijgt die haar leven zowat onleefbaar maakt? Wat als ik doodga van de pijn??' vroeg hij paniekerig, hij had gehoopt dit niet te hoeven meemaken.

Flavio pakte Adams beide handen beet. "Honey, op de laatste echo lag ons engeltje gewoon goed, verder kan je een ruggeprik krijgen als het echt te erg word." Hij kustte Adams voorhoofd. "Onze uk heeft volgens alle tests niets dus haal diep adem en zeg me wat ik kan halen of doen om dit wat beter voor je te maken.

Flavio had gelijk, dus Adam deed wat hij zei, 'Niets... Blijf vooral hier.' zei hij schokkerig ademhalwnd. 'Ik ben gewoon zo bang...' zei hij en hij voelde zijn wangen nat worden. Hij was vreselijk bang day wat dan ook fout zou gaan.

Flavio ging op een stoel naast Adams bed zitten en hielt diens hand nogstevig vast. "Zal ik anders iedereen gaan rondbellen? Trouwens, ik bedenk me net dat Hannah haar uk al heeft, maar ze doet flauw en wil ons niets vertellen ovrr haar engeltje, ze zegt dat we moeten wachten tot het geboorte kaartje de ellenlange reis heeft gemaakt."

Adam kbikte, 'Dat is een goed idee... Zolang je maar niet weggaat. Blijf hier zitten.... Alsjeblieft.' smeekte hij bijna en hij glimlahte zwakjes, 'Ik ben erg benieuwd naar ons nichtje of neefje..' zei hij eerlijk maar op niet al te overtuigende toon door de situatie waar hij zich in bevond. Hij kneep Flavio's hand zowat fijn toen de volgende wee op kwam zetten, 'Hoe veel.nog!?' vreog hij in paniek, hij koner niet meer tegen, 'kunnen ze niet gewoon beginnen aan die stomme operatie!?'

Flavio haakde zijn schouders op. "Ik heb geen verstand van dit alles." Zei hij simpel voor hij zijn telefoon (lees:iPhone) pakte en mensen begon te bellen.

Adam werd niet echt blijer nog kalmer van de belronde. Het was bijna etzelfde als voor Flaviover was, hij had eigenlijk niemand. Ookal hadvhij nu een hand om in te knijpen en een oh zo vertrouwde, mooie stem om naar te luisteren, het hielp hem niet om te kalmeren. Toch overleefde hij het makkelijk. Toen de weeën echter gevaarlijk dicht bij elkaar waren was het enige wat hij uit kon brengen met een tekort aan lucht doordat hij deze binnenhield om tegen de pijn te worstelen iets als: 'Save me...'