De opening.

Ynary was expres iets later gekomen, in de hoop dat het al afgelopen zou zijn en ze niet tussen al die mensen zou hoeven staan. Helaas hadden haar oom en tante erop gestaan dat ze de eerste bus vanaf het vliegveld nam en nu liep ze dus al de grote hal binnen. Waar alle mensen nog waren... Ze slikte even en stapte met handen die licht trilde de zaal in. Gelukkig was Catherina Franklin aan het woord en was bijna iedereen aan het luisteren en was er bijna niemand die het kleine meisje dat de zaal binnen kwam lopen opviel. Zo stil mogelijk ging ze zitten op een van de stoelen achteraan die nog vrij waren. Ze had een sporttas bij zich waar haar spullen inzaten. Echt vol was hij niet, haar oom en tante hadden eigenlijk gewild dat ze meer zou meenemen, maar ze vond zelf dat ze niet meer spullen nodig had.

Emmalynn was gaan zitten, en had naar de eerste woorden van Catharina Franklin -Mevrouw Franklin, zoals Emmalynn haar in gedachten bleef noemen- geluisterd. Ja, heel braafjes. Vond ze ook. Een knalroze koffer. Sporttas. Was ze nu serieus de enige die de moeite deed om een doodgewone zwarte, vrij kleine koffer te pakken en daar alles in te dumpen. En maar alles proberen er in te krijgen. Was best gelukt, en nu stond de koffer voor haar benen waardoor haar voeten ooit nog eens claustrofobie gingen krijgen. Ze vermoedde dat haar schoenen te klein waren. Ach, ze overleefde het wel. Dacht ze. Moest lukken. Het ergste wat er kon gebeuren waren twee gescheurde schoenen, en ze dacht niet dat dat ook ging gebeuren. Schoenen kennende.

'Dit jaar zullen we weer dezelfde regels handhaven als elk jaar hiervoor. Niet binnen roken, niet met vuur spelen, niet vechten en allemaal van die stomme standaard regels. Jullie kennen het waarschijnlijk wel. Mijn collega Ronald Hoffman zal vaak in gangen rondlopen, vaak zal het niet onopgemerkt blijven als je iets uithaald.' Zei ze tegen de leerlingen. 'Franklin High is een school om te ontdekken wie je echt bent en om te leren in het gene wat je het beste kan.' Zei ze. 'Ga goed om met elkaar en pas op jezelf.' Voegde ze eraan toe.

Elena keek verbaasd naar de jongen, maar toen het gesprek naar haar als onderwerp veranderde, greep ze de kans gretig aan. ' Ik ben juist blij dat we weer terug mogen. IK bedoel niet dat de vakantie niet leuk was, maar het duurde zo lang en nu zie ik tenminste weer mijn vriendinnen. Maar ik vind het ook leuk dat we weer nieuwe dingen kunnen leren.' Vertelde ze vrolijk, niet doorhebbend dat de jongen het waarschijnlijk verre van interessant zou vinden wat zij vond en dat ze door de speech heen tetterde. Voor haar zou het misschien niet zoveel uitmaken, maar de paar geirriteerde blikken die haar kant opgeworpen werden, maakte duidelijk dat zij er niet blij mee waren. Maar Elena was niet de persoon om zoiets door te hebben.

Liam keek niet meer naar het meisje maar nu naar het podium waar Catharina Franklin haar speech hield. 'Dat is fijn.' Zei hij tegen het meisje dat maar een beetje aan het babbelen was in zijn oren. Ook wat Catharina zei vond hij niet heel intressant, het was allemaal heel voor de hand liggend en hij moest dit al een paar jaar aanhoren. 'Ja, het is wel leuk om nieuwe dingen te leren.' Zei hij, maar hij had bijvoorbeeld geen vrienden om voor terug te komen.

Elena knikte bevestigend bij zijn woorden. ' Het is nu mijn vierde jaar, ik ben benieuwd wat ze me nu weer willen gaan leren. IK moet bekennen dat ik nooit had gedacht dat ik op zoveel verschillende maniereen kon zingen. Wat doe jij eigenlijk? Trouwens mijn naam is Elena.' Ratelde ze door. Ze ging schuin zitten om een hand uit te steken naar de jongen naast haar, die klaarblijkelijk niet zo veel interesse in haar woorden had. Alsof Elena dat wat kon schelen, ze was blij genoeg dat ze iemand had om tegenaan te kletsen.

Jacky had geboeid geluisterd naar de speech. Nee ze was niet gaan zitten maar zij was samen met Reed één van de weinige die niet gingen zitten dus maakte het vast niet uit.' Wat leuk, ik doe zelf het muziek programma. Trouwens ik moet even zeggen dat je er leuk uitziet. En ik lief jou blonde krullen.' Ze liet haar hand weer zakken toen zijn hand uit de hare verdween en keek hem heel even kort met een schuin hoofd aan. Ja ze mocht hem. Ze had geen rede gevonden waarom niet.

Liam keek opzij naar het meisje dat zich nu voorstelde als Elena. 'Ik ben Liam en ik zing.' Zei hij tegen haar en hij stak zijn hand naar haar uit, zijn hand vol littekens. Hij deed geen moeite om deze te verbergen, dat had toch geen zin. 'Dit is mijn vijfde jaar. In het vierde jaar zul je aardig veel leren, geloof me.' Zei hij tegen haar en wist nog wel dat hij vorig jaar echt veel te doen had gehad. Hij had toen vaak niet eens tijd voor zichzelf gehad. Hij liet haar hand weer los en keek weer voor zich.

Reed voelde hoe de warmte naar zijn wangen stroomde bij die opmerking. Een beetje ongemakkelijk schuifelde hij wat met zijn voeten. "Uhm, bedankt..?" Zei hij zachtjes, terwijl hij zelfbewust een hand door zijn krullen haalde en die daarna snel weer langs zijn zij liet hangen toen hij zich herinnerde dat zijn haren daar enkel nog warriger van gingen zitten, over het algemeen. "Jij ook, uhm, ik bedoel je ziet er ook leuk uit." Een verlegen glimlach sierde zijn lippen. "Leuke hoed." Voegde hij er nog aan toe, toen hij zijn blik op durfde te heffen en de assesoire op haar hoofd zat zitten.

Jacky schoot in de lach,' Je hoeft echt neit verlegen te zijn. Ik bijt niet. Of nou ja nog niet.' Ze grinnikte en bedankte hem voor zijn compliment. Ze frunnikte een beetje aan een los draadje aan haar jurk en liet haar blik door de hal gaan.' Ik mag je wel. Jij bent tenminste niet één van die verwaande mensen die bij een compliment kijken alsof dat vanzelf sprekend is dat ze er leuk uit zien. Maar wees niet zo verlegen. Je mag best trots zijn op die krullen.' Ze legde kort haar hand op zijn schouder om haar woorden kracht bij te zetten. Daarna liet ze hem er zachtjes af glijden en trok wat aan haar schoudertas die gewoon irritant zat.

Elena glimlachte vriendelijk, maar tegelijkertijd viel haar oog op hun handen, of eigenlijk op zijn hand, op de littekens die er verspreid over lagen. 'Wat heb je gedaan met je hand?' Vroeg ze geschrokken, tactloos met haar opmerkingen zoals altijd. Ze hield niet zo vaak rekening met anderen, dat was veel te lastig in haar ogen. Daarom was het ook niet raar als ze weer eens iemand beledigde, waaronder ook leraren, gewoon omdat ze haar mond niet kon houden.

'Ik heb een kat thuis.' Zei Liam droog, hij deed geen moeite om het overtuigend te laten klinken. Hij liet haar hand weer los en keek weer weg. Ze zou het toch niet begrijpen. Veel mensen zouden niet begrijpen waarom hij het deed, waarom hij deze verslaving had. Hij kon het ze wel uit gaan leggen, maar daar had hij geen zin in en hij werd er toch alleen maar raar door aangekeken. Hij deed dit om ervoor te zorgen dat zijn lichamelijke pijn sterker en erger was dan zijn innerlijke pijn. En ook gewoon omdat hij zeer ontevreden met zichzelf en zijn leven was.

Elena fronste haar wenkbrauwen. Ze had dan misschien geen dier thuis, maar ze wist bijna zeker dat je zoiets niet van een kat kon krijgen. Er geen seconde bij nadenkend dat Liam het misschien helemaal niet zou willen vertellen, zei ze:' Ik denk niet dat dat de waarheid is, of heb ik dat mis?' Wow, dat was nog best netjes gezegd van haar. Ze had hem net zo goed door elkaar kunnen schudden tot hij de waarheid vertelde.

Liam keek haar scherp aan. Hij kende haar niet en dan ging ze dit soort dingen vragen? Het was nou niet echt gepast of zo. 'Maakt het uit?' Vroeg hij, zijn stem klonk bot en ijzig. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zijn lippen waren tot een strakke streep getrokken. Waar haalde ze het lef vandaan.. Hij was ook niet van plan haar ook maar iets te vertellen, het ging haar echt helemaal niets aan.

Elena keek beledigd naar Liam. ' I was just asking. Je hoeft niet meteen zo bot te doen.' Zei ze waarna ze zich van hem af wendde. Ergens wist ze wel dat hij het recht had om zo bot tegen haar te zijn, maar ze wilde het niet toegeven. Het negeren, of in ieder geval het proberen ervan, duurde niet erg lang, waardoor ze zich al snel weer naar hem had toegedraaid. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar die klapte net zo snel weer dicht. Weer wendde ze zich af, iets wat waarschijnlijk een komisch gezicht zou vormen. ' Sorry oke... ik ben... laten we het erop houden dat ik snel nieuwsgierig word.' Zei ze nadat ze zich weer naar hem had toegedraaid. Ze glimlachte een beetje onzeker, niet zeker wetend of haar tactloosheid het al verpest had.

Liam trok zijn wenkbrauwen naar haar op. 'En nu moet ik zeker zeggen dat het niet uitmaakt en zand erover? Girl, het is ronduit onbeschoft om zoiets te vragen en zelfs ik vind dat.' Zei hij oogrollend tegen haar. Ze was vast zo'n meisje dat dacht dat ze haar gezegde woorden al ongedaan kon maken door met haar ogen te knipperen. Hij vond het ronduit tactloos en vooral raar als je zoiets aan een vreemde ging vragen. Hij hield niet van mensen die gelijk al van alles uit hem probeerde te krijgen.

Toen stond Elena met haar mond vol tanden. Nog nooit, of ze kon het zich in ieder geval niet meer herinneren, had iemand haar excuses geweigerd laat staan dat hij zoiets zei. Ze bleef even verbaasd naar Liam kijken en draaide zich toen om in haar stoel zodat haar gezicht weer naar het podium gericht was. Ze slikte en bleef stil zo zitten, overdonderd door zijn antwoord. Meestal wist ze wel haar zegje te doen, maar dan deed de ander meestal niet zo.