Dennis' thuis -> Alabama

Ze begon heel erg te blozen toen ze hem dat hoorde zeggen... Dat had hij nog nooit gezegd. "Vergeleken bij jou niet... " zei ze zachtjes. Zijn kamer was niet bepaald groot, en ze zag meteen waar Dennis sliep. Ze ging op het bed zitten en trok Dennis naast zich. "Het is niet moeilijk te raden waar jij zou slapen als ik er niet was" zei ze glimlachend. Het huis was groot vond ze, maar ze waren zeker met zoveel kinderen dat Dennis een kleine kamer had, wat ook niet erg was want hij had een kamer op Franklin. Ze snapte alleen niet waarom hij de kamer met Sean deelde, van zover ze gemerkt had vond hij Sean niet erg aardig...

Dennis hoorde haar laatste opmerking helemaal niet en plofte naast haar op het bed neer. "Wat vind je van mijn thuis?" vroeg Dennis en waarschijnlijk zou ze neit eens doorhebben hoeveel die vraag voor hem betekende, als Dawn het huis haatte kon hij er nooit meer met dezelfde ogen naar kijken.

"Ik vind het hier zo gezellig, en iedereen is zo lief en vriendelijk tegen me." zei ze enthousiast. Het was waar, ze was hier nog maar net en had nog lang niet met iedereen gepraat maar dit huis straalde zoveel warmte en vriendelijkheid uit. "Eigenlijk voel ik me hier heel erg thuis" zei ze blozend. "En dat meen ik echt.." voegde ze er voor de zekerheid aan toe, zodat Dennis niet kon denken dat ze het niet meende. Ze schoof een stukje meer in de richting van Dennis en keek naar hem, ze glimlachte lief naar hem en haar ogen straalden zoveel liefde voor hem uit. Ze had nog nooit iemand zo lief gehad als hem...

Dennis kon het niet laten en knuffelde haar enthousiast. Misschien iets te enthousiast voor een beste vriend, maar daar dacht Dennis even niet aan. "Je kan je niet voorstellen hoe blij ik ben dat te horen!" riep hij uit terwijl hij haar nog ietsje dichter naar zich toe trok.

Het voelde zo fijn toen Dennis haar knuffelde. Haar handen klemden zich vast aan Dennis shirt en ze trok zichzelf nog iets dichter tegen hem aan. "Gelukkig maar" zei ze stralend. Als ze bij Dennis was voelde ze zich zo gelukkig, zo blij, zo geliefd... Ze gaf Dennis een heel klein licht kusje op zijn wang, eigenlijk moest ze dat niet doen, zo verlangde ze alleen nog maar meer naar Dennis' lippen op de haren. Ze legde haar hoofd op Dennis borst en het voelde of ze thuis was..

Dennis wang begon te branden nadat ze er een kus op gegeven had. Dennis kwam dichterbij met zijn hoofd, wilde haar gaan zoenen, maar toen kwam Sean binnen. Gefrustreerd keek hij zijn broer aan. Eigenlijk kon hij heel goed met Sean opschieten, maar de laatste twee dagen vond hij hem zo vervelend! Misschien lag dat eraan dat Sean Dawn duidelijk probeerde te versieren, en Dennis wilde haar beschermen. Of was het meer als alleen dat, meer als alleen bescherming bieden, hij wilde haar altijd kunnen beschermen, haar altijd zo vast kunnen houden als hij net gedaan had. "Dag broer" zei Sean enthousiast en zijn hele gezichtsuitdrukking veranderde toen hij naar Dawn keek. Hij had zwaargewichten bij zich die hij blijkbaar meegenomen had naar beneden en nu weer terugbracht. De spieren in zijn armen spanden zich, en dat waren er veel. "Dag Dawnie, heb je zin om een stukje te gaan wandelen, alleen?" vroeg Sean honend.

Haar mond zakte open toen Sean haar Dawnie noemde, dat mocht alleen Dennis. "Shut op you, ik wil helemaal niet een stukje alleen met jou lopen" zei ze boos. Dit was ze niet, zo was ze meestal niet.. Maar ze kon er gewoon niet tegen dat Sean zo tegen haar praatte, ze had geen belangstelling in hem, en het feit dat hij net de kamer binnen kwam toen ze alleen met Dennis was en... Ach wat zou het ook. Ze wilde niets met hem en ze was niet gecharmeert van zijn flirterige praatjes. Ze keek hem kwaad en met blosjes op haar wangen aan. Voorzichtig keek ze naar Dennis, bang dat hij boos op haar zou zijn omdat ze zo tegen zijn broer had gedaan.. "Uh sorry.." mompelde ze verontschuldigend.

Dennis kon een lichte grijns niet onderdrukken. Het liefst had hij haar nu gewoon een zoen gegeven maar hij deed het niet. Sean keek even beteuterd naar Dawn, zo praatten meisjes niet tegen hem, nooit niet. Zijn mond zakte open en hij keek even hulpeloos naar Dennis die alleen maar kon grijnzen. Sean liet de gewichten vallen en keek Dawn gevaarlijk aan waardoor Dennis ietsje dichter bij haar ging zitten. Toch schrok Dennis een beetje van Dawns reactie, zo was hij haar niet gewend, hij was haar gewend als een lief en schattig meisje, dat meestal toch wel een beetje verlegen was.

Ze schrok van Sean's blik... Ze voelde dat Dennis dichter bij haar kwam zitten. "Ik uh.. ja.. sorry.." ze begon te blozen. Ze had zich wel een beetje laten gaan. Maar alles ging gewoon anders de laatste tijd, en ze wilde gewoon een stukje alleen met Dennis wandelen. En oké Sean was echt wel knap, maar ze had toch liever Dennis. Dennis was gewoon zo, zo lief en hij was zeker ook knap. En juist dat hij niet helemaal perfect was maakte Dennis zo leuk. Nee ze had er niet heel veel spijt van dat ze zo gereageerd had, ze was alleen bang dat ze of Dennis of zijn moeder of vader een beetje boos had gemaakt.. Of de verkeerde indruk gewekt..

"Kom, dan gaan wij wandelen" zei Dennis met een scheve glimlach naar haar. Hij kon het niet laten een plagend kushandje naar Sean te sturen. Zijn lippen vormden de woorden 'Iedereen maar niet Dawn'. Dennis wist dat Sean dat niet zomaar zou accepteren. Hij legde zijn hand tussen haar schouderbladen en duwde haar zachtjes met zich mee.

Ze werd warm door zijn scheve glimlach. Ze was blij dat ze de kamer uit kon, dat ze weer met Dennis alleen kon zijn. "Het spijt me echt.. ik was gewoon ik weet niet wat ik had.." zei ze stamelend. Ze kon toch moeilijk aan hem uitleggen dat het kwam omdat hij haar Dawnie noemde en dat ze wilde dat alleen hij dat tegen haar zou zeggen.. En dat ze met niemand anders dan alleen met hem wou wandelen.. Ze pakte Dennis bij zijn hand en volgde hem. Haar hand voelde klein in Dennis grote hand, en dat vond ze helemaal niet erg, ze voelde zich beschermd en veilig..

Dennis kneep kort in haar hand. "maak je niet druk, hij had het verdiend, jij bent hier met mij en ik wil niet dat hij mijn beste vriendin versiert" zei Dennis terwijl hij haar glunderend aankeek. Hand in hand liepen ze de trap op, de kinderen merkten hen niet eens op. Dennis trok de tuindeur open en hield hem open voor Dawn, "Dames eerst" zei hij met een kleine glimlach.

"En waarom wil je dat dan niet?" vroeg ze hem nieuwschierig. Ze was benieuwd waarom hij zo beschermend was, niet dat ze dat erg vond, helemaal niet zelfs.. Ze liep door de keukendeur en keek vragend naar Dennis, "waarheen?" vroeg ze hem lief glimlachend. Ze pakte Dennis' hand weer, wilde hem nooit meer loslaten en altijd zo dicht bij hem in de buurt zijn. Ze keek de tuin rond, hij was prachtig alles bloeide en er was geen patroon in de gekleurde bloemen te ontdekken. Vogels floten en het zonnetje scheen dapper aan de hemel. Het was herfst maar het weer was prachtig.

"Zou jij het leuk vinden als je een zus had die je beste vriend, ik hoop er nog steeds op dat ik dat ben" zei hij terwijl hij haar kort aankeek "voortdurend probeerde te versieren?" Hij keek haar aan om haar reactie te pijlen. Hij wilde maar wat graag haar hand weer in die van hem voelen. Hij was dan ook dankbaar dat ze hem zo gretig aangreep. Hun plan om te gaan wandelen werd niets, zag hij al. Iris kwam met een enorme glimlach op hen afgerend voor haar voeten schopte ze een bal die ze met volle snelheid richting Dawn schopte. "Kom op, doe mee!" krijste ze vrolijk. Dennis sprong nog snel even voor Dawn en voelde zich haar redder, daarbij kreeg hij wel de bal midden in zijn buik, of iets lager. Hij klapte een soort van dubbel.

"Gaat het," vroeg ze bezorgd toen Dennis de bal tegenhield. Ze boog zich over hem en haar gezicht was even heel dicht bij die van hem, ze begon te blozen.. "Dat had toch niet gehoeven gekkie, ik kan ook best wel keepen" zei ze lief tegen hem. Het was schattig van hem dat hij haar wilde beschermen, en dat liet ze maar al te graag toe, maar ze had toch liever niet dat zichzelf bezeerde voor haar."Hoi Iris" zei ze glimlachend tegen het meisje terwijl ze opkeek "Voetbal je ook?" vroeg ze haar nieuwschierig.

"Nou nee dus" piepte Dennis terwijl hij inzakte en op de grond ging zitten. Hij probeerde te glimlachen, wat niet zo geweldig lukte. "Keepen zou best kunnen, maar ik leidde je veel te erg af" piepte hij. Iris was haar grote broer allang weer vergeten. "Uhuh! Al een heel jaar!" zei ze trots terwijl ze de bal van de grond pakte en hem nu rustig richting Dawn speelde.

"Leuk" zei ze enthousiast. Ze stopte de bal rustig en tikte hem terug naar Iris "Even wachtten meisje, even kijken of we je grote broer niet naar het ziekenhuis hoeven te brengen" zei ze grappend. Ze knielde bij hem neer "waar heb je pijn?" vroeg ze hem achteloos "Heb je iets van ijsnodig?" het zou vast wel goed met hem komen, dit gebeurde wel vaker, en natuurlijk deed het pijn maar jongens overdreven nogal gauw over hun pijntjes. Ze streek lief door Dennis haar en glimlachte haar kuiltjeslach.

Dennis kwam voorzichtig overeind, hij wilden zijn handen voor zijn kruis houden, maar deed het niet. Iris had weer eens zo'n handige hoogte uitgezocht. "ja, pest me maar" zei hij verongelijkt. "ik ga je echt niet vragen er een kusje op te geven hoor" voegde hij er lachend aan toe. "En ijs lijkt me niet handig. Maak Iris maar voor me in, wil je, dan ben je een veel betere hulp."

"Had je ook niet gekregen" ze gaf hem een plagend duwtje. "Nou Iris, je hoort het, wedstrijdje?" zei ze enthousiast. Het was weer even geleden dat ze gevoetbald had, en ze had er ook al lang niet meer aan gedacht doordat Dennis continu haar gedachten binnen sloop. "Blijf jij maar even hier dan, zielepiet" zei ze Dennis plagend. Ze glimlachte nog een keer naar hem voordat ze Iris achterna rende.

"Fijn te weten" grinnikte Dennis en hij keek toe hoe de meisjes begonnen te voetballen, je zag dat Dawn duidelijk beter was, maar Iris ook zeker niet zonder talent gebleven was. Hij vond het mooi om Dawn zo in haar element te zien. Dennis begon luid te juichen toen Iris een goal maakte, en telkens als Dawn een goal maakte riep hij "boooooeeeee' met een plagend gezicht.

Dawn speelde niet op haar best, dit meisje was jonger en niet zoveel kleiner dan haar maar goed, en zolang speelde ze nog niet. Iris kon zeker wel voetballen, ze had er talent voor. Ze lachtte om Dennis, om hoe lief hij was tegen zijn zusje en voelde zich helemaal thuis. Hijgend stopte ze, "Goed gespeeld lieffie" zei ze tegen Iris "Gefeliciteerd met je overwinning" ze gaf het meisje een knuffel. "Je kan goed voetballen zeg" zei ze complimenterend. Ze glimlachtte breed naar Dennis. Ze liep op hem af, "Gaat het weer een beetje" zei ze plagend tegen hem. Hij was zo schattig...

Dennis gaf haar een flinke duw die plagend bedoeld was maar iets harder ging als gepland. "Het gaat geweldig" glunderde hij. "mijn kleine zusje van tien heeft je zojuist ingemaakt" Een enorme glimlach ging van zijn ene naar het andere oor. Hij gaf Iris een high five.

Ze wreef even snel over haar arm voor ze weer lachend naar Dennis keek. "Jha shit" zei ze lachend. "Ze heeft talent" zei ze complimenterend tegen zowel Iris als Dennis. "Heb jij haar de liefde voor voetbal bijgebracht?" vroeg ze hem. Ze keek hem met twinkelende ogen aan. Voetballen deed haar altijd goed.

"Hmm, ik kan het me niet herinneren" zei Dennis lachend en Iris stond heel hard te schreeuwen dat hij dat niet gedaan had. "Hij vond alleen de voetbalmeisjes leuk!" schreeuwde ze. Dennis begon te lachen en zei "Ja, daarom vind ik je ook zo aardig Iris; je speelt voetbal" hij rolde even met zijn ogen richting Dawn, Iris had een grote fantasie, ze had een van haar vriendinnetjes wel eens aan Dennis willen koppelen. "Maar waarom vond je Deesy dan niet leuk?" vroeg ze malend. "Laat me eens even nadenken, Deesy is tien? En dat maakt meisjes meteen een stuk minder leuk" Iris trok een gezicht. "Maar Dawn is ook een voetbalmeisje en haar vind je niet leuk!" zei ze met een serieus gezicht. "oh en wie heeft dat tegen je gezegd?" vroeg Dennis met een schuin oog richting Dawn. "niemand, maar Cecilia zei dat ik het tegen niemand mocht zeggen dat je Dawn leuk vond, oeps!" er verschenen lichte blosjes op haar wangen. "Oh zei Cecilia dat?" Zei Dennis hij durfde Dawn even niet aan te kijken. Iris schudde haar hoofd "nee hoor, dat zei ze niet" maar Dennis zag aan haar schijnheilige gezicht dat ze het niet meende. "Natuurlijk vind ik Dawn een leuk meisje, ze is mijn beste vriendin" na die woorden beet hij even op zijn lip. "Vraag anders maar aan Sean waarom Dawn een leuk meisje is" Zijn gezicht klaarde op. Hij had zich er toch maar weer mooi uitgepraat vond hij. Hij keek lachend toe hoe Iris naar binnen rende, ze ging het ook nog echt vragen. "Komen jullie eten?!" riep Dennis' moeder door het keukenraam "Je vader is net thuis gekomen en we eten boerenkoolstamp met worst, ik hoop dat je dat lust Dawn, anders heb ik nog wel iets anders liggen wat ik voor je klaar kan maken!"

Beste vriendin... Daar hadden we dat woord weer, en dat moest Iris maar aan Sean vragen. Kon Dennis dan niet zelf een reden bedenken? Ze liep achter Dennis aan naar binnen, zette haar glimlach op. "Lekker boerenkoolstamp" zei ze vriendelijk. DAt vond ze echt, boerenkool was iets wat haar moeder vroeger altijd voor haar kookte en wat ze heerlijk vond. Nu at ze het niet vaak meer, haar vader wilde het niet koken en op school kregen ze het niet. Ze liep de keuken binnen en zocht naar een lege plek, alle kinderen stroomden de keuken binnen en ploften neer op een stoel, ook zag ze Dennis vader. Beleefd stapte ze op hem af. "Ik ben Dawn Enright" stelde ze zich beleefd voor terwijl ze haar hand uitstak.