Het biologielokaal.

Lauren glimlachte naar hem en liep naar hem toe. Voorzichtig duwde ze hem tegen de muur waarna ze haar lippen weer op die van hem drukte, alleen om dat geweldige gevoel van daarnet weer te beleven. En, gelukkig kwam het met alle hevigheid weer terug. Het was overweldigend en vreselijk vertrouwd tegelijkertijd. Ze wist niet goed waarom, maar het idee om Ryan los te moeten laten deed haar zoveel pijn dat ze er liever niet aan dacht, ze wilde voor altijd bij hem zijn.

Ryan grijnsde even in de kus door het geweldige gevoel dat hem weer overspoelde, al hersteld hij zich snel en zoende hij Lauren terug. Zijn handen zochten een weg naar haar heupen en hij zakte wat onderuit tegen de muur zodat hij op dezelfde hoogte als Lauren was, niet van plan ooit nog los te laten.

Lauren voelde zijn handen op haar heupen en een raar gevoel overspoelde haar, nog vreemder dan het eerdere gevoel. Opeens klapte de deur open. 'Ja jongens, hadden jullie me nog steeds niet gesnopen, naar de afdelingsleider jullie, en als jullie daar geweest zijn is de les wel afgelopen en mogen jullie nog gezellig een uurtje bij me nablijven' riep meneer de Vos woedend, en je kon het gelach uit de klas horen komen. Lauren leunde naar achteren en keek hem schuldbewust aan. 'Oké, meneer' zei ze met grote ogen, waardoor de man hopelijk iets aardiger zou zijn.

Ryan schrok zich dood en luisterde beteuterd naar meneer de Vos, 'Zullen we doen, meneer.' zei hij met een geschopte puppy blik de de lerr keek van Lauren naar Ryan en weer terug, 'Als jullie je gedragen kan dat een half uurtje worden...' mompelde hij voor hij het lokaal weer inliep om een grijnzende Ryan achter te laten. 'Naar de afdelingsleider dan maar?' vroeg hij met een knipoog en hij begon te lopen.

Lauren glimlachte en knikte, maar zorgde ervoor dat ze zijn hand niet losliet. 'Dat hadden we anders moeten doen, we hadden eigenlijk gewoon naar buiten moeten lopen of zo' mijmerde ze terwijl ze samen met hem de trap op liep en haar hoofd tegen zijn schouder aanlegde. Bij de afdelingsleider aangekomen klopte ze op de deur, maar hij was in gesprek en ze moeten wachten.

Ryan knikte, 'Niets meer aan te doen.' zei hij en hij genoot van het gewicht van Laurens hoofd op zij. Schouder. 'Ook dat nog...' mompeld hij met zijn tanden op elkaar toen ze bij de afdelingsleider waren aangekomen. 'Ach, alle gigantische voordelen komen met nadelen. Zo deze biologie les.'

Lauren glimlachte en ging op de grond zitten omdat er geen stoelen stonden -ook stom zeg- en trok hem mee. 'Misschien kunnen we wat praten, als we toch tijd over hebben. Vertel wat over jezelf' zei ze, en ze zette grote ogen op zodat hij hopelijk antwoord zou geven en niet zou verlangen naar... iets anders. Ook al zag ze hem daar niet echt voor aan, hij was gewoon zo lief en aardig en leuk en grappig...

Ryan glimlahte en ging naat haar zitten, 'Zo interresant ben ik niet. Tot nu toe bestaat mijn leven uit bloggen en uitkijken naar Biologie omdat ik jou dan kon ewonderen. En dat is niet iets wat ik alleen maar zeg...' dt laatste zei hij er snel maar zelfverzekerd achteraan.

Lauren keek hem aan en gaf hem vlug een kusje op zijn mond. Waarom had ze het nooit opgemerkt? Vroeg ze zichzelf af. 'Bloggen. Is dat leuk?' vroeg ze en ze om de laatste opmerking te ontwijken. Ze ging met haar hand door zijn haren en dacht aan de tijd zonder hem. Ze kende hem nog geen uur, maar het leek allemaal zo lang geleden, een ander leven of zo.

Ryan grinnikte, 'Ik vind van wel, anders besteedd ik er niet zo veel tijd aan, Dear.' zei hij met een lieve glimlach en hij wreef even met zij duim over de rug van zijn hand. 'Maar sommigen zullen et als saai beschouwen... Wat doe jij zoal?' vroeg hijsnel om het gesprek bij hem weg te leiden. Hij had het niet graag over zichzelf en wilde alle van lauren weten, al jaren.

Lauren voelde zich helemaal warm worden toen hij haar dear noemde, en hoopte dat dat zijn vaste koosnaampje zou worden. 'Je moet het me maar is uitleggen. Ik ben veel met muziek bezig, en ga veel uit. Vandaar ook die kater vanmorgen. En ik ben de laatste tijd veel bezig met het plannen van een bruiloft...' zei ze, maar nu werden haar wangen rood en een schuldgevoel overspoelde haar. 'Maar ik denk dat daar ook een einde aan gekomen is' fluisterde ze bijna en ze legde haar hoofd weer tegen zijn schouder.

Ryan knikte, 'Ik leg je het nog wel een uit...' zei hij zacht, hij had er nietecht zin in, maar alles voor Lauren. 'Een mens moet het leven leven, ik ga ook wel eens uit met vrienden maar ze maken me altijd d Bob dusdar heb ik een last van.' Opperde hij en hij keek haar bezorgd aan toen ze dat over de bruiloft zei, 'Hoezo? Wie wilt jou nou niet als weddingplanner?' vroeg hij nieuwsgierig en vrij bezorgd omdat dit haar duidelijk dwars zat.

Lauren dacht even na over hoe ze het het beste kon formuleren zonder teveel te vertellen. 'Ze wilden me wel als weddingplanner, maar ik denk door wat dingen die ik gezegd heb nu niet meer' zei ze met een zucht, en ze was blij dat ze hem niet aan hoefde te kijken. 'En ik neem je wel een keer mee uit, en dan zal ik je laten zien wat echt feesten is' zei ze wat enthousiaster en ze kneep hem, plagend in zijn zij.

Ryan glimlachte flauwtjes, 'Dat komt wel goed, al gaat dat niet vanzelf. Ik weet niet wat het geval was en hoef dat ook niet te weten, maar je kan misschien je excuses aanbieden maar toch je standpunt houden en et alleen anders brengn.' stelde hij op basis van niets voor. 'Lijkt me leuk, al moet ik je waarschuwen, stap nooit met mij de dansvloer op zonder harnas.' zei hij met een wat bredere glmlachn een zoveelste knipoog.

Lauren knikte. 'Ja misschien moet ik het anders brengen, misschien snappen ze me dan wel' zei ze, en ze slikte al bij de gedachten dat ze toe moest geven dat ze jaloers was op die kleine baby. 'Ik kan je wel leren dansen, zo moeilijk is het niet' zei ze met een lief glimlachje om haar lippen, en ze had er nu al zin in.

Ryan lachte, 'Ik wens je veel succes, velen zijn daarin al gefaalt, maar misschien ben jij de wonderlerares die me eindelijk gevoel voor ritme aanleert.' zei hij meteen kinpoog en hij leunde net naar voren om haar een kus te geven toen de deur openvloog en de gesprekspartner van de afdelingsleide de kamer verliet.

Lauren was van plan hem terug te kussen, maar toen de deur open ging vloog ze op en trok hem omhoog. 'Nou, volgens mij zijn wij aan de beurt' zei ze met een stralende glimlach, en ze liep het lokaal in. Ze liet zijn hand los, en voelde zich meteen helemaal alleen, maar het leek haar en stuk slimmer omdat ze ook al uit moesten leggen waarom ze hier waren. langzaam ging ze zitten en keek de afdelingsleider aan.

Ryan ging naast Lauren zitten en wachtte af op het woord van de afdelingsleider, deze keek van lauren naar Ryan, en weer terug. 'Dus, waarvoor zijn jullie hierheen gekomen?' vroeg deze met een eentonige stem, alsof het hem echt niet interreseerde. 'We zijn uit de klas gestuurd.' zei Ryan droogjes en hij staarde naar het schilderij achter de man voor hem'die Lauren afwachtend aankeek, 'Want..?'

Lauren keek de man aan en probeerde serieus te blijven, maar dat ging moeilijk aangezien de situatie. 'Laten we maar zeggen dat we iets té close waren' zei ze met een iniminiglimlachje en ze hoopte dat de afdelingsleider niet al te boos zou worden. Tot haar opluchting begon hij te lachen. 'De jeugd van tegenwoordig toch ook, nou ja... Bij welke leraar was het?' vroeg hij aan Ryan deze keer.

Ryan grinnikte kort en keek de afdelingsleider nu wel aan, 'De Vos...' zei hij en de man voor hen knikte, 'Zoiets dacht ik al, Julliue moeten vast al nablijven?'vroeg hij in het algemeen en Ryan knikte. 'Dan laat ik jullie gaan met een waarschuwing, volgende keer in jullie vrije tijd.' zei hij en hij schreef wat op een papiertje. 'Nu wegwezen voor ik me bedenk.'

Lauren glimlachte en bedankte de afdelingsleider waarna ze zo snel mogelijk Ryans hand weer pakte en hem meetrok uit het kantoortje. 'Nou, dat is weer een meevaller' zei ze, net op het moment dat de bel ging en door het geluid werd ze bijna onverstaanbaar. Toen volgde er een boel gerommel uit de klaslokalen en begonnen er mensen naar buiten te komen.