Villa italia

"Je kon het niet weten" mompelde hij. "En ik zou er eigenlijk al lang overheen moeten zijn" voegde hij eraan toe. Hij duwde haar naast zich op de bank en staarde vooruit. Hij haalde een keer diep adem. "Een aantal jaren terug..." hij slikte nog een keer en trok zijn benen op, verbrak het contact met haar, even los. "ze gingen samen naar een avond van Giovanna's balletschool." hij wist het nog precies. Hoe hij gezeurd had om niet mee te hoeven, nu had hij daar spijt van. "Toen ze er bijna waren..." hij hapte naar adem "ze... ze... het was enorm glad op de weg, het had gesneeuwd ofzo, ze zijn waarschijnlijk weggeslibt..." hij laste even een pauze in zodat hij lucht kon halen. Het drukte op zijn schouders. "Mijn.. mijn... Giovanna was meteen dood..." fluisterde hij. Hij kon haar niet aankijken, maar hij huilde ook niet. "Mam... ze is... later lag ze nog in coma... maar na twee weken gaven de artsen het op en ze... ze... ze zeiden dat... ze was..." hij kon de zin niet afmaken. Het woord niet nog een keer uitspreken. Hij keek naar zijn voeten. Naar Arianne opkijken kon hij even niet. Ze leek teveel op zijn moeder, zijn zusje, niet qua uiterlijk, maar ze was een meisje, en zijn zusje was het laatste meisje in deze kamer geweest voodat ze gestorven was.

Arianne keek hem geschokt aan. Hoewel het ergens duidelijk was geweest wat het toch schokkend. Ze wilde hem troosten, maar wist niet precies hoe. Ze legde een hand op zijn knie. Ze hoopte dat dat een duidelijke troost was, ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Zeggen dat het goed kwam zou een leugen zijn. Want zijn zusje en moeder zouden niet terug komen. Uiteindelijk sloeg ze een arm om hem heen en trok hem naar zich toe. Liet zijn hoofd tegen haar borst leunen.

Collin duwde haar ruw van zich af. Hij wilde niet nog een keer huilen, hij wist dat als hij nu begon hij niet snel weer op zou houden. Hij sprong op en begon rondjes door de kamer te lopen. "Mijn vader, hij kon het niet aan" zei Collin, zijn stem werd vaster, harder. "Ik heb negen stiefmoeders gehad" zijn stem was minachtend nu. "En hij heeft nooit de moed gehad om haar spullen weg te stoppen, het huis te verkopen." Collin was er blij om. Hij keek Arianne niet eens aan nu. Zijn ogen zochten op de grond zijn weg. "Die kamer beneden..." zijn stem wankelde weer even. "Het was haar lievelingskamer, het centrum van het huis." op de bank was een plek waar zij altijd zat. Er zat nu nooit meer iemand. De plek was altijd leeg, alsof ze elk moment binnen kon lopen en er zou gaan zitten.

Arianne voelde een stekende pijn bij haar hart, zijn afwijzing viel zwaar. Ze stond op. Liep naar hem toe. 'Collin,' fluisterde ze zachtjes. Het was verschrikkelijk om hem zo te zien. Maar ze wist dat zijn verdriet nog diep weg gestopt zat. 'Vertel het alsjeblieft allemaal. Stop het niet weg,' fluisterde ze toen tegen hem. Ze probeerde hem recht in zijn ogen te kijken. Hem te overtuigen het niet weer in zich weg te stoppen.

Hij draaide zich om, liep van haar weg. Haar warmte was te aanlokkelijk. Hij wilde er niet aan toe geven. "je wilt niet weten hoe vaak ik het al allemaal verteld heb" zei hij spottend. Hij wist dat het onredelijk was om zo tegen haar te doen. Maar het was zijn emotionele muur. Eentje die zelfs voor haar moeilijk te doorboren zou zijn. Hij keek naar de grond, alles om haar maar niet aan te hoeven kijken. Hij liep weer in een rondje. Hij moest iets te doen hebben, kon even niet stil staan.

Arianne ging het niet eens proberen, als hij zo deed zou ze toch niet geaccepteerd worden. Hij vertrouwde haar nu eenmaal niet genoeg blijkbaar. Ze keek hem eventjes een keer aan. 'Ik hoor het wel als je bereid bent om je verdriet toe te laten en het mij te delen,' zei ze tegen hem. Daarna opende ze de deur en liep ze langzaam, met lood in haar schoenen, naar beneden. Ze wist niet goed waar ze heen moest. De afwijzing van Collin viel haa rzwaar, maar ook dit hoorde erbij.

________
Voor Amber en Dennis de kapel? Ik wil beginnen..

okee'
~~
Collin sloot de deur achter haar. Hij wist dat het onredelijk van hem was haar niet binnen te laten in zijn beleving. Het was moeilijk voor hem er iemand zo over te vertellen. Bij Ynary was het vanzelf gegaan. Wat was er anders aan Arianne als aan Ynary, hij wist het Arianne betekende hem enorm veel, Ynary ook, maar op een andere manier. Bovendien had Ynary veel meer meegemaakt. Of tenminste op dat gebied. Dus liet hij haar naar beneden gaan en hij zakte in op de bank. Toen hij weer op adem gekomen was en de tranen dieper weggezakt trok hij de deur zachtjes open en liep langzaam naar beneden.

Arianne was naar de keuken gelopen en was daar op een stoel gaan zitten. Het was misschien niet de beste plek om te gaan zitten, alleen wist ze niet waar ze anders heen moest. Ze kende dit huis niet. En Collin leek ook niet van plan om het haar te laten zien.
Ze moest nadenken, alleen het enige waar ze aan kon denken was dat Collin haar niet wilde vertrouwen in zijn leven. Kon ze zo met hem samen zijn? Kon ze bij hem zijn als ze wist dat hij haar neit overal mee vertrouwde?

Collin liep door het huis, om de een of andere reden wist hij dat hij Arianne in de keuken kon vinden. Hij sloeg zijn armen van achter de stoel aarzelend om haar heen. "Het spijt me, Arianne, het spijt me zo" fluisterde hij. Hij hoopte dat ze hem niet weg zou duwen. Hij wilde die persoon niet zijn, niet bij Arianne, hij was zoiezo niet goed genoeg voor haar en dan moest hij ook nog zo'n zwakkeling zijn. Hij had niet gewild dat hun uitje naar zijn thuis zo zou verlopen. Het irriteerde hem enorm dat hij er nog steeds niet overheen was. Dat hij er nog steeds om kon huilen. Hij moest sterk zijn voor Arianne, voor Arianne wilde hij de grote jongen wel zijn waar zijn moeder het vroeger altijd over had gehad.

Arianne voelde zijn armen. Ze kon hem niet wegduwen, ze hield teveel van hem. Ze zweeg, wist niet wat ze zou moeten zeggen. Ze legde een hand over die van hem en draaide haar hoofd zo dat ze hem aan kon kijken. Keek hem recht in zijn ogen. Wat moest ze zeggen? Dat het niet uitmaakte, dat zou een leugen zijn.

Zijn ogen spraken boekdelen; dat het niet aan haar lag. Dat zij er niets aan kon doen. Hij vond het fijn dat ze in elk geval zijn actie scheen te waarderen en zijn hand pakte de hare vast. "Ik had je graag het leuke gedeelte van mijn leven willen laten zien, maar dat zit hier op de stoel" zei hij charmant, maar zeker niet ongemeend. Het was waar, zij was het hoogtepunt in zijn leven op dit moment en tot nu toe.

Arianne was gevleid door zijn woorden, natuurlijk was ze gevleid. Welke vrouw zou dat niet zijn? 'Collin, ik wil niet alleen het leuke deel van je leven zien. Ik wil deel uitmaken van jou leven. Je hele leven.' zei ze zachtjes. 'Alleen werkt het niet, als jij van alles achterhoud.' fluisterde ze toen tegen hem. Ze hield zijn hand nog steeds vast.

"Ik zal niets meer achterhouden, ik zweer het op mijn liefde voor jou" zei hij terwijl hij haar tegen zich aantrok. Het was lief van haar het zo te zeggen. "En toch had ik het vandaag graag anders willen doen" zei hij terwijl hij een kus op haar wang drukte. "En je maakt allang deel van mijn hele leven, bij alles wat ik doe denk ik aan jou, ook de minder fijne dingen, wat ervoor zorgt dat er nog maar weinig dingen zijn die helemaal niet leuk zijn" hij drukte zijn lippen heel kort, voor enkele seconden op die van haar en keek haar uitdagend aan.

Arianne stond langzaam op en kroop tussen zijn armen. Ze wilde heel eventejs alleen zijn warmte voelen, in stilte. 'ik hou van je, met heel mijn hart. Ik ben blij dat je me daar ook deel van wilt maken,' fluisterde ze toen. Haar wang lag tegen zijn borst aan. Daarna draaide ze haar hoofd omhoog en keek hem recht aan. Haar hart was sneller gaan slaan toen hij had gezegd dat hij bij alles wat hij deed aan haar dacht. Nu was het haar beurt om enkele malen haar lippen op die van hem te druken en hem daanra uitdagend aan te kijken.

Collin trok zijn armen beschermend om haar heen, haar nog dichter naar zich toe. Hij wilde haar voelen. Haar warmte, haar alles. Even zei hij niets, hij was blij dat ze hem vergeven scheen te hebben. "vergeef je mij?" vroeg hij terwijl hij haar even een stukje van zich afhield. Hij wilde het echt weten, het was belangrijk voor hem een beetje bezorgd keek hij haar aan, wat nou als ze hem niet kon vergeven?

Ze knikte. Natuurlijk vergaf ze het hem. Ze kon niet zonder hem, niet zonder zijn liefde. 'Natuurlijk vergeef ik je,' fluisterde ze tegen hem. Hij kon er verder ook niets aan doen. Het was vast een traumatische gebeurtenis geweest en ze had wel eens gehoord dat die dingen moeilijk te verwerken zijn. 'Ik kan niet zonder je. Het zou dom zijn om je niet te vergeven,' zei ze toen met een glimalch. Weer drukte ze haar lippen op die van hem.

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht bij haar woorden. "Arianne" fluisterde hij "ik hou van je, dat doe ik echt" Zijn ogen zochten de haren en hij keek haar alng aan. Hij keek diep in haar ogen, die prachtige ogen. Hij had nog nooit zulke mooie ogen gezien.

Arianne ging weer zo dicht als mogelijk was tegen hem aan staan en liet haar hoofd tegen zijn borst leunen. Haar ogen waren gesloten en ze genoot gewoon eventjes van het moment zo samen. Van het gewoon eventjes alleen met hem zijn, de rust, de stilte, het horen van zijn hartslag, zijn warmte. Het maakte haar intens gelukkig.

Collin gaf een kusje op haar hoofd. "Zullen we maar zorgen dat we iets te eten krijgen vanavond?" stelde hij voor met een scheve glimlach. HIj was nog even neit in staat haar los te laten dus vroeg hij het terwijl hij haar vast heild. hIj wist dat hij eigenlijk moest kijken wat er was, maar hij bleef staan.

Arianne knikte. 'Lijkt me een goed plan,' zei ze met een glimlach. Ze drukte nog een kus op zijn lippen, ilde het contact met zijn lichaam niet verbreken. Want ze wist dat zodra er ook maar een millimeter ruimte tussen hen zat ze zijn warmte meteen zou missen.

"laat ik pizza bestellen" mompelde Collin terwijl hij zijn telefoon uit zijn zak haalde, hij wilde niet loslaten. Toen werd er aangebeld. "ragazzo, sei tornato!" riep iemand aan de andere kant, een vrouwen stem die Collin zich vaag kon herinneren. Hij pakte Ariannes hand en trok haar mee. Hij duwde de voordeur open, daar stond de buurvrouw, wel tien jaar ouder als de vorige keer dat hij haar gezien had, maar het was de buurvrouw, ze omhelsde hem enthousiast. "che è stato molto tempo fa!" gilde ze lachend. Collin knuffelde haar terug waarbij hij jammer genoeg Arianne wel los moest laten. "Ciao Anna" zei Collin bijna net zo enthousiast. En toen kreeg Anna Arianne in het oog. "e chi è questa bellezza?" vroeg ze terwijl ze naar Arianne wees.

Arianne stond een beetje achter Collin, ze was dan wel gewend om dagelijks in roddelbladen te staan. Van dit soort situaties werd ze altijd een beetje zenuwachtig. Toch glimlachte ze naar de vrouw en stak haar hand uit. 'Sono Arianne,' zei ze met een glimlach. Ze was blij dat ze de vrouw had kunnen volgen. Taal was niet haar sterkste punt, maar Italiaans gin galtijd vloeiend, wat niet gek was wan tze was er mee opgegroeid.

"Anna" zei ze terwijl ze Arianne een natte zoen op beide wangen gaf. "benvenuto, ha una ragazza magra come te deve essere affamato, Collin si dovrebbe essere cura di lei!" ze keek lachend naar Collin. "Vi invito a cena stasera?" stelde ze voor met een brede glimlach. Haar ogen glommen, ze vond het heerlijk om weer eens die jongen van de buren te eten te hebben. Collin keek vragend naar Arianne. Misschien had ze er wel zin in. Het was beter als bestelde pizza.

~~
zullen we het wel niet allemaal spelen daar?

arianne glimlachte. Ze had wel weer eens zin in een echt italiaans diner. 'Het lijkt me erg gezellig,' zei ze toen in het italiaans met een vrolijke glimlach. 'Tenminste als Collin het ook wilt,' vervolgde ze daarna. Ze keek Collin eventjes vragend aan. Hij moest het natuurlijk ook willen.

Collin knikte vrolijk. "Tuurlijk". De buurvrouw wenkte hen, zo ging dat, ze moesten meteen meekomen, Collin haalde zijn sleutel tevoorschijn en pakte Ariannes hand voorzichtig vast, misschien wilde ze dat niet doen voor zijn buurvrouw, misschien wilde ze wel niets laten merken ofzo... Hij trok haar achter de buurvrouw aan naar buiten en sloot de deur af.