Het meer achter het bos.

Juliëtte draaide haar hand zo dat ze zijn hand ook vast kon pakken. Ze had de steun nodig. Kort keek ze naar hem, ook hij kende verlies. Iets wat haar steunde, iets wat haar het gevoel gaf dat ze niet alleen stond. Misschien was het niet goed om te doen, maar ze legde haar hoofd op zijn schouder. Ze had warmte van iemand nodig. Ze had iemand nodig die haar Javier eventjes liet vergeten.

Nick legde zijn hoofd op dat van haar en hield haar hand vast. Het voelde goed met zijn verdriet ergens heen te kunnen, iemand die het ook moeilijk had, iemand om te helpen. Hij keek haar niet aan, zei niets, soms waren stiltes troostender dan woorden. Soms hielpen ze je door moeilijke dagen heen, soms maakten ze ze erger, maar deze stilte voelde niet slecht, voelde op zijn plek, ze hadden allebei hun eigen gedachten en hield die voor zich. Ze hoefden niet te sprken om het geruststellend te maken.

Juliëtte wist dat dit voor haar niets betekende, ze wist dat het haar geruststelde. Alleen dacht ze niet aan de jongen die naast haar zat maar ze dacht aan Javier. Aan zijn warme aanrakingen. Aan hoe hij haar vastgehouden had. Het was prettig om zo dicht bij de onbekende jongen te zitten en dan te doen alsof Javier hier nog was, het was fout maar het voelde prettig. Ze draaide haar hoofd iets zodat ze hem aan kon kijken, ze zaten dicht bij elkaar. Tussen hun gezichten zat ongeveer een paar centimeter ruimte. Ontzettend weinig dus.

Nick keek op toen ze haar hoofd draaide. Zijn ogen boorden zich in die van haar, maar zijn blik was verdoofd. Hij kwam dichterbij met zijn gezicht, heel dichtbij, en hun neuzen raakten elkaar al bijna. Het was een soort vraag, zou zij willen? Hij zelf had amper door wat hij deed, maar het gevoel hier te zitten met haar, ookal was ze hem volkomen vreemd, was goed.

Juliëtte had geen idee wat haar bezielde maar ze draaide haar hoofd en drukte haar lippen zachtjes op die van hem. Het was verkeerd. Zo ontzettend verkeerd. Maar ze verdrong die gedachten naar achter, het voelde prettig om hem te kussen. Alsof de wereld eventjes niet meer bestond, alsof ze op die manier alles kon vergeten. Maar ze voelde ook de brandende pijn in haar borst omdat ze Javier nooit meer kon kussen.

Welwillend kuste Nick haar terug, kroop dichterbij en legde zijn handen om haar middel. Hij voelde helemaal niets. Gewoon volkomen leeg. Het was niet erg met haar te kussen, nee helemaal niet, voelde zelfs wel prettig, maar het gevoel klopte niet. Het gaf niet. Een beetje plezier kon geen kwaad vond hij. Hij wist dat dit niet hoorde te gebeuren, dat dit alles gewoon een leugen was. Hij wist haar naam niet eens.

Juliëtte liet de kus haar overweldigen. Tot op een zeker moment het nare, brandende gevoel in haar borst teveel werd. Ze liet de jongen los en kroop iets achteruit. Hij was niet te ver gegaan, en hij had het zeker niet verkeerd gedaan. Alleen het voelde niet juist, het was prettig geweest om heel eventjes niet aan Javier te denken, alleen wist ze dat ze met deze kus hem niet zou vergeten. Ze wist nu meer dan eens dat ze hem niet zomaar kon vervangen. Natuurlijk kon ze dat niet, ze waren soulmates geweest, bestemd om samen te zijn. 'Sorry,' fluisterde ze moeilijk. Ze wist dat hij in de steek was gelaten, en dat deed zij nu eigenlijk ook, dat haatte ze van zichzelf.

NIck scheen een soort van wakker te worden toen ze de kus verbrak en knipperde met zijn ogen. "het spijt me, deed ik iets verkeerd?" vroeg hij verward terwijl hij naar het meisje keek dat toch niet helemaal op haar gemak leek. Hij wist dat hij het niet had moeten doen. HIj hield van Maud en kussen met iemand anders was niet meer dan een illusie. Het voelde nooit zoals het hoorde.

Juliëtte keek hem aan. Er lag een lichte glimlach rond haar lippen, meer uit beleefdheid dan dat ze echt wilde lachen. 'Nee, nee. Je deed niets verkeerds,' zei ze rustig tegen hem. 'Alleen...' begon ze toen. Nee ze kon hem niet vertellen over Javier, over dat ze hem alleen had gekust omdat ze wilde weten of ze op die manier Javier terug kon krijgen, of ze zich over hem heen kon zetten.

'het spijt me, ik had het niet moeten doen, ik... ik weet niet wat me bezielde, ik ken je naam niet eens..." Hij bewoog een beetje ongemakkelijk over het zand. "Ik eh, ik denk dat ik maar moet gaan" mompelde hij, maar hij bleef zitten.

Juliëtte schudde haar hoofd. Ze legde haar hand op zijn knie en keek hem nog steeds recht aan. 'Het hoeft je niet te spijten, het maakt niet uit,' fluisterde ze. Ze wist diep van binnen dat het wel iets uitmaakte, ze moest echt zorgen dat ze over Javier heen kwam, alleen voelde dat alsof ze niet meer van hem zou houden als ze dat zou doen. En dat wilde ze dan ook weer niet, maar ze moest het alleen uitzoeken. Ze moest niet met eimand gaan zoenen waarvan ze niet eens de naam kende. Ze mocht niemand gebruiken in haar zoektocht. 'Laten we opnieuw beginnen,' stelde ze voor. Ze stak haar hand uit. 'Ik ben Juliëtte,' zei ze toen tegen hem.

"Dat lijkt me een slim plan, hoi, ik ben Nick" zei Nick met een glimlach, terwijl hij haar hand aanpakte. Hij had zijn scheve glimlach terug gevonden en glimlachte naar haar. "Merry Christmas" zei hij, terwijl hij zijn tas pakte en hem open ritste, Ana, Ana, Ana toch, ze had er een thermosfles warme chocolademelk ingedaan en wat kerst kransjes, alsof hij iets te kort kwam, hij wilde eigenlijk alleen een zakdoek pakken om zijn neus te snuiten en dat deed hij dan ook toen hij de zakdoekjes gevonden had. "wil je een slokje?" vroeg hij terwijl hij de thermosfles uit de tas haalde en haar voorhield. De fles was lekker warm en het was redelijk kil hier buiten.

Juliëtte glimlachte. 'Merry Christmas,' zei ze tegen hem. Ze keek eventje skort naar de thermofles, misschien moest ze gewoon weg gaan. misschien moest ze niet blijven. Ach, het maakte nu toch niet meer zoveel uit. 'Lekker,' zei ze terwijl ze het bekertje van hem over nam en een klein slokje nam. Het was lekker warm en ze hield het bekerteje eventjes tussen haar handen zodat ze warm werden.

Hij nam zelf ook een bekertje en leunde achterover in het zand. Zo zaten ze ongeveer de hele avond en zeiden weinig, keken naar de zon die onder ging en daarna naar de maan. Ieder hun eigen gedachten.

De maan scheen en Jacky bleef er maar naar staren. Ze voelde zich eindelijk een keertje rustig en vredig. Ze had de laatste tijd veel drama gehad maar dat lag nu helemaal achter haar. Ze was gelukkig met Micheal en Stefan en zij konden weer normaal met elkaar omgaan zonder elkaar ieder moment te zoenen of elkaar af te slachten. Het was moeilijk geweest maar Stefan was nog steeds een groot deel van haar leven. Ze kwam geregeld langs bij hem en Jake ondanks dat niet mocht van de schoolleiding. Het voelde deels als thuis voor haar.

Dusty trok met een snelle beweging zijn shirt en broek uit en dook in zijn boxer het meer in. Het water voelde erg koud aan op zijn huid maar tegelijkertijd ook verkoelend. Hij bleef onderwater tot hij echt adem moest happen en kwam naarboven. Zijn haren plakten aan zijn voorhoofd en nek en druppels water vielen op zijn schouders. De blauwe plekken die op zijn benen en armen zaten waren nu goed zichtbaar maar voor hem stelde het niet zoveel voor. De meeste waren zowiezo al bijna geheeld en begonnen al lichter te worden.

Jacky haar aandacht werd van de maan weg getrokken en richtte zich op een jongen die het water in was gesprongen en nu weer boven kwam." Kon je ook niet slapen?" Riep ze vrolijk terwijl ze opstond en richting de jongen liep. Voorzover het water het toeliet. Ze vond het opzich niet erg om te gaan zwemmen maar ze had nu nog al haar kleding aan en dat werd het dus nog niet. Ze had haar blik op de jongen rusten en glimlachtte vriendelijk.

Dusty keek om en zag daar een meisje staan, echt goed kon hij haar niet zien omdat het licht daar niet goed genoeg voor was. Hij zwom wat dichterbij zodat ze niet zouden hoeven roepen om elkaar te kunnen verstaan en hij vond het fijner iemand goed te kunnen zien. Toen hij haar gezicht kon zien knikte hij als antwoord op haar vraag. "Al denk ik dat ik nu nog wakkerder ben dan net," zei hij schouderophalend. Het koude water was een goede manier om wakker te worden, niet om in slaap te vallen.

Jacky grijnsde," Een nachtje doorhalen dus... Ik ben Jacky aangenaam." Ze was niet van plan haar hand naar hem uit te steken of iets maar maakte wel een kort buiginkje bij wijze van begroeting. Ze keek nog een laatste keer naar de maan en daarna richtte ze zich volledig op de jongen voor haar." Ik was eigenlijk naar de sterren en de maan aan het kijken."

Dusty knikte grijnzend en ging zodra hij weer grond onder zijn voeten voelde staan. "Dusty," zei hij terwijl hij nog iets dichterbij liep. In het begin was het nog meer zwemmen omdat hij maar net bij de bodem kon maar uiteindelijk kwam hij gewoon het water uit gelopen. Hij schaamde zich niet omdat hij alleen in zijn boxer liep. Het verschilde niet zo heel erg veel van het korte broekje dat hij bij het kickboksen aan had en dan had hij ook geen shirt aan.

Jacky floot even bewonderend bij het zien van het lichaam en begon breed te grijnzen," Kijk dat is nou leuk om te zien. Sorry voor mijn opmerking en als ik je ongemakkelijk laat voelen, ik heb gewoon geen schaamte. Nooit gehad ook." Ze schopte haar vans uit en trok haar sokken uit om vervolgens toch even met haar voeten in het koude water te gaan staan. Ze zat te twijfelen of ze zou gaan zwemmen. Ze had er wel zin in maar de kou sprak haar niet helemaal aan.

Dusty schoot in de lach toen ze begon te fluiten en bij haar opmerking. Hij had wel vaker meisjes naar hem zien kijken maar Jacky was de eerste die er zo iets over zei. "Mag ook wel, met de hoeveelheid die ik train," zei hij grijnzend nog steeds zijn lachen in houdend. "En ik voel me niet ongemakkelijk, ben het wel gewend," zei hij terwijl hij probeerde de grijns van zijn gezicht te krijgen zodat hij wat serieuzer overkwam. Maar dat lukte niet en nog even lachen schudde hij zijn hoofd. Toen hij van plan was geweest even te gaan zwemmen had hij dit echt niet aan zien komen.

Jacky begon te lachen om zijn opmerking." Genoeg aandacht dus van vrouwelijk schoon hé? Goed om te weten. Dus een vriendin?" Jacky zou niet Jacky zijn als ze gelijk alles van de jongen wilde weten. Ze wist wel dat ze haar geflirt een beetje in toon moest houden want ze had nu iets met Micheal ondanks dat het nog wat onduidelijk was. Toch wist Jacky zeker dat het haar dit keer wel zou lukken.

Dusty schoot bijna weer in de lach maar hield zich dit keer in. "Nee geen vriendin," zei hij hoofdschuddend. Daar was hij ook niet naar op zoek, hij zou daar toch helemaal geen tijd voor hebben. Nu had hij het al heel erg druk en een vriendin kon hij daar niet bij hebben. "Nou, ik doe aan kickboksen en in de ring loop je ook in alleen een sportbroekje," gaf hij als uitleg. Maar hij ontkende haar opmerking over genoeg aandacht van het vrouwelijk schoon niet.

Jacky schoot nu helemaal in de lach en klapte vrolijk in haar handen." Oké ik weet het zeker ik ga jou mogen. Of eigenlijk ik mag je al. Mag ik alsjeblieft een keer mee naar een wedstrijd. Ik heb zo lang al niet meer gekeken naar kickboksen. Eigenlijk gelijk toen ik gestopt was niet meer. Ik heb zelf iets van drie jaar gekickbokst maar het sprak me op een gegeven moment niet meer aan omdat ik zo ontzettend veel blauwe plekken kreeg en toen ook werd gevraagd voor modellen werk en dan kan ik natuurlijk niet helemaal beurs op de shoot aankomen. Maar goed, dat heb ik ook na een klein jaar laten vallen. Niks voor mij hoor, mezelf moeten verkopen en steeds op je gewicht moeten letten. Sorry van mijn spraak waterval trouwens. Ik hou, net als ieder ander meisje, van praten. Ik ben alleen de enige die het ook werkelijk hardop durft te zeggen." Ze grijnsde breed en besloot dat ze toch wilde zwemmen. Ze begon de knoopjes van haar blouse los te maken en gooide die toen bij haar schoenen en trok snel haar skinny uit en gooide die ook bij haar kleding hoopje. Daarna trok ze haar hempje uit en ook die belande op de kledinghoop. Toen liep ze het water in en er kwam een rilling over haar rug." Jesus wat is het koud." piepte ze even lachend.