Het Pleintje bij de kerk.

Voor een katholieke kerk is een pleintje, het is niet groot maar groot genoeg om rond te kunnen skaten of iets in die richting. Het pleintje ligt in een wijk in de buurt van het centrum van NY, het is hier of rustig of heel druk. De meeste mensen die hier komen zijn tussen de 14 en 18 jaar, jongeren dus. De perfecte plek om ze te ontmoeten voordat je uit gaat in een van die geweldige clubs en cafétjes. In het midden van het pleintje staat een elektriciteitshuisje bespoten met graffiti. Er staan een paar bomen en daar omheen zijn bankjes gemaakt in de zomer is het hier practig maar in de herfst geeft het een troosteloze indruk.

regels: wat voor regels heb je op een pleintje? Niet te veel herrieschoppen?
aantal personen: stuk of 10,

Alex zat op haar skateboard te kijken hoe Cas en Steve een discussie aan het voeren waren, waarover wist ze niet en ze kon het ook niet horen omdat ze te ver weg zat, maar het zag er erg grappig uit. Steve had de gewoonte om nogal veel handgebaren te gebruiken als hij praatte en nu hij Cas probeerde te overtuigen was dat alleen maar erger. Cas daarintegen stond rustig tegen een van de bomen geleund, ze had Cas nog nooit uit zijn slof zien schieten en ze kende hem al best een tijdje. Ze had besloten dat het een goed idee zou zijn om een tijdje van het skatepark weg te blijven omdat er te veel herinneringen waren en Steve en Cas waren de enige twee die ze zo ver kon krijgen mee te gaan.

Dawn kwam het pleintje op gestruint met de bal onder haar arm. Ze had zich verveeld en was op zoek naar een plekje waar ze rustig de bal kon trappen. En dit pleintje voldeed aan haar eisen. Ze schoot de bal richting het elektriciteits huisje en de bal kaatste terug. Behendig ving ze de bal op haar voet en begon hoog te houden. Ze had niet door er nog andere waren op het pleintje. Ze schoot weer tegen het met graftiti versierde muurtje en dat deed ze een paar keer achter elkaar, haar verstand op nul, denkend aan niets. Hoewel dat neit bepaald lukte allerlei gedachtes schoten door haar hoofd.. die ze probeerde te onderdrukken.

Alex zag dat Steve en Cas blijkbaar genoeg hadden van hun duscussie want ze skate een rondje waarbij ze gebruik maakte van bankjes en prullenbakken. Alex' blik gleed over de rest van het pleintje en zag een meisje dat met een bal bezig was. Ze voetbalde wel eens, maar ze vond basketbal leuker. De bal leek gewoon niet naar haar te luisteren als ze er een trap tegenaan gaf. Het meisje leek echter goed te weten wat ze deed en met een nieuwsgierige blik bleef Alex kijken. Totdat Steve's bord onder hem uit schoot en de bal van het meisje weg liet stuiteren.

"HEE!" snauwde Dawn toen een skatebord haar bal weg liet stuiteren. Meteen had ze spijt dat ze zo gereageerd had. "Uh.. Sorry.." mompelde ze. Ze liep naar haar bal toe en keek daarna naar degene van wie het skatebord was, gelukkig was hij niet hard gevallen. " Gaat het?" vroeg ze aarzelend.. Ze keek rond en zag nog een jongen, en een meisje allebei ook met een skatebord. Ze glimlachte ongemakkelijk. "Uh hoi.." zei ze verlegen...

Steve stond allang weer grijnzend op zijn benen, vallen was iets dat voor hem, en bijna alle skaters, erg normaal was. Je kon er gewoon niet omheen. Steve haalde zijn skateboard terug en glimlachte verontschuldigend naar het meisje. "Sorry, en het gaat prima." Hij haalde eerst een hand door zijn haar dat eigenlijk al overeind stond en stak daarna zijn hand uit. "Ik ben Steve en dat zijn Cas en Alex," zei hij met een knikte naar hun.

Verlegen schudde zijn hand. "Dawn" zei ze net verstaanbaar voor de andere jongen, cas, en het meisje, alex dacht ze. "Dus jullie zijn skaters? Waarom skaten jullie dan hier en niet in het skatepark?" vroeg ze hun aarzelend. Dat snapte ze echt nooit, dat ze ergens anders gingen skaten terwijl er duizenden skateparken waren.. Ze liet de bal weer op haar voet wippen en bekeek de jongens en het meisje nog wat beter. Ze zagen er aardig uit, het meisje misschien een beetje jongensachtig, maar zij zag er ook niet altijd uit als een meisje. Ze glimlachte naar haar.

Steve schoot in de lach en Alex voelde hoe ze rood werd, het was niet helemaal makkelijk gegaan ze mee te krijgen. "Dat moet je aan Alex vragen," zei Steve tussen het lachen door, zich niets aantrekkend van de boze blik die Alex hem toewierp. Cas stond zoals altijd rustig glimlachend te kijken, soms vroeg Alex zich toch echt af hoe hij zich altjid zo rustig kon houden. Maar ze wendde zich tot het meisje. "Soms is het leuk om weer eens ergens nieuws te skaten, in een skatepark is alles al precies voor je uitgezet enzo, hier moet je wat beter nadenken." Het was waar, alleen niet de reden waarom zij niet in het skatepark was, maar dat hoefde Dawn niet te weten.

"Oh, oké, daar heb je wel gelijk in" zei ze bedenkelijk. Dat ze dat zelf niet had kunnen verzinnen... Want nu ze het zo zei, was het best wel logisch. Maar ze vroeg zich wel af of het meisje gelijk had, omdat ze net zo rood was geworden en boos naar Steve gekeken. Ze wist niet goed wat ze nu moest doen, wat ze moest zeggen of vragen daar was ze altijd vreselijk slecht in. Ze schoot de bal tegen het muurtje en liet hem weer op haar voet balanceren toen de bal was terug gekomen. "Zitten jullie op Franklin?" vroeg ze dan maar.

Alex antwoorde dit keer snel zodat Steve niet weer iets zou zeggen, ze zag namelijk dat er al een grijns op zijn gezicht was verschenen. "Alleen ik, Cas zit niet meer op school en Steve gaat naar Discovery High School." Al was Cas maar twee jaar ouder dan haar, hij zat al vrij lang niet meer op school. Hij was namelijk een profskater en was daarom met school gestopt, iets was op zich niets voor hem was. Totdat je hem zag skaten in ieder geval, Cas was de beste skater die Alex kende. "Ik zing en speel gitaar," zei ze er snel achteraan. Ze vertelde dit soort dingen liever zelf dan dat Steve er een heel verhaal van ging maken. "Maar ik neem aan dat jij er dan ook opzit," zei ze half vragend terwijl ze opstond.

"Jha ik ook" zei ze glimlachend. Blij dat Alex ook iets zei en dat ze niet met Steve hoefde te praten, hij was.. ze wist niet wat ze van hem vond. "Zingen, en gitaar, wow, een muzikaalskatemeisje" zei ze vrolijk "Wat leuk!" ze glimlachte naar Alex. "Kan je goed zingen?" vroeg ze Alex. Ze had niet de behoefte om over zichzelf te praten, als ze het zou vragen zou ze antwoorden dat wel. Meestal wachtte ze af, en wachtte ze dus tot iemand iets aan haar vroeg omdat ze dan niet bang hoefde te zijn dat iemand ongeintresseerd in haar was. Zelf was ze nieuwschierig naar de mensen voor haar.

Alex lachte even, op zich klopte het wel. Naast zingen en gitaarspelen was skaten wat ze het liefste deed en waar ze zich in thuis voelde. Ze haalde haar schouders op, ze wist dat ze goed kon zingen maar het was zo raar het te zeggen. "Ze moesten het goed genoeg hebben gevonden om me toe te laten," dat was eigenlijk gewoon haar bewijs. "Wat doe jij eigenlijk?" Ze hield haar hoofd iets schuin, iets dat ze wel vaker deed als ze een vraag stelde.

"Ik? Ik voetbal.." zei ze verlegen. Het was niet geweldig, niet echt bijzonder gewoon een sport die wel meer mensen deden. En of je het een talent kon noemen? Tja.. Op Franklin blijkbaar wel. Alhoewel er wel heel weinig mensen waren die ook voetbalde net als zij, ze kwamen niet eens aan een elftal dus een eigen team zat er ook niet in. "Kan je goed skaten?" vroeg ze om de aandacht van haar af te leiden.

Alex glimlachte, ze had wel geweten dat er ook sporttalenten op Franklin zaten maar had er zo snel niet aangedacht. Ze dacht ook niet dat er erg veel waren, aangezien ze zich niet kon herinneren er een ontmoet te hebben. "Leuk," zei ze simpel. Het was wel waar, al kon ze best tegen een bal aantrappen was ze zeker niet goed te noemen. Ze haalde haar schouders op. "Ik denk het, doe het al best lang in ieder geval." Het was ook maar met wie je het vergeleek. Vergeleken met Cas kon ze er niets van maar met een gemiddeld iemand dacht ze van wel.

Swan had een zwarte skinny aan, een wijduitlopende grijze jas met dikke bruine knopen en grijze pumps. Haar haren waren in een strakke knot gebonden. Zoalks gewoonlijk waren haar volle lippen rood gestift, ze zag er netjes uit. Haar billen werden koud, het stenen verhooginkje was al vanaf het begin ijskoud geweest. Zachtjes tikte ze met haar nagels tegen de stenen aan. Het leek net of ze zat te wachten op iets, maar er viel niets te wachten. Hier zat ze wel vaker, de mensen bekijken die langs de kerk liepen of die naar binnen gingen. Je zag duidelijk waarom iemand er naartoe ging, de ene omdat er iets met een familielid was gebeurd en de andere die gewoon hartstikke gelovig waren. Ze zuchtte, hoe vaak zij wel niet naar de kerk was gegaan om te bidden voor haar vader.

August liep met zijn handen in zijn zakken richting de kerk, maar stopte toen hij ongeveer midden op het pleintje stond. Hij keek met twijfel in zijn ogen naar de grote kerktoren en wilde het liefst meteen omdraaien en zich uit de voeten maken. Wat deed hij hier ook alweer? Hij wilde gaan bidden, maar hij geloofde niet eens. Toch had hij gezegd dat hij ten koste van alles er voor wilde zorgen dat Alex op school kon blijven. Maar was bidden terwijl hij niet geloofde wel mogelijk en was hij dan niet te wanhopig. Hij had niet zo'n fijne herinneringen aan de kerk, waar hij vroeger in Rio de Janeiro nog wel eens heen was geweest met zijn ouders. Maar had het hem toen veel geholpen? Hij was op straat geindigd waar zijn leven bestond uit drugs, alcohol en seks, niet echt dus.

Oke, hij is dus echt zo hot.(A)
~

Ze haalde uit haar miscule chanel tasje haar mobiel, het was twee uur. Aan deze dag leek geen eind te komen. Uiteindelijk keek ze weer op van haar mobiel en zag ze midden op het plein een jongen staan. Ergens kende ze hem, maar ze kon niet plaatsen waar. Het maakte haar ook niets uit, ze had niets met de mensen van Franklin high. Het waren arrogante mensen die allemaal dachten dat ze het helemaal gingen maken. Oke, als je nou een passie had was het niet erg maar deze mensen dachten dat ze het helemaal gingen maken. Maarja ze moest het er mee doen. Dansen was haar passie dus door een paar stomme mensen ging ze echt niet van deze school af. Ze stopte haar mobiel weer in het tasje, ze had er toch niets aan.

weet ik ^^ dat herinnert me eraan dat ik nog even nieuwe pf moet doen
~~
August dwong zich ertoe om weer verder te lopen, maar bleef voor de kerk weer stil staan en draaide zich om om weer een stukje ervanaf te lopen. Dit had geen zin, er bestond niet zoals als God, dus die zou hem ook niet kunnen helpen. Ook al bestond die wel, hij zou heus niet helpen. Hij liep naar een bankje toe en liet zich daarop zakken. Hij was een stomkop, een eikel, of hoe je het ook wilde noemen. Het was allemaal zijn schuld en straks zou hij Alex nooit meer kunnen zien. Het ging er eigenlijk niet om of hij nou wel of niet bij haar was, of dat hem wel of niet vertrouwde, hij wilde gewoon niet dat door hem haar de kans werd ontnomen om verder te komen in de muziekwereld. Dat zou niet eerlijk zijn.

Haar ogen bleven de jongen volgen, je merkte duidelijk dat hij aan het twijfelen was. Tja, haar probleem niet. Ze kende hem niet dus zich zorgen om hem maken deed ze niet. Ze wreef langs haar onderhand bevroren been. Waarom ging ze eigenlijk niet terug? Ze zat hier maar kou te leiden en het had maar geen nut. Misschien had ze beter kunnen trainen, er waren nog wel dingen te perfectioneren aan haar dansen. Het was lang niet zo perfect als die profesionele danser. Maarja, ze was weer koppig geweest en wilde naar buiten gaan. De buitenlucht maakte haar altijd gelukkig.

Zijn blik dwaalde af en bleef uiteindelijk rusten op een meisje wat een stukje van hem vandaan zat. Haar ogen waren op hem gericht en hij fronste zijn wenkbrauwen even, maar glimlachte ook vriendelijk. Hij vroeg zich af waarom ze naar hem zat te kijken, maar maakte geen aanstalten om het aan haar te vragen. In plaats van dat bleef hij rustig naar haar zitten kijken met een misschien wat emotieloze blik, wat al snel leek of hij verdrietig keek.