Het koffiebarretje

Emma bleef zitten. Ze zou niet loslaten voordat hij los zou laten. Haar hoofd paste precies op zijn sleutelbeenderen. Haar ademhaling werd rustiger en de rillingen die over haar rug liepen waren verdwenen. Ze werd helemaal warm van binnen toen ze zijn hart op het hare voelde kloppen. Het nadeel was dat haar hart door die gedachte weer sneller ging kloppen, ze hoopte maar dat het niet al te duidelijk was...

Gelukkig voor emma kon Enzio weinig meer horen dan zijn eigen hartslag. Hij zou haar nooit meer loslaten, als dat een optie was. Hij genoot van de warmte van haar lichaam, haar hartslag haar aanraking. Hij pakte haar kin beet en draaide haar gezicht naar hem toe. Durfde hij het? Gewoon doen. Hij sloot zijn ogen en drukte zijn lippen zachtjes op de haren.

Emma was even bang dat hij haar los zou gaan laten toen hij haar kin optilde. Maar zijn vervangende handeling was veel beter. Emma had nog nooit gezoend. Een beetje aarzelend sloot ze dan ook haar ogen. Hoe moest dit? Vroeg ze zit af. Deed ze het wel goed? En toen pas schoot haar binnen: hij zoent me! ENZIO zoent me! Van pure blijdschap ging haar hart nog net even ietsje sneller kloppen. Maar het idee maakte haar ook weer onzekerder. Deed hij het uit medelijden? En nu was het toch pas echt van belang dat ze het goed deed...

Enzio glimlachte en verbrak de kus weer. "You okay with this?" vroeg hij met een vriendelijk glimlachje. Hij hoopte van wel. Dat ze er geen problemen mee dat dat hij haar had gekust. Voor hetzelfde geld wilde ze hem nooit meer zien. Of misschien wilde ze gewoon geen relatie, en dan had hij hu vriendschap verknalt. Wat het ook was, hij zou het zichzelf noit vergeven.

Emma deed een beetje verward haar ogen open en bloosde. Misschien toch wel gewoon een troostende kus ofzo? Een beetje angstig keek ze hem aan. Dadelijk had ze echt iets verkeerd gedaan en was dit het, had ze nooit meer een kans bij hem. Een onzekere glimlach verscheen moeizaam op haar gezicht. Ze wilde dit echt, maar ze was zo bang dat ze dingen verkeerd begreep...

Enzio beet op zijn lip. "Vind je me ook leuk, fo...?" hij durfde de vraag niet af te maken. Ze leek hem neit een meisje dat met elke willekeurige voorbijganger zoenden, maar zijn onzekerheden hadden het gewonnen van zijn geziond verstand.

Even keek Emma hem verdwaasd aan, haar wangen werden zo mogelijk nog roder. Natuurlijk vond ze hem leuk. Hij zei ook! Maar dat betekende... Haar gezicht klaarde in een klap op, ze was sprakeloos. Een vriendje had ze niet meer gehad sinds groep twee. Na haar tiende had ze gewoon niemand meer dichterbij gelaten dan twintig stappen. Zat ze altijd alleen in de klas, liep ze alleen naar huis, ze liet anderen denken wat ze dachten over haar. Maar Enzio vond haar leuk, leuk om wie ze was, tenminste dat hoopte ze. Ze knikte wild met haar hoofd nog steeds niet in staat iets uit te brengen wat niet stotterde.

De glimlach die nu op Enzios gezicht een intrede maakte, samen met de opluchting, was een heel verschil met het ietwat nerveuze gedoe van daarnet. "Dus, Emma, zou je er wat op tegen hebben om mijn vriendin te zijn?" Hij keek haar vragend aan, nog steeds een tikje onzeker, amar absoluut minder dan eerst.

"Ik jouw vriendin..." vroeg ze vrolijk, maar nog steeds ietwat sprakeloos. Hij kon iedereen die op deze godverdomde wereld rondliep vragen en iedereen zou ja zeggen, maar hij vroeg haar. Haar ogen helderden op en ze kwam wat dichter bij zijn gezicht. Ze kon nu niet weerstaan en drukte zo voorzichtig mogelijk haar lippen op die van hem. Dat was haar antwoord.

Enzio glimlachte en kuste haar teder terug. "Je kan je niet voorstellen hoe blij je me hiermee maakt, schoonheid." Hij drukte nog een kusje op haar neus. Ze was zo lief en vriendelijk. Het was voorbij al zijn fantasieen dat ze ook werkelijk zijn vriendin wilde zijn.

Emma was al het gedoe met haar moeder bijna vergeten, bijna. Een intens gevoel van geluk nestelde zich in haar en de knoop die ze in haar maag had gehad verdween. Ze kroop in Enzios armen. Ze voelde hoe zijn warmte overal om haar heen was. "Dankjewel" zei ze zachtjes, niet voor zijn compliment maar gewoon voor het zijn wie hij was. Ze voelde zich veilig, geborgen, alsof ze hem nooit meer los hoefde te laten, alsof ze in zijn armen de wereld kon overwinnen.

Enzo glimlachte gelukzalig. Emma was eerst zo verlegen en onzeker geweesd, ton hij haar net had ontmoet. Ze hoefde helemaal niet zo verlegen te zijn, ze kon geweldig dansen en was zo vriendelijk. Ze gaf overduidelijk zo veel om haar broertje. Hij had het gevoel dat ze alles zou doen om hem te beschrmen. Hij was ergens een beetje trots dat zo'n iemand van hem hield, en zijn gevoelens beandwoordde. Dat ze zich zo thuis bij hem voelde.

Eigenlijk wist enzio niet van haar, helemaal niets. Hij kende haar verleden niet en haar verleden was lang. Hij kende haar broertje niet, die heel belangrijk voor haar was. Hij wist niets over het litteken dat over haar hele schouderblad liep. Ze wist dat ze ook eigenlijk niets van hem wist. Ze kende een klein gedeelte van zijn verleden, maar zij kende de belangrijkste persoon in zijn leven ook niet.

Enzio glimlachtte naar haar. Ze wist nog neits over hem. aleen het oppervlak, en dat zijn verleden duidelijk fucked up was. Maar ze wist nog neits van dat lelijke brandmerk, het hele verhaal, ze kende het belangrijste in zijn leven, het circus, nog niet. Noch wist hij nog weinig van haar. Hij wist aleen dat hun moeder problemen betekende en dat haar broertje het belangrijkst voor haar was, daar hierld het op.

En toch maakte het Emma weinig uit. Ze wist wat ze voelde als ze bij deze jongen was. Ze wist dat ze niet hoefde te spreken. Ze hoopte dat het ook voor hem genoeg was. Ze zou het hem allemaal gaan vertellen, maar niet vandaag. En natuurlijk hoopte ze dat hij haar ooit nog eens alles zou zeggen, dat hij haar er ooit genoeg voor zou vertrouwen. En ergens wilde ze heel graag dat ze hem haar broertje voor kon stellen.

Als de baby(maybe baby's, je weet het nooit bij ongelukjes in de sims (inge klikte op het verkeerde knopje -.-" en altijd als dat gebeurd raken ze meteen zwanger, stomme overvruchtbare sims)) er is krijg je een screenshot van de happy family
-----
Enzio drukte een kusje op haar neus. Hij luisterde naar de muziek die draaide en vond dat het tijd was om iets actievers te gaan doen met Emma. Hij maakte zichzelf voorzichtig los uit hun omhelsing en ging voor haatr staan met uitgestoken hand. "Mag ik deze dans van u, schoone vrouwe?" hij glimalchtte naar haar.

JEEEY!!! >welk knopje, ik heb hem nog niet gevonden<
~~
Emma glimlachte naar hem toen hij haar kusjes gaf. Maar toen de vraag kwam of ze wilde dansen keek ze onzeker om zich heen. Er waren twee tafeltjes bezet. Twee teveel vond ze. Ze keek naar beneden, maar kon niet weerstaan hem even spijtig aan te kijken. Toen ze in zijn ogen keek wist ze het. Ze kon er niets tegen doen en pakte zijn hand, ookal was dat aarzelend, vast. Ze durfde haar ogen niet van hem af te halen. Dat zou betekenen dat ze naar die andere mensen moest kijken en dat wilde ze niet.

als ze elkaar genoeg mogen is het het 'kindje maken' knopje, als ze relaxen met zijn tween op een besd, uno problemo thoug, in sims 3 zitten alle opties een tikje gehusseld, dus inge wil ze laten knuffelen, let niet op en even later is mama sim preggie
-----
Enzio glimlachte. "Ik weet dat je het kan." Fluisterde hij voor hij haar naar zich toe trok en met haar begon te dansen. Het vooelde weer een beetje zoals de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Hij vermoedde dat ze zich alklebei uitten met dansen. Dit was een soort hogere vorm van communicatie. Niemand op het terras keek al te raar op. Het was Franlklin, ze waren gewend aan crearive en getalenteerde mensen om hen heen.

---
het liedje in kwestie dat op staat

Emma bleef hem recht aankijken tijdens de dans. Maar ze ontspande want ze danste met Enzio. Ze legde haar gevoel in de dans. Al het gevoel wat ze voor hem voelde en dat was veel. Al haar angsten en dromen. Haar hele verleden lag nu tussen hen in de dans. De woorden onuitgesproken, maar het gevoel tussen hen. Toen de dans afgelopen was gaf ze Enzio een lange knuffel. "je bent lief" fluisterde ze bijna onhoorbaar.

Toen ze klaar waren klapte er ergens iemand. Enzio lachte geruisloos en kuste Emma zachtjes. Wat ervoor zorgde der er een aantal mensen floot.
Enzio glimalchtte enkel. "Jij meer." Fluisterde hij zachtjes in haar oor. "En ik houd ervan om met je te dansen, ookal zijn onze stijlen zo anders, het klikt gewoon, waarschijnlijk vanwege het feit dta we elkaar leuk vinden." Hij gaf haar een knipoog.

Emma glimlachte even onzeker toen er iemand begon te klappen en ze ging blozen toen iemand floot. Ze knikte verlegen naar Enzio "Jij het leukst" fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze vond dansen eigenlijk een prettigere manier van communicatie, maar bij Enzio wist ze het niet. Het was ook heel leuk om toe te kijken hoe zijn lippen bewogen als hij sprak. Haar gezicht werd knalrood toen ze dat dacht. Hij was lief en ze vond het wel leuk dat hij gewoon durfde uit te spreken wat zij dacht.

Enzio glimlachte naar haar. "Wil je blijven dansen, of gaan we nog wat drinken, of wil je gaan?" Hij keek haar vragend aan, de keuze geheel in haar handen leggend. Hem maakte het niet uit. Alledrie deed hij even lief.

Emma glimlachte naar hem. Ze wilde alledrie best doen, zolang dat met Enzio was. Maar toch zou ze niet zo snel kiezen voor de eerste. "laten we gaan" glimlachte ze naar hem terwijl ze hem bij de hand pakte en hem terwijl ze verlegen naar de grond keek zachtjes mee naar de deur trok. Haar ogen gleden heel even snel naar achteren om naar zijn gezicht te kijken en toen weer terug naar de grond.

Enzio glimlachte en liet zich meevoeren naar buiten. "Waar gaan we heen? Vroeg hij vriendelijk Dit maakte hem ook al niets uit. Zolang hij maar met Emma was.

"Dat ligt er helemaal aan waar jij heen gaat" zei Emma bijna onverstaanbaar maar wel vrolijk. Ze dacht er even over na om Enzio mee te nemen naar het weeshuis dit weekend, maar ze besloot dat het beter was als ze daar nog even mee wachtte. Dat was te groot voor zo vroeg. Eerst wilde ze nog gewoon genieten van het bij hem zijn, het ongecompliceerde, makkelijke. Want dat was het, het was makkelijk om bij hem te zijn.