Het lokaal van Julia.

Flynn leunde ook naar haar toe. "Tuurlijk en dat wennen valt wel mee, ik vind het een leuke school, veel beter dan mijn vorige" zei hij met een glimlach waardoor zijn enorm witte tanden goed te zien waren. Niemand kende zijn verleden hier, maar dat was de afgelopen 9 jaar ook maar ongeveer twee keer voorgekomen. Hij vond het niet prettig om eraan herinnerd te worden. Waarom hij er dan net nu aan herinnerd werd wist hij niet, maar hij probeerde snel de gedachte weg te stoppen.

Laurens hart maakte een klein sprongetje toen hij ook wat dichter bij kwam. Iets wat wel vaker gebeurde bij mensen die dichterbij kwamen, omdat ze ervan schrok. 'Mooi zo, ik ben daar blij dat je het naar je zin hebt' zei ze zachtjes, en ze keek een beetje om zich heen. De helft van de klas staarde hen aan, de jongens staarde naar haar en de meisjes naar hem. Ze had de meeste mensen hier geen blik meer waardig gekeurd sinds de dood van haar ouders, en sommige jongens leken er moeite mee te hebben. 'We worden een beetje aangestaard' mompelde ze zachtjes en ze boog iets van hem af, om weer 'op te letten".

Flynn nam niet de moeite om zich heen te kijken. Hij was het gewend. Hij was de eeuwige nieuweling. Alleen het was wel grappig om te zien dat daar op elke school anders tegenaan gekeken werd. De ene keer was het helemaal geweldig dat er een nieuwe jongen was en werd hij meteen opgenomen in allemaal groepjes. De andere keer was het verschrikkelijk, liet niemand zijn aanwezigheid toe en was hij een loner voor de tijd dat hij er was. Als hij op zulke scholen was wilde hij eigenlijk meteen weer weg, maar Franklin was leuk, ookal had hij nog niet veel vrienden. Hij kende welgeteld twee mensen hier nu. Courtney, een meisje wat hij tegengekomen was in het park toen hij de weg naar school vroeg en de directrice. Ja en misschien Lauren, een heel klein beetje. Hij reageerde door naar Lauren te knipogen. En hij keek toen even naar julia, de lerares.

Lauren zag hem knipogen en glimlachte naar hem. 'Gewend?' vroeg ze hem. 'Ik wel trouwens' zei ze wat zachter en ze grinnikte zachtjes, maar was niet van plan het hem uit te leggen. Hopelijk zei haar uiterlijk al genoeg, al was dat niet de echte reden. Ze leunde iets naar voren om haar schrift dicht te doen en keek toen weer naar hem. 'Wat is je talent trouwens?' vroeg ze,

"ja, ik ook" zei hij geheimzinnig. Hij verwachtte geen reden en vond dat zij die ook geen moest verwachten. "mijn talent is muziek" zei hij met een glimlach. Hij had besloten het voortaan zo te verwoorden. Hij merkte het niet maar hij was al zo'n tien minuten op de tafel aan het trommelen, er zat ritme in, maar het trommelen kon ook voor de aandacht zorgen. Alleen lastig dat hij het onbewust deed.

Laurne knikte. Als je zo knap was als hij kreeg je vast veel aandacht. Ze lachte zachtjes. 'Ja dat had ik wel verwacht, als je hier in de les zit' zei ze. 'Wat doe je precies?' de vraag was al net zo zacht als haar lachen en ze leunde nu met haar elleboog op haar tafel, en met haar hand in haar vaste haren.

Collin glimlachte. "Drums, gitaar en nog wat andere dingen" Er was niet een specefiek ding dat hij deed. Hij hield van muziek, alle soorten, maakte hem niet uit wat, of hoe bekend het instrument was, al was het enkel zijn stem, hij hield er enorm veel van en kon er helemaal in opgaan. "jij?" hij vond haar eruitzien als een zangeres, of misschien iemand die iets met dans deed?

Lauren glimlachte, hij zag er echt uit als iemand die dat deed. 'Ik zing vooral. Ook speel ik gitaar, en piano' zei ze zachtjes en ze deed weer alsof ze iets opschreef in haar dichte schrift. Het zou Julia toch niet opvallen. 'Muziek is echt mijn alles ik weet niet... wat ik zonder zou moeten' flapte ze eruit. Ze had bijna willen zeggen: Ik weet niet of ik zonder nog zou leven, maar had zich net op tijd in kunnen houden.

Flynn knikte (woepsie vorige noemde ik hem collin :$) "dat dacht ik al." zei hij, "ik zou ook echt niet zonder kunnen. Het is een soort lucht." Als hij muziek niet had gehad wist hij niet of hij het had gekund, of hij zich dan niet gewoon een keer bekend gegeven had. Of hij de onzekerheid over zijn zusje dan nog wel aankon. Flynn glimlachte naar haar, maar zijn ogen stonden vol zorgen, en die zorgen zouden niet zomaar weggaan.

hihi, niet gezien hoowrr
-

Lauren glimlachte. 'Ja precies, eindelijk iemand die me begrijpt' zei ze. Toen merkte ze opeens dat iedereen in de klas opeens opstond. Zelf stond ze ook op, dit betekende dat ze moesten zingen. Dit lied oefende ze al weken en ze wist wat ze moest zingen, het was een simpel liedje van Amy Winehouse, Valerie en iedereen kende het wel. Als één man begon de klas te zingen.
Well sometimes I go out by myself
and I look across the water
and I think of all the things what you're doing
and in my head I paint a picture

Flynn zat een beetje stom te kijken toen iedereen om hem heen opeens opstond. Uiteindelijk stond hij ook maar op en deed gewoon mee. Er zat niets anders op en hij genoot ervan.

Lauren glimlachte naar hem tijdens het zingen. Nu voelde ze zich in haar element. Dit liedje paste goed bij haar stem en ze was blij dat ze lekker mocht zingen bij deze les. Toen het afgelopen was ging precies de bel en alle leerlingen stonden op om hun spullen te pakken. Lauren begon ook haar spullen bij elkaar te pakken.

--
Ik zat te denken, misschien kan hij per ongeluk een boek van haar meenemen en het dan bij haar kamer terug komen brengen, of andersom?

isgoed, ik doe wel (flynn heeft geen kamer)
~~

Flynn veegde zijn spullen bij elkaar en schoof ze zo van de tafel in zijn tas. Hij keek nog even naar Lauren, glimlachte naar haar en liep toen de klas uit na nog een korte "doei, tot weer es" gezegd te hebben.

New

Raf zat op het bureau een stapel papieren in een map te doen die straks weer in de tas moesten die naast hem stond. Het liefst wilde hij nu gewoon weg, maar er zou zo een leerling komen die geen goede punten haalde. In zijn ogen was het nutteloos dat hij met haar moest gaan praten. Het was haar eigen toekomst die ze zo verpestte en hij was nou niet echt de aangewezen persoon om met iemand te gaan praten. Maar goed, het moest maar. Terwijl hij wachtte keek hij het lokaal rond, hij had geen eigen lokaal omdat hij hier pas les gaf, maar hij moest zeggen dat hij ook geen ander lokaal hoefde als hier les mocht geven.

Ally had haar sportschoenen al aan. Ze moest rennen om alles te halen.Ze moest over een half uur bij de daklozenopvang zijn, er was iemand uitgevallen. Ze begreep niet waarom ze naar zoiets stoms moest als puntenbespreking, of hoe die man () dat dan ook genoemd had. Schoorvoetend liep ze het lokaal binnen, nadat ze kort op de deur geklopt had. Dit werd geen gezellig gesprek, en dat wist ze heel goed.

-------
Raf keek op toen er op de deur geklopt was en glimlachte vriendelijk naar het meisje. Hij had haar een keer lesgegeven, dacht hij. Nog een reden waarom hij niet begreep dat hij dit gesprek moest gaan voeren. Waarschijnlijk hadden haar andere leraren er gewoon geen zin in gehad en gedacht: 'dan schuiven we het maar op de nieuweling'. Opgelaten ging hij even met zijn hand onder zijn muts en woelde door zijn haar. "Ik neem aan dat jij hier beter weet waarom je hier bent dan ik," zei hij terwijl hij haar aankeek. "Ik ben trouwens Raf, volgens mij heb ik je een keer lesgegeven." Hij zat nog steeds op het bureau en stopte de map in zijn tas.

"Mijn punten" zei Ally kort terwijl ze zenuwachtig van haar ene been op het andere hupte. Ze wilde niet te laat komen, en dit dan ook zo snel mogelijk afronden. Ze beet op haar lip. Waarom waren leraren altijd zo langzaam met alles? Kon hij niet gewoon zeggen; je punten zijn slecht, doe er iets aan, punt?

Raf knikte, hij probeerde snel iets te bedenken om verder te zeggen. Hij was niet goed met woorden en zeker niet in dit soort situaties, bovendien wilde hij niet zoals alle andere leraren zijn maar haar wel echt helpen. "Ik ga je niet zeggen dat je beter je best moet doen, ik vind dat het je eigen verantwoordelijkheid is. Als jij hier alleen maar onvoldoendes haalt is het je eigen toekomst die je verpest. Niet die van mij, of van wie dan ook." Zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Zo had hij grotendeels ook gedacht toen hij hier zelf op school zat en hij vond het nog steeds dom als iemand deze kans niet aangreep.

"Danku, mag ik nu gaan?" vroeg Ally, die haar best deed niet te ongeïntereseerd te klinken. Dit was ze niet gewend van een leraar, maar het bleef een leraar. Ze had zin om te vragen of hij vroeger altijd zo zijn best deed op school en alles andere liet liggen. . Ze wist zeker dat dat niet zo was. Ze herkende hem niet, lag er misschien aan dat ze niet opgelet had in de lessen, maar dat gaf niet. "wat geeft u eigenlijk?" vroeg ze uiteindelijk toch maar.

Raf trok even een wenkbrauw op, ze moest blijkbaar heel nodig ergens anders heen. Hij zou haar niet tegenhouden maar vond het vrij onbeleefd. Maar hij wist dat het hypocriet zou zijn daar iets van te zeggen, hij was zelf ook niet erg bekend met alle beleefdheden. "Ik geef zangles en musical, soms samen met mevrouw Woodings." Onwillekeurig verscheen er een glimlachje op zijn gezicht bij het noemen van Dana. Het was raar maar ook wel grappig haar zo te noemen. Zelf wilde hij gewoon dat de leerlingen hem met Raf, of desnoods Rafael, zouden aanspreken, maar hij wist dat hij daarmee een van de enige was.

Ally knikte en wiebelde door van de een op de andere voet, waardoor ze niet merkte dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen bij de naam van mevrouw Woodings "oh" zei ze, dat had ze niet zo gedacht bij hem, onder zang lette ze toch meestal wel op. "het spijt me, maar ik moet eigenlijk nog ergens anders zijn nu, heeft u nog iets belangerijks?"

ik neem ff aan dat haar punten voor zang ook slecht zijn oke?
----------
Raf knikte voor zichzelf, ze moest dus inderdaad weg. "Ik heb nog heel even iets, daarna mag je weg." Hij keek haar aan en probeerde zijn gezicht zo open en vriendelijk mogelijk te laten staan. Hij kon niet voor niets acteren. "Ik wil je, in tegenstelling tot wat jij waarschijnlijk denkt, wel helpen. Aangezien ik zelf ook niet de beste ben ik de meeste andere vakken kan ik je alleen met zang helpen. Kies zelf maar een lied uit en dan ga ik je daar volgende week mee helpen, oke?" Hij keek haar vragend aan, hij snapte dat ze het ook druk had en ze hoefde het van hem daarom niet buiten school in te studeren, hij zou haar wel gewoon priveles geven voor een paar keer.

okee
~
Ze knikte. "Goed, wanneer moet ik het lied hebben?" haar talent was zingen, eigenlijk. En ze was er ook goed in, maar eigenlijk zou ze minder buiten school om moeten doen, het was gewoon te veel en daar moest ze nu mee leren omgaan. Zingen was haar passie; maar ze deed het liever bij een karaokeshow in het bejaardenhuis als op school. Ze dacht echter niet dat hij haar echt probeerde te helpen, verwachtte dat dit gewoon weer een poging was tot extra werk.

Raf sloeg zijn tas alvast om zijn schouder, hij moest eigenlijk ook zo gaan. Vanavond stond hij weer op de planken en over een uurtje moest hij bij het theater zijn om zich klaar te maken. "Volgende week, gewoon zelfde tijd in dit lokaal," hij sprak het half als een vraag uit half als gewoon een mededeling. Het was soms raar om leraar te zijn, zeker omdat hij nog niet zo heel lang geleden zelf een leerling was geweest. Daarom had hij het soms nog niet helemaal door dat hij moest zeggen wat anderen moesten doen.

Ally knikte instemmend, "kan het ook een half uurtje eerder?" ze zat met dat werk, en ze zou niet zeggen dat ze later kwam, dat kon ze niet maken, op dinsdag was het altijd enorm druk, en dan waren er vaak te weinig krachten omdat er gewoon niet zoveel mensen waren die het werk wilden doen.