De vergeten opslagruimte

weetniet, Adam gaat haar in ieder geval nooit leuk vinden...
--
Adam haalde zijn schouders op. "Ik had het hem toch wel verteld, en hij had het toch wel uitgemaakt, zou ik ook gedaan hebben. Je had er niets aan kunnen veranderen." zei hij zuchtend en de tranen begonnen weer in stilte te stromen. "Maar je Excuses is aanvaard." voegde hij er nog met een brok in zijn keel aan toe, het was echt allemaal zijn eigen schuld. Dat hij zich nu zo rot voelde, maar veel belangrijker: Dat Flavio zich nu rot voelde.

Whaha oksok, Lauren krijgt ook iets met Phoebe
----

Lauren keek hem aan. Ze had wel medelijden met hem, maar het bleef natuurlijk zijn eigen schuld. Ze drukte zich weer tegen zijn schouder en begon zachtjes een liedje te neuriën. Gewoon een random liedje dat in haar hoofd opkwam, dreaming like a fool van The boy who trapped the sun. Ze had het lang niet meer geluisterd, maar voor de dood van haar ouders was ze er erg verslaafd aan geweest.

Adam glimlahte zwakjes, van dit soort momenten werd hij net een klein beetje vrolijk. "Weet je wat ik nog het ergste vind?" vroeg hij op fluistertoon, maar hij wachtte niet tot ze antwoord had gegeven om het te vertellen. "Dat ik Flavio zo veel pijn heb gedaan, dat is wel het laatste wat ik wil..."

Lauren luisterde naar zijn stem, maar zong toch zachtjes verder. 'Dat betekent alleen maar dat je echt heel veel van hem houd' fluisterde ze snel tussendoor, maar ze was een beetje de draad van het liedje kwijt en stopte met zingen waardoor de opslagruimte gevuld werd met een drukkende stilte, die alleen verstoord werd door het getik van een boiler die in de hoek hing (tikken boilers? Nou ja... hier wel xdd). Ze nam een slokje van het bier en hield het hem voor. 'Hier, het kan echt geen kwaad hoor' zei ze zachtjes.

Adam knikte, ze had gelijk, dat betekende dat hij veel van Flavio hield, dat hij altijd veel van Flavio had gehouden. Maar toen ze hem het bier voorhield schudde hij zijn hoofd 'Nooit meer...' zei hij vastbesloten 'Wil je trouwens nog sigaretten? Ik heb ze niet meer nodig en om ze nou weg te gooien is ook zo zonde.' zei hij en hij haalde twee pakjes uit zijn zak, een halfvolle waar ook een aansteker in zat en een nog niet aangeraakte. 'Neem de aansteker ook maar meteen.'

Lauren pakte de sigaretten en aansteker voorzichtig aan en stopte het in haar tas. 'Oké, bedankt' mompelde ze, en ze trok knieën op, omdat haar voeten koud begonnen te worden zonder schoenen. Over de laarzen maakte ze zich geen zorgen, ze had toch een aardige erfenis gekregen, en omdat ze al achttien was kon ze erbij en het geld gewoon uitgeven.

Aurora stapte de ruimte binnen. Voor haar voelde het als een ontdekking, omdat ze deze plek nog niet eerder gezien had. Ze had gewoon even zin gehad om te ontsnappen aan haar kamergenoten, die allebei, heel onfortuinlijk, ouder waren dan haar. Ze ging tegen iets aanzitten. Ze kon niet goed zien wat het was, maar het was hard. Vast een bankje, een doos, of een oude piano of zoiets.

Faith kwam bang de keldertrap afgelopen en knipte het licht aan. Ze hoopte dat hier niemand was en dat ze hier in rust en stilte kon zitten maar haar hoop was tevergeefs geweest. Toen ze het meisje zag zitten vloekte ze zacht en keek met nog bangere ogen dan eerst naar beneden. Ze was niet in staat zich te bewegen. Haar angst voor mensen zorgde ervoor dat ze bevroor.

Aurora was net lekker gaan zitten, tot ze iemand binnen hoorde komen. Ze draaide zich naar diegene toe. "Ja, ik zit hier. Probleem mee?" siste ze, terwijl ze diegene aankeek. Het moest een meisje zijn, besloot ze. Aurora zat op dit moment zo vol met woede dat aardig doen tegen iemand niet meer zou lukken voor de komende achtenveertig uur.

Faith keek bang naar het meisje en deed een stap de trap op. 'S-sorry ik wist niet dat er i-iemand was' stotterde ze zachtjes. Dat deed ze altijd als ze zich in het nauw gedreven voelde, en dat was vaak zo. Hierdoor werd ze een nog makkelijker slachtoffer voor pestkoppen en dat was niet handig, zeker niet als je dit meisje zag die zeker niet de liefste was.

"Stotter niet." Aurora keek weer voor zich uit. Wat maakte het ook uit. Ze was vooral woedend op alles en iedereen. Dit meisje had geen geluk dat ze juist in een van haar kwade dagen kwam. Nee, als ze niet uit zou kijken zou Aurora haar helemaal verrot schelden.

Faith stond weer stil. 's-sorry' mompelde ze en toen sloeg ze een hand voor haar mond. Waarom moest ze nou weer praten? Nu werd het meisje zeker weten boos en snel bereidde ze zich voor op de waterval van woorden die waarschijnlijk zo zou komen.

"Wat is je probleem." snauwde Aurora tegen het meisje. "Kap met doen alsof je bang voor me bent." Aurora zuchtte. Eigenlijk moest ze sorry zeggen, maar daar had ze op dit moment teveel eergevoel en trots voor, dus dat zou later heel, heel misschien wel komen.

NEW
Ian zat hier in zijn eentje in het donker. Hij had niet de moeite gedaan om gel in zijn haar te doen. Het hing gewoon op een sneue manier om zijn gezicht heen. Hij voelde zich rot. Vandaag was hij wel naar al zijn lessen geweesd, wat hem werkelijk had uitgeput. Alles wat hij nu wilde was alleen zijn.

sorry heul laattt
~~~

Phoebe kwam huppelend de opslagruimte in, ze droeg een felroze tule rokje tot op haar knieen dat uitwaaierde wanneer ze rondjes draaide, wat ze helemaal geweldig vond en dus ook om de zoveel passen deed. Giechelend zocht ze het lichtknopje, als dat er al was. "IIIW,!" riep ze toen haar hand nogal wat spinnenwebben aanraakte, grinnekend trok ze haar hand terug. "Dan nieehiet." zei ze aanstellerig. Ze liep verder en struikelde ergens over en landde ergens op, voeten...

New
~~~
Adam zat sneu in een hoekje van de donkere ruimte, het was hem allemaal even te veel geworden en zelfs het gezelschap van Flavio kon hem niet afleiden van het feit dat zijn zoon dood was, zijn zon waar hij veel te weinig tijd aan had besteed. Nu was het te laat, en daar haatte hij zichzelf om. Het was een soort karma, hij besteedde te weinig aandacht aan zijn zoon en hoe moeilijk Courtney het had en als straf kreeg hij zelf ook een zwangerschap en een dood kind. Karma is een bitch.

Courtney wilde rust, ze kon niet tegen de mensen die vol blijheid door de gangen liepen, alsof er niks gebeurt was. Nee, bij hun was er niks gebeurt, maar haar leven lag in puin. Haa kind was dood, haar liefde was verdwenen. Met een klap trok ze de deur achter zich dicht, door de duisternis zag ze Adam niet zitten. Met een zucht die duidelijk een aantal tranen bezaten liet ze zich langs de deur omlaag glijden.

Adam schrok van de klap die de deur ha veroorzaakt, fijn, mensen konden hem nooit alleen laten als hij dat wilde, alleen als hij juist gezelschap nodig had, leek wel. 'Wie is daar?' vroeg hij met gestokte stem na een tijdje alleen naar het ademhalen van de ander te hebben geluisterd. Hij wilde de persoon eigenlijk vragen om weg te gaan, maar daar had hij de kracht niet voor, wat als hij of zij weigerde en er ruzie zou komen, dan zou hij echt een miezerig hoopje ingestorte mens worden.

Courtney herkende de stem niet als die van adam, hoe zou dat ook moeten? De keren dat ze hem gesproken had was waarschijnlijk op 1 hand te tellen. De kracht om iets te zeggen had ze niet. Ze had gehoopt alleen te zijn, wilde niet dat een ander toeschouwer was van haar verdriet. Dat hoorde privé te zijn.

Adam zuchtte toen hij heen antwoord kreeg en hij stond op, 'Het ziet er naar uit dat we allebei alleen willen zijn dus ik ga wel...' zei hij met gebroken stem door de tranen. Doordat het zo donker was moest hij op de tast naar de deur zoeken en wist hij ook niet dat Courtney hier tegenaan zat. Zijn voeten vonden Courtney eerder dan zijn handen de deur wat hem uit evenwicht bracht, al wist hij wel te blijven staan. 'Sorry... Mag ik er langs?'

Courtney haalde haar neus wat op de door de tranen was gaan lopen. Haast trok ze haar voeten terug toen iemand tegen haar voeten aanliep. "Ga je gang." zei ze zacht, de kracht om op te staan had ze niet, maar aangezien ze tegen de deur aanzat kon de vreemdeling er niet langs, ze kroop watopzij zodat er hopelijk genoeg ruimte was om hem door te late.

Adam knikte qls een soort bedankje wat toch niet zichtbaar zou zijn en opende de deur, waardoor een strook licht op Courtney scheen. 'Courtney?' vroeg hij overbodig, ze zag er vreselijk uit, misschien nog wel erger dan de laatste keer dat hij haar had gesproken.

"Adam?" was haar wedervraag toen ze het gezicht van hem herkende door delichtstreep die de ruimte binnenviel. Hij zag er ook niet veel beter uit dan haar. Doordat ze hem zag kroop ze wat naar achteren, bang dat hij weer tegen haar zou uitvallen. Gelukkig waren hier geen appels in de buurt om mee te smijten, maar er waren meer dan genoeg andere voorwerpen die hard aan konden komen.

Adam zuchtte 'Het spijt me...' zei hij zacht en bijna overstaanbaar. 'Ik had je niet zo de schuld moeten geven, het was gewoon een hele schok. Eigenlijk zou ik alleen boos op mezelf moeten zijn, ik ben het die te weinig tijd aan hem heb besteed toen hij nog leefde, nu is het te laat.'

Courtney zuchte even terwijl ze een traan die toch de weg uit haar ooghoek gevonden had wegveegde. "Ik begrijp het." zei ze zacht, zelf was ze ook enorm kwaad geweest. Ze kon niet eens naar een baby op straat kijken. Het was gewoon zo oneerlijk dat het bij andere vrouwen wel goedgegaan was.