Het ziekenhuis

Courtney voelde zich nog minder op haar gemak bij de woorden van Tim dan eerst. Ze nam plaats op een van de stoeltjes in de wachtkamer en knikte eventjes stilletjes. Deze ochtend had ze sowieso niet zoveel gezegd. Ze was veel te bang dat ze zich zou verspreken, ook al wist ze dat ze het hem zou moeten vertellen. Dat ze het niet wist, dat het kleintje misschien helemaal niet van hun twee was. "ik ook." zei ze zachtt erwijl ze naar de klok staarde. Over een paar minuten zouden ze wel geroepen worden voor de echo.

Tim zat daar; trots als een pauw om zijn meisje. De afdeling was wel wat veranderd na de laatste keer, overal hingen posters en foto's van baby's en echo's. Hij glunderde van geluk, en toen er een vrouw kwam om te zeggen dat ze aan de beurt waren, stond hij rustig op en bood Courtney zijn hand aan. Het zou wel goed komen, maar toch begon nu ook bij hem de onzekerheid door te schijnen, wat als er wel iets was? Ze hadden het al eens meegemaakt, wat als Courtney hier nog niet sterk genoeg voor was, nog geen jaar geleden had zij haar vorige kindje verloren. Zijn hand verplaatste zich naar haar onderrug, en hij leidde haar naar de stoelen tegenover de arts. Keek hoe de arts haar hand schudde en schudde hem daarna. De arts heette "L-l-ouise P-pannem". Een jonge vrouw van misschien net dertig. Ze wiebelde nog wat ongemakkelijk op haar stoel en stotterde tussendoor. "het spijt me, dit is mijn eerste dag" zei ze terloops. Iets wat ze van Tim best achterwege had mogen laten.

Tim was niet de enige die vond dat ze het over haar eerste dag best even achterwege had mogen laten. Het was nou niet bepaald hoopgevend. Courtney nam plaats op de stoel tegenover de vrouw, maar liet de hand van Tim niet los. De vrouw begon in wat papieren te bladeren en vroeg om het formulier van Courtney. Al met al viel de chaotisiteit van de vrouw nog mee, maar de zenuwen waren haast nog erger dan die van Courtney. Uiteindelijk nam ze hen mee nar het kamertje erachter waar het echoapparaat stond, waar Courtney eigenlijk al veels te vaak geweest was voor iemand van haar leeftijd.

hahaha EENS!
~~
Tim liep met haar mee, en ging er nu van uit dat ze hem erbij wilde hebben, aangezien ze zijn hand nog stevig vast had. Hij keek haar kort bemoedigend aan en hielp haar toen op het ligbed te gaan liggen. Keek toen vragend naar de vrouw die aan het klungelen was met het echo apparaat. "Weet je misschien hoe ik deze moet verplaatsen?" vroeg ze aan tim toen Courtney lag. Hij knikte en hielp haar met het dichterbij schuiven, wat niet heel moeilijk was, maargoed. Daarna vroeg ze Courtney haar buik vrij te maken en de eerste knopen van haar broek ook open te doen. "Dit kan even koud worden" zei ze weer, zoals ze altijd zeiden en ze spoot met het spul op Courtney's buik. Daarna ging ze er met het apparaat overheen. Er kwam geen beeld.

Courtney begon lichtelijk te paniekeren bij het geklungel van de vrouw. Je zou toch op z'n minst moeten weten hoe zo'n apparaat werkte. Zelfs Tim wist het. Haar blauwe ogen flitste even heen en weer naar het scherm dat zwart bleef en toen weer naar de arts die op wat knopjes leek te drukken. "Zou u er alstublieft een andere arts bij willen halen!!" gebood Courtney dwingend, ze was al zo bang dat het mis zou gaan en dan kreeg je ook nog eens zo'n iemand op je bord geschoven. Courtney was dan wel zo'n persoon die dan eiste wat ze wilde.

Mevrouw Panem keek hulpzoekend naar Tim, die alleen bevestigend glimlachte, met een schuin oog op Courtney. "M-maar.." begon ze, maar Tim wist dat Courtney het met alles waar ze zich druk over had lopen maken, niet heel veel meer kon hebben waarschijnlijk. "Het spijt me, maar we zouden graag een meer ervaren arts hebben, de kans bestaat namelijk dat het een probleemzwangerschap wordt, en dan hebben we toch liever iemand die al wat meer ervaring heeft, het spijt me." hij keek haar op een manier aan die geen tegenspraak dulde, zoals een vader zijn puber aankeek als die weer eens iets uitgevreten had. Louise droop af en Tim streek kort over Courtney's rode krullen, in de hoop dat ze er wat rustiger door zou worden. Even later kwam er een nieuwe arts binnen met Louise op zijn hielen. "Dokter Thomssen" stelde hij zich voor, eerst aan Courtney die nog languit op het ligbed lag en toen aan Tim. "Ik begrijp van dokter Panem dat er wat problemen zijn, maar ik begrijp uw dilemma, ik hoop alleen dat u het geen probleem zult vinden als dokter Panem meekijkt?" vroeg hij, half aan Courtney, half aan Tim, waarna hij het echo apparaat onder handen nam en er binnen een paar minuten een beeld op het scherm verscheen, maar het echo ding lag nog niet op Courtneys buik, dus je zag nog niets behalve lichtvlekken.

~~
zullen we ze een tweeling geven ^^

Courtney was opgelucht dat Tim het voor haar opnam, die het veel beter wist te formueleren dan zijzelf. Ze was zo in paniek dat ze waarschijnlijk geen enkel steekhoudend argument zou kunnen bedenken. Courtney beet op haar lip toen de vrouwelijke arts de kamer verliet. "dankje." mimede ze naar Tim die over haar krullen streek, een geruststellend gevoel. Kon het ziekenhuis niet beter bedenken wie ze aannamen? Aan wie ze ongeboren kinderen toevertrouwde? Dacht Courtney duidelijk kwaad, wat voornamelijk door haar angst kwam. Ze ontspande wat toen er een oudere man binnenkom die een soort kalmte uitstraalde die bepaalde personen eigen was. Na enkele minuten was het apparaat naar behoren opgestart en legde de doktor nog eens uit wat er gebeuren zou, iets wat waarschijnlijk volgens het protocool zou moeten. Courtney knikte dat ze het begrepen had. Haar blik ging weg van het beeldscherm en bleef naar haar hand in de hand van Tim staren. Evenals bij de vorige echo's die ze alleen had moeten doorstaan durfde ze niet te kijken tot het verlossende nieuws zou komen dat het goed was.
-
oehh ja is goed

Tim keek wel naar de echo. Het werd zijn kindje en hij was er helemaal enthousiast over, natuurlijk waren ze te jong voor kinderen, en ze waren ongehuwd, maar het voelde goed met Courtney, hij was niet voor niets op één knie gegaan voor haar. Ookal had ze nee gezegd en was dat hard aangekomen, hij was er wel weer overheen, en wie weet, over een paar jaar... Zijn mond viel open toen er een vaag beeld kwam met twee bewegende dingen, en even keek hij bezorgd naar de dokter die fronste. Hij ging nog even goed over Courtneys buik. En toen verdween de frons. "Alles gaat prima." zei hij met een glimlach. Tim keek opgelucht naar Courtney, en meteen daarna weer naar het schermpje, er leek iets raars, bij het vorige kindje waren die dingen er niet geweest. "Ik geloof zelfs dat ik u mag feliciteren..." glunderde de arts.

Courtney kromp wat ineen toen de mond van Tim openviel bij het zien van het scherm, gelijk flitste er duizenden doemgedachtes door haar hoofd heen. Van de meest verschrikkelijke dingen die ms konden gaan. Gelukkig kwam de arts al snel met het verlossende woord, maar echt ontspannen kon Courtney niet, maar ze wist zichzelf wel zo ver te krijgen dat ze naar het schermpje durfde te kijken. Het beeld wat ze zag zag er zoveel anders uit dan de eerste keer dat ze zwanger was, maar dat kwam misschen doordat het een ander stadium was in de zwangerschap. "feliciteren?" vroeg Courtney met een klein stemmetje, waarna Louise tussenbeide kwam. "Ohh is dat een tweeling?!" vroeg ze verrukt aan de arts ter bevestiging van haar gedachtes. EEN TWEELING? schoot er door haar hoofd hen. Nee dat kon niet, 2 kinderen? De arts knikte met een glimlach op zijn gezicht, "hoor maar" zei hij terwijl hij het geluid van het apparaat harder zette zodat het geluid van twee kloppende hartjes hoorbaar werd.

Tim glimlachte breed. Hoe gelukkig kon een man zijn. Een meisje, een huis en nu niet één kind, maar gelijk twee. Hij keek naar Courtney die het niet zo geweldig scheen te vinden. "Oh Court dat is geweldig" zei hij enthousiast, terwijl hij moeite deed haar niet plat te knuffelen omdat het apparaat nog steeds op haar buik lag. Het pompen van de hartjes ging met een bepaalde regelmatigheid en het was een heel mooi geluid, tenminste dat vond tim, maar hij was bevooroordeeld, omdat het wel de hartjes waren van zijn kindjes. Tim bracht wel Courtneys hand naar zijn lippen omdat hij haar niet kon omhelzen, en hij drukte er een zacht kusje op. "Hmm, maar misschien moeten we wel eens nadenken over verhuizen, want we hebben maar één extra kamer, en ik vind het een beetje sneu om daar twee bedjes in te zetten omdat de kamer gewoon enorm klein is en er geen commode bij zou passen..." dacht Tim hardop.

Courtney zag allemaal beren op de weg, een kindje had ze al niet op de wereld weten te zetten, hoe zou ze er dan ooit twee op aarde kunnen laten rond wandelen? Courtney luisterde naar het enthousiaste gepraat van Tim terwijl het nieuws langzaam tot haar door bleef dringen. De arts glimlachte naar Tim en duwde het apparaatje in de hand van de jongen. "We zullen jullie even alleen laten." zei hij met zjn rustige stem waarna hij Louse gebaarde om naar het voorgedeelte van de ruimte te gaan. Courtney knikte langzaam bj de woorden van Tim. "Dit is zo raar." mompelde ze verward.

Tim ging gretig met het apparaatje voorzichtig over Courtneys buik, werd er helemaal blij van. "Raar he, dat het allemaal zo klein begint?" zei Tim op haar verwarde gemompel. Hij keek haar verliefd aan. Ze zou de moeder worden van zijn kindjes, hoe cliché om dat te denken. Hij was eigenlijk wel blij dat de arts even weg was, dat hij even alleen kon zijn met Courtney. Toen hij zag hoe ze keek legde hij het apparaatje even weg en kwam bij haar op het ligbed zitten, nam haar hand vast. "Gaat het wel?" vroeg hij toen. Hij streelde een haar uit haar gezicht. "Vind je het niet geweldig?"

Courtney knikte het ging wel, "Ik weet het niet, het is zo raar." mompelde ze. Net als de vorige keer wist ze niet hoe ze hier van zu moeten genieten. Het was allemaal zoveel in een keer. En wat Tim niet wist is dat zij niet wist wie de vader was. Ze wou dat ze het hem gewoon zou kunnen vertellen, maar dat zou niet gaan vond ze. Dat zou ze niet overleven wist ze, of in iedergeval hun prille relatie.

Tim keek haar bezorgd aan. "Wat is er Court?" vroeg hij, terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste. Zijn ogen stonden bezorgd. Zou ze zich niet goed voelen ofzo, had ze zich bedacht over hem? Wilde ze de kindjes niet? Was het te veel, te snel achter elkaar?

Courtney zuchtte en staarde naar het schermpje waarop de kleintjes te zien waren, "Het is gewoon allemaal zo veel en nu zijn het er ineens twee..." ze wist het niet echt uit te leggen. Ze zou het ook niet kunnen uitleggen wist ze. Haar blik ging van het zwartwit schermpje naar haar buik die licht gebold was en nog vele maler groter zou worden door de twee wezentjes die zich er in genesteld hadden. Veel meer kon ze niet zeggen aangezien de vrouwelijke arts, Louise weer tevoorschijn kwam en vroeg of ze bijna klaar waren zodat ze de laatste papieren konden afhandelen. Ze leek weer wat zekerder van zichzelf te zijn omdat de oudere arts haar zo goed geholpen had.

Tim knikte begrijpend, ergens snapte hij het wel. Ze had zich uiteindelijk zo op het eerste kindje verheugd, en dat was er niet meer, maar nu moest ze zich zo snel alweer op nieuwe kindjes verheugen... Misschien ging het wel te snel, hun relatie, de kindjes, het samenwonen... Voor Tim leek het perfect, maar hij zou niet degene zijn die straks last van zijn rug zou krijgen door de bolling van de buik. Hij gaf Courtney een stuk papier aan om haar buik mee af te vegen, zodat het glibberige spul eraf ging. Toen liet hij haar kort de papieren invullen, dat duurde niet zo lang, en hij kon niet zoveel doen, het was altijd de moeder wiens gegevens ze wilden, de vader kon het pas aangeven na de geboorte, of zoiets. Toen ze klaar was sloeg hij zijn arm om haar middel en trok haar tegen zich aan terwijl ze naar buiten liepen. Hij zei even niets, zodat ze alles op zich in kon laten werken. Zijn arm beschermend om haar heen, alsof hij de zorgen weg wilde jagen. Maar hij wist dat dat niet zou lukken. Ze liepen samen naar de auto en hij liet haar instappen, waarna hij zelf ook instapte en de motor startte.

Courtney smeerde inderdaad de gel van haar buik en gooide het papiertje even later de prullenbak in. Ze knoopte haar broek weer dicht en streek haar shirtje er weer over heen totdat het netjes zat zoals het hoorde. Zonder veel te zeggen vulde Courtney de rest van de benodigde gegeven in en kreeg te horen waarneer de volgende echo was, ze zouden bellen als ze nog wat tegen kwamen maar omdat het er tot nu toe goed uitzag hoefde ze zich er geen zorgen over te maken. Dicht tegen Tim aan liep ze met hem mee naar de auto. Het was zo'n fjn en veilig gevoel, alsof niks mis kon gaan. Maar het zou er niet meer zijn als ze het zou vertellen. Met de papieren die ze bij zich moest houden op haar schoot nestelde ze zich in de stoel. "Gaan we naar het appartement of naar school?" vroeg ze terwijl ze door de voorruitheen naar de weg staarde. Ze was nog niet in staat om het appartement weer huis te noemen, daar voor woonde ze er weer te kort.

Tim merkte dat ze het appartement nog niet haar thuis zou noemen, en ergens stak het hem. Maar hij zei er niets over. "Het lijkt me slimmer om nu terug naar huis te gaan" hij legde een heel voorzichtige nadruk op huis. "want ik geloof dat we even moeten bekomen van wat we allemaal gehoord hebben, of wil je liever naar school, dan rijd ik naar school hoor, vind ik geen probleem." hij keek haar kort aan, waarna hij zijn blik weer op de weg vestigde. Er was een soort afstand tussen hen die hij niet kon benoemen. Hij kon haar nog zo dicht bij zich pakken er was altijd een soort twijfeling van haar kant, leek het wel voor hem. Hij kon het ook goed mis hebben, en misschien kwam het wel van zijn kant wilde hij dat alleen niet zien. Maar hij vond het moeilijk. Kon hij hier wel mee omgaan?

Courtney knikte bij zijn eerste voorstel. "Ik ook dat het slimmer is." zei ze terwijl ze even opzij keek bij haar woorden. Ze had gee zin om nu weer allemaal bekenden onder ogen te moeten zien en zoals Tim al zei moest ze inderdaad even bekomen van wat ze gehoord hadden. Ze probeerde wat meer ontspannen in de stoel te gaan zitten, maar eht leek nog niet echt te lukken. Met haar vinger vouwde ze en ontvouwde ze steeds een ezelsoor in het papier wat op haar schoot lag terwijl haar blik weer op het oneindige gericht was. Ze wist dat ze het bnnenkort moest vertellen, dat als ze het alsmaar uit zou stellen het alleen mar erger zou worden. Maar ze kon het hem niet vertellen, zijn reactie beangstigde haar waardoor ze mar in een tweestrijd bleef staan.

De rest van de weg was hij zwijgzaam, lette vooral op de weg. Het werd langzaam middag en je zag een zielig zonnetje steeds verder naar de hemel kruipen. De grijs/blauwe lucht vertoonde nog net geen mist, maar het zicht was wel een beetje belemmerd, niet dat Tim daar last van had, hij was toch wel blij, maar het maakte wel niet dat je veel merkte van het lenteweer. Toen ze bij de flat waren liep hij naar Courtneys kant en maakte de deur zoals altijd open en liep toen naar de lift. Hij hield nog steeds niet van de lift, maar Courtney wel.

Courtney was minder zenuwachtig dan de vorige keer. Samen met Tim liep ze de hoofdingang van het ziekenhuis binnen. Ze zouden nu geen echo hebben maar een soort psychologische controle aangezen het de vorige keer zo mis gegaan was en er misschien nog effecten van te zien waren in haar gedrag, zoals angst dat het weer zo mis zou gaan. Ook werden andere dingen van haar lichaam gecontrolerd, gewoon uit veiligheidsoverwegingen. Courtney hield de hand van Tim vast terwijl ze omhoog keek, nu moesten ze naar een ander deel dat ze niet helemaal kende.

Tim hield haar nauwlettend in het oog, bang voor een of andere uitbarsting. Het was niet lullig bedoeld tegenover haar, maar ze had veel meegemaakt en hij zou het begrijpen als ze het even niet meer aankon. Hij zou het haar alles behalve kwalijk nemen. Hij gaf haar even een bemoedigend kneepje in haar hand terwijl hij haar in de goede richting trok. Hij volgde de bordjes makkelijk, waarschijnlijk makkelijker dan zij omdat hij niet afgeleid werd. Hij was doelgericht, had duidelijk voor ogen waar ze heen wilden. Eenmaal bij het goede deel aangekomen ging hij in de wachtruimte zitten, met Courtney naast zich.

Met een zucht liet Courtney zich in de stoel vallen en legde haar tas op haar schoot. "Ik zou nooit aan al die ziekenhuizen kunnen wennen." zei ze zachtjes tegen Tim. Zoals mensen altijd zachter gingen praten als ze in een wachtkamer zaten, ondanks dat ze de enige personen waren die aanwezg waren. Tenminste dat waren ze nog even, want aan de voetstappen op de gang te horen kwam de volgende persoon ook al weer aangelopen. Dat dat Chester was kon zijzelf ook niet weten.

Tim keek haar even aan. "maar nu zijn we hier voor een leuke reden " glimlachte hij breed. "Wij samen krijgen twee kindjes" zijn stem was vrolijk en zijn glimlach oprecht, maar hopend dat Courtney er inmiddels net zo over dacht. Hij probeerde haar reactie te pijlen, toen er opeens iemand achter hem stond die zei; "kindjes van Courtney en MIJ zul je bedoelen" Tim draaide zich heel langzaam om, en het was echt wie hij verwachtte dat het was. Chester. Hij dwong zichzelf rustig te blijven, "mag ik vragen wat jij hier komt doen?" vroeg Tim, wiens ogen vuur spuwden.

Courtney glimlachte terug, "inderdaad." ze was nog niet uitgesproken toen de stem van Chester achter haar klonk. Direct verscheen het kippenvel op haar armen, alsof de duivel was binnengetreden. Haar blauwe ogen draaide zich naar Chester die schuin achter Tim was komen staan. Wat deed hij in hemelsnaam hier? Hoe wist hij dat ze hier waren? Haar ogen priemde zich in die van hem. "Ga alsjeblieft weg." gromde ze op hetzelfde moment dat Tim vroeg wat hij hier kwam doen. Als een reacte op de aanwezigheid van Tim pakte ze de hand van Tim weer vast.