de oude oefenruimte van toneel

Als je de deur naar de oude oefenruimte opent is het eerste wat je moet doen als je naar binnen stapt uitkijken voor je hoofd. Het plafond is erg laag en je kan makkelijk je hoofd stoten als je redelijk lang bent. Ben je boven de 1,78 dan stoot je je hoofd. Dat komt omdat het eigenlijk gewoon een deel van een kelder is. En om een kelder binnen te lopen moet je eerst van een trap af. Dat moet je hier ook. Maar niet vergeten boven de licht schakelaar aan te doen want beneden is er geen schakelaar en er zijn ook geen ramen dus je zou geen maanlicht of zonlicht kunnen krijgen daar. Als je de trap af bent gelopen kan je wel weer normaal staan gelukkig. Maar goed het eerste wat je opvalt als je beneden bent is dat de ruimte zelf niet heel groot is. Dat is ook één van de redenen waarom de toneel mensen een andere plaats wilde en kregen. Er zijn twee rode banken die met hun rug naar je toe zijn gekeerd. Je ziet duidelijk dat ze veel gebruikt zijn maar nog zitten ze heerlijk. Ze staan in het midden van de kamer in een soort hoek. Als je erop zit kijk je naar de bar die tegen de achterste muur staat en waar ook de muziek installatie staat. Aan de bar staan ook bar krukken maar die zijn zelfs zo versleten dat je daar eigenlijk op het ijzer zat inplaats van op het kussen. De muren waren een beetje donker geel geverfd en op één van de muren is er een grafitti gemaakt. Het zag er heel mooi uit met warme kleuren zoals rood, roze en geel. Kortom als je er binnen stapt is het eerste woord dat er in je op komt knus.

Regels: niets slopen.
Mensen: Niet veel mensen hebben de sleutel tot deze ruimte dus niet veel. Af en toe zou er een klein feestje kunnen worden gehouden maar de leraren zouden er dan echt neit van af mogen weten.

Arianne liep de trap af naar de kleine oefenruimte. Het was dat de grote toneelzaal gesloten was omdat er les werd gegeven dat ze hierheen was gekomen. Ze moest eerlijk toegeven dat het een fijne plek was. Met een script in haar handen plofte ze op de bank die er stond en begon rustig te lezen. Het was niet een script die ze hoefde te kennen, het was gewoon omdat ze het wilde kunnen spelen als het moest. Ze waren in haar klas nog steeds bezig met Othello, maar Arianne kende die nu al bijna uit haar hoofd en had geen zin om hem nog verder te leren. OP het moment dat ze bijna in het verhaal zat werd ze gebeld. Ze pakte de telefoon en nam op. 'Hallo met Arianne Loren,' sprak ze rustig en vrolijk in de telefoon. Het was haar moeder die natuurlijk weer vrolijk begon te ratelen, het was lang geleden dat ze met haar had gesproken en als Arianne heel eerlijk was wilde ze dat nu eigenlijk niet. Haar moeder belde maar met een rede, en dat was de slechte publiciteit van de laatste tijd.
Ze had zich echt proberen in te houden, maar het lukte gewoon telkens niet. Elke keer kwam het weer uit wat ze allemaal deed. De paparazzi zat har gewoon teveel oaielen.

Met zijn camera als een soor handtas om zijn schouder liep Adam d trap af, hij bukte diep om zijn hoofd niet te stoten, maar aan et einde van de trap kwam hij iets te roeg weer omhoog enbzijn hoofd raakte met een luide bonk het plafond. Vervloekingen in alle soorten en mten ontsnapten uit zijn mond en hij was zo bezig met zijn hoofd en nieuwe woorden vinden dat hij niet merkte dat hij hier niet alleen was.

Arianne zat nog steeds op de bank. 'Wacht eventjes mam,' zei ze. Ze hield haar hand voor haar telefoon zodat haar moeder niets kon horen van wat ze zei. 'Zou je alsjeblieft wat stiller kunnen doen?' vroeg ze nog voordat ze de jongen had gezien, het was de jongen van de binnentuin besefte ze met een schok. Ze was vandaag niet in haar gewone doen, er waren teveel problemen en ze overzag niet alles meer. Daarbij kwam dat ze rustig werd door het oefenen van haar toneelstukken. Zodra ze had beseft dat het de jongen was haalde ze de telefoon weer naar haar oor. 'Sorry mam, maar ik moet hangen. Mijn lessen beginnen over een paar minuten.' zei ze, een leugen. Ze had vandaag geen lessen maar ze kon niet twee gsprekken tegelijk voeren.

Zodra Adam de stem hoorde stopte hij met vloeken. Hij kende die stem, net als die snauwende toon. "Sorry hoor hoogheid." zei hij en hij liep zo luid mogelijk in de richting van de bar, waar hij de krukken begon te schikken voor ze foto die hij d laatste keer dat hij hier was in zijn hoofd had, maar niet had kunnen maken zonder toestel. Hij besloot het meisje maar gewoon te negeren, ze zei ten slotte dat haar lessen zo begonnen dus binnen no time zou ze weg kunnnen zijn.

Arianne was zoals gezegd niet helemaal in haar normale doen. Haar stem was lang niet zo snauwerig als gewoonlijk, al klonk hij nog steeds niet erg vriendelijk. Ze volgde de jongen met haar ogen. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg ze toen nieuwschierig. Ze was benieuwd en oprecht geïnteresseerd. Voor zover dat bij haar mogelijk was. Ze keek nog steeds naar hem en wachtte op een antwoordt. Ze leunde met haar armen op de rugleuning van de bank waar ze op zat.

Sorry, voor 12 uur kan ik niet goe lezen xd.
---
Adam merkte wel dat het meisje nu een stuk minde geirriteerd was, aan haar nieuwsgierigheid die zeer oprecht klonk. "Fotograferen..." zei hij een stuk aardiger dan hij hiervoor tegen het meisje ha gesproken en hij zakte door zijn knieen aan het einde van de rij krukken, om vervolgens zijn camera voor zijn oog te houden en verschillende foto's te maken uit verschillende hoeken, die voor anderen misschien gewoon hetzelfde zullen zijn.

Arianne keek een beetje verbaast naar hoe hij foto's maakte. Ze vond het altijd vreemd hoe fotografen werkte. Maar wel interessant, ze kon hierdoor heel eventjes haar gedachten ergens anders op zetten. Haar interesse kwam alleen maar voort uit eigenbelang. 'Mag ik vragen waarom je die simpele krukken fotografeert?' vroeg ze hem toen. Ze zag gewoon het nut er niet van in, het waren maar krukken wat was daar nou bijzonder aan?

__________
Maakt niet uit hoor

Adam grinnikte "Voor het motief..." zei hij maar hij zuchtte "Je hbt gelijk. Ze zijn saai." zei hij terwijl hij opstond. "Ga zitten." beval hij haar met een knikje naar de kruk. Hij had in tijden geen modellen gefotografeerd, en dit meisje was perfect om daar veranering in tebrengen.

Langzaam stond Arianne op en liep richting een van de krukken. Met een sierlijkheid waarmee ze altijd bewoog ging ze zitten en ze keek de jongen recht aan. 'Dus wat wil je hiermee bereiken?'vroeg ze hem toen. Alles wat Arianee deed zat een doel achter, zodra ze geen doel meer had werd ze gek. Ze kon niets zonder doelen in haar leven.

Adam negeerde de vraag van het meisje en gaf haar in plaats daarvan aanwijzingen. "Oké, draai nu zo'n 80 graden naar rechts, maar laat je hoofd juist een klein beetje naar links draaien..." begon hij en hij probeerde zo goed en kwaad als het kon een hoek met de juiste belichting te vinden. Hij hoopte dat ze nu als wel begreep waar hij heen wilde.

Arianne draaide zich zoals Adam aangaf, het was iets natuurlijkst voor haar om aanwijzingen van fotografen op te volgen. Ze probeerde hem nu aan te kijken maar dat ging lastig doordat ze haar hoofd iets naar links had moeten draaien. Dus ze bekeek hem nu vanuit haar ooghoeken. 'Nogmaals de vraag, wat is het doel van deze foto's?' vroeg ze toen rustig.

Adam haalde zijn schouders op "Niet veel. Ik moet gewoon weer iets levends op film hebben..." zei hij en hij zakte langzaam door zijn knieën op een plaats een beetje schuin naar rechts van het meisje, zo dat je haar gezicht nog kon zien en de houding nog effect had. "Nou, doe je ding." zei hij en hij klikte al verschillende foto's, al was het nu nog wat eenvoudig.

Arianne lachte eventjes kort, zonder teveel humor. 'Mijn ding?' vroeg ze toen verbaast. 'Ik zou dit nou niet beschouwen als mijn ding gezien de roddelbladen.' zei ze. Toen sloeg ze een hand voor haar mond. Waarom moest ze nou ook altijd van die stomme dingen zeggen. Ze ging weer zitten zoals ze eerst had gezeten. 'Vergeet dat maar.' fluisterde ze toen.

Adam keek over zijn camera heen. "Okee... dan vergeet ik het... Maar doe gewoon wat goed voelt." zei hij met een rare handbeweging, voor hij weer achter de lens verdween en een paar centimeter naar links bewoog, zo was het licht toch net iets mooier. Dat waren de kleine dingen waar je als fotograaf op lette.

Arianne ging iets anders zitten. Ze was blij dat de jongen het zo makkelijk wilde laten zitten. Dat was wel eens anders geweest, sommige mensen konden echt teveel pushen. Die bleven maar vragen en zeiken. 'Is fotografie de reden waarom je hier zit?' vroeg ze hem toen rustig. Ze was eigenlijk wel een beetje benieuwd geworden naar deze jongen.

Adam knikte "Jupp." voegde hij eraan toe omdat het knikken lastig te zien was uit deze hoek en achter een camera. Hij klikte er opnieuw verschillende keren snel en met duidelijke ervaring mee. "Goed, dat was een mooie." zei hij eerlijk, ze was hier goed in, dat merkte hij wel.

Arianne ging wat gemakkelijker zitten op de barkruk. 'Weet je al wat je ermee gaat doen?' vroeg ze toen. Ze keek hem recht aan, hoewel ze het niet snel toegaf vodn ze het vervelend dat ze de vorige keer zo lullig tegen de jonge nhad gedaan. 'Ik moet nog sorry zeggen voor de vorige kreeg dat ik je zo afsnauwde.' zei ze toe ntegen hem. Adam zou dit moeten opnemen eigenlijk, het was zeldzaam dat ze sorry zei.

"Misschien komen ze in m'n portefolio, niet voor iets belangrijks, vooral voor mezelf of misschien iets na school." legde hij uit, hij hield van het woord misschien, het hield alles wat je gezegd had onwaarschijnlijk zodat je niemand teleur stelde. Bij de volgende opmerking haalde hij zijn schouders op. "Ach, ik was zo vrolijk, niemand kon daar een deuk in maken, maar ik aanvaard je excuses, zand erover."

arianne glimlachte. 'Gelukkig maar,' zei ze met een glimlach. Ze herinnerde zich de blauwe plekken in zijn nek weer. Ze vroeg zich af hoe hij dan zo vrolijk had kunnen zijn. 'Misschien is het een te persoonlijke vraag, maar hoe kwam je aan die blauwe plekken de vorige keer?' vroeg ze hem toen.

Adam grijnsde "Oh.. Dat waren geen blauwe plekken.." zei hij en hij liet zijn camera even zakken. "Het waren..." hij twijfelde even, zou hij het zeggen? Waarom ook niet. "...zuigzoenen..." zei hij met een schuine glimlach. Het kon geen kwaad om dit te melden... Of wel?

Arianne trok haar wenkbrauwen op. 'Zuigzoenen?' zei ze toen vragend. Meteen was haar aandacht gewekt. 'Van wie? Ik wil alles weten.' zei ze met een brede glimlach. Hij was zelf over het onderwerp begonnen, dus ze ging er niet vanuit dat het een verkeerd onderwerp zou zijn.

Adam lachte "Okee dan, helemaal vanaf het begin..." zei hij en hij dacht even na waar hij het beste kon beginnen. "Ik had het meisje waar ik verliefd op was, en ook een avond mee samen geweest ben, gezien met haar vriendje en zo kwam het liefdesverdriet..." begon hij maar echt aan het begin. "Dus mijn beste vriend, Flavio, bood aan om samen naar een bar te gaan, en da liep een beetje uit de hand want het volgende wat ik me kan herinneren is dat we wakker werden in een hotelkamer... zonder kleren... en met die mooie paarse vlekken..." Hij vertelde het zonder enige schaamte "Zonder dat ik het door heb gehad ben ik al sinds dat ik hem ken head over heels in love met die jongen... Dus nu zijn we officieel. Het enige wat mindere is dat we ons er niets meer van kunnen herinneren en dat hij 15 is..."

Liam stond voor de deur van de oefenruimte en wachtte op Nyeri. Het was niet heel vroeg in de ochtend, maar ook niet bepaald laat, hij had gewoon uit kunnen slapen. Eindelijk had hij eens een nacht gewoon redelijk kunnen slapen en waren zijn dromen alleen maar gevuld met Nyeri. Een kleine glimlach, een oprechte glimlach, speelde rond zijn lippen en hij ging tegen de deur aangeleund staan.

Dwight schreef:

Adam lachte "Okee dan, helemaal vanaf het begin..." zei hij en hij dacht even na waar hij het beste kon beginnen. "Ik had het meisje waar ik verliefd op was, en ook een avond mee samen geweest ben, gezien met haar vriendje en zo kwam het liefdesverdriet..." begon hij maar echt aan het begin. "Dus mijn beste vriend, Flavio, bood aan om samen naar een bar te gaan, en da liep een beetje uit de hand want het volgende wat ik me kan herinneren is dat we wakker werden in een hotelkamer... zonder kleren... en met die mooie paarse vlekken..." Hij vertelde het zonder enige schaamte "Zonder dat ik het door heb gehad ben ik al sinds dat ik hem ken head over heels in love met die jongen... Dus nu zijn we officieel. Het enige wat mindere is dat we ons er niets meer van kunnen herinneren en dat hij 15 is..."

Arianne keek hem een beetje ongelovig aan. Ze had hem niet ingeschat als iemand die homo was. Maar eigenlijk vond ze het ook wel schattig. Ze herstelde zich snel. 'Eigenlijk is dat gewoon ongelofelijk schattig,' zei ze met een glimlach. 'En waarschijnlijk komen de herinneringen vanzelf terug, das bij mij meestal wel het geval namelijk,' zei ze tegen hem. Ook weer teveel gezegd. Wat de jongen tegen over haar vervelend vond, overkwam haar zo'n beetje elke week wel. En was dus niet echt bijzonder meer.