Lokaal 107 - Geschiedenis lokaal.

Dit lokaal zit vol met geschiedenis posters. Er zijn rond de 30 tafels en stoelen. Achteraan in een hoek zit een erg krakkemikkig stoeltje wat elk moment kan breken, de nieuwelingen worden er meestal naartoe gelokt maar het is nog nooit gelukt om iemand erop te laten zitten. Er zijn twee leraren. Een oude man die altijd de leukste verhalen verteld waardoor je echt goed oplet en een jonge vrouw die er niks mee doet en veel te soft is maar waarbij je natuurlijk wel gezellig kan kletsen omdat ze er toch geen straf voor zal geven.
Gebruik je verdere fantasie.

Emma liep het lokaal binnen, ruim optijd. Ze hield van geschiedenis, het rook in het lokaal anders dan in de andere lokalen, het lokaal rook oud. Rook naar geschiedenis, de geschiedenis van school enzo. In de kasten die tegen de muren stonden stonden boeken, waarvan je de oude papieren pagina's bijna kon ruiken. Ze glimlachte naar de leraar die al voorin de klas zat die haar groette. "Dag Emmalynde" zei hij, terwijl hij toekeek hoe Emma naar een van de achterste tafeltjes liep en erachter schoof. Ze knikte beleefd als respons.

Katya kwam ietwat afwezig het lokaal binnen. Ze knikte naar de leraar maar leek er niet met haar gedachten bij te zijn. Gisteren zat nog steeds in haar hoofd. Ze was weer bij haar man geweest, het was verschrikkelijk. Natuurlijk was het verschrikkelijk, net doen alsof je iemand leuk vond terwijl je hem nieteens kende was verschrikkelijk. Toch had ze het al een jaar lang kunnen doen. Ja een jaar en nog steeds kende ze hem niet. Nooit had ze hem gekend. Nooit hadden ze het over persoonlijke dingen, alles wat ze hadden was oppervlakkig. Hij wilde haar vast alleen om de seks en haar uiterlijk. Naja, ze moest zich gewoon verdoven. Het was voor haar familie. Katya schoof aan bij een random plek, naast een meisje met bruine haren. Haar naam wist ze niet, maar ze had haar wel eerder zien lopen door de school.

Emma keek op, en haar grote, heldere blauwe ogen keken naar het meisje naast haar. Ze keken haar niet aan, dat was moeilijk voor Emma, contact maken. Dat bracht niets goeds. Wat schoot je er nou mee op om haar te kennen? Niets dus. Ze richtte haar aandacht op de leerlingen die nu om haar heen gingen zitten. Ze herkende hen vaag van andere lessen, of de gangen, en kende de meesten ook bij naam. Niet dat ze haar kenden, maar Emmalynde was nou eenmaal tamelijk nieuwsgierig ingesteld en ving zo nu en dan flarden van gesprekken op. Dat was ook waarom het zo irriteerde dat ze het meisje naast zich gewoon niet kende. Helemaal niet, ook nog niet over had horen spreken.

De leraar begon maar Katya leek hem niet te horen wat raar was aangezien ze altijd goed oplette tijdens geschiedenis. Gewoon omdat ze het leuk vond omnaar die oude verhalen te luisteren. 'Katya, pak jij ook je boek?' Vroeg de leraar. Haar hoofd bewoog langzaam op en neer, iets wat knikken moest voorstellen. Uit haar leren tas haalde ze de boeken en keek even om zich heen. 'Op welke bladzijde moet hij?' Vroeg ze aan het meisje naast haar, haar Russische accent ontbrak deze keer weer niet. Bij de korste zinnen hoorde je zelfs dat ze Russisch was, iets wat behoorlijk irritant was omdat ze dan dachten dat je dom was en het Amerikaans niet goed kon verstaan.

"84" zei Emma, met haar zachte stem. Kort, maar duidelijk. Niet dat ze dacht dat dit meisje haar niet kon verstaan, maar zo was ze, ze hield geen lange onzinverhalen, ze hield van korte, duidelijke, zachte woorden. Haar woorden konden soms hard en afstotend zijn, maar daar was nu niets van te merken, ze glimlachte kort naar het meisje en keek toen weer op naar de leraar.

Katya knikte, nu wat overtuigender. Ze bladerde tot ze bij blazijde 84 kwam en probeerde zich te concentreren op de leraar. Ze kon niet elke keer wanneer ze bij haar man, Brody, was geweest zo afwezig zijn op school, Dat zou haar prestaties verslechteren, wat ze niet wilde. Ze streefde naar goed werk wat goed verdiende waardoor ze eindelijk van Brody verlost was en dat ze gewoon zonder een vent voor haar familie kon zorgen. Maar daar was ze nog neit dus moest ze daar doorheen bijten. Uiteindelijk kwam het wel goed, hoopte ze.

Emma ging verzitten en volgde de leraar terwijl deze uitvoerig de eerste wereld oorlog beschreef en vertelde alsof hij er zelf bij geweest was. Ze wist dat het hem moeite kostte nu niet op de tafel te klimmen en schietgeluiden te maken. Emma glimlachte onbewust, dat kon haar vader ook altijd, opgaan in wat hij deed of vertelde. Als hij assepoester voorlas speelde hij altijd alle rollen terwijl zij in bed lag en hij het hele sprookje opvoerde voor het slapen gaan. Een kroontje als hij assepoester was en een lelijke hoed voor schoonmoeder, hij ging anders staan als hij de prins was en de stiefzusjes hadden vreemde stemmen. Zo verzon hij voor iedereen iets.

Katya werd toch weer meegesleurd in het verhaal van de leraar geschiedenis. Zijn handen bewogen uitbundig mee met alles wat hij vertelde. Toen hij klaar was stond hij op. 'Ik ga even de film halen die erbij hoort.' Hier keek ze van op, normaal gesproken had hij alle films met zich mee. Naja, hij was ook een mens en kon ook wel eens een keer iets vergeten. Zonder ook nog maar wat te zeggen liep hij het lokaal uit. Meteen begon het geroesemoes en nadat een van hen tegen de andere aanporde draaide de twee jongens die voor hun zaten om naar Katya. Het waren jongens uit het rugby team, iets wat haar niet beviel. 'Dus.. Jij bent Russisch?' Vroeg één van hem met een grijns aan Katya. 'Ja.' Zelfs bij dat ene woordje was het accent duidelijk te herkennen.