Het stoepje voor de school

Ja hier is ook een grote trap die je naar de hal leid. Maar nog zelfs daarvoor is een klein steopje. Er zitten twee bankjes tegenover elkaar en voor de rest is er niks. Toch zitten er haast altijd wel mensen. Gewoon te kletsen of van het weer te genieten. Behalve als het regent. Dan zal je er haast niemand vinden. Maar dat is logisch.

Regels: Geen idee
Personen: Niet meer dan 4

Het regende. Niet heel hard, maar het regende. Liam was buiten, als een van de weinige. Sommige liepen gehaast het trapje op naar binnen en keken hem vreem daan. Hij bleef gewoon zitten op het bankje alsof er niets aan de hand was. Hij had zijn capuchon over zijn haar heen en hij keek voor zich uit. Zachtjes zong hij voor zich uit, voor niemand meer dan hijzelf. 'And I know that it's a wonderfull world but I can't feel it right now. I thought that I was doing well, but I just wanna cry now.' Hij verstond zijn eigen gezang nog wel door de regen

Jacky liep rustig naar de trap die ze al vanaf het begin had gezien. De regen deerde haar niet veel maar toen ze Liam zag besloot ze dat ze de regen al helemaal niet irritant vond. Vrolijk ging ze naast hem zitten en draaide haar lichaam zo, dat zij hem gewoon normaal aan kon kijken.' Heey.' Haar stem was niet vrolijk zoals de vorige keer. Hij was doordringender. Ze eiste haast dat hij haar herkende.

Liam keek kort op en keek met een wazige blik naar het meisje dat naast hem zat. Oh, hij herkende haar wel. Jacky. 'Hoi.' Zei hij en probeerde zijn stem opgewekt te laten klinken. Dit was misschien de grootste faal ooit, maar hij dacht dat hij wel iets in zijn stem hoorde oplichten. Misschien was het alleen het punt van herkenning dat oplichte, want hij voelde beslist geen vrolijkheid. Hij keek kort naar zijn eigen schoenen.

Jacky merkte gelijk dat er iets was.' Wil je erover praten of moet ik nu weggaan? Je eigen keuze ik ga niet doordrammen ik kan ook gewoon blijven zitten en mijn armen om je heen slaan maar verder geen vragen stellen.' Ze keek nu naar de mensen die voorbij liepen en liet haar lichaam weer de normale kant op glijden. Ze bleef wel zitten maar wachtte toch wel iets wat ongeduldig om zijn antwoord.

Liam haalde zijn schouders op. 'Er valt niet zo heel veel te zeggen. Ik ben depressief, wijfie.' Zei hij en zuchtte zachtjes omdat hij gewoon moe werd van zichzelf. Hij zei dit niet om aandacht te trekken, maar het was nou eenmaal gewoon zo en hij wist dit zelf ook wel. Hij was depressief, nog niet zo erg als zijn moeder ooit was, maar wel depressief genoeg om zichzelf wat aan toe doen of om dagenlang zich slecht te voelen. Hij beet zacht op zijn lip en keek voor zich uit.

Jacky beet op haar lip. Ze hield niet van het woord wijfie maar besloot er niks over te zeggen.' Laat mij je opvrolijken of op zijn minst een knuffel geven en een liedje spelen die je misschien opvrolijkt.' Nee ze verwachtte niet heel erg dat het zou helpen. Maar niet geschoten is altijd mis toch?

Liam liet een korte glimlach over zijn lippen gaan, gewoon, omdat hij het toch wel aardig vond dat ze hem misschien wou opvrolijken. Zijn ogen lachte niet helemaal mee. 'Give it a try.' Zei hij tegen haar en keek haar kort aan. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik houd van muziek, het houdt me levend, elke dag weer.' Zei hij tegen haar.

Jacky begon breed te grijnsen. Ze was al blij dat hij even glimlachtte. Ook zonder dat zijn ogen mee glimlachen stond die glimlach hem goed. Kort sloeg ze haar armen om hem heen en gaf hem een kus op zijn wang.' Het komt wel goed joh. Ik sleep je er wel doorheen. En anders je tattoo wel. Of misschien één van mijn tattoo's. Wat me sterk lijkt eigenlijk mijn tattoo's zijn meningloos.' Daarna pakte ze haar koffer er weer bij die ze mee had genomen en haalde haar saxofoon eruit.' Euhmm nog voorkeuren?'

Liam glimlachte bij haar korte kus, het hoefte niets te betekenen, maar het voelde wel gewoon goed. 'Iets met een beetje tempo.' Zei hij met een droge grinnik. Hij keek haar aan en daarna naar haar saxofoon. 'Mooi ding.' Zei hij tegen haar en dit meende hij echt. Hij vond het vaak leuk om andere verschillende instrumenten te zien spelen. Hij kon zelf stiekem best lang naar een vioolspel zitten luisteren, ook al paste dit totaal niet bij hem.

JAcky grijnsde,' Alsof u wilt. U wil is mij bevel. Of hoe je dat dan ook zegt.' Ze zette haar saxofoon aan haar lippen en haalde eerst nog even goed adem. Daarna begon ze het eerste het beste nummer dat in haar hoofd opkwam te spelen wat een beetje op tempo was.( https://www.youtube.com/watch?v=ZPHtW9dVK_s&feature=related )

Liam luisterde aandachtig mee met haar muziek. Hij herkende het deuntje van Dynamite en in het refrein begon hij zachtjes mee te zingen. 'I throw my hands up in the air sometimes.' Zong hij zachtjes, maar toch wel verstaanbaar mee. Hij was meestal nooit echt van dit soort top 40 muziek, maar hij vond het wel knap hoe zij dat speelde op die saxofoon en het klonk nog goed ook. Hij klapte.

Jacky schoot in de lach toen ze klaar was.' Oké sorry ik speel normaal nooit zulke muziek maar jij wilde up tempo en dat doe ik eigenlijk niet. Dat is ook gewoon erg moeilijk met saxofoon.'

New.
-

Evy zat met haar rug tegen de muur, en haar benen een beetje opgetrokken. Het was best koud, maar ze had een dikke trui aan, en er waren in ieder geval niet zoveel mensen buiten nu, zodat ze wat rust had. Op haar knieën lag haar schrift, en in haar rechterhand had ze een potlood. Naast haar lag een half opgebruikte gum, en ze keek met een geconcentreerd gezicht naar de zinnen die ze een tijdje geleden op papier had gezet. Nu haar verhaal af was, betekende dat dat ze het eerst allemaal minstens nog een keer moest doorlezen, voor ze er verder iets mee kon doen.

Thomas slenterde op zijn gemak over het buitenterrein. Nu het weer niet opperbest was, had hij mooi de gelegenheid om in alle rust zijn gang te gaan. Hij wist niet of de zon scheen ondanks de kou, toch had hij zijn vertrouwde zonnebril op. Het gaf hem de mogelijkheid om zo af en toe zijn ogen te openen, gewoon voor het gevoel.
Op een gegeven moment pikte zijn scherpe gehoor nieuwe geluiden op naast de voor hem inmiddels al vertrouwde buitengeluiden: stemmen in de verte. Dat betekende dat Thomas ergens vlakbij de school moest zijn waarschijnlijk, maar waar hij zich precies bevond wist hij niet. Behoedzaam ging hij daarom wat voorzichtiger lopen om niet tegen mensen aan te botsen. Gelukkig maar want niet veel later raakte zijn rechtervoet iets zachts op de grond. Een frons verscheen op Thomas voorhoofd, tot hij zich er plotseling van bewust was dat hij tegen iemand was aangelopen. “Oh, sorry.” mompelde hij verschrikt en nog lichtelijk verbaasd. Thomas vond het altijd vreemd om zijn eigen stem te horen, aangezien hij meestal niet veel zei en meer luisterde naar alle andere geluiden om hem heen. Geconcentreerd wachtte hij op antwoord, hij kon natuurlijk altijd fout zitten en gewoon tegen iets anders aangelopen zijn.

---
Zit Evy trouwens op de grond tegen de muur? Anders pas ik mijn bericht even aan. :]

Ze zit op de grond, you were right ;D
-

Evy keek op toen ze iets tegen haar been aan voelde stoten. Een jongen, met donkerbruin haar, en een zonnebril op, ondanks de kou, stond voor haar. Even was ze stil, maar toen glimlachte ze flauwtjes, en gaf ze antwoord. 'Geeft niets, maak je geen zorgen.' Zei ze. Haar stem klonk helder, en rustig, maar niet onvriendelijk. Ze bekeek hem een tijdje, met haar hoofd een beetje schuin gehouden. Het was een beetje vreemd dat hij een zonnebril op had, maar ze zei er niets over. De jongen kwam Evy niet bepaald bekend voor, maar dat was ook niet zo heel erg vreemd. Ze was geen meisje met veel vrienden, nooit geweest ook.

“Mooi.” antwoordde Thomas op de stem, zoals gewoonlijk een beetje onzeker. Een meisje, hij was tegen een meisje aangelopen. Gelijk onthield hij dat, dat deed hij met alles om het zichzelf makkelijker te maken. “Het was ook niet mijn bedoeling..” voegde Thomas er met een oprechte, verontschuldigende glimlach aan toe, maar maakte zijn zin niet af. Het 'waarom' of 'waardoor' liet hij maar achterwege aangezien het meisje er zelf snel genoeg achter kon komen wat Thomas tegen haar had laten aanlopen. Gek eigenlijk..zelfs al was hij dan zijn hele leven blind geweest, toch kon Thomas het nog steeds niet over zijn lippen krijgen om het toe te geven aan anderen. In het weeshuis was het anders geweest, daar woonde hij al van jongs af aan en werd hij geaccepteerd om wie hij was. Maar op deze nieuw school ging dat niet zo gemakkelijk. De meeste mensen wisten waarschijnlijk niet eens wie hij was, wat ook weer niet heel onprettig was..
“Ik ben Thomas trouwens.” stelde Thomas zich aan het meisje voor, eenmaal weer wat zekerder van zichzelf. Ondanks zijn handicap was hem geleerd om bij dit soort momenten toch zijn bril af te nemen als een soort beleefd gebaar en hij deed dit dan ook, maar waarom dat per se moest had hij echter nooit begrepen. Wat voor zin had het om mensen te 'confronteren' (zo zag hij het tenminste) met zijn beperking? Daarom hield Thomas voor de zekerheid maar zijn ogen gesloten.

Evy glimlachte opnieuw eventjes. 'Evy.' Stelde ze zich voor, met een vriendelijke ondertoon in haar stem. Maar ondertussen draaiden de radartjes in haar hoofd, en toen werden de puntjes verbonden door een lijn. Het voorzichtige lopen, de zonnebril op de koude dag, zonder zon, het feit dat hij zijn ogen nog steeds dicht hield hoewel hij zijn zonnebril had afgedaan... Ze liet er verder niets van merken, deed niets vreemds. 'Aangenaam.' Voegde ze eraan toe tegen Thomas. Nu was het iets positiefs dat de meeste betekenis van haar woorden vaak in haar stem lag, of in haar ogen, en al had dat tweede nu niet zoveel zin, met het eerste zou ze ver komen.

“Evy?” herhaalde Thomas. Het klonk bekend, maar hij wist niet meer waarvan. Hij leek gerustgesteld bij haar vriendelijke woorden, maar de sluipende angst die hem al jaren bezighield kon hij niet negeren. Het was iets dat hem waarschijnlijk voor de rest van zijn leven zou lastig vallen.. Toch wist Thomas zichzelf zover te krijgen op zijn hurken te gaan zitten en, al dan niet wat onbeholpen, Evy's hand te zoeken om deze vervolgens te schudden. “Aangenaam.” antwoordde hij haar met warme stem. Het was tegelijkertijd een manier om zijn 'geheim' te delen zonder het uit te hoeven spreken of haar vermoeden te bevestigen.
Even leek Thomas zich te bedenken voordat hij zacht en beheerst sprak: “Ik dacht dat ik de enige was die in deze kou de school durfde te verlaten.” klonk het. Een speelse grijns verscheen plotseling op zijn bleke gezicht.

Zijn hand was warm, vergeleken met haar koude vingers. Evy glimlachte flauwtjes, al wist ze nu dat hij haar glimlach nooit zou zien. 'Ik dacht datzelfde.' Zei ze, met haar heldere, vriendelijke stem, en een lichtjes geamuseerde ondertoon. 'Ik vind het fijner hier, nu er weinig mensen zijn. Ik kan me beter concentreren hier dan binnen, waar het nu zo vol is overal.' Ze speelde even met het potlood in haar hand, maar legde dat toen naast zich neer, evenals het schrift dat eerst op haar schoot had gelegen.
Evy merkte dat Thomas nog niet helemaal op zijn gemak leek. Ze herkende dat gevoel, zo goed. Ze had het zelf zo vaak, maar op de een of andere manier vond ze het niet erg dat Thomas hier nu ook was.

Met de capuchon van haar vest op haar hoofd zat Alex op een bankje. Verder was er niemand, wat ook niet zo raar was aangezien het al donker aan het worden was. Rustig speelde ze op haar gitaar en zong zachtjes mee.
"Long were the nights when my days once revolved around you
Counting my footsteps,
praying the floor won't fall through, again
My mother accused me of losing my mind,
but I swore I was fine"
Ze had lang getwijfeld voordat ze besloten had dat ze een ander liedje voor August zou gaan zingen. Dit zou haar kwetsbaar laten lijken, iets wat ze ook wel was maar ze wilde niet dat andere mensen het zagen. Het ironische was dat ze dit liedje voordat ze August had leren kennen nooit zo goed had kunnen zingen. Nu ging het haar echter gemakkelijk af, maar ze wist niet of ze daar blij mee was.

Jamie had zijn oortjes in en was net bij een paar vrienden die voor een weekje in de stad waren. De muziek schalde hard door zijn oren en hersenen heen en zonder dat hij het doorhad was hij op de muziek naar de school aan het dansen. Pas toen hij de trap zag en op een bankje naast de trap een meisje met een gitaar kreeg hij door dat zijn lichaam moe begon te worden van al het vele dansen dat hij had gedaan. Maar toch bleef hij doordansen. Tot hij bijna voor haar neus stond. Toen deed hij zijn muziek uit en de oortjes liet hij om zijn nek hangen. Daarna ging hij naast haar zitten en leunde naar achter om de sterren te kunnen bekijken die zo langzamerhand boven hem waren gekomen.

"You paint me a blue aky and go back and turned it to rain
and I lived in your chess game but you changed the rules every day
wondering which version of you I might get on the phone tonight
well I stopped picking up and this song is to let you know why

Dear John I see it all now that you're gone
don't you think I was too young to be messed with
the girl in the dress cried the whole way home
I should have known"

Alex deed haar best haar gezicht zo neutraal mogelijk te houden, maar ze kon het niet voorkomen dat er soms een treurige uitdrukking op haar gezicht verscheen. Dat er een jongen aan kwam dansen had ze niet door omdat ze iets te veel opging in haar eigen gedachten en herinneringen. Pas toen hij bijna voor haar neus stond en op het bankje ging zitten haperde haar stem van verbazing en schrik. Het was niet de bedoeling dat iemand haar zo zag, ze had expres deze tijd uitgekozen zodat ze niemand tegen zou komen.

Jamie glimlachtte vriendelijk.' Sorry als ik je heb gestoord. Ik wil ook wel weggaan hoor. Maar ik dacht dat ik je opzich ook best wel kon helpen. Als je dat wilt. Of als je daar geen zin in hebt dan ga ik wel of ben ik lief en hou ik een gesprek met je. Volgens mij ratel ik veel.' Er kwam een grijns op zijn gezicht en hij ging door zijn haren heen.

Alex was gestopt met zingen, niemand hoefde te weten hoe zij zich voelde. Met een wat wantrouwige blik keek ze de jongen aan, al was haar wantrouwen misplaatst het was niet raar. Ze wist niet of ze hem moest geloven nu hij aardig tegen haar deed. Maar door zijn directe vraag was ze even uit het veld geslagen. "Euh..." Ze had geen idee hoe ze moest antwoorden. Op zich vond ze het niet erg dat hij haar had gestoord en hij hoefde van haar niet weg, maar hij moest niet denken dat ze meteen haar hart bij hem zou uitstorten. "Je hoeft van mij niet weg hoor..." Zei ze aarzelend, hoe ze het zei klonk het eigenlijk meer als een vraag.