De vergeten opslagruimte

Marije is leuk

ehm het grote raam?

Is goed (: Begin jij?

Ja is gped, reageer wel wat langzaam ivm leren DX

Adam zat Ineengekropen in een van de hoeken Van de kamer, zijn knieën hoog opgetrokken, zijn armen hier op gelegd en zijn gezicht begraven in zijn mouwen die ondertussn nat waren van de miljoenen tranen. Hij wist niet hoe lang hij hier al zat, maar wel dat hij hier perfect zat. Hier zou niemand hem zien huilen en vragenbwat er was, want dan moest hij vertellen hoe hij zijn eigen leven had vernietigd.

Lauren kwam half naar beneden gevallen. Ze vloekte zachtjes en keek naar haar laarzen met hoge hakken... of hoge hak want er was er één afgebroken. Met een woest gebaar trok ze allebei de zwarte laarzen die tot kniehoogte kwamen uit en smeet ze in de hoek, daar had ze niets meer aan. Nu liep ze op kousenvoeten, of eigenlijk pantyvoeten door de opslagruimte en keek om zich heen, op zoek naar een lichtknop.

Adam schrok en hief zijn hoofd in één beweging op toen er iets tegen hem aangegooid werd. "Dat heb ik verdient, bedankt..." mompelde hij half tegen zich zelf en half tegen de nog onbekende werper terwijl hij de lange laarzen geheel van zich af haalde.

Lauren schrok. Fuck! Er was hier iemand. 'Ehh... Sorry' mompelde ze, en uiteindelijk vond haar hand de lichtknop en knipte ze het licht aan. Haar blik ging naar de plek waar ze haar schoen gegooid had en daar zat niemand minder dan Adam. Ze staarde hem aan en voelde zich een beetje licht worden in haar hoofd. Nee, nee, nee dit mocht niet waar zijn. Waarom moest ze uitgerekend deze persoon tegenkomen? Ze liet zich tegen de muur zakken en keek Adam aan. Zij was de reden dat hij en zijn vriendje uit elkaar waren...

Adam keek Lauren niet aan, hij schaamde zich te erg voor zijn daden en zij had voorspelt dat hij vreemd zou gaan, op haar eigen manier. Had ze verwacht dat hij Flavio in de steek zou laten? Hij zat daar nog even, stille tranen over zijn wangen glijdend. Tot hij het niet meer kon uithouden, Lauren in de armen viel en huilde met luide uithalen en bakken vol tranen.

Lauren was eerst een beetje overdonderd, maar legde toen haar kin op zijn schouder, en suste lieve woordjes in zijn oor. Ze kreeg een soort déjà vu gevoel, omdat ze al eerder zo hadden gezetten. 'Ben je niet boos op me?' vroeg ze een beetje voorzichtig in zijn oor en ze voelde tot aar schrik ook een traan over haar wang rollen.

Adam schudde zijn hoofd. "D-de enig-ge waar ik e-echt boos op ben, b-ben ik zel-lf..." zei hij haperend met luide snikken ertussen. "Waarom ben ik zo stom om alles wat ik heb weg te gooien?" vroeg hij nu iets makkelijker, al kon je nog wel goed aan zijn stem horen dat hij aan het huilen was.

Lauren wist niet wat ze moest zeggen, want eigenlijk was het echt zijn schuld, en had hij ook alles weggegooid. 'We verzinnen wel wat' mompelde ze, en ze schrok een beetje van zichzelf, ze klonk weer als de oude Lauren en die was ze niet, dus ze moest ook niet doen alsof. 'Maar huilen heeft geen zin' zei ze. Zo, dat klonk meer als zichzelf, en ze stond op zodat hij alleen op de koude vloer zat.

Adam knikte en veegde zijn gezicht droog, al had het weinig zin want de tranen bleven komen. "Huilen heeft geen zin, maar het is alles wat ik nu kan doen..." zei hij zacht. Hij stond op en veroorzaakte een irritante hoofdpijn, hij had het verdient. Hij had ale pijn die hij nu voelde verdient, en dat wist hij zelf heel goed. "Denk jij dat er een mogelijkheid is dat ik mijn leven terug kan krijgen, ook al heb ik het niet verdient?" vroeg hij voorzichtig aan lauren en hij slikte duidelijk hoorbaar.

Lauren keek hem aan en haalde haar schouders op. Ze keek hem aan en liet haar ogen over zijn gezicht gaan. Zijn rode, opgezwollen ogen en zijn haar dat een beetje treurig en slap naar beneden hing, zijn hoge jukbeenderen, zijn wangen en zijn lippen, Daar bleven haar ogen hangen, god wat had ze zin om hem te kussen. Ehh.. wacht, wat dacht je net? vroeg een stemmetje in haar hoofd, en ze schrok er zelf ook van, maar ze was al naar voren gebogen. Opeens voelde ze hoe haar lippen die van hem raakte en ze haar hand in zijn nek legde, om hem wat dichterbij te trekken.

Dit was wel het laatste dat Adam verwacht had, het duurde dus ook een paar seconden voor hij wegtrok en een paar stappen achteruit zette, zijn hand voor zijn mond en zijn ogen weid open. Dit was... Erg akward... Hij geloofde niet dat het echt gebeurt was, Lauren was zijn beste vriendin en Flavio zijn geliefde, en nu deze twee dingen in de war raakten wist hij niet wat hij moest doen.

Lauren deed zelf ook een stap naar achteren en keek hem geschokt aan. 'O mijn god, sorry' mompelde ze met ogen die groot van de schrik waren. Gek genoeg had het niet eens zo slecht gevoeld. Het was een fijne afleiding geweest van de rest van de buitenwereld, van al de pijn en de steken in haar hart. Als ze hem kuste voelde ze het even niet meer, dan was ze even verdoofd. Ze dacht niet echt dat het aan hem lag, maar dat het bij iedereen wel zo zou zijn. 'Toch een welkome afleiding van de pijn hè?' vroeg ze hem, in de afwachting of hji hetzelfde gevoeld had.

Adam keek haar zowel verward als geschokt aan en hij schudde zijn hoofd terwijl hij zijn hand voor zijn mond verwijderde. Alles was zo verwarrend, maar een ding wist hij zeker, de kus van net had niet echt gevoeld. "Ik houd nog steeds van Flavio, Lauren..." probeerde hij haar duidelijk te maken, in de hoop dat ze het dan op zou geven.

Lauren begon zachtjes te lachen en leunde tegen de muur. 'Ik vind je niet leuk hoor' zei ze, nog steeds met een glimlach iop haar gezicht. 'En ik weet dat je van Flavio houd. Ik voel me gewoon alleen, en als er dan iemand is dan... Ik weet niet' zei ze, iets zachter, maar nog steeds met een klein glimlachje rond haar lippen. Dacht hij nou serieus dat ze hem leuk vond?

Adam was nu helemaal in de war, ze had hem net gekust, maar vond hem niet leuk... "Natuurlijk, ik kus ook altijd mensen die ik niet leuk vind!" zei hij spottend, voor hij door had dat hij dat pas nog had gedaan. "Zonder dat ik dronken ben..." voegde hij er daarom maar snel aan toe. "Ben je dronken?" vroeg hij daarna, natuurlijk was ze dat niet, maar hij hoopte van wel, dan kon hij het grootste deel van de verwarring los laten.

Lauren dacht even na. 'Ik weet niet waarom ik het deed. Eigenlijk wilde ik helemaal niet, alleen het leek net alsof ik door een onzichtbare kracht naar voren werd getrokken...' mompelde ze nadenkend en toen begon ze te lachen. 'Wacht, dat klonk echt vreemd' zei ze lachend, en haar ogen lachte voor het eerst in een lange tijd mee.

Als Adam niet zo verward was had hij mee gelachen, maar hij kon dat niet. "Het klonk inderdaad niet helemaal duidelijk...." zei hij zacht, langzaam begon hij zich meer te ontspannen, Lauren maakte iets in hem los wat alleen een echt vriendin kon in deze tijden.

Lauren ging weer op de grond zitten en keek hem met nog steeds lachende ogen aan. 'Het was een beetje een ongelukje. Maar ik heb vanmiddag wel iets op, niet veel hoor, wil je ook?' vroeg ze hem, en ze zocht in haar tas die nog onder aan de trap lag waar ze naast zat. Ze had twee biertjes bij, want ze was van plan geweest om hier te gaan zitten met wat bier, eenzaam en alleen in de duisternis. Maar toen was Adam er geweest.

Adam schudde zijn hoofd. "Ik zal nooit meer een glas alcoholische drank ook maar aanraken, niet na wat ik Flavio heb aangedaan..." zei hij na eerlijkheid en hij leunde zelf ook tegen de muur, dat stond gewoon een stuk ontspannender. "Je ogen lachen..." zei hij zacht, het viel hem nu pas op dat Lauren al lag niet meer die glinstering in haar ogen had gehad.

Lauuren knikte begrijpend en opende met haar tanden het flesje bier, dat met een plop open schoot. Toen nam ze een slok en keek hem weer lachend aan. 'Ja, ik voel me ook wel goed. Naar omstandigheden dan' zei ze, en ze keek naar hem omhoog, terwijl ze nog een slokje nam. Ze voelde zich verrassend optimistisch vandaag, misschien door de alcohol, misschien door Adam. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit waardoor het kwam. Met haar hand klopte ze op de vloer, als gebaar dat hij naast haar kon komen zitten.

Adam glimlachte ha;f naar haar. "Blij dat een van ons zich beter voelt..." zei hij met een knikje en hij liet zich langs de muur omlaag zakken. "Sorry, Lauren, voor hoe ik tegen je gedaan heb. Ik had meer respect moeten tonen voor wie jij denkt of weet dat je echt bent." zei hij op rustige toon, als een erg laat excuses.

Dus dat was het Adam & Lauren kiss gedeelte??
-----------

Lauren knikte langzaam en legde haar hoofd toen op zijn schouder. 'Excuses aanvaard' mompelde ze. 'Ik moet ook nog even officieel mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik tegen Flavio gezegd heb dat je vreemdgegaan was' zei ze naar eerlijkheid, en ze hief haar hoofd iets op zodat ze hem in zijn ogen kon kijken. 'Sorry'.