Het lokaal van Julia.

Dit is het eigen lokaal van Julia, het is erg groot en overal staan instrumenten. De ramen zijn hoog en er komt een heleboel licht binnen. De muren en het plafond is wit, behalve één muur, waar heel groot een LP plaat op gespoten is met graffiti. Er staat een bureau voor haarzelf, en tafeltjes voor de leerlingen, ook staat er een lessenaar bij het bureau zodat er privélessen kunnen worden gegeven.

Regels: De normale schoolregels
Aantal personen: 30 leerlingen + Julia zelf.

Dawn liep door de gangen, ze zou vandaag een gesprek hebben met een lerares. Ene mevrouw Roos als ze het goed verstaan had.. Ze gaf muziek en privélessen. Dawn had het niet zo op muziek, leuk om een keer te horen. Maar iets er mee doen? Nee dat vond ze niet echt geweldig. Maar ze moest toch nog iets anders kiezen , alleen voetbal was te weinig vonden ze. Nou prutsen met papier en stof daar had ze al helemaal een hekel aan dus had ze besloten om maar wat met muziek te gaan doen. Geen idee of ze er iets van kon. Ze liep het lokaal in. Er was nog niemand dus keek ze rond. Het stond vol met instrumenten, van sommige had ze geen idee wat het voor moest stellen. Ze liep naar een piano, dat had ze wel eens bespeeld toen ze nog op haar gewone middelbare school zat. Ze liet haar vingers over de ivoren toetsen gaan. Dit was geen keyboardje, maar een echte vleugel. Het ding was werkelijk prachtig. Voorzichtig drukte ze een toets in. Het geluid dat er uit kwam klonk mooi en puur.

Julia had haar tas over één schouder hangen, een kop koffie in haar hand en een koek in haar mond. Ze liep gehaast door de gangen naar haar lokaal en opende met veel kabaal de deur. Toen ze het meisje zag staan schrok ze. "Ow gha jpe nopg niewt ve..acht" zei ze, en ze glimlachte. Ze zette haar spullen op de dichtstbijzijnde tafel. "Sorry, ik had je nog niet verwacht" zei ze met een glimlachje. Ze liep naar het meisje toe en gaf haar een hand. "Hoi, ik ben Julia Rosen. Eigenlijk moeten leerlingen mij mevrouw Rosen noemen, maar Julia vind ik zelf veel leuker, dus zeg dat maar".

Geschrokken keek Dawn op toen ze de deur open hoorde gaan. Snel haalde ze haar vingers van de toetsen. "Uh hoi," zei ze stamelend. "Ik ben Dawn" Ze schudde de hand van de lerares. Julia dus.. "Oké Julia, begrepen" zei ze. Ze bleef een beetje onzeker bij de piano staan. Ze wist niet of ze er wel aan mocht zitten. Dus liep ze maar naar het tafeltje waar ze haar tas op gepluird had. Ze keek naar Julia. Ze was niet zo groot, ongeveer even groot als haar. En ze had prachtig rood golvend haar.. Ze wilde dat zij zulk geweldig haar had..

Julia knikte en pakte een papier uit haar tas. "Oké, Dawn, Dawn, Dawn..." zei ze terwijl ze haar vinger over een lijst met namen liet gaan. "O, hier ik heb je gevonden" ze las even wat er stond en legde toen het papier weg. "Dus, ik lees net dat je nog geen ervaring hebt met muziek. Heb je ooit een instrument bespeeld?" vroeg ze, en ze keek Dawn met haar blauwe, doordringende maar toch vrolijke blauwe ogen aan.

Ze keek naar Julia, de lerares had prachtige blauwe ogen.. Stonden mooi in contrast met haar haar. "Ik heb op mijn vorige school wel eens piano gespeeld, maar verder niets" ze haalde haar schouders op, bijzonder was het niet echt. "Ik heb niet veel met muziek eigenlijk.." zei ze verontschuldigend. Ze wist niet of ze de vrouw nu zou teleurstellen.. Maar ze was nu hier, om iets over muziek te leren ofzo. Ze had geen idee wat ze moest verwachten

Julia dacht even na, dit zou moeilijk worden, maar gelukkig hield ze wel van een uitdaging. "Oké. Ik moet even weten wat je al ongeveer weet, kom je even zitten?" vroeg ze en ze wees naar de voorste stoel. Toen liep ze naar het whiteboard en pakte een stift. Ze tekende vijf horizontale lijntjes op het bord. "Weet je wat dit is" vroeg ze aan Dawn.

Dawn schoof de stoel naar achter en nam plaats. Julia schreef 5 lijnen op het bord. Oké dat was echt een makkie. "Notenbalk" zei ze zonder te aarzelen. Ze glimlachte naar Julia. Ze wist heus wel iets hoor... Alleen zat het allemaal ook nog al diep begraven.. "Dat was niet zo moeilijk, ik denk dat zelfs een meisje van 8 dat nog zou weten" zei ze grinnekend. "Nou kom maar op" ze hield wel van een uitdaging. Ze moest het wel allemaal goed hebben, ze kon gewoon niet tegen haar verlies. Ja ze zag dit als een wedstrijd. Ondanks dat het gewoon was om te kijken wat ze al wist...

Julia lachte, ze hield wel van dit soort leerlingen. Snel tekende ze een g-sleutel aan het begin en zette er twee vieren bij, dit zou het meisje ook nog wel weten. "Oké, als je deze weet gaan we aan het moeilijkere beginnen" zei ze met een lachje.

"De G-sleutel staat aan het begin van de notenbalk, en de twee vieren staan voor vier vierde maat, dus de noten duren per maat vier tellen." ze glimlachte. Ze kon niet zo goed uitleggen, maar volgens mij klopte dit wel. "Toch?" vroeg ze toch voor de zekerheid.. Als ze dit fout had, god dan was ze wel heel dom bezig zeg. Langzaam kwam alles wat ze geleerd had een paar jaar geleden weer boven gedreven.

Julia knikte. "Goedzo. Zie je wel dat je nog iets weet van muziek, sommige mensen zouden hier echt helemaal niks meer van kunnen maken" legde ze uit. Ze tekende snel een paar noten in de noten balk en zette er een paar maatstrepen tussen. "Oké, één maat klopt niet, welke is het?" vroeg ze terwijl ze de maten nummerde zodat Dawn het antwoord makkelijk kon geven.

Dawn bekeek de maten. Ze moest even goed nadenken hoeveel tellen alle noten hadden. "Uhm, volgens mij maat 4" zei ze aarzelend. Jha de ene was 1 tel, de andere de tweede en dan een rust van maar 1tel. Dus dan kwam je uit op 3, en niet op vier. Als ze het goed had dan...

~~
het is echt moeilijk om dat uit te leggen zonder dat je het kan uittekenenxdxd--.--

Haha ja xdd
------------------

"Oké, dat was allemaal goed. Kom, dit is saai, we gaan muziek maken" zei Julia lachend waarna ze de stift in de lucht gooide en naar de piano liep. Zelf ging ze achter de piano zitten en speelde een leuk riedeltje, het klonk moeilijk, maar dat was het helemaal niet. "Nu jij" zei ze met een glimlach tegen Dawn.

Met grote ogen keek ze Julia aan. Nu zij? Ze wist helemaal niets meer daarvan. En dat wat Julia speelde was ze alweer vergeten. "Uhm.. " ze aarzelde. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Plots herrinnerde ze een deuntje dat haar vriendin haar geleerd had.. Wat was het ook alweer? C D C DD A B C D C DD AB. zoiets.. Ze legde haar vinger op een toets, en speelde het deuntje.. Hij klopte niet helemaal.. "Die u speelde, kan ik echt niet hoor" zei ze verontschuldigend...

Julia knikte. "Goed voor een eerste poging. Je moet wel even letten op je vingerzetting, maar we kunnen beter even een echt muziekstuk spelen." zei ze met een lachje en ze liep naar haar tas waar ze de perfecte muziek in had zitten. Piano voor beginners. Ze sloeg het open aan het einde en zette het voor Dawn neer, "Zo, dit moet lukken".

Vingerzetting.. Natuurlijk. Hoe was die ook alweer? Ze zette haar duim op de C, wijsvinger op de D, en de rest van de vingers op de toetsen ernaast. "Zo?" vroeg ze bedenkelijk. Vragend keek ze naar Julia. Ze bekeek het muziekstuk. Het was niet heel moeilijk. Misschien zou het nog wel lukken... "Bestaand liedje?" vroeg ze aan Julia.

NEw
--

Lauren zat achterin de klas, en lette totaal niet op wat Julia vertelde. Haar gedachten waren heel ergens anders, en ze draaide met haar vinger krulletjes in haar lange haren. In haar schrift zat ze tekeningetjes te maken, en zinnen die in haar hoofd sprongen schreef ze op, waarna ze ze weer doorkraste en er een grote kliederboel ontstond. Af en toe keek ze op, en deed alsof ze iets opschreef zodat het leek alsof ze oplette en aantekeningen maakte.

Flynn klopte op de deur van het klaslokaal. Hij moest veel inhalen, dus vandaar dat hij bijles had. Een beetje verward keek hij op zijn rooster. Volle dagen, weinig vrije tijd, maar daarvoor wel veel muziek. Eindelijk had hij zijn vertrouwenspersoon ervan kunnen overtuigen hem naar een muziekschool te laten gaan. Iets wat voor een glimlach op zijn gezicht zorgde. Zijn ogen stonden een beetje angstig, dit bleef altijd een beetje eng. Ookal deed hij het nog zo vaak. De deur ging open en hij liep naar binnen. Een beetje hulpeloos stond hij voor in de klas. "Fylemon" zei hij met tegenzin tegen de lerares. Ze wees hem een plek aan naast een meisje met lange zwarte krullen. Hij deed braaf wat ze zei en ging zitten.

Lauren keek naar de jongen die binnenkwam, net als de rest van de klas, maar wendde eerder dan de rest haar blik alweer af. Toen hij naast haar ging zitten leunde ze naar achteren in haar stoel en keek hem aan. Ze zei niets, liet haar blik een tijdje op hem rusten en keek toen weer naar voren, alsof ze voordat hij binnen kwam lopen wel op had gelet. Alleen vergat ze wel dat er nog een open schrift op haar tafel lag, vol met tekeningetjes dus ze viel door de mand.

Flynn grinnikte toen hij de tekeningetjes zag. Geen tekenaar, dat was duidelijk. Het meisje leek enorm geïnteresseerd in de lerares en het was voor Flynn ook belangrijk op te letten dus deed hij dat. Hij wendde zijn aandacht naar de voorkant van de klas. Hij zakte een beetje onderuit en keek de lerares aan. Het stoorde hem dat de mensen om hem heen zijn hele schuilnaam nu kenden en dachten dat zijn ouders echt zo gemeen waren geweest hem die naam te geven. Af en toe liet hij zijn blik door de klas dwarrelen er waren veel vragende blikken in zijn richting, maar het meisje naast hem leek zich totaal niet voor hem te interesseeren. Dat was niet iets dat hem echt stoorde, die mensen waren er in elk 'leven' wel.

Voorzichtig keek ze naar hem om. 'Is het grappig?' vroeg ze sarcatisch, maar haar stem klonk toch lief. De laatste tijd kwam ze meer in de buurt van de persoon die ze vroeger geweest was, en nu zat ze er een beetje tussen in. Ze was niet echt heel erg gemeen en ongeïnteresseerd, maar ook niet meer de zorgeloze party-girl. Toen ze hem een goed bekeek zag ze dat hij knap was. En dan niet een beetje knap, maar echt leuke jongens knap en ze glimlachte onwillekeurig naar hem.

"Ik zie dat je geïnteresseerd bent in de lesstof" zei hij met een glimlachje terwijl hij naar haar schrift wees. Hij gluurde af en toe even naar de lerares. Haar ogen waren raar; ze toonden niet één emotie. Hij zag een soort verdriet in haar ogen staan en van de andere kant ook weer niet. "Ik ben trouwens Flynn" zei hij terwijl hij zijn hand uitstak naar het alles-behalve-lelijke meisje. Hij zag wel dat haar haar geverfd was, en hij was expert omdat zijn haarkleur elke keer veranderd was al sinds hij negen was en uit huis gehaald werd.

Ze glimlachte terug. 'Ja, het is heel interessant' zei ze zachtjes. Voorzichtig pakte ze zijn hand, nog steeds was ze lichamelijk contact, of überhaupt enig contact ontwend. 'Lauren' stelde ze zichzelf voor. Toen trok ze haar hand weer terug om hem weer aan te kijken. 'Jij zit hier normaal niet in de klas, toch?' vroeg ze, omdat ze de laatste tijd werkelijk geen idee meer had bij wie ze in de klas zat en wie ze wel en niet kende. Met een handige beweging deed ze haar haren in een lange paardenstaart zodat het niet in de weg hing.

" Nu wel" knikte Flynn, " maar scherp opgemerkt, ik ben nieuw, net overgeplaatst naar hier." hij kende het hele riedeltje nu uit zijn hoofd: 'Ik ben Fylemon Wirth uit Ohio. Mijn ouders werken veel en kregen een baan aangeboden in New York, toen zijn we verhuisd. Ik heb een broertje en een zusje. Sanne en Phil' en zo nog even verder. Zijn geboortedatum en alles werd elke keer veranderd. Nu was hij achttien zijn echte leeftijd, maar het was ook wel eens geweest dat hij opeens alcohol mocht drinken omdat hij volgens zijn papieren 21 was. Of dat hij nog maar veertien was en een groeistoornis had waardoor hij zich sneller ontwikkelde.

Lauren knikte begrijpend. 'Heb je het een beetje naar je zin? Het is wel wennen zeker' fluisterde ze zachtjes, omdat de lerares het anders zou horen en ze leunde iets naar hem toe. Ze vond het leuk om een gesprek met iemand te hebben die ze niet kende, die haar niet met een blik vol medelijden aankeek en niet meer normaal met haar om leek te kunnen gaan. Ze werd er zo gek van, en dan viel deze jongen Flynn als een geschenk uit de lucht.