Het stoepje voor de school

Jamie glimlachtte vriendelijk en stak zijn hand naar haar uit,' Ik ben Jamie. Ik geef les op Franklin high. Daarom zie ik er wat oud uit voor een leerling. Maar goed ik word gezien als een leerling zelfs door de meeste leraren word ik aangezien voor leerling.' Hij glimnlachtte vriendelijk naar haar en gaatmet zijn andere hand door zijn haren.

ik bedenk me nu pas dat ze al hebben gemeet XD
------
Alex herkende Jamie pas toen hij zijn naam zei. Maar hierdoor voelde ze zich niet meer op haar gemak, juist het tegenovergestelde. Hij wist wat voor iemand ze eigenlijk was, en wat voor iemand ze nu niet was. Van het stoere meisje uit het skatepark was op het moment niet veel over. Even aarzelde ze, het leek er niet op dat hij haar al had herkend maar dat zou wel veranderen als ze haar naam zei. Maar het zou erg raar overkomen als haar naam niet zei. "Ik ben Alex," zei ze uiteindelijk met een glimlach. Het was geen vrolijke glimlach, meer als een boer met kiespijn.

Jamie zette grote ogen op,' Ohh sorry Alex ik herkende je niet. Je ziet er ook zo anders uit. Gaat alles goed. Nee wacht beantwoord die vraag niet.' Hij pakte de gitaar uit haar handen en legde hem in de koffer die op de grond stond. Daarna trok hij haar naar zich toe en drukte haar tegen zich aan.' Ik weet niet wat er is en ik hoef het ook niet te weten als jij het niet wilt vertellen maar ik wil wel dat je evne kan uithuilen of even kan knuffelen om te weten dat het goed komt. En dat er mensen voor je zijn.' Hij drukte een kus op haar kruin en wreef over haar rug heen.

Alex probeerde zich nog even groot te houden, maar het duurde ongeveer een seconde voordat de tranen over haar gezicht begonnen te lopen. Later zou ze misschien boos op zichzelf worden dat ze weer zo zwak was, maar op het moment voelde het gewoon goed om alles te laten gaan. Het maakte niet eens uit dat er iemand bij was. Want ze merkte dat ze dit had gemist, het familiegevoel. Niet dat ze het nu spontaan goed ging maken met haar ouders, ze dacht niet dat die zo aardig voor haar zouden zijn als Jamie.

Jamie streek door haar haren en fluisterde sussende woordjes in haar oor. Langzaam wiegde hij haar heen en weer en drukte af en toe een kus op haar voorhoofd. Jamie was altijd iemand die er voor mensen wilde zijn. Uiteindelijk stierf zijn stem weg en mompelde hij alleen nog zachtjes voor een laatste keer aan haar,' Wil je erover praten? Of moet ik stil zijn en je gewoon troosten. Ik wil er voor je zijn.'

Alex veegde even de tranen van haar wangen, ze voelde zich net een klein meisje dat was gevallen en haar knie had geschaafd. Stiekem wilde ze best wel dat kleine meisje zijn, een geschaafde knie ging veel makkelijker over dan een gebroken hart. "Ik betwijfel of je het wel weten, het is volgens mij een typisch tienermeisjes probleem en gewoon mijn eigen stomme schuld." Het was waar, in haar ogen dan, ze was er met open ogen ingevallen.

Jamie schudde zijn hoofd,' Ieder probleem is erg. Het kan alleen erger zijn in jou ogen dan in die van mij. Maar ik wil je helpen en dan maakt het echt niet uit met welk probleem dus alsjeblieft brand los.' Hij streek een plukje uit haar gezicht en keek vriendelijk. Zachtjes veegde hij ook een paar tranen van haar wangen en keek haar daarna serieus aan.' Als je iets dwars zit wil ik echt dat je erover praat, of dat tegen mij is of tegen iemand anders of tegen je vriendinnen het maakt niet uit. Zolang je het maar niet voor je houdt dat is niet goed voor je.'

Alex dacht even na, ze had niet echt vriendinnen. Wel vrienden, maar daar ging ze niet mee over haar problemen praten. Haar ouders vielen meteen af, dan praatte ze nog liever tegen een wildvreemde op straat aan. En dan had je het wel zo'n beetje. Ze wist niet goed hoe ze moest beginnen, alles leek even stom te klinken. "Het... het gaat over een jongen..." Ze twijfelde even of ze er ook bij zou zeggen dat het August was, maar ze besloot van niet. Dan was het bijna klikken. Ze keek naar de grond en vertelde verder. "Hij deed heel lief en ik vind... vond," zei ze er snel achteraan, "hem leuk." Er verscheen een blos op haar wangen, het voelde raar dit te vertellen. "Maar.... maar hij zag het blijkbaar alleen maar als een spel." De laatste woorden kwamen er steeds zachter uit. Ze voelde aan dat als ze harder zou gaan praten ze weer in huilen uit zou barsten.

Jamie trok haar nog dichter tegen hem aan en fluisterde zachtjes in haar oor,' Niemand mag met je liefde spelen. Begrijp dat het alleen maar beter is dat het nu uit is. Hij was je niet waard. Jij verdient iemand die lief voor je is. Die je waardeert en die je ziet als een persoon en geen speeltje.'

Alex kneep haar ogen stijf dicht om de tranen binnen te houden. Dat wist ze, en dat had ze hem ook laten weten maar het had niet geholpen. Ze vond hem nog steeds leuk en was bang dat ze op een gegeven moment weer naar hem terug zou gaan of er gewoon nooit overheen zou komen. "Ik vind hem nog steeds leuk," fluisterde ze. Ze dacht dat nu ze toch was begonnen ze met vertellen ze net zo goed alles zou kunnen zeggen.

Jamie keek haar in haar ogen aan en streek een plukje uit haar gezicht.' Je moet gewoon nog over hem heen komen. De schrok is gewoon nog niet gekomen. Je voelt je nu alleen wel kut alleen nog niet zo erg als nog komt. Je moet je goed realiseren dat zijn gevoel niet hetzelfde is voor jou. Hij dacht alleen maar aan je lichaam. Waarschijnlijk over een paar dagen weet hij je naam niet eens meer. Begrijp dat die jongens straks zelf ook niet goed terecht komen. Die zullen een keer verliefd worden en dan zal diegene hem afwijzen. Dat is karma.'

Alex glimlachte met tranen in haar ogen. Ze vond het idee van een August die afgewezen werd eigenlijk wel leuk, al kon ze zich dat niet zo heel goed voorstellen. Al kwam dat waarschijnlijk door het gevoel dat ze nog steeds voor hem had. "Dankjewel," fluisterde ze. Ze had niet gedacht dat er iemand zo aardig en begrijpend zou zijn. En ook niet dat het op een of andere manier toch opluchte, het hielp in ieder geval meer dan een zielig liedje te zingen.

Jamie grijnsde vriendelijk naar Alex,' Het komt wel goed. Als er iets is al is het dat je een één hebt voor een proef en je wilt even bij iemand uithuilen of knuffelen dan kom je maar naar mij hoor. Ik wil er voor iedereen zijn.' Hij ging met zijn hand door zijn haren en beet even op zijn lip.

Alex glimlachte, ze was niet gewend dat iemand zo lief voor haar was. Haar ouders hadden, ook door haar eigen doen en laten, nooit echt liefde of genegenheid getoond en haar vrienden haar aardig maar niet de personen die haar een knuffel zouden geven als het even niet allemaal zo goed ging. Ze veegde nog de laatste traansporten van haar wangen af en glimlachte. "Zal ik doen," zei ze met een wat zekerdere stem. En ze zei het niet om gezeur te voorkomen, ze meende het.

Jamie glimlachtte opgelucht.' Echt doen hoor. Ik help ook iemand met zijn drugs probleem en nog veel meer andere mensen met de kleinste dingen waaronder bijles. Ik wil er gewoon voor mensen zijn en daar hoor jij ook bij. Streep jezelf niet weg bij het gelukkig zijn. Jij telt ook.'

Alex glimlachte, ze had er nu meer vertrouwen in dat ze er uiteindelijk weer overheen zou komen. Al zou dat misschien nog even duren. "Ik vind het knap van je dat je zoveel mensen helpt, ik weet zeker dat ik dat niet zou kunnen." Ze had er bij lange na niet genoeg geduld voor om iemands verhaal aan te horen en daarna tips te geven.

Jamie grijnsde,' Niemand luisterde naar mijn verhaal en ik werd daar depressief van daarom vind ik het fijn om wel naar andere te luisteren. En vooral om ze te helpen zodat ze geen zelfde fout maakte zoals ik dat deed.'

New.
-
Evy voelde hoe een paar regendruppeltjes op haar blote arm vielen, en schoof iets meer naar binnen op, zodat ze beter onder het afdakje zat. Met een gepijnigde, bijna geërgerde blik keek ze naar het schrift dat voor haar op haar knieën lag. In haar ene hand had ze een potlood, waarop ze een tijdje verstrooid had gebeten, en in haar andere hand, die op de koude stenen naast haar leunde, had ze een gum geklemd. Af en toe streepte ze een woord door, bedacht toen dat ze een gum bij zich had en gumde het woord dat ze doorgestreept had toen uit.

Matthew was bezig geweest met zjn motor, was ook wel duidelijk te zien, zuin kleding zaten onder de zwarte vegen, evenals zijn handen. Maar hij deed het tenminste weer, daar was hij allang blij mee. Hij had er behoorlijk van gebaald dat het niet goed gewerkt had. Terwijl hij weer richting de school liep viel zijn blik op een meisje dat hem bekend voorkwam. Was het niet iets van effie, of iets in die richting? Hij boog iets af en liep richting haar, "hEy" groette hij haar vriendelijk.

Met een gefronst gezicht keek Evy nog een tijdje naar het schrift voor haar, maar toen richtte ze haar hoofd op, en keek ze naar de jongen die haar had aangesproken. 'Hai.' Zei ze, met een kleine glimlach. Ze was even stil, en bekeek de jongen bedachtzaam, ze had hem eerder gezien. 'Matthew, toch?' Vroeg ze, voor de zekerheid, en opnieuw met een flauwe glimlach op haar gezicht. Ze streek haar haren uit haar gezicht, en keek Matthew aan.

Matthew knikte, dat had ze goed onthouden, beter dan hij had. Zonder te vragen of ze het goed vond nam hij naast har plaats op het stoepje, "En jij, Effie?" hij keek verontschuldigend, want eigenlijk wist hij wel dat het niet goed was, maar hij kon niet op de naam van het bruinharige meisje komen. Hij trrommelde evn kort met zijn vingers op izjn knie voor zijn blik naar het schriftje ging van Evy, oja ze schreef, als hij het goed had.

Evy glimlachte. 'Evy.' Verbeterde ze hem. Ze volgde zijn blik naar haar schrift. 'Ja...' Mompelde ze. 'Ik ben een beetje aan het... Klooien.' Ze grijnsde flauwtjes. Ze leunde wat meer achterover en zuchtte. Het leek harder te gaan regenen, en de wind blies de druppels in haar gezicht en haar nek. Ze rilde een keer, maar aan de andere kant was het koude wel lekker. Ze streek haar haren uit haar gezicht. 'Wat deed jij buiten?' Vroeg ze Matthew.

Summer zat op een van de bankjes en ging helemaal op in haar schets. Het was een lange jurk, die aan de voorkant ver omhoog liep. De stof viel in mooie vouwen over het topje en het maakte de taille slank. Het was een chique jurk. Niet heel opvallend, maar chique. Deze zou ze moeten bewaren voor een speciale gelegenheid, ze kon niet wachten hem in elkaar te gaan naaien. Tevreden bekeek ze de schets.

Courtney was naar de stad geweest, dat was ook wel duidelijk aan de twee goed gevulde kledingtassen in haar handen. Het waren redelijk dure merken, iets wat ze door haar moddellenwerk had kunnen betalen. Tevreden liep ze verder, maar bleef op een gegeven moment bij een van de bankjes stils taan om haar smsje te lezen die ze net binnenkreeg.

Summer sloeg haar benen over elkaar en keek op. Er stond een meisje vlak voor haar. Summer droeg rode laarzen met, natuurlijk, een enorme hak en een spijkerbroek die tot vlak onder haar borsten doorliep waar een witachtig truitje onder de broek uitkwam. Haar haren waren onbewerkt vandaag. Ze waren krullerig en enorm blond. Ze droeg wel lenzen, donkerbruin. Het meisje zag er niet slecht uit, en ze had duidelijk net geshopt, alleen haar outfit was licht fantasieloos.