Het ziekenhuis

Tim kneep zachtjes in haar hand, om te laten zien dat hij er voor haar zou zijn en was. Hij zou haar niet in de steek laten, zoals Chester wel gedaan had. De ***. Tim vroeg zich af wat hij hier kwam doen. Vond hij nou echt dat hij er recht op had met de vrolijkheid om de nieuwe kindjes mee te doen, als hij die vrolijkheid telkens weer verpestte, en het geluk van de beiden ouders op proef gesteld had. Hij vond het maar niets dat Chester zo dichtbij Courtney was. Niet dat hij haar ooit iets gedaan had, maar wat als hij dat wel zou doen? Tim wist dat hij misschien ietwat overprotective was, maar hij had teveel meegemaakt om het maar gewoon te laten gebeuren.

Chester ging demonstratief aan de andere kant van Courtney zitten en grijnsde even kort naar Tim, "Ik bljf." zei hij wanneer hij zich weer naar Courtney wende. "Als dit mijn kind is wil ik erbij zijn, bij alles." zei hij op een toon die duidelijk zelfingenomenheid bezat. Courtney was uit refle dichter tegen Tim aangekropen toen hij naast haar was komen zitten. "Het is jouw kind niet." reageerde Courtney vel, het kind moest van Tim zijn.

Tim had zijn arm om haar heen liggen, en wilde haar eigenlijk dichterbij trekken, maar dat zag er zo bezitterig uit en hij dacht niet dat courtney het zou kunnen waarderen. Woedend staarde hij naar Chester. "Ze heeft gelijk, jij hebt geen enkel recht hier te zijn, het zijn ónze kindjes en het wordt ónze familie; hij hebt er helemaal niets mee te maken en bent gewoon een eenmalig foutje..." zijn ogen spuwden vuur, hij kon die jongen bijna letterlijk zien affakkelen. Tim had niet snel iets tegen mensen, maar zodra mensen courtney iets deden of het erop leek was het teveel voor hem. Kon hij niet langer aardig zijn.

new
~~
Nick had vandaag een afspraak staan met zijn neuroloog. Maud zou zo ook wel komen, ze hadden hier in de wachtkamer afgesproken. Hij had er een goed gevoel over. Hij voelde zich fantastisch. Alsof hij in een grote luchtbel van geluk zweefde, en alleen door een roze bril kon kijken. Het was al een hele tijd geleden dat hij een aanval gehad had, en hij vond dat een goed teken. De afgelopen dagen waren hemels geweest. Nadat hij Maud ten huwelijk gevraagd had waren ze samen naar huis gegaan, en hadden het aangekondigd bij zijn moeder, zusje, en Ana. Die hen natuurlijk vol blijdschap in hun armen sloten en niet konden stoppen met hen kussen op beiden wangen. Er werd een fles champagne opengetrokken, en een kampvuur gemaakt. Emma had nog de hele avond marshmallows geroosterd. Er was een voortdurende feeststemming in en rond het huis. Buren waren al langs geweest, en ook de priester, waardoor ze als het aan Nick lag getrouwd zouden worden. Hij bewoog wat ongeduldig met zijn voeten op en neer. Hij vond ziekenhuizen nog steeds maar niets. En hij hield niet van wachten. Hij was veel te vroeg om niet te hoeven wachten, zelfs vroeger dan Maud, die eigenlijk altijd eerder te vroeg dan op tijd was. Stef kwam om de hoek lopen en groette hem. Verontschuldigde zich dat hij even verder moest, hij was druk bezig, en de arts zou zo wel komen, een van zijn afspraken was afgezegd, en hij had nu dus eerder tijd voor hem. Nick hoopte maar dat Maud snel kwam. Want hij wist dat artsen meestal niet wachtten, als ze de kans hadden handelden ze alles het liefst zo snel mogelijk af, en dan zou hij alleen naar binnen moeten. Op zich ook niet zo'n ramp, hij was nergens bang voor, alles zou goed zijn, dat voelde hij gewoon, net als dat hij voelde wanneer er iets mis was, en dat was nu heel duidelijk niet het geval. De deur ging open en de arts kwam naar buiten. "Meneer Jamm, komt u maar, een van mijn afspraken is afgezegd, ik heb nu al tijd voor u." Nick stond op en liep naar hem toe.

Een zacht briesje zorgde ervoor dat de haren van een jongedame langs haar gezicht danste en de stof van haar jas streelde. Er glinsterde een ring om haar ringvinger, door die ring was haar hele leven bepaald en het een stuk aangenamer geworden. Haar gestress was een stuk minder geworden en ze streste niet over de normale dingen maar eerder over de bruiloft. Er was als voorgoed een glimlach op haar gezicht geplakt, zelfs als er slecht nieuws was zat hij op haar gezicht, hij was dan wel verzadigd, maar hij was er wel. Ze was op weg naar het ziekenhuis. Ze kwam er nog steeds niet van harte, maar voor Nick had ze het wel over. Nick was alles voor haar en dat maakte de ring zo bijzonder en geweldig. Toen Nick haar ten huwelijk vroeg kon ze het niet geloven. Vooral niet omdat Nick op haar verjaardag nog had gezegd dat er te weinig tijd voor was. Maar nu gingen ze er toch echt mee door. Over nog maar een paar weken was ze de vrouw van Nick. Er ging een kriebel door haar maag, vlinders. Na toch wel alweer een paar maanden had ze nog steeds vlinders als ze aan Nick dacht of hem zag. Maud liep op haar gemak, een rustig tempo, zich geen zorgen makend. Ze was zoals gewoonlijk erg vroeg en eigenlijk wilde ze wel weer een keer gewoon op tijd komen. Niet eerst nog meer dan 5 minuten wachten. Dat had ze altijd al. Dit keer vond ze het niet nodig. Sowieso kon ze nu nog gewoon wat ordenen in haar hoofd en een lijst maken van mensen die ze moest bellen voor de bruiloft. Ze moest nog een kleine twee minuten lopen voor ze bij het ziekenhuis was. In haar hoofd bedacht ze zich of Nick er al zou zijn. Ze zouden elkaar daar treffen.

Nick liep naar binnen, twijfelend. "Eigenlijk..." begon hij, maar het was zo zacht dat de neuroloog hem toch niet kon horen. Nick werd een beetje overvallen met het idee dat Maud er niet bij was, maar toch was hij nog wel zelfverzekerd, hij wist dat er niets aan de hand was, dat alles weer goed zou komen, en vooral dat die tumor straks weg zou zijn. "Meneer Jam, gaat u zitten" zei de man, die Nick nu al een poos kende, veel te lang bedacht hij zich. Nick's haar was over het algemeen dun en dof geworden, maar hij dacht dat dat allemaal wel gewoon aan de chemo zou liggen. Net als alle andere kleine kwaaltjes die zijn lichaam begon te voelen. Nick ging rustig en nog helemaal niet verontrust tegenover de man zitten. "Zeg maar Nick" zei hij, om het iets persoonlijker te maken. De Neuroloog liet een smal en zacht lachje zien, vermoeid. "Goed, dan zegt u maar Ron" zei hij, iets wat helemaal niet gebruikelijk was, maar zulke jonge mensen hoorden niet met hem in contact te komen voor het soort probleem waar nick mee zat. "Nick, kan je dit zo? moet ik niet iemand bellen, je moeder ofzo?" Even voelde nick zich weer dat kleine jongetje, en hij keek hem twijfelend aan. "Ik zou hier eigenlijk met mijn verloofde zijn, maar omdat het iets eerder is, is ze er nog niet, maar we hoeven niet op haar te wachten hoor, ik kan het zo ook wel." Hij was nog steeds rustig, alsof er niets aan de hand was, wat voor hem ook wel zo was. "Goed dan, Nick." zei Ron. Terwijl hij een map papieren pakte. "Zie je dit?" hij pakte de papieren die Nick al eens gezien had, een scan, van zijn hersens. "Ja, dat is die scan van een paar maanden geleden" antwoordde hij. "Goed, en zie je dit?" vroeg Ron, terwijl hij een nieuw papier pakte, waarbij de roze vlek duidelijk gegroeid was. Nick knikte, maar lette niet op de roze plek. "Wat betekent dat?" vroeg hij, goedmoedig, ookal was de stem van de arts daar helemaal niet naar. "Nick, de tumor is gegroeid, heel erg, en als je er niets van gemerkt hebt betekent alleen dat het nog geen veel gebruikte hersendelen bedrukt..." De arts keek hem onderzoekend aan. Alsof Nick zo in huilen uit zou barsten, maar daarvoor was hij veel te verbaasd. Het was niet weg... "En... En nu?" vroeg hij sprakeloos. Hoe lang had hij dan nog? Had hij nog tijd? Was er nog tijd om met Maud te trouwen? Ging hij wel dood? Konden ze het nu wel opereren. De arts schudde zijn hoofd, met een verdrietig gezicht waarmee Nick wist wat hij moest weten. Hij had niet lang meer, en het was niet operabel, de chemo sloeg niet aan...

Ondertussen op de gang:
Stef liep door het ziekenhuis en keek op de papieren die hij voor zijn neus had. "Allesia, ik ben pauze houden hea!" riep hij richting de receptie, waar een mompelend geluid vandaan kwam. De donkere vrouw met zwarte krullen zwaaide naar hem. Hij was bijna buiten toen hij tegen Maud opliep. "hee!" zei hij enthousiast. "Ik had niet verwacht jou vandaag tegen te komen, hoe is het? Heeft Nick een afspraak? Waar is Nick?" bijna onbewust was hij een stukje met Maud mee terug naar binnen gelopen.