Het Football veld

medemogelijk gemaakt door wikipedia:

Op Franklin High wordt ook football gespeeld. Hiervoor is een groot veld aangelegd. Het is een gewoon football veld van 120 yard (110 meter) en een breedte van 53⅓ yard (49 meter). Aan het einde van de end zone zijn twee goal posts geplaatst, die zo'n 5,6 meter hoog zijn. Ook zijn er tribunes waar je naar het spel kunt kijken of gewoon lekker in het zonnetje kunt zitten. De kleedkamers zijn simpel, gewoon normaal met douches, wasbakken en een open ruimte waar de spelers de strategie van de wedstrijd kunnen bespreken.

Emma liep de tribune op. De jongen was zich om gaan kleden. Nu ze dat zo dacht bedacht ze zich opeens dat ze zijn naam helemaal niet wist. Ze tuurde naar het veld maar het was nog leeg. Ze bleef aan de rand staan er was een soort hekje, zodat de toeschouwers niet zomaar het veld op konden lopen. Ze leunde even met haar handen op de rand en ging toen maar in kleermakerszit op de eerste tribunerij zitten.

Matt rende het veld op met zijn teamgenoten. Allemaal in hun geel zwarte tenues. "Oké allemaal tien rondjes rennen!" riep de coach hun toe. Tien rondjes was niet veel. Matt was veel sneller dan de rest, toen ze allemaal nog twee rondjes moesten was hij al klaar en hij liep naar het meisje toe. "We gaan straks beginnen, let maar goed op, hier" zei hij en hij gaf haar de opstelling, zo zou ze het misschien iets beter begrijpen. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij nog even snel.

"Emmalynde" glimlachte Emma haar tanden bloot. "Zeg maar Emma en zijn die puntjes mensen? Welk puntje ben jij?" vroeg ze nog. Terwijl ze de jongens op het veld met haar ogen volgde. Haar rug was helemaal recht en ze zat precies in balans. "Hoe heet jij eigenlijk?" zettte ze er nog snel achteraan, voordat hij het veld weer opmoest.

Matt knikte. "Ja. En ik ben quarterback, dat is die rode" zei hij. Het puntje viel het meest op, omdat het de belangrijkste positie was. "Mooi naam. Ik heet Matt by the way, maar noem me maar Bear, dat doet iedereen" zei hij, en hij rende weg.
Het spel begon en hij was helemaal gefocust, en bijna vergeten dat Emma er was, in de pauze dacht hij pas weer aan haar en liep naar haar toe, terwijl hij zijn helm afzette. "En? Wat vind je ervan?" vroeg hij haar.

Emma glimlachte om zijn naam. Ergens paste de naam wel bij hem. Ze bekeek het spel even en kromp bij elke stomp even ineen. Maar dat was het spel. Toen hij naar haar toe kwam glimlachte ze. Ze tikte even op zijn arm en zijn been. Nog even bekeek ze hem goed of hij echt nergens gewond was voor ze antwoord gaf. "Ik denk toch niet dat het iets voor mij zou zijn, maar zo voor een keer is het kijken wel leuk" glimlachte ze terwijl ze naar boven keek. Hij was echt groot!

"Het gaat goed hoor" zei hij lachend, het doet geen pijn door al die bescherming". Het was waar, hij was helemaal ingepakt en niks deed meer pijn. "Ik zie het jou ook niet echt spelen nee". Hij ging naast haar op de tribune zitten, de pauze duurde een kwartier en dan moest hij weer verder.

Emma glimlachte bij zijn uitspraak. Nee, zij zou het nooit gaan spelen. Emmalynde bekeek hem even van de zijkant. Hij kwam nog steeds een stuk boven haar uit ookal zat zij met een gestrekte rug gracieus op het bankje. "Fijn dat je nog leeft" zei ze zachtjes met een glimlach. "Hoe lang trainen jullie altijd?" vroeg ze.

Bear lachte een beetje om het feit dat hij groter was dan haar. Ook al zat hij helemaal onderuitgezakt en zij helemaal rechtop, maar hij zette zich erover heen. "We trainen anderhalf uur, we zijn nu op de helft. Maar als je geen zin meer hebt kun je gewoon weggaan" zei hij lachend.

"oh nee hoor, ik wil wel zien dat jij nog levend van dat veld afkomt" glimlachte emma lief. Nee ze zou het niet leuk vinden als hij hier dadelijk op een brancard weg gevoerd zou worden. Het begon laat te worden en de zon ging langzaam onder. Een koude rilling trok over Emma's rug. Ze sloeg haar armen om zich heen om de warmte vast te houden.

De grote lichten rond het veld gingen aan, en het veld werd een beetje spookachtig verlicht. Hij sloeg een vriendschappelijke arm om haar schouder, en hoopte dat ze er niet teveel in zou zien. "Ach, ik doe dit als sinds ik vijf ben of zo, ik leef nog steeds, dus het lijkt me sterk dat er nu iets gebeurd".

Emma werd meteen een stuk warmer toen hij zijn arm om haar heensloeg, ze merkte dat hij net gesport had aangezien zijn shirt een beetje plakkerig was, maar ze maakte zich er niet druk om. Ze kon aan de manier voelen dat hij niet meer bedoelde, dat wilde zij ook helemaal niet. Ze was niet verliefd op deze jongen. "kan je al rugbey spelen als je vijf bent?" vroeg Emma bedenkelijk en ze zag in haar gedachten twee kleine jongetjes vechten om een bal.

Matt glimlachte. "Het is American Football, niet rugby, veel mensen maken die fout" zei hij, maar het klonk niet gemeen. "En, nou ja, dat kan. Het was het idee van mijn vader" zei hij en hij zuchtte. "Klotevent" mompelde hij nog zachtjes.

Emma voelde de spanning in zijn stem. "Als je erover wilt praten, " zei ze zacht in zijn oor "voel ik me aanbevolen." Ze dacht aan haar eigen moeder. "Ik ken het wel, rotouders bedoel ik" even twijfelde ze of dat klopte, het gedeelte van rotouders, haar vader was een geweldige vent geweest en haar moeder was geen ouder meer van haar vond ze.

"Ach. Hij is niet echt heel vreselijk, nou ja, eigenlijk wel. Hij is gewoon te veeleisend, en kortaf. Ik kan ermee omgaan, maar mijn zusje is het fataal geworden" zei hij en hij zuchtte en keek haar aan. "Het is zijn schuld, en ik mis haar zo" fluisterde hij, waarna hij weer voor zich uitstaarde, over het veld.

Emma kneep troostend in zijn knie. Ze kon zijn gezicht niet zien. "Wat is er dan gebeurd?" vroeg ze met een lichte, zachte stem. "Bedankt trouwens dat je het me toe durft te vertrouwen" voegde ze eraantoe. Voor haar was het te vroeg het hem te vertellen. Veel te vroeg.

HIj keek haar weer aan, maar zijn blik was koud en hard geworden. "Ze is voor de trein gesprongen" zei hij, zijn stem klonk afstandelijk. Maar zijn arm lag nog steeds om haar schouder. Hij kon er nog steeds niet over praten, het was ook pas twee jaar geleden, maar nog steeds deed het pijn.

Emma hoorde de verandering in zijn stem. Ze sloeg haar armen even om hem heen, in een vriendschappelijke knuffel. "Mijn vader is gestorven toen ik tien was, mijn broertje heeft er niet eens een idee van wat voor iemand een vader is. Hij ziet het bij vriendjes, maar daar houd het ook op" zei Emma met een zucht. Ze kon zich niet herinneren dat ooit tegen iemand gezegd te hebben met zoveel woorden. Ze verborg haar gezicht in zijn shirt. Ze wilde zich verstoppen, verstoppen voor de werkelijkheid en voor al het andere. Leven in een wereld van fantasie, hoe zou dat zijn? vroeg ze zich af. "En geloof mij maar, ik ken het gevoel wat je zus had" ze mompelde dit in zijn shirt en waarscheinlijk had hij het niet eens gehoord, ze dacht aan dat randje van dat gebouw waarop ze gestaan had.

Matt zei niets en staarde voor zich uit. "Ik moet weer beginnen" zei hij en hij stond op en liep weg. Hoe goed de eerste helft gegaan was, zo slecht ging de tweede. Hij was met zijn hoofd niet bij het spel en werd een paar keek pijnlijk gevloerd, maar voelde het helemaal niet. Toen ze klaar waren en iedereen van het veld afliep om te gaan douchen bleef hij een beetje doelloos en eenzaam midden op het veld staan.

Emma kreeg het meteen weer koud toen hij opstond. Matt bleef in het midden van het veld staan. Met een bezorgd gezicht sprong emma over het hek heen en ze liep naar hem toe. "heb je je bezeerd?" vroeg ze met haar bezorgde-zus-stem. Zijn ogen leken op een andere wereld en ze sloeg haar armen troostend om hem heen zoals ze ook bij haar broertje zou doen. "sorry" fluisterde ze tegen zijn borst, want hoger kwam ze niet.

"HEt gaat wel" zei hij zachtjes, maar hij had haar stem amper gehoord. HIj liep naar de kleedkamers en deed schone kleren aan en douchte, maar was er met zijn hoofd niet bij. Toen iedereen al weg was zat hij alleen op de bank en pakte zijn Iphone, ontgrendelde hem en staarde naar de foto van zijn zusje die op de achtergrond stond.

Emma zat in de gang van de kleedkamers op de grond. Ze had ondertussen al heel veel jongens weg zien lopen, maar Matt was er niet bij geweest. Na een half uur gewacht te hebben stond ze op en klopte ze op de deur.

Matt keek op toen hij iemand hoorde kloppen. "Kom maar hoor" het zou vast één van de jongens zijn die iets vergeten was. Snel stopte hij zijn Iphone in zijn zak en stond op, hij moest maar is naar Emma gaan, die zat nu te wachten.

Emma deed de deur aarzelend open. Zachtjes stapte ze naar binnen waar ze bijna tegen Matt aanliep. Haar ogen stonden nog steeds een beetje bezorgd toen ze hem aankeek.

Matt glimlachte naar haar. "O, jij bent het. We gaan". Zijn stem klonk goed en zijn ogen lachte. Eigenlijk was niet te merken dat hij het niet meende. Hij kon aardig goed liegen, en nooit had iemand het door. Hij sloeg een arm om Emma's schouder en samen liepen ze de kleedkamers uit.