De opening.

Voor de opening maak ik een apart topic, ook al speelt dit zich af in de grote hal waar iedereen naar binnen komt.

Het schooljaar begint weer op Franklin High. De meeste leerlingen fris en fruitig na een lange vakantie, de anderen balen misschien dat ze weer terug naar school moeten en sommige maken net een nieuwe start. Bruin van het zonnetje of nog wit omdat je thuis gebleven bent. Met of zonder ochtend humeur, toch zal de openingceremonie beginnen. De hal is leuk opgemaakt en versierd voor deze opening. Er wordt leuke muziek gedraait dat over het hele schoolterrein te horen is. Catharina zal een gebruikelijk klein praatje houden om iedereen welkom te heten op de school. Iedereen heeft een bagage bij zich. Het is je eigen keus of je gelijk je kamer zal opzoeken, maar je kan ook gewoon ergens anders heen gaan, bijkletsen met vrienden, ect.

-Het is mogelijk om hier nu te reageren, maar wacht even met het reageren op andere dingen en het meeten-

Met zoals gewoonlijk een Harry potter boek in zijn handen beende Adam zich met een brede glimlach en de afwezige glinsteringen in zijn ogen door de grote hal. Zijn vier koffers had hij handig op elkaar gebonden, wat wilde je met zoveel boeken en kleding als hij, vier koffers dus. Een paar mensen begroetten hem vrolijk, zonder antwoord te krijgen van zijn afwezige zelf. Zijn oude vrienden namen niet eens de moeite om hem te begroeten, hij hoorde hen toch niet.

Dit was dus de school waar ze nog maar enkele jaren te goed op had. Het had al vele kansen geboden, en het echt heel erg vinden om terug te gaan vond ze het dan ook niet. Er waren genoeg vriendinnen die ze graag weer wilde zien. Het enige jammere was dat ze het lekkere weer in California zou moeten missen, maar je kon niet alles hebben. Al sjouwend met een redelijke volle tas kwam Jenna het terrein op. Om haar heen was het een drukte van belang, honderden leerlingen die aankwamen en aan het zeulen waren met de meest zware tassen.

Jacky was weereens veel te vroeg en had dus al de tijd gehad om haar koffer. Die trouwens niet eens zo heel vol was. Naar boven te brengen en naar de kamer. Want de kamer indeling was al opgehangen. Niet dat ook maar iemand die zag. Maar nu liep ze alleen nog met haar leger tas rond die eigenlijk veel te groot was voor die paar kleine dingen die ze altijd mee had. Alleen ze was gewoon verliefd geworden op het leger idee van de tas dus moest en zou ze hem de eerste schooldag de hele tijd bij zich hebben. Dit was voor haar, de eerste schooldag op deze school. Alles was in haar ogen nieuw en anders. En het leukste was. Nieuwe school, nieuwe mensen, nieuwe leraren. Wat betekent dat ze weer lekker regels kan breken zonder al gelijk gestraft te worden. Met haar zwarte hoedje ver achter op haar hoofd stond ze tegen de muur aan mensen te bekijken. Ze had al veel mensen naar haar zien wijzen en soms voelde ze hun blikken zelfs. Iets dat ze toch wel prettig vond. Jacky stond graag in het middelpunt. Gewoon omdat ze dat gewend is. Niet omdat ze aandachts geil is.

Omdat Reed praktisch om de hoek woonde, was al zijn bagage al uitgepakt en liep hij dus als een van de weinigen zonder enige bagage rond. Nouja lopen was nu niet bepaald van toepassing op de kleine jongen, want zoals elk jaar gebeurde, struikelde hij de hal binnen. Hij wist zichzelf maar net overeind te houden en liep zo snel als hij durfde naar een van de muren, zodat hij in iedergeval iets had om zich aan vast te grijpen als hij weer onderuit dreigde te gaan.

De oordopjes van zijn Ipod zaten in zijn ore en zijn volume stond op 100%. Hij had geen vrienden om naar te luisteren of iemand die hem gedag zou zeggen. Zijn capuchon verbergde zijn haar en een deel van zijn voorhoofd. Liam zat op een stoel in een hoekje achteraan, waar hij niet zo snel opgemerkt zou worden. Hij was al vroeg geweest. Deze vakantie had hij bij zijn grootouders doorgebracht, maar het was geen geweldige vakantie geweest. Onlangs dat hij zich op school ook niet altijd geweldig voelde, was hij toch vroeg geweest, hij had niets meer te zoeken in het huis van zijn grootouders. Af en toe scande zijn ogen over iemand anders heen. Sommige mensen herkende hij, sommige mensen niet.

Jacky had alweer een paar mensen gezien die haar interessant leken. Met wie ze sowieso nog wel even zou gaan praten in dit schooljaar. Waarschijnlijk zelfs in de eerste twee weken. Haar hand ging even door haar pony en ze blies even naar boven omdat de haartjes in haar ogen prikte. Uit haar oortje die ze standaard in had knalde er nickelback. Zachtjes neuriede ze mee en haar voet dreunde mee op het ritme. Er lag een grote glimlach op haar gezicht en soms keek ze even iemand aan of naar iemand die haar interessant leek.

Emmalynn vond dat ze best dat gesleur met die koffer van d'r kon hebben. Nooit zonder haar Star Wars-spullen waar ze gewoon niet zonder kon. De films en boeken, dus. De rest kon zonder problemen thuis worden gelaten. Ach, hoe dan ook. De hal in. Aangenaam. Dit zou haar tweede jaar hier worden. Moest lukken. Vorig jaar had ze ook overleefd, dan moest dit ook lukken. Haar ogen waren in de vakantie iets achteruit gegaan, waardoor de glazen nog wat dikker waren geworden. Niet dat iemand het op zou merken. Maar het was de moeite waard te melden, vond ze. Trouwens, het bleven gedachten waarin ze het verkondigde.

Jennifer keek even kort om zich heen, ze wist hoe kwaad ze kon worden als iemand haar ooit zo zou noemen, op haar ouders na. Zelfs in al haar spullen had ze gewoon Jenna geschreven, ze wist niet beter dan die ene naam. Met haar hand ging ze kort door haar haren die niet al te stijl rond haar hoofd vielen. Er zaten enkele blondere plukken doorheen, de zon had zijn werk gedaan in het zonnige zuiden. Af en toe bleef haar blik even met een glimlach op een bekende hangen. Maar echt aanspreken deed ze niet, ze moest eerst ergens die tas zien te lopen.

Haar hakken maakte luide klikgeluiden op de harde vloer terwijl Elena binnenwandelde. De ratelende wieltjes van haar felroze koffer kwamen daar ook nog eens bij, haar andere koffers zouden later komen, want ze had geen zin gehad om ze zelf allemaal mee te sjouwen. Toch hoorde je het geluid bijna niet, omdat het verstomde in het geluid van de mensenmassa. Met een glimlach van oor tot oor keek Elena rond door de hal. Ze was blij om weer terug te zijn, niet dat de vakantie niet leuk geweest was, maar na die weken Azie en een weekje Australie, was ze blij om haar vriendinnen weer te zien. Haar 4e jaar op deze school stond op het punt te beginnen, wat erg speicaal voor haar was. Ze was nog nooit zo lang op 1 school gebleven. Ze moest vaak al na 2 of 3 jaar weer weg. Ze had ook al vaak genoeg gewoon thuis les gehad, zoals de 4 jaar voordat ze naar Franklin High was gekomen. Daarom was het ook erg wennen geweest om weer op een High School te komen. Maar het was niet heel moeilijk voor haar geweest met haar looks, geld en charmes om naar de top te komen. Nu zag ze er ook verre van slecht uit, met haar korte witte ruffelrokje en zachtroze topje erboven. Haar haar had ze gewoon stijl gelaten, zoals meestal. Ze keek zoekend rond terwijl ze liep, maar kon niet zo gauw een vriendin vinden. Wel begroette ze meerdere mensen die haar begroetten, sommge anderen negeerde ze gewoon. Blegh, ze had niks met mensen die zo desperate vriendinnen met haar wilde worden om populairder te worden. Ze liet zich op de bovenkant van haar koffer zakken en liet haar grote bruine ogen rustig door de hal glijden, niet speciaal op zoek naar iemand.

Liam zong zachtjes mee met het muziekje dat hij hoorde. De hal was al aardig vol aan het stromen en het zou niet lang meer duren voordat Catharina Franklin, het hoofd van de school haar praatje ging doen. Hem waren al een aantal mensen opgevallen en de meeste, leken hem niet erg aardig. Een meisje met een felroze koffer, het felroze schrok hem al af. Hij had in al zijn jaren hier, nog niet veel met mensen gepraat. Mensen moesten over het algemeen niets van hem hebben en hij was ook geen persoon dat snel op iemand afstapte. Hij ging onderuit gezakt zitten. Naast hem was nog een stuk lege rij en hij vroeg zich af of er uberhaupt wel iemand ging zitten.


Catharina Franklin liep met statige passen het podium op. Ze plantte haar handen in haar zij en keek de hal rond. Ze zag wel dat nog lang niet iedereen er was, dus ze zou haar praatje ook nog niet beginnen. Toch vond ze het altijd leuk om naar haar leerlingen en hun verschillen te kijken. Sommige herkende ze wel en dan merkte ze toch dat ze weer een beetje veranderd waren. Dat deed de tijd met je, het veranderde je. Haar kin stond een stukje omhoog en met haar houding straalde ze vooral leiderschap uit. Sommige mensen zouden het ook op kunnen vatten als arrogantie, zo zag zij het zelf niet.

Jamie moest net als iedere docent hier al een dag van te voren zijn dus was het niet raar dat hij al als één van de eerste in de hal was. Hij had mensen herkend. High five's gegeven en vooral heel veel gepraat met mensen. Hij hoorde bij de leerlingen dat merkte hij in alles. En mensen wat vond hij het goed voelen. Even gleed zijn blik naar Catharina, ze stond er net als alle andere jaren. Het leek net alsof zij gewoon niet ouder werd. Of nou ja, je zag het, in haar gezicht als ze lachtte of aan haar bewegingen maar voor hem bleef ze hetzelfde. Een voorbeeld. Al veel mensen kende hij maar nog veel meer kende hij niet. Nieuwe mensen. Mensen die geen wiskunde volgen of geen dansen dan kende hij je ook meestal niet. Mensen die niet rookte, want ook het rokers groepje kende hij.

Jacky zag een jongen een paar meter van haar vandaan staan. Hij had geweldige krullen en daarom wilde ze hem beter leren kennen. Hij leek een beetje onhandig maar goed dat was zij ook op sommige momenten. Klinkt misschien raar maar Jacky heeft geen andere reden nodig. Met een elegante maar toch ook vrolijke pas loopt ze naar de jongen toe die ook tegen de muur aan staat.' Heey.' Komt er uit haar keel met een iets aantrekkelijks erin. Niet dat ze het expres doet. Het hoort gewoon bij haar stem. Het zorgt ervoor dat mensen opkijken naar haar. Haar zien en herinneren voor de volgende keer dat ze elkaar tegen komen. Het is één van de kenmerken die duidelijk bij Jacky horen. Die zorgen dat ze zo'n vrolijk en vooral open iemand is.

Reed schrok op toen hij ineens iemand hem hoorde begroetten. Hij draaide zijn hoofd iets te snel in de richting van de vrouwelijke stem en was maar wat blij dat hij nu tegen de muur geleund stond, want anders was hij zeker weten opnieuw omgevallen. Zoals altijd moest hij zijn blik ook wat opheffen om het meisje aan te kunnen kijken. Hij glimlachte lichtjes en verhief zijn stem wat om boven het geroezemoes uit te kunnen komen, al bleef zijn stem toch zacht klinken. "Hoi" Begroette hij haar terug.

Jacky vond hem nu al aardig. Alleen maar die zachte stem. Er kwam een vrolijke glimlach op haar gezicht en ze stak haar hand naar hem uit.' Ik ben Jacky, nieuwe hier dus moet even wat mensen gaan leren kennen. Jij bent de eerste die ik aanspreek.' Haar stem was weer vol enthousiasme en ook haar bewegingen zorgde ervoor dat haast iedereen op zijn gemak was bij haar in de buurt. De enige die dat dan niet is, was zij zelf meestal. Maar deze jongen stelde haar dan weer op haar gemak. Dat kwam mooi uit. Aan sommige van haar lange vingers zaten ringen. Ze droeg om precies te zijn drie ringen. Eén die van haar moeder is geweest een kleine met een goud hartje erop. Eén met een groen diamantje die er echt uitspringt en nog één maar dat is gewoon een ringetje zonder iets. Die had ze van haar beste vriendin in Engeland gekregen en was ze niet van plan af te doen. Haar haren dansde vrolijk mee op het rimte van hoe ze praat en ook haar lichtblauwe jurkje wist mee te bewegen. Er zaten allemaal zwarte zwaluwen op. Iets wat zij een geweldig dier vond. In haar ogen stond dat voor vrijheid. Ze had haar linker hand uitgestoken dus zag je nu duidelijk de tatoeage van het lintje om haar pols. Niet dat het een echte tattoo leek. Het was zoiets dat je alleen maar opvalt als je er echt naar kijkt anders zou je eroverheen kijken.

Reed, die normaliter erg snel geïntimideerd was, was erg verbaast toen hij zich om de een of de andere reden toch meteen op zijn gemak voelde bij het meisje. Zelfs al was ze duidelijk een heel stuk spontaner en energieker dan hij was. Hij glimlachte lichtjes en ietwat verlegen naar haar terug en pakte haar hand aan, zodat hij die kon schudden. "Ik ben Reed." Stelde hij zich aan haar voor. Hij slikte zijn achternaam nog maar even in, en omdat Jacky de hare ook genoemd had, moest dat hopelijk niet raar overkomen. Eén blik op haar kleding zei namelijk dat ze redelijk modebewust was, hoewel ze niet geheel met de trends meeging, en de meeste mensen die ook maar een beetje op de mode letten, wisten wie Hilde Van Kamp was. En dus ook wie Reed Van Kamp was. Snel trok hij zich bij zijn gedachten weg en concentreerde hij zich weer op het meisje naast zich. "Dit is mijn derde jaar hier, ik volg de stroming beeldende kunst." stelde hij zich verder voor terwijl hij de hand van het meisje weer los liet.

Liams ogen gingen naar Catharina Franklin die op het podium stond, naast haar had ook Ronald Hoffman plaats genomen. Hij mocht die vent niet, hij had al zovaak ruzie met hem gehad en zovaak straf gehad. Catharina daarintegen vond hij iemand om tegen op te kijken, zelfverzekerd. Hij ging recht zitten en sloeg zijn armen over elkaar. Uit beleefdheid deed hij zijn muziek wat zachter. Hij wist zeker dat de toespraak bijna zou gaan beginnen. Hij neuriëde nog zachtjes.

Catharina merkte dat het alweer dat het drukker werd en ging achter de microfoon staan. Ze kuchtte zachtjes, wat een schel geluid door de microfoon veroorzaakte. Ze wilde de aandacht en ze was niet van plan hard te gaan schreeuwen. Zoveel moeite ging ze niet doen. Nog steeds haar handen bij haar zij en ze keek naar de leerlingen. Een voor een leek ze hun eventjes aan te kijken. Ze wou ze allemaal bekijken, weten wat voor personen het allemaal waren. Allemaal jonge talentjes, allemaal bijzonder op hun eigen humeur. Ze wou graag dat hun wel hun doel konden bereiken, zonder blessures die alles hinderde. 'Mag ik jullie aandacht?' Vroeg ze op beleefde toon, maar toch hoorde je in haar stem dat ze geen tegenspraak dulde. 'Ga allemaal astjeblieft op een stoel zitten.' Voegde ze er kalm aan toe en gebaarde naar de hal die vol stond met stoelen.

Elena keek op toen Catherina Franklin om hun aandacht vroeg. Met een glimlachje stond ze op en liet ze haar koffer achter. Er zaten genoeg sloten op, dus ze was niet bang dat iemand hem zomaar ging stelen. Ze sloeg een rij met stoelen in die nog aardig leeg was en ging naast een jongen met zwarte haren zitten. Ze lette niet echt op hem, al had ze wel degelijk door dat hij er zat, eigenlijk negeerde ze hem gewoon. Ze sloeg haar benen over elkaar en keek rustig met haar bruine ogen naar het kleine podium waar het schoolfhoofd op stond.

ff snel want ik moet korfballen (A)

Jenna die merkte dat of zij vroeg was, of haar vriendinnen gewoon onvinbaar waren, nam netjes plaats op een van de honderden stoelen die in de ruimt stond. Ze trok haar tas was onhandig achter haar aan waardoor er enkele plukjes zacht bruin haar voor haar ogen viel. Verwoed streek ze deze uit de ogen en ging netjes zitten. Met haar hand streek ze even over haar spijkerbroek die niet veel bijzonders inhield. Het was gewoon een strakke broek die bij haar figuur paste. Het Het lichtroze topje was daarbij wat meer opvallend, niet omdat het zo bijzonder van vorm aws, maar het haar zachte gelaatstrekken extra benadrukte.

Ondertussen had Adam zijn bagage kwijt weten te raken op zijn kamer, ook al had hij het boek nog steeds onder zijn arm, hij moest er ten aller tijden en bij zich hebben. Toen hij de stem van Catharina hoorde keek hij even naar haar en volgde toen haar 'bevel' om te gaan zitten op. Hij zakte neer in de dichtstbijzijnde stoel en legde de orde van de feniks op zijn schoot. het was een vreselijk boek, zo frustrerend, maar hij kon niet anders dan er van houden.

Liam keek naast zich naar het meisje dat hij daarnet nog met de roze koffer had zien staan. Oh, ja, ze moest persé naast hem gaan zitten. Hij onderdrukte de zucht die over zijn lippen kwam niet en had de neiging zijn volume weer op 100% te draaien. Hij had geen glimlach rond zijn lippen, er stond een strakke streep en er was geen emotie in zijn ogen af te lezen. Hij had het meisje een fractie van een seconde bekeken, ja, ze was mooi. Maar vast zo'n huppel achtig kind, dat veel geld had met ouders die haar alles gaven wat haar hartje begeerde. Het was een vooroordeel en hij wist wel dat vooroordelen slecht waren, maar hij kon er niets aan doen.

Catharina knikte goedkeurend naar de leerlingen die gingen zitten. Ze was blij dat er naar haar geluisterd werd, ook zo makkelijk en vlot. Ze werd er trots op. 'Ik wil ook graag wat stilte als ik spreek.' Zei ze tegen de massa leerlingen waarvan de meeste nog aan het smoezen waren. 'Ik wil jullie alle ten eerste van harte welkom heten op Franklin High. De leerlingen die terugkomen van waarschijnlijk een heerlijke vakantie en hun zoveelste jaar in gaan, maar natuurlijk ook alle frisse nieuwe leerlingen die waarschijnlijk nog niet weten wat ze hier te wachten staat.' Zei ze tegen hun allen.

Matthew had zijn spullen al vooruit laten sturen, zodat hij er zelf geen last van had om er mee te gaan sjouwen. Daarom liep hij alleen met een licht rugzakje de hal binnen. Hij was te laat, Catherina was al aan haar toespraak begonnen. Zoals gewoonlijk zou het wel dezelfde zijn zoals de jaren hiervoor. Ineeens kwam er een grijns op zijn gezicht, alsof hij zich nu pas bedacht dat hij nog maar een jaar verplicht op deze school zou zitten. Matthew had dit keer zelfs een goede reden om te laat te zijn, het vliegtuig had enkele uren vertraging gehad omdat er een vogel zo slim geweest was te bedenken dat vliegtuig motoren wel de perfecte plaats was voor een nestje. Het had dus flink wat tijd gekost om dit te verwijderen. Verveeld liet hij even zijn blik over de ruimte vol leerlingen glijden waarna hij op de eerste de beste stoel achteraan plaatsnam.

Pas toen ze de zucht hoorde wierp Elena een blik op de jongen naast haar. Ze liet haar blik ongenegeerd over hem glijden en trok haar wenkbrauw kort op. 'Geen zin in het nieuwe jaar?' zei ze zachtjes, zodat ze de speech niet zou storen. Ze keek de jongen met een licht gekanteld hoofd nieuwsgierig aan. Ze haalde een hand door haar lange haren, zodat ze daarna weer op de goede plaats konden vallen. ze kende de de jongen niet van voorgaande jaren, toch zag hij er niet echt nieuw uit. Daarom verbaasde het haar ook dat ze nog steeds nieuwe mensen ontmoette, terwijl ze toch al 3 jaar op dezelfde school zaten.

Liam keek naar het meisje dat nu tegen hem sprak. Hij haalde een oortje uit zijn oor en haalde daarna zijn schouders op als antwoord op haar vraag. 'Ik heb bijna nooit ergens echt zin in.' Zei hij tegen haar en het maakte hem niet uit of hij haar met dit soort antwoorden zou afschrikken. Het was normaal voor hem. Hij had geen zin meer, hij was moe van leven. Toch ging hij elke dag maar weer door. Het stond zelfs op zijn arm getattoeerd "never give up". Hij had al een paar keer de drang gehad om het op te geven, maar dit had hij niet gedaan. Hij was doorgegaan. 'Jij dan?' Vroeg hij aan haar, niet moeilijk doen om zijn stem zachter te laten klinken.