Balletzaal

Deze zaal is speciaal ontworpen voor het beoefenen van Klassiek ballet. Er worden hier ook vaak lessen gegeven maar een groot deel van de dag staat de zaal ook leeg en beschikbaar voor mensen die willen oefenen. In de hoek staat een stereo instalatie die voor iedereen bruikbaar en begrijpbaar is. Verder is een muur helemaal gemaakt van spiegels, langs de spiegels staan bare's zodat de dansers zich kunnen opwarmen.

Regels:
Niet vechten.
Max 5 personen, behalve als er lessen zijn.
Verder gelden er de normale gedragsregels die denk ik iedereen wel kent.

Kira stond in een strak balletpakje in het midden van de zaal. Ze stond op haar tenen en keek in de spiegel. Rustig begon ze pirouettes te draaien, steeds sneller en telkens spotte ze zichzelf in de spiegel. Na acht keer gedraaid te hebben ging ze verder met de dans. Langzaam verspreidde zich over haar gezicht een glimlach, hij werd ontspannen en gelukkig. Dit was het enige moment dat Kira zich echt vrij voelde.
Uiteindelijk stond ze weer stil en keek glimlachend naar haar spiegelbeeld, ze liep weer terug naar het midden van de zaal en ging daar in een split op de grond zitten om haar spieren weer verder te rekken dan ze normaal al deed.

Dwight was op zijn tocht om de meeste geesten van de school te verwijderen en zijn volgende stop was de balletzaal. Hij knoopte het zakje steenzout van zijn riem en begon de drempel te bestrooien, het meisje dat in het midden van de zaal zat was hem niet eens opgevallen. Nadat hij er zeker van was dat al het paranormale in de kamer bleef stapte hij voorzichtig over de drempel om de kamer geestvrij te maken.

Kira had de jongen opgemerkt, maar zoals gewoonlijk zweeg ze. Langzaam stond ze op en begon weer met wat sierlijke bewegingen. Ze stoorde zich niet aan de aanwezigheid van de jongen. Al vroeg ze zich ergens wel af wat hij hier met zijn zout deed. Het hoorde hier volgens haar niet thuis, en het leek haar onzinnig om het in de kamer te gooien. Toch zei ze niets en danste door zonder nog op de jongen te letten. Opeens bekroop haar een vreemd gevoel. Ze stopt. Met haar dans en liep snel naar haar tas, pakte deze en vervolgde haar weg naar de deur. Alles was in een of twee minuten gebeurt, en andere mensen zouden het niet begrijpen.

"HO!" riep Dwight het meisje wat hij pas net had opgemerkt tot een halt. "Niet door het zout heenlopen." was alles aan aanwijzingen die hij gaf voor hij verder ging met zijn verjagings ritueel in een hoekje op de grond van de balletzaal. Als het meisje de perfecte lijn zou verpesten zou ze alles waar hij deze 3/4 minuten mee bezig was geweest verpesten, en het herstellen zou veel langer duren.

Kira bleef net zo plotseling als ze was beginnen te lopen weer stilstaan. Ze keek heel eventjes kort naar het zout dat op de drempel lag, ze vroeg zich af wat het er deed maar ze zei niets. Ze draaide zich om en liep om de jongen heen, ging op een bank zitten en keek naar wat hij aan het doen was. Het beangstigende gevoel was weer verdwenen. Al zou het waarschijnlijk vanzelf weer terug keren. de jongen zou haar waarschijnlijk vreemd vinden. Maar dat deerde haar niet. Om de een of andere rede luisterde ze naar de jongen door niet door het zout heen te lopen.

"Bedankt..." was wat Dwight het meisje schonk samen met een brede glimlach. Hij keek even op naar haar waarna hij zich weer naar de kaarten op de grond keerde, razendsnel en een voor een verplaatste hij deze in alle mogelijke combinaties. dat ging zo een paar seconden door voor hij keihard vloekte, een geluid dat door heel de Balletzaal galmde en hem een sprongetje van schrik deed maken door de onverwachte echo.

Kira bleef naar de jongen kijken, volgde precies zijn bewegingen. Dat deed ze eigenlijk altijd. Ondanks dat ze altijd zweeg was ze niet verlegen. Nee ze was juist eerder benieuwd naar de mensen, naar hoe ze leefde en naar wat hun houdingen betekende. Ze leerde er genoeg van. Meer dan ze ooit op school zou leren. Ze sprak er haar eigen taal mee. Niet eentje die veel mensen begrijpen, slechts sporadisch werd ze echt begrepen. Toch kreeg ze er nooit genoeg van om naar mensen te kijken. Bij het horen van de scheldwoorden hield ze haar hoofd schuin, in de hoop er iets meer van te begrijpen.

Dwight zuchtte diep, raapte alle kaarten bij elkaar en begon opnieuw, hij was vergeten welke volgorde hij nou wel en welke nou niet gehad had, hij werd dan ook vreselijk zenuwachtig van het meisje naast hem. Toen het voor de derde keer mis ging gooide hij zijn hoofd in zijn nek en greep met zijn handen naar zijn haar. "Kan je alsjeblieft of meer aanwezig worden of minder aanwezig?" vroeg hij vaag aan het meisje op het bankje en keek haar smekend aan.

Kira keek verbaast naar de jongen. Ze wist dat ze soms mensen irriteerde, maar ze had niet doorgehad dat ze dat nu ook deed. Ze richtte haar blik op haar voeten. Ze wist niet hoe ze nu moest doen of hoe ze zich moest gedragen. Meer aanwezig worden zou lastig worden, zeker omdat ze niet begreep wat hij bedoelde. Ze keek hem weer aan, een vragende blik stond nu in haar ogen. Dit was weer duidelijk iets van haar manier van praten. Daarna haalde ze haar schouders op, niet wetend wat ze verder moest doen.

Dwight keek het meisje een tijdje aan, toen deze nog steeds niet gezegd had drong het allemaal tot hem door "Arm kind! Je bent vervloekt zodat je niet meer kan praten!" oké, het was geen heel slimme conclusie, maar voor Dwight was het allemaal zo logisch, door die vloek zo dicht bij hem kon hij zich niet concentreren en daardoor had zij ook nog niets gezegd, vreselijk logisch. Hij had veel medelijden met het meisje, maar was ook bang voor de vloek die op haar rustte.

Kira kreeg een diepe frons in haar voorhoofd. Schudde daarna haar hoofd. Daarna glimlachte ze, ze was niet vervloekt. Ze sprak alleen niet. Ze kon het hem natuurlijk laten horen dat ze kon spreken, maar dat deed ze niet. Ze haatte spreken. Gewoon omdat ze er nooit voor gerespecteerd werd. Ze keek de jongen nog steeds recht in zijn ogen en haar smaragdgroene ogen fonkelde een beetje. Ze was vrolijk, ondanks dat ze niet aan het dansen was.

"jawel! en ik ga je van die vloek afhelpen..." knikte Dwight vastberaden en hij hing zijn medaillon om de nek van het meisje. Razendsnel haalde hij het zakje zout van zijn riem en zorgde er net zo snel voor dat het meisje haar hand met de palm naar voren naar hem uitgestoken had. Hij legde een paar grote korrels van het grove zout op haar palm en knikte naar haar. "Eet..." zei hij terwijl hij zelf twee korrels doorslikte, hij geloofde dat dit ervoor zorgde dat hij bleef praten aangezien hij dat liever niet deed.

Kira keek naar het zout in haar hand. Ze schudde het van haar hand af en klopte die nog eventjes na zodat ze zeker wist dat het zout van haar hand af was. Daarna pakte ze het medaillon van haar nek en hing het terug om de nek van de jongen. Daarna schudde ze weer nee. Ze glimlachte naar Dwight, ergens vond ze het wel grappig dat hij zo deed, al begreep ze er bijna helemaal niets van. Nogmaals schudde ze nee.

Dwight wreef even met een wijsvinger door een van zijn ogen en zuchtte. "Zo kom je nooit van die vloek af, serieus, het is veilig. veiliger dan zo met een vloek rond blijven lopen."legde hij uit met een kaatste blik op het verspilde zout dat nu op de gladde vloer van de danszaal lag. Toen bedacht hij dat dit meisje zoals velen in de wereld hem ook gewoon niet geloofde en hij zuchtte opnieuw, hoofdschuddend.

Kira zuchtte eventjes. De jongen zou waarschijnlijk niet stoppen totdat ze iets zou zeggen. 'Nee.' fluisterde ze toen zachtjes. Heel erg zachtjes en waarschijnlijk zou hij het niet eens verstaan. Maar alleen dit woord koste haar al ontzettend veel moeite om uit te spreken, meer zou ze ook echt niet gaan zeggen vandaan. Ze stond langzaam op en liep naar de deur toe. De jongen had genoeg gehoord, teveel naar haar zin. Toch had hij ervoor gezorgd dat ze voor het eerst in een hele lange tijd iets had gezegd. Al was het maar zo klein als het woordje nee.

Dwight grijnsde breed, aangezien zijn oren het kleinste geluidje opvingen hoorde hij de nee van het meisje. "Zie je wel, het zout in je hand hebben was genoeg voor een woord! en loop niet door het zout heen..." dat laatste voegde hij er op minder enthousiaste, haast bevelende toon uit. Hij had een vloek verholpen, voor zover hij het zag. Langzaam stond hij op zijn de gladde vloer en zijn lengte steeg hoog op in de danszaal voor hij naar Kira toeliep.

Kira draaide zich om, haar gezicht stond verwrongen. Ze wilde niet spreken, en hij had het uit haar getrokken. Ze wilde niet nog meer moeten zeggen dus liep ze door, ze liep door het zout heen. Hij kon het zelf wel weer oplossen, het was alleen maar zout. Misschien zou ze hierdoor zijn woede op de hals halen, maar dat was dan maar zo. Hij had haar iets laten doen waarvan ze had gezworen het nooit maar dan ook nooit meer te doen. Zodra ze sprak werd ze verkeerd begrepen, zo ook nu weer. Hij dacht dat hij iets had opgelost maar door wat hij had gedaan maakte hij het voor haar alleen maar erger. Steeds weer erger.

"WHOA! Dat deed je niet!" Dwight was woedend, niet alleen omdat dit meisje hem als een van de zoveelste waarschijnlijk een freak vond, vooral omdat hij haar twee keer verteld had vooral niet door het zout heen te lopen, en ze het gewoon deed. Hij liep met grote passen achter het meisje aan tot hij vlak achter haar liep en hij haar schouder greep, misschien iets te hardhandig.

Kira voelde de hand en ze kroop ineen. Ze sloeg haar armen beschermend om zichzelf heen en keek de jongen bang aan. Ze kon niet tegen zijn woeden, en de hand op haar schouder deed haar herinneren aan de vreselijke tijd van vroeger. Ze deinsde achteruit tot ze tegen de muur aan stond, ze probeerde zich zo klein mogelijk te maken zodat hij bij haar weg zou blijven, hopelijk. Ze zei nog steeds niets. Ze hoopte dat de jongen zou verdwijnen, dat hij haar met rust zou laten en haar niets aan zou doen.
Zo dacht ze nu eenmaal over mensen. Ze dacht dat iedereen slecht was, dat iedereen haar op elk moment aan kon vallen. Omdat ze nooit anders gewend was geweest.

Dwight liet het meisje meteen los toen hij merkte hoe bang hij haar maakte, hij herinnerde zelf zoveel angst uit te stralen, nog geen dag geleden was hij zo bang geweest van die vervloekte Dwerg dat hij er niet zeker van was of hij wel door moest gaan met leven, sinds het in gevaar was door dat wezen. "waarom..?" was alles wat hij vroeg "waarom vind iedereen hier me een freak..." voegde hij er zacht aan toe.

Kira was verbaast door de woorden die de jongen uitsprak. Ze richtte zichzelf iets op en keek de jongen met een schuin hoofd aan. Voorzichtig deed ze een paar stappen naar hem toe, schudde haar hoofd terwijl ze hem aan bleef kijken. Diep in haar borrelde een medeleven voor hem op. Zoals hij er nu uitzag maakte dat zij zich schuldig ging voelen over wat ze had gedaan. 'Niet iedereen.' fluisterde ze daarna moeizaam. Weer had ze gesproken. Ze kneep haar ogen dicht omdat ze het stom vond dat ze zichzelf weer had laten verleiden iets te zeggen. En weer haatte ze zichzelf iets meer. Waarom had ze zo nodig moeten spreken?

Dwights mond viel een stukje open alsof hij wat wilde zeggen, maar toen hij de eerlijkheid in de sprekende ogen van hij meisje voor hem zag greep hij diens hand beet en drukte zijn lippen hier kort tegenaan. "Fijn om te weten... Maar waarom liep je door het zout heen terwijl ik je twee keer heb gewaarschuwd? Waarom?" was het tweede wat hij wilde weten, geen rekening houdend met het feit dat Kira duidelijk liever niet praatte, voor hem was het trouwens nog steeds een vloek.

Kira schudde haar hoofd. Keek door haar wimpers naar de grond. 'Niet nu, alsjeblieft.' fluisterde ze nog steeds moeizaam. Het was teveel om in een keer te kunnen zeggen. Dat kon ze niet aan. Ze wilde niet. Ze waardeerde het ergens dat Dwight niet weg was gerend op het moment dat hij had gemerkt dat ze niets zei, maar nu zei ze teveel tegen hem. En dat wilde ze niet. Niet nu, niet nooit. Bang dat het weer verkeerd begrepen zou worden. Bang dat ze weer zou worden zoals vroeger. Bang dat haar leven weer zou veranderen.

"Oh-kee..." zei Dwight langzaam "Dan als je daartoe in staat bent..." voegde hij hier een beetje aarzelend aan toe en hij liet haar hand, die hij nog steeds vast had, los om iets uit zijn zak te pakken. het was een klein roze steentje. "Ik wil dat je dit hebt..." zei hij en hij stopte het in de hand die hij net los had gelaten. "maak je geen zorgen, het is geen zout..." voegde hij er met een knipoog aan toe. 'Al verdrijft het wel kwade bedoelingen."