Het biologielokaal.

Dit is het biologielokaal. Waarschijnlijk is het een van de grootste lokalen op Franklin High die niet bestemd is voor een creatief vak. De tafels staan opgesteld in rijen van zes achter elkaar en zijn bedoeld voor twee personen. Erachter staan hoge krukken die iets weghebben van barkrukken en je kunt je voeten op de randjes zetten. Voor in het lokaal staat een tafel voor de leraar dat meestal een rotzooi is. Er zijn lange, grote glazen vitrinekasten waarin lijken van dieren en huiden liggen. Ook is er van alles en nog wat op gezet en er kijken dus altijd wel een stel dieren je kant op.

Regels; Schoolregels.
Personen; Klas + leraar.

Lauren liep verveeld het lokaal binnen een paar minuten voordat de bel ging. Gisteravond was het laat geworden en dit was het derde uur. Ze was bij een vriend wezen slapen en werd om tien uur wakker, waarna ze bedacht had dat ze nog naar school moest. Snel had ze zich aangekleed en was naar school gegaan maar had natuurlijk de eerste twee uur gemist. Ze plofte aan de tafel neer en staarde met wallen onder haar ogen naar de leraar die net naar binnen kwam lopen.

Ryan liep als laatste en tegelijk met de bel helokaal in, de leraar zei er niets van en hij ging gewoon op zijn gebruikelijke plek zitten: drie stoelen schuin achter Lauren zodat hij deze goed kon bestuderen. 'Zo, jongens. Vandaag gaan w iets nieuws doen.' kondigde d leraa met zijn gebruikelijke grijns aan. 'Ryan, pet.' meldde hij even tussendoor en hij wachtte tot Ryan hem a had gezet voor hij verder ging. 'Nieuwe partners, op cijfers, de beste gaan met de wa mindere werken. Van voor naar achteren en rechts naar links vanuit mijn oogpunt noem ik de paren op: Grace en Will, Mark en...' begon hij voor de zekerheid nog weezend naar de tafels, Ryan luisterde niet eens, hij von het wel. Het enige wat hij hoorde was Lauren's naam en tot verbazing vlak daarna de zijne.

(ik weet niet hoe goed lauren is in bio, als ze ook goed is hadden ze hun gewoon over xd)

Lauren hoorde amper wat de man zei omdat ze toch nog een gigantische kater over had gehouden, maar snapte wel wat de bedoeling was. Haar cijfers waren dusdanig slecht dat ze ingedeeld werd met iemand die een stuk slimmer was dan haar. Snel keek ze om naar de jongen en glimlachte naar hem. Ryan, daar had ze wel eens van gehoord, bleek een leuke jongen te zijn. Toen de partners naast elkaar moesten gaan zitten klopte ze op de kruk naast haar.

Ryan versteende, hij durfd niet eens t glimlachen zoals Lauren wel deed, naar hém! Ze had hem werkelijk opgemerkt en niet eens eerst gevraagt wi hij was. Stijfjes pakte hij zijn spullen en dumpte ze naast de tafel waar Lauren ook aan zat voor hij naast haar ging zitten, zonder haar aan te kijken in de angst rood te worden.

Lauren volgde de jongen met haar blik maar snapte niet goed waarom hij zo raar deed. Ze zette haar elleboog op de tafel en legde haar kin in haar hand waarna ze zijn kant weer opkeek. 'Oké, heb je enig idee waar ons project over moet gaan?' vroeg ze hem, waarna ze voor een paar seconden haar ogen sloot en toen toch maar een aspirine uit haar tas en slikte hem met een slokje water door. 'Sorry kater' mompelde ze zo zacht dat de leraar het niet kon horen.

Ryan haalde zijn schouders op en keek even naar het blaadje van de mensen naast hen. 'Onderdelen van een cel naa keuze.' zei hij vervolgens, nog steeds geen enkele blik op Lauren richttend. 'Geen probleem, ik ken het...' loog hij, hij had vaak genoeg gedronken, maa dronken was hij nog nooit geweest.

Lauren keek naar het achterhoofd van haar partner en zuchtte. 'Als je dit project niet met mijn wilt doen - en dat begrijp ik volkomen, want je hebt niks aan mij- dan moet je maar aan hem vragen of je met iemand anders mag' zei ze geïrriteerd, omdat Ryan haar nog geen een keer aangekeken had.

Ryan schudde zijn hoofd, 'Je bent een prima partner, daar gaat het niet om.'zei hij en hij keek toch even naar Lauren, ze was zo dichtbij dat hij rood werd, waar hij al bang voor was geweest dus. Hij wreef evn over zijn nek en hoopte dat zijn kleur niet te veel opviel.

Lauren keek hem verward aan. ' Wat is er dan?' vroeg ze verbaasd. Ze wist een heleboel van jongens, maar hier begreep ze echt niks meer van. Hij durfde haar niet aan te kijken maar wilde toch het project met haar doen. Ze bestudeerde hem en het viel haar op dat hij eienlijk wel heel knap was, met de mooiste ogen die ze ooit gezien had. ' Wow, je ogen zijn echt heel..' liet ze haar zin een beetje zweven omdat ze helemaal in beslag werd genomen door de felle kleur.

Ryan werd nog roder, 'Ik kijk mensen sowieso niet graag aan, wen je wel aan...' loog hij en hij sloeg zijn ogen meteen weer neer na haar "compliment". Zijn glimlach zei genoeg, een bedankje was niet nodig, dat zou hij niet een kunnen uitbrengen.

Toen hij haar niet meer aankeek werd de magie verbroken en kon Lauren weer normaal nadenken. 'O, dat is vervelend' mompelde ze een beetje verward en ze pakte het papier wat de leraar aan hen gegeven had waarna ze de vragen doorlas. Ze snapte er echt helemaal niks van en schoof het meteen door naar Ryan. 'Nou partner, leg het maar uit' zei ze met haar engelglimlach waar jongens vaak voor smolten, en ze hoopte dat Ryan dat ook deed.

Het is maar goed dt Ryan niet naar Lauren keek, anders was hij nu: Ryan, het meertje op de vloer! Hij gniffelde alleen een beetje en bloosde wat bij het woord 'partner'. 'Als eerste moeten we een cel kiezen...' legde hij uit. Hij betwijfelde of Lauren er een wist die ze niet zou benoemen bij de verzamelnaam, "dierlijke cel" bijvoorbeeld, als.ze dat al wist. Aan het einde zou hij toch alles zelf moeten doen, dat maakte hem niet uit, als hij maar langer naar Lauren kon luisteren.

Lauren vond het jammer dat hij niet gekeken had, maar dat liet ze niet merken natuurlijk. 'Oké, dus stel dat ik een dierlijke cel kies... Dan moeten we ik iets invullen over de celkern en celmembraan en zo? Of nee, toch niet.. huh...' zei ze en ze keek gefrustreerd naar het papier, 'Ik snap de opdracht niet goed. O wacht, we moeten hem samen maken, o mooi zo' ze glimlachte en schoof het papier weer terug. 'Als jij hem nou invult en dan uitlegt wat je doet, dan is het zoveel makkelijker'.

Ryan lachtte en keek weer op naar Lauren, ze was zo mooi. Maar echt heel.dom. Op schoolgebied dan. 'Volgensmij heb je sinds klas 1 niet meer opgelet. Dat is een verzamelnaam en er zijn tientallen meer onderdelen in een cel. Allemaal met een naam en functie. Ik doe het wel.' zei hij grijnzend. Lauren was zo schattig, zo erg zelfs dat hij niet meer van haar wegkeek. Niet eens om een cel in te vulen, di nu scheef over de pagina stond.

Toen hij haar wat meer aankeek glimlachte ze haar engelenglimlach weer. 'Dank je wel, je moet me echt bijles gaan geven, misschien ook wel in andere vakken. Wat is je talent eigenlijk?' kletste ze erop los, en opeens bedacht ze dat dit de eerste keer in maanden was dat ze een vrolijk gesprek met iemand voerde, zonder te doen alsof en ze schonk hem nog een glimlach omdat ze daar blij mee was.

Ryan grijnsde. Hij ha geen probleem met bijlessen. Zeker nu hij wat losser was gekomen. Al maakte die glimlach hem nog roder dan hij al was en keek hij weer weg om dat te erbergen. 'Bijles klinkt goed.' zei hij knikkend en hij vulde de eerste vraag moeiteloos in. 'Ik fotografeer, jij?'voegd hij er aan toe en hij schoof het briefje naar het midden, waar hij de eerte gevraagd functie half uitlegde en haar vragend aankeek of ze het tot zo ver begrwep.

Lauren pakte het papier, waarbij haar hand even die van hem aanraakte. De reactie daarop was overweldigend, stroom schokken leken door haar hand zich door haar hele lichaam te verspreiden, en ze kreeg het opeens heel warm. Haar wangen kleurden rood en ze keek hem met grote ogen aan. 'Oh.. eh... Ja bijles, misschien zaterdag of zo, in mijn kamer kan het wel denk ik' zei ze snel, en met nog steeds blozende wangen keek ze snel naar het papier, waarna ze deed alsof ze het las.

Ryan werd zo rood als een tomaat en haalde zijn hand weg. Toen hij naar haar opkeeken zag dat zij ook bloosde werd hij zo mogelijk nog roder. 'D-d-dus... Wat deed h-het ookalw-weer?' zei hij stotterend met zijn blik op he papier. Wow. Laurens kamer. Dat zou hem vat te veel worden.

Lauren zag zijn rode gezicht, en snapte dat er bij hem hetzelfde gebeurd was. Snel concentreerde ze zich weer op wat ze moest doen, maar het ging zo moeilijk omdat ze de gedachte dat Ryan een paar centimeter bij haar vandaan zat niet van zich af zetten. Het was vreemd, maar ze voelde zich zo goed bij hem in de buurt, toch ook gespannen en ze volgde elke beweging die hij maakte uit haar ooghoeken. 'Het eh.. zorgde ervoor dat de informatie die de cel bevat opgeslagen wordt' zei ze terwijl ze het snel met haar meisjes-achtige, ronde handschrift invulde.

Whaha wat the fack is dat voor n functie xd.
-
Ryan knikte. 'Oh ja... Zie je wel dat je het kan...' zei hij iets zekerder en hij glimlachte nqar haar. Toen gebeurde alles opeens heel snel: hij wild iets opschrijven maar liet zijn pen vallen toen hij deze probeerde te pakken. In zijn haast om deze op te pakken zonder nog meer lichamelijk contact met Lauren te maken viet hij in haar richting, hun lippen maar een paar milimeter van elkaar verwijderd. Voor hij het wist maakten deze echt contact, hij had niet eens echt door wat hij deed, maa het voelde geweldig.

Volgens mij de celkern...
--

Lauren schrok zich kapot toen hij opeens half op haar viel, en zijn lippen die van haar raakte. Opeens voelde ze dezelfde schokken als eerder, maar dan door haar hele lichaam. Ze sloot haar ogen en legde haar hand in zijn nek, ze trok hem iets naar zich toe, en voorzichtig opende ze haar mond. Dit was zo anders dan andere keren, het voelde zo anders vergeleken met toen. Er ha dbijna geen gevoel in gezeten, dit was een en al gevoel, en ze hoorde de joelende klasgenoten niet eens.

Ryan schrok even toen ze hem zoende, maar herstelde zich snel en zoende haar wat meer dan hij eerst had gedaan, zijn mond een stukje open. God wat voelde dit goed. Het hoorde zo, geen twijfel mogelijk. Ergens vaag op de achtergrond vanhet engelen gezang hoorde hij de rest van de klas joelen. Mqar de leraar hoorde et veel beter, na even de klas rond te hebben gekeken vond hij de oorzaak. 'Ryan en Lauren!' riep hij herhaaldelijk en het duurde zowat een minuut tot Ryan reageerde, het werd te hard voor op de achtergrond... Voorzichtig en liefkozend trok hij terug. 'Ja meneer?' zei hij op een engelen toontje. 'Er. Uit.' was alles wat hij als antwoord kreeg en hij grinnikte, pakte Lauren's hand en liep het lokaal uit.

Lauren keek Ryan met grote ogen aan en keek toen naar de leraar. Ze glimlachte naar hem. 'Hier meneer' zei ze nog, en ze gaf hem het al ingevulde papiertje snel aan. Samen met Ryan liep ze de klas uit, en het voelde zo goed om zijn hand vast te hebben. 'Wow, dat was onverwachts' zei ze tegen hem toen ze eindelijk op de gang stonden en ze glimlachte naar hem.

Ryan grijnsde, 'Ja. Onverwachts, maar ik heb er geen spijt van...' zei hij met een kneepje in haar hand die zo zacht aanvoelde en perfect in die van hwm leek te passen. 'Meneer xe Vos heeft een grote fout begaan die ons nog eens goed te pas kan komen...' zei hij met een knipoog, de leraar had duidelijk moeten zeggen dat ze een gle kaart moeten halen, nu was het alleen een mogelijkheid voor hen om meer te zoenen.