De Sapjesbar (:

De Sapjesbar, hier verkopen ze de meest exotische sapjes die je je maar kunt bedenken. Het is hartstikke lekker en best goedkoop vergeleken bij de andere barretjes in New York. Het interieur is simpel maar mooi. In het midden staat een ronde bar, waar ze de sapjes vers maken. Daar om heen staan blauwe tafeltjes met lichtblauwe bankjes. Op de bankjes liggen verschillende kleuren blauwe kussentjes. Het heeft een vrolijke frisse uitstraling die niet te druk is. Het personeel is vriendelijk en het is zeker een plek om vaker te komen.

Regels: Betalen, etc.
A. Personen:Ongeveer 20, maar dan is het wel druk...

James zat op een bankje om zich heen te kijken, met een verveelde uitdrukking op zijn gezicht. Wat deed hij hier? Het was echt geen plek voor hem. Alles was mooi en vrolijk hier. Hij nam nog een slok van zijn shake, die was gelukkig lekker. Opeens bedacht hij dat hij zijn script nog moest leren, snel haalde hij het uit zijn tas en bladerde tot waar hij gebleven was.

Yinther liep de sapjeszaak binnen, ze kwam van achter. Ze had zich net omgekleed in een wit jurkje met een blauw schortje. Ze zag er veel te schattig uit. Hoe kon ze hiermee nou goed voor de dag komen bij de jongens? Hier kwamen erg vaak leuke jongens langs, en ze waren gezond. Dat moest wel, wie zou er anders een shake komen kopen? Ze liep naar de bar en vroeg aan Jerry, haar manager, welke tafeltjes ze had. Hij wees naar de tafeltjes bij het raam. Het tafeltje waar een jongen met prachtig zwart haar zat. Ze zette een glimlach op en liep in zijn richting. Aarzelend toen ze zag dat hij ergens mee bezig was.

James was geconcentreerd zijn script aan het lezen. Hij merkte opeens dat iemand naar hem keek en liet zijn blik over de mensen gaan. Opeens zag hij het meisje, hij glimlachte even naar haar, maar schonk verder geen aandacht aan haar. Ze zou vanzelf wel komen.

Ze glimlachte terug, en zag het als uitnodiging om naar hem toe te lopen. "Goede ochtend, kan ik iets voor je doen?" vroeg ze hem beleefd. Ze had een hekel om klanten, vooral jongens, zo aan te spreken. Deze baan had ze genomen om met andere te kunnen praten, maar altijd moest je eerst beleefd zijn. Oké, meestal liet ze die beleefdheid wel varen, maar nu haar manager keek moest het maar even. Ze bleef netjes recht opstaan, als een voorbeeldige serveerster. Als Jerry straks weg was, had ze genoeg tijd om haar persoonlijkkheid goed te laten zien.. Als hij zou willen praten natuurlijk.

James keek op en legde het script even op tafel. Hij bestudeerde het meisje even en schudde toen zijn hoofd. "Nee, tenzij jullie misschien wat te eten hebben?" vroeg hij. veel te beleefd voor een zestienjarige jongen. Maar ja, zo was hij gewoon. Nou ja, zo was hij als hij acteerde.

"Iets te eten? Sure" zei ze glimlachend "Zal ik de kaart even halen dan?" vroeg ze hem beleefd. Wat had ze een hekel aan beleefd zijn, hoewel hij dat ook wel was. Waarschijnlijk was hij gewoon goed opgevoed. Elegant paradeerde ze naar de bar op haar high heels. "Jerry, de kaart alsjeblieft" vroeg ze hem met een glimlachje. Toen ze de kaart had liep ze weer elegant terug naar het tafeltje van de jongen. Als ze eerlijk moest zijn, hij was echt heel lekker.. "Alsjeblieft" ze schonk hem een brede glimlach.

James keek haar na, en verveelde zich een beetje. Toen hij de kaart kreeg glimlachte hij beleefd, maar toen hij naar de kaart keek was zijn blik alweer verveeld. Hij was onbeleefd, hij wist het. Hij deed alleen maar alsof hij het was. Hij gaf haar de kaart terug. Doe maar nummer vijf, zei hij onverschillig.

Oké, ze had het door. Niks beleefd, gewoon verveeld. Proberend beleefd te zijn, want hij goed gespeeld had inderdaaed. Verontwaardigd draaide ze zich om. Hopelijk zou ze later die dag nog een leuke klant krijgen.. "JER! Nummer 5.." riep ze hem geïrriteerd toe. Zal ze straks wel weer te horen krijgen maar dat was dan pech. Geirriteerd ging ze op een kruk aan de bar zittend, wachtent tot het klaar was voor ze het weer naar de jongen kon gaan brengen. Met gefronste wenkbrouwen vroeg ze zich af waarom de jongen zo deed.

James pakte zijn script weer op. Zijn gezicht werd iets rustiger. Hij moest van zichzelf ook rustiger worden, volgens de psychologen was het beter voor hem om zijn hoofd rustig te houden. Terwijl hij wachtte op het eten las hij, en bij elke zin ging zijn gezicht iets vriendelijker staan.

Ze pakte het bordje aan, wit met blauwe rand. Toepasselijk bij de stijl van de bar, natuurlijk. Ze liep richting de jongen maar struikelde ergens over. Waarna het bordje richting de jongen zeilde en tegen hem aankwam. Ze had het nog niet in de gate, te druk had ze het met de pijn in haar hoofd. "Auw..Auw" kermde ze zachtjes. Verdwaasd ging ze rechterop zitten.

James voelde het bord tegen hem aanzeilen, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Vliegensvlug stond hij op en liep naar de serveerster. "Hé, gaat alles goed" vroeg hij haar, en hij legde een hand op haar wang, om haar gezicht op te tillen, zodat hij haar ogen kon zien.

Ze sloeg haar knalblauwe ogen op naar de jongen waarna ze gelijk weer weg keek. Duizelig. Ze voelde steken in haar hoofd. En begon vlekken te zien. "Sorry.." mompelde ze. Ze had in de gate gekregen dat het bord tefen de jongen aangezeild was. En ze moest sorry zeggen. Ze kon geen boos iemand gebruiken.. Ze legde haar hand op de plek waar het meeste pijn deed. Er viel een traan uit haar ooghoek. Niet huilen nu yinther...

James sloeg een arm om haar heen. Hij was niet zo goed met dit soort situaties. "Kom" zei hij zachtjes en hij hielp haar overeind. Samen liepen ze naar de bar en hij zette haar op een barkruk. "Waar doet het het meeste pijn?". Hij had op de lagere school al wel eens EHBO gehad, en dacht dat ze een hersenschudding had.

"Hier" zei ze fluisterend en wees naar de plek waar het het meeste pijn deed. Ze kon niet harder dan fluisteren, dat deed pijn.. "Dankje" mompelde ze verdwaasd. Ze was draaierig en had moeite met rechtop blijven zitten. Ze steunde op de krukken naast haar. Ze had pijn, en dat haatte ze. Dat betekende dat het meer moeite zou kosten met ballet.. En daar had ze dus totaal geen behoefte aan.

James ging met zijn vinger langs de plek die ze aanwees, zo zachtjes dat het bijna niet voelbaar was. "Aai, ik denk dat je een hersenschudding hebt" zei hij zachtjes. Hij keek haar in haar ogen. "Graag gedaan, dat hoor ik te doen toch?" zei hij met een scheve glimlach.

"Ik denk het" ze kon even niet meer helder nadenken. Ergens in haar buik voelde ze iets borrelen. Doordat de jongen zo dicht bij was? Nee dat kon niet, ze kende hem pas net. Of eigenlijk gewoon helemaal niet. Het lag aan de hersenschudding moest wel.. Zwakjes glimlachte ze terug. Ergens ver weg hoorde ze Jerry vragen wat er aan de hand was.. Maar ze kon geen antwoord geven..

James draaide zich om. "Volgens mij heeft ze een hersenschudding" zei hij met bezorgde stem tegen de man (Jerry). Hij kon er niet goed tegen als mensen echt pijn hadden, en daarom was hij nu ook zo zorgzaam. "Rustig maar, het komt wel goed" zei hij met warme stem tegen de serveerster.

ROELIEN JE ZEGT NIETS TERUUG
~~
"Hoe dan..." mompelde ze verslagen. Het deed echt veel pijn, en het kostte moeite om haar ogen open te houden en niet weg te vallen in een zwart hopelijk pijnloos gat.. Maar ze wist dat dat niet zou helpen, dan betekende het dus dat het goed mis was. En dat wilde ze niet. Ze vocht tegen de drang om op te geven, en toe te geven aan het duister. Door de pijn heen, besefte ze dat de jongen eigenlijk best aardig was... Aardiger dan ze verwacht had.. Ze probeerde te glimlachen, hem te geloven. Dat het goed kwam. Dat zou het ook wel, het was maar een hersenschudding..

"Bel even een ambulance" zei James tegen de manager, en toen wendde hij zich weer naar de serveerster, Yinther las hij op het naamplaatje. "Je moet even naar het ziekenhuis, na laten kijken of alles het nog doet" zei hij op rustige toon. Hij ging even met zijn vinger voor haar ogen heen en weer, kijkend of haar ogen zijn vinger zouden volgen.

Ze had moeite met het volgen van de vinger. Maar het moest dus deed ze haar best. Niet dat het echt lukte en ze gaf het al snel op. Ze schudde zwakjes haar hoofd ze wilde niet naar het ziekenhuis, wilde dat ze niet zo onhandig was geweest.. En ze moest de jongen eigenlijk echt haar verontschuldigingen aanbieden, hoewel ze niet meer precies wist waarom. "Ik.. ik.. uhm... so.. so..sorry.." zei ze stotterend. Wat was dit nou? Ze kon niet eens een zin formuleren. Ze had haar hoofd echt veel te hard gestoten. Plotseling voelde ze haar eten omhoog komen. Ze sloeg haar handen voor haar mond en draaide haar hoofd van de jongen weg. Wilde van de kruk springen maar bedacht optijd dat dat niet zou lukken dus dan maar niet in de wc.. Maar over de krukken naast haar. En ze gaf over.. Tegelijk liepen de tranen over haar wangen omdat ze dit niet had gewild.

James wilde net zeggen dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen, toen ze opeens begon te kotsen. Zijn eerste reactie was walging -bij wie niet-. Maar toen kreeg hij zoveel medelijden met haar dat hij zijn hand over haar rug liet gaan. "Rustig maar" fluisterde hij in haar oor, en hij bleef haar rug strelen.

De tranen bleven stromen helemaal toen de jongen zo aardig deed. Ze pakte een servetje van de bar en veegde haar mond af. Met betraande ogen, nog steeds zag ze vlekken, keek ze naar de jongen. "Ik.. echt sorry" zei ze schorre stem. Dat was nog eens mooi, ze was de bar binnen gekomen om met een jongen misschien wel te flirten, maar in plaats daarvan zat ze nu met een hersenschudding en kotsend met een heel erg knappe jongen te praten.. Dit was zo beschamend. Hierna zou ze hem natuurlijk nooit meer onder ogen komen. In de verte hoorde ze sirenes aankomen. Niemand wist dat ze eigenlijk als de dood was voor een ziekenhuis..

New
Flavio liep naar binnenren ging aan een tafeltje zitten. In afwachting van lauren controleerde hij maar of hij nog berichtjes had van Adam. Sinds vanochtend kon hij Adam zijn vriendje noemen. Vriendje. Dat woord deed zijn hart een slag overslaan. Hè just loved him so much. Uiteindelijk had hij zelf maar Lauren gesmst. Als Adam was gegaan zou het gewoon awkward worden. Nee hij ging zelf maar even navragen wat ze nu precies hadden ingesproken.

Lauren liep glimlachend naar binnen. Toen ze Flavio zag zitten liep ze langzaam naar hem toe. Aangekomen sloeg ze haar armen om zijn nek en gaf hem een zoen op zijn wang. "Gefeliciteerd" zei ze lachend, en ze ging tegenover hem zitten "Maar is het niet een beetje vroeg om te gaan trouwen?" vroeg ze hem. Het was natuurlijk een grapje, maar ze hoopte dat hij haar zou geloven.