Lerarenkamer

Raf legde een arm om haar heen, hij genoot van deze momentjes samen, al waren ze dan meestal niet heel lang of speciaal. "Ik jou ook," zei hij zachtjes. Toen hij gisteravond thuis was gekomen en er was niemand had hij toch wel een schuldgevoel gekregen. Het voelde zo leeg aan en hij besefte dat Dana dat bijna elke dag had als hij in Miss Saigon speelde. Afwezig streelde de vingers van de arm die hij om haar heen had geslagen met haar haren. Glimlachend keek hij naar haar, voor zijn part zou hij hier nog heel lang kunnen blijven zitten.

Het voelde heerlijk, zo dicht bij Raf. Deze momenten kwamen niet zo heel vaak voor en als ze voorkwamen dan duurde het ook meestal niet heel lang. Toch hield ze nog met heel haar hart van hem. Ze had vroeger één keer de fout gemaakt om hem kwijt te raken maar dat zou ze nooit maar dan ook echt nooit meer doen. Hij betekende zo ontzettend veel voor haar.' Hmm het spijt me dat ik er gisteravond niet was. Ik had wat op en wilde niet meer terug met de auto. ik was bang dat ik dan een ongeluk zou krijgen. Dus heb ik daar een hotel geregeld. Heb je me erg gemist?' Ze keek hem met verliefde ogen aan. het was de blik die al vanaf dat ze elkaar voor het eerst ontmoette, in haar ogen was gekomen iedere keer als Raf in de buurt was, of in haar gedachte.

Raf keek haar aan met een wat dromerige blik, hij zou echt geen nee kunnen zeggen als ze zo keek. Nu kreeg hij zelfs de vraag maar half mee. "Natuurlijk heb ik je gemist," zei hij alsof het vanzelfsprekend was. Maar dat was het ook voor hem. Hij nam het haar ook helemaal niet kwalijk, hij wist dat Dana wat problemen had met autorijden. En dan niet omdat ze het niet zo goed kon, maar omdat ze dat dacht. "Maar ik ben er veel vaker 's avonds niet dus ik vind niet dat ik er iets van mag zeggen," zei hij met een schuldige uitdrukking op zijn gezicht.

Dana legde haar hand op zijn wang en streek er even zachtjes over. Ze gaf hem een kus op zijn naar meer smakende lippen en keek hem verliefd aan.' Hmm dat maakt niet uit. Ik ben allang blij dat je het zo naar je zin hebt met de voorstellingen. Ondanks dat ik jou tegenspeelster, hoe heet ze ook alweer, niet mag.' Kort vertrok haar gezicht een beetje omdat ze weer haar jaloezie naar voren liet komen en gelijk beet ze op haar lip.' Euhm ik bedoel er niks mee dat weet je hoop ik toch wel.' Ze legde haar hoofd op zijn schoot en gelijk moest ze denken aan de dag in het begin, de dag waar alles begonnen mee was. In Central park. Nog steeds vind ze dat één van de mooiste herinneringen met Raf erin. Er zijn nog twee andere die ze geweldig vind. De eerste keer dat ze ontmoette vond ze geweldig en die op broadway.

"Na-Young," zei Raf overbodig, hij dacht niet dat Dana het deze keer wel zou onthouden, hij glimlachte al was het niet helemaal oprecht. Hij vond het jammer dat Dana niet helemaal begreep wat acteren betekende. Als hij op dat podium stond was hij geen Raf meer en dan was Na-Young Kim en niet zichzelf. Maar hij was al blij dat ze er verder geen probleem van maakte. Wat dat betreft had hij geluk, in andere voorstellingen waar hij in het ensemble had gestaan waren er wel eens spelers die ruzie hadden met hun vriend of vriedin vanwege dit. Maar die gedachten gingen uit zijn hoofd toen hij het hoofd van Dana op zijn schoot voelde. Hij streek een paar plukjes haar uit haar gezicht en streelde haar daarna zachtjes over haar haren. Ook zijn gedachten gingen terug naar die middag in Central Park tegelijk kwam ook een nerveus gevoel in hem naar boven toen hij zich zijn plan herinnerde.
-----
je komt er nog wel achter wat dat plan is

Dana merkte helemaal niet dat hij nerveus was. Eigenlijk merkte ze helemaal niks. Het enige waar ze op kon letten waren zijn vingers die door haar haren gingen.' hmm waarom zijn wee niet meer zo vaak samen? Ik mis onze momenten. Ze duren altijd veel te kort. Heb je nog plannen voor dit weekend? Ander ga ik lekker uitgebreid voor je koken.' Met een brede glimlach keek ze hem aan en pakte zijn vrije hand vast en kneep er even kort in. Het gevoel dat haar maag gaf toen ze zijn hand aanraakte voelde overweldigend maar lekker. De vlindertjes begonnen weer overal en nergens heen te gaan.

Raf grijnsde, al ging het nerveuze gevoel niet weg. Samen met de kriebel in zijn buik die er altijd zat als hij bij Dana was kon je wel zeggen dat hij niet helemaal rustig was. "Wat zeg je ervan als we dit weekend samen naar Central Park gaan, verder helemaal niets. Geen werk, geen voorstelling, helemaal niets," zei hij breed glimlachend. Nadat hij dat gezegd had bracht hij zijn gezicht naar dat van haar toen en drukte zacht zijn lippen op die van haar. Het was niet de gemakkelijkste houding maar daar merkte hij al niet meer zoveel van toen hun lippen elkaar raakten.

Dana vond het een geweldig idee. Ze waser echt al lang niet meer geweest. Toen ze zijn lippen voelde ging ze automatisch iets meer omhoog zodat Raf niet al te veel moeite moest doen. Haar vingers verstrengelde zich met die van hem en haar andere hand ging door zijn haren voor hoever de muts het toeliet. Iets waar ze erg gespecialiseerd in was geworden de afgellopen jaren. Net toen ze de kus naar een zoen wilde brengen werd de deur open gegooid en vrolijk kletsend kwamen mevrouw dickens een iets wat mollige wiskunde docent en mevrouw lauden een lange en graatmagere spaans docent binnen. Die twee leken net de dikke en de dunne. Komisch zagen ze eruit maar dat was iets wat ze zelf echt niet waren. Gelijk verbrak Dana de kus maar bij Raf vandaan gaan was ze niet van plan. Het gesprek tussen de dikke en de dunne viel gelijk stil en ze keken elkaar veelbetekend aan. Wat duidelijk wees op et feit dat die twee het net over Dana en Raf hadden.

Raf had eerst niet eens gemerkt dat de deur was open gegaan en er mensen binnen waren gekomen. Zijn gedachten waren altijd heel ergens anders als hij bij Dana was. Maar toen hij haar de kus voelde verbreken merkte hij wel dat er iets was. Nog geen idee hebbend keek hij op en hij voelde hoe hij rood werd. Het was niet moeilijk te raden wat er in de hoofden van die twee omging. Ze dachten vast dat ze net nog twee leerlingen waren, daarmee zaten ze er bij Raf niet eens zo heel ver naast. Soms moest hij zichzelf eraan herinneren dat hij nu de leraar was en dat hij moest zeggen wat de klas moest doen. Nog steeds hield hij de hand van Dana vast en gaf er een licht kneepje in terwijl hij aarzelend glimlachte naar de twee leraressen. Die twee wisten wel precies het goede moment te kiezen om binnen te vallen. Hadden ze eigenlijk wat tijd samen...

Dana had dickens nog wel eens als lerares gehad maar die vrouw kon er gewoon niet tegen dat Dana slimmer was dan zij was dus werd ze iedere keer de les uit gestuurd en uiteindelijjk moest ze van leraar wisselen omdat ze volgens dickens een onhandelbaar kind was.' goede middag dames.' zei ze met een vriendelijke stem en glimlach. Het kneepje van Raf bracht haar weer bij de situatie die ze nu hadden. Gelijk stond Dana op en trok Raf met haar mee omhoog. Ze liep het kleine keukentje in en ging op het aanrecht zitten. Gelijk toen Dana en Raf de kamer verlieten begonnen de twee miepen gesmoord te smoezen. Het irriteerde Dana mateloos maar ze probeerde zich in te houden en zich opRaf te richten want ze waren toch al niet al te vaak samen.

Raf glimlachte nog eens beleefd en liet zich gewillig meetrekken door Dana. Al had hij geen van beide leraressen ooit gehad was het geen geheim geweest dat hij niet de slimste was in vrijwel alle vakken. Ook Raf hoorde hoe de vrouwen weer begonnen te roddelen, het was werkelijk verbazingwekkends hoeveel leraren dat deden. Maar hij merkte dat Dana er meer last van had dan hij. "Negeer ze," fluisterde hij nadat hij zijn gezicht naar haar oor had gebracht. Daarna legde hij een hand op haar wang en drukte teder zijn lippen op de hare. Nu ze toch al gezien waren maakt het niet meer uit, niet voor hem in ieder geval. Het onderdrukte gemompel vanuit de andere ruimte viel voor hem al snel weg.

Dana was blij dat Raf haar probeerde af te leiden maar ergens in haar achterhoofd voelde het niet lekker. Het voelde aan net als eerst voordat ze Raf leerde kennen. Toen gebeurde dat roddelen altijd, dan viel ieder gesprek stil zodra ze een ruimte binnen liep. Ze was toen echt Het Zwarte schaap. Toen Raf in haar leven kwam verzwakte dat een beetje, toen het uit ging met Raf kwam het tien keer erger terug. Nu zou je denken dat het over zou zijn maarzelfs nu gebeurde het. Je merkte duidelijk dat het Dana raakte ookal zou ze het zelf nooit toegeven. Zachtjes en teder kuste ze hem terug en sloot haar armen om zijn middel.

Raf kon normaal de gevoelens van Dana vrij goed inschatten, maar nu hij zijn ogen gesloten had en er niet helemaal met zijn hoofd bij was merkte hij niets. Voor hem was het ook redelijk normaal om anders gevonden te worden. Voordat hij naar Franklin High ging en hij met zijn vrienden rondliep was hij vaak genoeg nagekeken door mensen op straat. Met de hand die hij op haar wang had gelegd gleed hij via haar nek naar haar schouder. Zijn vingertoppen raakte haar huid maar net aan. Als hij had geweten dat Dana zich niet helemaal goed had gevoel was hij waarschijnlijk gestopt en had hij geprobeerd haar wat op te vrolijken. Al was dit misschien wel de beste manier waarop hij dat kon doen aangezien hij niet de beste was met woorden.

Dana trok Raf wat dichter naar haar toe toen ze de stemmen harder hoorde worden en sloot haar benen om hem heen. Ze wilde niet naar de stemmen luisteren. Ze wilde zich ergens anders bezig houden maar het ging haast niet. Ze hoorde hoe die twee trutten liepen te zeggen dat Raf hier niet thuis hoorde, hij was volgens hun nog veel te jong om normaal te kunnen nadenken. Ook begrepen ze niet wat Raf in Dana zag, ze was veel te oud en verschrikkelijk bot en dom. Gelijk toen ze dat laatste te horen kreeg duwde ze Raf toch echt van haar af en stormde alweer de kamer binnen.' Luister eens, dat jullie nou alleen zijn en alleen blijven! Daar kan ik niks aan doen maar jullie wel. Stop met dat gezeik op andermans leven, dan heb je misschien nog een kleine kans dat je een man vind die door dat spuug lelijke uiterlijk van jullie kijken.' Ze had haar vuisten gebald en haar ogen leken net vuur te spuwen.

Het duurde ongeveer een seconde voordat Raf precies doorhad wat er aan de hand was. Snel rende hij Dana achterna de kamer weer in. "Dana," mompelde hij terwijl hij haar hand vastpakte. Wat de twee vrouwen precies hadden gezegd wist hij niet maar hij had wel door dat wat het ook was het Dana behoorlijk kwaad had gekregen. De irritatie die misschien te verwachten was als Dana weer boos werd bleef uit. Het enige wat hij nu wilde was dat ze weer rustig en kalm zou worden. "Rustig Dana," zei hij met zijn stem waar altijd al een zekere kalmte in lag die hij nu nog maar versterkte. Even keek hij verwijtend naar de leraressen. Al werd Dana dan misschien wat sneller boos dan de meeste mensen werd ze nooit zonder reden boos.

Dana keek Raf even woedend aan en trok haar hand los.' Jij hebt duidelijk niet gehoord wat ze zeiden. Die twee trutten moeten hun mond houden over jou en mij.' Ze keek giftig naar de twee en deed een stap hun kant op.' Echt ik dacht dat volwassene normaler deden over dit maar het lijkt alsof ik nog steeds op franklin high zit, inlpaats van lesgeef. Iets waar ik geen goeie herinneringen aan heb.' Het enige dat goed was aan Franklin high was dat ze Raf tegen was gekomen. Ze voelde haar handen trillen en kneep nog harder in haar handen.

Raf schrok even van de blik die zijn kant op kwam maar dat hield hem niet tegen. "Dana," zei hij weer terwijl hij voor haar ging staan en zijn handen op haar schouders legde en haar zo bijna dwong hem aan te kijken. "Rustig Dana, weet je nog, het maakt niet uit. Het maakt helemaal niet uit, ik hou van je en het maakt me niet uit wat andere daar van vinden." Hij probeerde zich niets aan te trekken van de twee paar ogen die zich nu in zijn rug boorden. Liever had hij dat hij ze kon zien, maar het moest nu maar even zo. Dana was nu veel belangrijker.

Toen Raf voor haar kwam staan en met zijn lieve ogen in die van haar keek beet ze op haar lip en haalde rustig adem. Ze begon in haar hoofd tot tien te tellen en wist uiteindelijk haar controle weer vast te houden.' Je hebt gelijk. Sorry ik liet me meeslepen.' Ze had er al heel lang geen last meer van, maar soms was er toch nog een uitbarsting en dan was Raf soms de dupe. Iets wat ze echt haatte, dan werd ze boos op hem voor iets dat hij eigenlijk helemaal niet had gedaan of een klein ergelijk dingetje waar je normaal je mond gewoon over houdt. Nog steeds wilde ze uitvallen tegen die twee bimbo's maar ze liet het rusten. Ze probeerde naar Raf te luisteren en zich op zijn woorden te richten. Op zijn bijzijn. Ze waren niet zo vaak meer samen en nu moest ze geen ruzie maken op het moment dat ze wel tijd voor elkaar hadden. Ze legde haar hand op de zijne die nog steeds op haar schouder lag.' Dankje.' Fluisterde ze zachtjes, en ze kreeg weer blosjes op haar wangen. Ze zei haast nooit dankje en dan nog het vaakst tegen Raf maar iedere keer als ze het zei kreeg ze blosjes. Ze leken ook nooit weg te gaan. Het was een gewoonte die waarschijnlijk nooit zou aflopen.

Raf glimlachte opgelucht, hij was blij dat het hem vaak lukte Dana weer te kalmeren. Even streek hij liefdevol over haar haren waarna hij zich omdraaide naar de twee vrouwen. Die stonden een beetje verbijsterd te kijken, al waren ze nu in ieder geval wel weer stil. "Dana, misschien is het beter als we ergens anders heengaan," zei hij met een blik op de twee die zij dat ze ook gerust weg mochten gaan. Maar al snel draaide hij zich weer naar Dana om en automatisch verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. Hij zou niet eens boos op haar kunnen worden, al had hij het gewild.

Dana keek van Raf naar de twee leraressen die met een mond vol tanden naar hun zaten te staren.' Misschien heb je gelijk.' Ze wilde er eigenlijk niet aan toegeven maar Raf wist wel wat er goed voor haar was dus in dat opzicht kon ze nu maar beter naar hem luisteren.' Anders gaan we nog even naar het muziek lokaal, ik wou nog even dat nieuwe nummer instuderen zodat we die bij samenspel even als voorbeeld aan de klas kunnen laten horen. Ik heb soms het idee dat die kinderen niet echt goed weten waar ze aan toe zijn en wat de opdracht is.'

Raf knikte, hij had geen zin meer om nog bij die leraressen in een kamer te zijn en hij dacht dat het dus ook wel voor Dana zou gelden. "Dat is wel een goed idee ja," hij vond het zowiezo fijner om de leerlingen wat te laten horen en het zo uit te leggen dan een hele uitleg met woorden te geven. Daar was hij in ieder geval niet goed in waardoor het aan het einde nog steeds niet duidelijk was. Hij sloeg een arm om haar middel terwijl ze de kamer uitliepen. Even voelde hij de drang nog eens om te kijken, maar dat deed hij niet.

Dana legde haar hoofd even op zijn borst en drukte een kusje op zijn kaak,' Het spijt me dat ik zo boos werd, je weet hoe ik ben. Ik ben allang blij dat ik niet tegen jou ben uitgevallen.' Ze verstrengelde haar vingers in die van hem en pakte nog snel haar tas mee die ze naast de deur had neergelegd. Snel gooide ze die over haar schouder heen. Nog steeds voelde het niet lekker te weten dat er dus mensen over haar en Raf roddelde. Oké dat het over haar was boeide haar niet zo veel. Er werd altijd al over haar geroddeld maar Raf? Hij deed niks, verdiende het niet.

~~
BEgin jij bij muziek lokaal?

https://franklinhigh.actieforum.com/t112p75-het-muzieklokaal#19892
begonnen