Dennis' thuis -> Alabama

Even stond ze verbijsterd stil, totdat het tot haar doordrong dat Dennis toch echt zijn lippen op de hare gedrukt had. Nog steeds met betraande ogen, sloeg ze haar armen om zijn nek. Drukte haar lippen op de zijne, voelde zijn angst. Ze begreep de angst niet helemaal, of misschien ook wel, maar ze wist niet zeker of het angst was omdat hij bang was dat ze dit niet zou willen. ze trok voorzichtig haar hoofd terug keek hem niet begrijpend aan, ze snapte niet waarom hij dit deed en of hij het deed omdat hij het wilde of om haar te troosten. Met een ongelukkige trek op haar gezicht volgde ze de lijnen van zijn gezicht. "waarom..." begon ze maar brak haar zin af, drukte haar lippen weer op de zijne bang dat hij zou gaa ndenken dat ze het niet wilde.

Hij was blij dat ze terugzoende keek haar even raar aan toen ze zich terugtrok, maar was weer helemaal vrolijk toen ze haar lippen op die van hem drukte. Haar waarom negeerde hij. Hij tilde haar een beetje op en sloot zijn ogen. Dit was nog beter als hoe hij het zich voorgesteld had. Veel beter. Zijn armen had hij om haar middel gesloten en hij genoot met volle teugen van deze kus. Hij betekende iets, niet zoals met Courtney, of Liza of wist hij veel hoe al die meisjes heetten. Hij stond nog steeds een beetje versteld van het feit dat hij het gewoon gedaan had, haar gewoon gezoend had en dat ze ook terugzoende, dat ze duidelijk ook iets van hem wilde. Zijn lippen krulden omhoog in de kus.

Ze voelde zich geweldig, voelde zich gelukkig en wilde dat het nooit meer zou stoppen. Ze was blij dat hij het ook wilde, dat hij ook iets voor haar voelde, al wist ze niet hoeveel hij voor haar voelde. Ze greep haar handen vast in zijn zijn haren en ze voelde tranen in haar ogen komen, maar niet van verdriet maar van geluk. ze glimlachte en voelde dat zijn mondhoeken ook omhoog waren gekrult. Ze drukte zich dicht tegen hem aan en ging met haar tong zachtjes over zijn lippen. Hij smaakte zelfs lekker...

whaha: allebei mijn jongens laten hun meisjes huilen van geluk :S
~~~
Dennis liet haar binnen, speelde met haar tong. Zijn hand streelde haar haren. Toen hij wel lucht moest halen liet hij haar los, keek haar aan en hijgde licht. "dawnie" fluisterde hij. Zacht... Liefdevol...

Ze glimlachtte haar kuiltjes lach, zelf ook een beetje buitenadem. "Ik.. ik wauw" zei ze ademloos, geschokt omdat het haar zo'n geweldig gevoel gaf. "kun je me vergeven om wat ik toenet gedaan had.." vroeg ze kleintjes, bang dat Dennis toch boos op haar zou zijn om die zoen met Sean. bMaar ze moest zeggen die zoen met Sean stelde helemaal maar dan ook helemaal niets voor vergeleken met die van Dennis. Ze drukte zich tegen hem aan, voelde zich volmaakt gelukkig.

"misschien" zei Dennis zacht, maar niet heel overtuigend. Hij wist niet of hij het Sean kon vergeven, maar hij had haar allang vergeven. Hij keek haar lachend aan en de vlinders fladderden door zijn maag toen ze hem zo aankeek. Hij knuffelde haar gewillig terug. Hij had het idee dat ze nog nooit zo dichtbij geweest was. Snoof haar geur op.

"o.." zei ze even kort, weer verblind door zijn lach. Ze ging op haar tenen staan en drukte een klein, lief kusje zachtjes op zijn mooie mond. "Je wil niet weten hoelang ik hier op gewacht heb.." zei ze blozend met een opgeluchtte zucht, omdat het eindelijk gebeurd was. Ze leunde tegen hem aan, besefte ineens dat ze nog steeds in een struikje stonden, ze hadden wel overal kunnen zijn want ze was eigenlijk alle tij en ruimte vergeten. Ze wreef over Dennis armen die onder de schrammen zaten. "sorry,.." mompelde ze lief.

Dennis schudde zijn hoofd. "jij hebt hier lang op gewacht?" grijnsde hij. Zijn armen nog steeds om haar heen hij wreef over een krasje op haar gezicht waar ze in de struik gezeten had. "Waarom kies je ook een struik uit met doorns?" mopperde hij lachend terwijl hij over alle schrammetjes veegde die hij kon vinden. "wat sorry?" vroeg hij en hij drukte nog even een kusje op haar voorhoofd. De glimlach wilde niet weg. Hoe veel moeite hij ook deed om serieus te kijken de glimlach was niet uit te vegen.

"ja...." zei ze verlegen, nog steeds blozend. "Dat was de eerste de beste plek die ik kon vinden.. nadat ik gestruikeld was over weet ik veel wat" zei ze achteloos. Ze voelde allerlei kleine stroomschokjes door haar heen trekken toen hij haar schrammetjes streelde. "Sorry dat je onder de schrammen zit... en sorry dat ik zo stom geweest ben" zei ze waarna haar stem aan het einde van de zin zachter werd. Ze drukte haar gezicht in zijn shirt, sloeg haar armen stevig om zijn middel en streelde met haar vingers zijn ruggengraat. Ze ging met haar voeten op zijn voeten staan, er achter koment dat ze alleen sokken aan had.

Dennis tilde haar een stukje op uit de struiken. "Goed, wie het eerst thuis is" grijnsde hij terwijl hij haar losliet en een sprintje trok richting huis. Hij wist dat hij het makkelijk kon winnen, maar deed alsof hij halverwege struikelde en hij rolde lachend over de weg.

Grinnekend rende ze achter hem aan, en ging lachend op hem zitten, gaf hem vrolijk een kusje op zijn neus en trok hem overeind. "Kom gekkie, mijn voeten bevriezen" zei ze glimlachend. Ze trok hem mee richting het huis, stopte in de tuin en keek hem vragend aan. "En nu... ?" vroeg ze hem aarzelend. Ze wist het niet, waren ze nu samen? Of nog steeds niet? zouden ze het zijn ouders moeten vertellen? of wat? ERgens was ze nog steeds bang dat hij terug zou krabbelen, bedenken dat het toch niets zou worden... Ze hoopte met heel haar hart dat het niet zo zou zijn. Ze keek naar de grond, naar zijn grote voeten gestoken in rode allstars en haar kleine voeten gestoken in gestreepte sokken, keek naar hun verstrengelde handen, haar handen zo klein en breekbaar in zijn grote veilige handen.. En wist dat dit was wat ze wilde, nu en altijd.

"Jij laat mij je ook geen voorsprong geven" mopperde Dennis gespeeld terwijl hij haar neus even aanraakte. "En nu gaan we naar binnen" zei dennis simpel. Hij had even de lading van de vraag gemist. Zoals wel vaker. Voor hem was het allemaal heel simpel. Dawn+Dennis=ons. Dennis was niet iemand die daar lang over na hoefde te denken. Voor hem was het meestal meisje+jongen=fun, maar met Dawn was het anders. Hij keek naar haar sokken. "Misschien moet je voortaan eerst schoenen aantrekken" grinnikte hij terwijl hij naar haar sokken wees. "leuk, streepjes" die had hij er niet bijgelegd toen hij de kleren neergelegd had...

"ik was in paniek" zei ze schouderophalend, en glimlachtte naar hem. Ze liep achter hem aan naar binnen. Ze zag dat iedereen in de keuken was, zo te zien aan het lunchen, of laat aan het onbijten wat haar niet leek..."Hoi.." zei ze begroetend. Ze keek even naar Dennis en glimlachtte lief naar hem. Ze nam plaats naast Iris, die enthousiast begon te ratelen over voetbal. Ze wist niet of iedereen wist wat er gebeurd was, eigenlijk hoopte ze van niet maar dit was zo'n familie waar niets geheim blijft en altijd alles besproken word.. Iets wat zij niet meer had, al haar problemen, niet dat ze die veel had, moest ze zelf zien op te lossen ook al zei de vriendin van zijn vader wel dat ze bij haar terecht kwam, dat voelde gewoon niet vertrouwd.

"Hoi" zeiden ze om de beurt, op de tweeling na die natuurlijk tegelijk moest antwoorden. Dennis ging naast Cecilia zitten en glimlachte veelbetekenend naar haar. Cecilia klopte hem op zijn schouder en plakte uit puur enthousiasme een kus op zijn wang. Ze zei niets, omdat ze niet wist of Dennis er nu al over wilde praten, waar iedereen bijzat. Dennis pakte een broodje van de enorme stapel op tafel.