de oude oefenruimte van toneel

Liam schreef:

Liam stond voor de deur van de oefenruimte en wachtte op Nyeri. Het was niet heel vroeg in de ochtend, maar ook niet bepaald laat, hij had gewoon uit kunnen slapen. Eindelijk had hij eens een nacht gewoon redelijk kunnen slapen en waren zijn dromen alleen maar gevuld met Nyeri. Een kleine glimlach, een oprechte glimlach, speelde rond zijn lippen en hij ging tegen de deur aangeleund staan.

Nyeri kwam al aan gelopen toen ze hem zag staan. Haar hart maakte een sprongetje en ze wist eigenlijk niet zo goed hoe ze zich moest voelen. Dit gevoel was voor haar zo nieuw. Soms zag ze het in films, boeken en werd het beschreven in liedjes maar zelf meemaken. Nee ze had niet verwacht dat het ook nog kon. Ze nam nog een kort sprintje om voor hem te komen te staan en hem een kus op zijn lippen te geven terwijl ze ondertussen de sleutel in het sleutelgat stopte.' Goeiemorgen. Lekker geslapen?' Mompelde ze met kleine rode blosjes op haar wangen toen ze weer normaal ging staan. Ja ze moest op haar tenen gaan staan wilde ze Liam een kus kunnen geven. En zelfs dan nog moest ze hem naar beneden duwen omdat ze er anders niet bij kon.
~~

Ik heb effe gekeken Liam is 1,90 en Nyeri 1,58 ik vind het heel grappig XD

haha, ja.
-

Liam glimlachte toen hij haar zag en kuste haar teder terug op haar lippen. Ze was inderdaad een stuk kleiner dan hem, maar eigenlijk vond hij dat wel leuk. 'Heerlijk, veel beter dan de dagen hiervoor. En jij?' Zei hij terwijl hij van de deur af ging staan omdat hij anders naar achteren zou vallen. Hij liet haar de deur open maken. Hij was hier nog nooit geweest, hij had ook niet echt het idee dat dit er was, ook al was hij toch al een paar jaar hier op school.

Nyeri glimlachtte verliefd,' Redelijk. Mijn kamergenoten waren helemaal verbaasd toen ze me slapend zagen dat ze me wakkeer hadden geschud om te kijken of ik niet in een coma was of mezelf had vermoord. Stomme trutten anders had ik nog wat langer kunnen slapen.' Rustig deed ze de deur open en liep naar binnen terwijl ze het lichtknopje omschakelde. Zij hoefde nooit uit te kijken of ze haar hoofd stootte. Ze was zelf al gewoon veel te klein. Gelijk toen ze zich dat bedacht, bedacht ze ook dat Liam wel erg groot was en hij hier nog nooit was geweest. Zelf had ze al een paar stappen op de trap gezet en draaide zich snel naar Liam om,' Kijk uit voor je hoofd.' Hopelijk was ze niet te laat met waarschuwen.

'Dat is toch stom van ze, maar bijna lachwekkend dat ze niet eerst even hebben geluisterd of je nog wel ademde.' Zei Liam met een grinnik en haar waarschuwing kwam net te laat. 'Auw.' Zei hij uit reflex en bukte snel toen hij achter haar aan de trap af ging. Hij wreef over zijn hoofd en lachte zacht. Meestal zou hij gaan vloeken, nu was hij niet in de stemming om te vloeken. Hij pakte haar hand vast toen hij achter haar liep.

Nyeri schoot toch wel een klein beetje in de lach en liet hem haar voorbij lopen zodat ze hem niet weer naar beneden moest trekken om hem een kus te geven. Haar zachte lippen kwamen tegen zijn voorhoofd aan en ze kneep even kort in zijn hand.' Sorry dat ik er niet aan had gedacht. Ik heb er zelf gewoon nooit last van.' Ze keek naar de oefenruimte die nu helemaal leeg was. Het voelde heerlijk om op dit plekje te zijn. Het was voor haar gevoel echt haar plekje en nu had ze Liam mee genomen.' En wat vind je?' Ze was zelf helemaal verliefd op de rode banken. Ze lagen heerlijk dus ze was hier soms ook wel eens in slaap gevallen of de avond doorgebracht gewoon erop zitten en dan een boek lezen.

'Ja, natuurlijk niet, kleintje.' Zei Liam plagerig en kneep zachtjes terug in haar hand terwijl hij de ruimte doorkeek zodra hij beneden was. 'Het ziet er fijn uit, rustig.' Zei hij tegen haar en glimlachte. Ja, het was jammer dat hij deze plek niet eerder kende want dan had hij er wel gebruik van gemaakt waarschijnlijk. Hij bekeek haar even met veel liefde in zijn ogen en drukte daarna even een kus bovenop haar hoofd.

Nyeri sprong van de laatste streden af en duwde hem daarna een beetje opzij door de opmerking van kleintje.' Dat jij nou zo lang bent.' Ze liep vrolijk naar de bank toe en liet zich neer vallen.' Waar hou je van qua muziek want mijn hele muziek collectie staat hier beneden en dat is redelijk veel maar ik weet niet of jij dat zo geweldig gaat vinden...ik denk het eigenlijk wel je ziet er wel uit alsof je metal luistert of rock.' Ze luisterde zelf ook wel naar treurige muziek maar daar had ze nu echt absoluut geen zin in.

NEW~

Adam lag languit op de bank met de asbak die hij van de bar had gepakt -hij was inmissels gevuld met 4 opgerookte sigaretten- naast hem op de leuning. Hij zag er vreselijk uit, onverzorgd en ondervoed, dta hij dan ook echt, maar dt boeid hem niet. Niets maakte eigenlijk nog uit.

Whaha, alweer neww
~~

Lauren kwam hier de laatste tijd erg vaak. Ze had de banken naar de zijkant van de kamer geschoven, en zat nu met haar gitaar op de grond. Sinds de dood van haar ouders maakte ze veel muziek, meer dan dat ze eerst gedaan had. Zachtjes sloeg ze de snaren aan, en als vanzelf ontstond er een tekst in haar hoofd, die ze zachtjes meezong.
'Shock, horror, i'm down
Lost, your not around
There's a lump in my chest that
Sends cold through my head and
My mind shuts sound out'
(alle rechten van dit liedje gaan naar Ed Sheeran <3)

Achteruit en met zijn lippen vast aan die van zijn vriendje betrad Adam de ruimte, zich compleet niet bewust naar de inhoud, hij had het gezang niet eens opgemerkt tot hij in plaats van de verwachtte bank op een menselijke gedaante stuitte. "Oh shit..." mompelde hij en hij keerde zich om naar de persoon waar hij tegenaan was gebotst. "Hey, Sorry voor da..." begon hij, voor hij Lauren herkende en zijn blik hij zijn blik afwende.

Flavio liet zich gewillig met Adam meetrekken de ruimte in, en voelde de urge om flink te protesteren toen de kus verbroken werd. De enige reden waarom hij het niet was was omdat hij doorhad waarom de kus werd verbroken. "Ehh... sorry." zei hij met een kop als een biet.

Lauren keek ze beiden met grote ogen aan en stond zo snel op dat ze haar evenwicht verloor en bijna weer omviel. Gedesoriënteerd keek ze om zich heen. Ze twijfelde over wat ze moest doen, maar had geen zin in ruzie. 'Maakt niet uit, alleen even opruimen en ik ben weer weg' mompelde ze.

Adam twijfelde even, maar toen zei hij het toch: "Wat is jouw probleem!?" vroeg hij net iets te hard voor de kleine ruimte. "Ik snap dat je verdrietig bent om je verlies, maar dat is geen rede om je leven op te geven..." hij sprak nu iets rustiger, misschien beschuldigde hij Lauren voor niets, maar hij kon er niet meer tegen.

Flavio paktte Adams hand en gaf hem er een bemoedigend kneepje in. Hij durfde zich er neit in te mengen. Adam was haar beste vriend, en hijzelf was gewoon een vriend. Dit was meer iets voor Adam. "Lauren, alsjeblieft." Hij keek haar met zijn puppydog-eyez-of-doom blik aan.

Lauren keek hem aan, geschokt door zijn woorden, toen ze weer kon praten zei ze: 'Ik geef mijn leven niet op. Dit is wie ik ben, waarom ziet niemand dat?' Ze klonk niet boos, eerder smekend. Ze ging op een van de twee banken in de hoek zitten en liet haar gezicht in haar handen vallen. Voor het eerst in de laatste weken huilde ze echt. Niet gewoon een traantje in haar ooghoek, maar echt met snikken en lange uithalen. Haar schouders schokten en ze had niet meer door dat Flavio en Adam er waren. Ze dacht alleen maar aan de stres en pijn waar ze de laatste weken door was gegaan. Al die mensen die zeiden dat ze weer normaal moest doen, maar dat kon ze niet, echt niet. Dit was wie ze was, en niemand leek het te accepteren.

Adam deed de moeite niet haar te omhelzen, dat had eerder ook niet gewerkt. Hij probeerde zijn uitdrukking hard te houden, maar er kwam medelijden in toen hij Lauren wat langer bekeek, ze zag er echt slecht uit, en niet alleen omdat ze nu aan het huilen was. "Dus de echte Lauren is een hoopje ellende?" vroeg hij voorzichtig, maar vastberaden. (als dat tegelijk kan)

Flavio zette zijn hand in zijn zij en keek Adam op een 'Tss, jongens ook altijd' manier. Even niet lettend op het feit dat hij zelf toch echt ook een jongen was. "Adam, tactloos, ze zegt dat ze wil dat iedereen begrip opbrengt dat ze dit nu is, zwart haar, en zo, en alles wat jij doet is haar afkraken." Hij schudde zijn hoofd. "Honey, ik houd van je, echt waar, maar ik denk dat Lauren het niet kan gebruiken als je het op die manier aanpakt." Hij rolde met zijn ogen en liep naar Lauren. Hij ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. "Lauren, geloof me, mij maakt het niet uit hoe je eruit ziet, of hoe je je gedraagt, en ik weet dat Adam dat ook neit doet, maar we maken ons gewoon zorgen, okee?"

Lauren liet zich snikkend tegen zijn schouder vallen en maakte zwarte mascara strepen op zijn t-shirt. Ze had hun gesprek van daarnet wel gehoord, maar deed alsof dat niet zo was. 'Dank je' mompelde ze zachtjes en ze stond op. Dit was niet goed, het voelde ook niet goed. De medelijden, de knuffels en liefkozende woorden. Ze kon er echt niet tegen.

Adam stond daar maar, een beetje hulpeloos stamelend tegen wat Flavio gezegd had. "Maar... Ik... Jij... Zij... Maar..." bracht hij er met moeite uit. "Ik.... Ik... ik denk dat ik... volgens mij... Ik mis de oude lauren..." Zei hij uiteindelijk, best goed verwoordend wat hij voelde. "Maar, als dit is..." begon hij en keerde zich naar Lauren, "Als dit is wie je ECHT bent, of wie je denkt echt te zijn, zal ik daar gee op of aanmerkingen meer op maken, ik wil gewoon graag dat je weer wat positiever wordt, begrijp je?"

Lauren keek voorzichtig op naar hem. Haar zwarte haar hinh langs haar gezicht, waardoor ze een beetje bleek zag, maar het maakte haar ook mooi. Ze had niet door dat er grote zwarte vegen make-up over haar gezicht verspreid waren. 'Ja' fluisterde ze bijna onhoorbaar, en ze pakte haar gitaar op 'Ik ben echt blij dat jullie weer bij elkaar zijn' mompelde ze, om toch nog iets aardigs tegen ze te zeggen.

Flavio glimlachte vriendelijk naar Lauren. "We willen gewoon dat jij gelukkig bent, en als jij dit echt bent en je zo gelukkiger kan zijn, dan heb ik daar geen probleem mee." Bij die tweede opmerking bloosde hij een beetje. "Hopelijk word het dit keer niet weer verstoord. "

Adam knikte "Ja, wat Flaaf zei..." zei hij vastbesloten, bang dat als hij zelf iets zou zeggen hij het weer zou verpesten, want zo was Adam; hij verpestte dingen. Ook hij begon te blozen en hij glimlachte zwoel naaf Flavio. "Zoals ik me nu voel ziet dat er niet aan te komen..." zei hij zacht en hij bracht zijn lippen naar die van Flavio, maar na een kort contact, hij had gepland dat het meer zou zijn, trok hij weer terug omdat hij aan de aanwezigheid van Lauren dacht.

Lauren stond even als versteend te kijken. Het deed zoveel pijn, om ze samen zo gelukkig te zien. Ze wilde dat zelf ook. Even sloot ze haar ogen en draaide haar hoofd. Haar hand greep iets steviger om de gitaar koffer, en de tranen stonden alweer in haar ogen. '' ik ga maar weer' zei ze zachtjes, met brekende stem en ze klom de trap op, om daarna de deur open te doen en te verdwijnen.

Flavio keek haar na. "Lauren..." zei hij nog zacht. Tranen van het plaatsvervangend-verdriet stond in zijn ogen. Hij was een nogal gevoelig, en meelevend kind en dat merkteje nu wel.

Adam zuchtte, hij had het weer voor elkaar; hij had het verpest. "Lauren, besteed geen aandacht aan mij, ik verpest altijd alles. Als je nog even met Falvio wilt praten zonder dat ik dingen verpest moet je dat nu zeggen" zijn toon lag een beetje tussen spreken en mompelen in.