Het basketbal veldje

Door die arm begon haar hele lichaamte tintelen. Jacky was normaal sowieso al erg handtastelijk maar ze was het eigenlijk van niemand anders gewend. Er kwamen lichtelijke blosjes op haar wangen en ze keek even naar haar handen. Daarna herstelde ze zich weer en grijnsde breed.' Ohh even opscheppen over dat wij samen wat gaan drinken. De volgende keer ga ik met jou opscheppen.' Ze stak haar tong uit en deed een paar stappen naar voor waardoor zijn arm weer van haar af gleed. Eigenlijk vond ze het wel jammer. Maar ja je kan niet alles hebben.

Weer grijnsde Matthew, een volgende keer dus, nou daar maakte hij geen problemen van, echt niet. Hij deed enkele wat grotere passen zodat hij weer tegelijk kwam te lopen met Jacky, de footballer had nog even toegekeken en zich toen omgedraaid om achter zijn maten aan te gaan die al in de kleedkamer verdwenen was. "daar m,aak ik geen problemen van." zei hij met een knipoog.
-
zal ik eventjes een plek aanmaken?

Ja doe maar.
~~

Jacky moest toch nog even stoppen om haar sneakers even wat beter te strikken. Maar terwijl ze dat deed probeerde ze het gesprek gaande te houden.' Oké je bent hier dus met zang, zijn er nog andere dingen die je ook goed kan of is dat het enige?' Ze trok haar wenkbrauw op en keek hem vragend aan terwijl ze nog steeds met haar veter bezig was.

Matthew bleef geduldig wachten, dat was geen enkel probleem met een meisje als Jacky. Hij knikte, "Als je gitaar spelen goed vind?" zei hij met een grijns, "Maar dat is meer begeleiding." Al vond hij zichzelf er niet echt slecht in, maar het was iets waar hij ook al jaren echt les in gehad, wat ook meehielp aan zijn niveau. Niet alles hoefde talent te zijn om er goed in te zijn.
-
jij verder in het barretjesding?

Dawn had een drukke dag op school gehad. Ze had 's ochtends de gewone lessen gevolgd, en 's middags had ze muziek, en voetbaltraining gehad. Nu had ze tijd om wat te ontspannen dus was ze naar het basketbalveldje gegaan. Het was avond dus er was niemand. Ze stuiterde de basket op en neer en dunkte hem in het net. Ze nam de bal weer aan haar hand en begon wat rondjes te rennen met de bal. Ze was alleen, net als in de pauzes. Ze kende amper iemand hier, en degene die ze kenden; een arrogant meisje dat haar niet mocht, een indisch meisje die ze maar een keer gesproken had, en Lauren het populaire meisje dat aardig tegen haar was, maar eigenlijk niet met haar omging op school. Ze waren te druk met andere en ze kenden haar amper. Dus was ze nog alleen.. Dat had ze niet verwacht. Op een school als deze meost toch wel iemand zitten met wie ze het kon vinden? Toch..

Matthew liep uit de kleedkamer terug richting de school. Hij had gezwommen, de enige sport die hij echt beoevende, maar niet op topniveau. Zijn aandacht werd onderweg getrokken naar het geluid van een stuiterdende bal in het basketbal veldje dat door enkele lampen verlicht was. Zijn blik ging even zoekend over het veldje waar hij de gestalte van een blondharig? meisje zag rondrennen met een bal. Zoals gewoonlijk bleef hj even staan om te kijken naar het meisje dat druk bezig leek te zijn.

Dawn had niet in de gate dat er een jongen stil stond en naar haar keek. Ze dunkte de basketbal nog eens, en nog eens. Tot ze de bal even niet onder controle had en hem over het hek gooide. Geschrokken keek ze om. Ze zag een gestalte staan, maar dat was het enige. Ze liep naar het lagere gedeelte van het hek en gooide haar benen er over heen. Ze liep in de richting van de gestalte. Aarzelend, geen idee wie of wat ze aan zou treffen...

Mai liep om het ijzeren hek heen, ze haatte het met heel haar hart. Het veld had zeker een hoop natuur gekost en het was niet eens mooi om te zien. Uiteindelijk ging ze zuchtend zitten. Er was zoveel in deze wereld wat ze niet begreep, of wat ze zonden vond. Ze miste thuis nu meer dan eens omdat het zo ver weg was. Over een paar weken zou ze terug kunnen naar het reservaat, voor een lang weekende. Daar keek ze naar uit, maar alsnog maakte dat niet dat ze het nu minder miste.

Alex was naar het skatepark geweest maar had daar jammer genoeg niemand van haar groep aangetroffen en aangezien skaten heel wat minder leuk was in je eentje had ze het snel voor gezien gehouden. Niet dat basketbal dan wel zo leuk was in je eentje, maar ze had zowiezo nog wat willen oefenen. Vanaf een paar meter afstand gooide ze de bal naar de basket waar die een rondje over de ring maakte om er daarna af te vallen. Natuurlijk niet in het netje, want Alex had bij dit soort dingen nooit geluk. Heel raar was het ook niet, afstandschoten waren niet haar sterkste punt. Met dribbelen en van dichterbij was ze veel sterker. Dat deed ze nu ook, ze dribbelde via de zijkant naar de basket toe, sprong en gooide hem tegen het hoekje van het zwarte vak. Zo kaatste de bal netjes in het net waar ze hem weer opving.

Owen liep met zijn oortjes in over het schoolterrein. Hij probeerde de mensen te ontwijken, want iedereen begon de hele tijd tegen hem te praten, vooral de meisjes, en hij werd er als vanzelfsprekend een beetje gek van. Bij het basketbalveldje stopte hij leunde tegen het hek en bleef even kijken naar het meisje wat speelde, ze was goed.

Alex kon het niet laten weer een schot van een afstand te proberen waardoor de bal wegstuiterde en tegen het hek aan kwam. Toen ze zich omdraaide om de bal weer te gaan halen zag ze dat er een jongen stond te kijken. "Heey," zei ze terwijl ze een pluk haar achter haar oor streek. Al betwijfelde ze of hij haar zou horen omdat hij oortjes in had. Al dacht ze dat de boodschap wel duidelijk was.

Owen deed een oortje uit. 'Hoi' mompelde hij, en de verlegenheid sloeg weer toe. Hij pakte de bal en gooide hem met een hand naar haar toe. Hij kon niet goed basketballen, maar een normale bal gooien kon hij nog wel. Eigenlijk was hij niet zo heel erg sportief, behalve surfen.

Alex merkte dat hij wat verlegen leek, iets dat ze niet zo snel bij hem had verwacht. Ze ving de bal en hield die met een hand tegen haar zij. "Speel je mee," vroeg ze met een glimlach. De jongen zag er wel sportief uit, al zou het haar niet zoveel uitmaken als hij dat niet was. Ze wilde op dit moment gewoon niet alleen meer spelen. Het was op zich wel leuk, maar het ging zo snel vervelen.

'Ehh.. Sure' zei hij en hij stopte zijn Ipod in zijn zak, waarna hij naar haar toe liep. 'Ik ben niet goed hoor' merkte hij nog even op. Hij pakte de bal van haar af, rende naar de dichtstbijzijnde basket en gooide hem er in.

Alex reageerde iets te laat en rende hem pas achterna toen hij al een paar meter verder was. Lachend pakte ze de bal toen die op de grond stuiterde. "Haha, eerst zeggen 'ik ben niet zo goed hoor' en dan snel scoren." Het was absoluut niet vervelend bedoeld en er lag een grijns op haar gezicht. Ze mocht de jongen wel, hij leek nu toch niet zo verlegen meer als daarnet.

Owen grinnikte en gooide de bal naar haar. 'De kracht van de verrassingsaanval' zei hij en hij liep rustig naar haar toe. 'Nou, doe je best' zei hij en hij probeerde er voor te zorgen dat ze niet langs hem zou kunnen.

Alex grinnikte en dribbelde een stukje naar links om daarna zo snel mogelijk naar rechts te gaan en zo proberen om hem heen te komen. Het was jammer dat ze niet zo goed van ver af kon gooien, want ze had wel eens mensen gezien die vanaf de positie waar zij stond zo de bal in de basket gooien. Ze had nu niet zo'n zin zichzelf voor gek te zetten door dat te proberen en er dan in te falen.

Owen maakte gebruik van haar twijfel momentje, en rende naar haar toe, waarna hij de bal uit haar handen sloeg. 'Niet zo twijfelen' zei hij met een glimlach en hij rende naar de andere kant, waar hij de bal in de basket probeerde te gooien maar miste.

Alex reageerde dit keer wel snel genoeg en rende achter hem aan waar ze de bal nog kon opvangen voordat hij de grond had geraakt. Dit keer zonder ergens anders aan te denken dan die bal in de basket aan de andere kant te krijgen, dribbelde ze er op af. Waar ze via het bord de bal erin gooide. "Wat je wil," zei ze terwijl ze zich naar de jongen toe draaide.

Owen begon te lachen. 'Ik moet mijn grote mond ook houden' zei hij lachend, maar hij meende het natuurlijk niet. Snel ving hij de bal op en rende een klein stukje, waarna hij hem in de basket probeerde te gooien aan de andere kant. Tot zijn verbazing zat hij nog ook.

Alex rende achter hem aan en keek toch wel met lichte bewondering naar zijn worp. "Je bent helemaal niet slecht," zei ze terwijl ze de bal pakte en even op haar plaats bleef stuiteren met de bal. Ze wist dat je niet van jezelf zei dat je goed was, maar als je dat wel was moest je niet zeggen dat je slecht was. Of de jongen had beginnersgeluk of zoiets.

'Ik weet niet, ik heb nog niet zoveel basketbal gespeeld. Waar ik vandaan kom is het vooral surfen en beachvolleybal' legde hij uit. 'Maar hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij, en op dat moment zag hij het skateboard. 'En je doet aan skateboarden? dat is echt cool'.

"Surfen, gaaf." Dat had ze nog nooit gedaan, ze was wel eens bij het strand geweest maar toen was ze nog klein en surfen had er niet ingezeten. "Ik ben Alex," zei ze glimlachend. Aan handenschudden deed ze over het algemeen niet, beleefdheden waren niets voor haar. "Dankje," zei ze met een toch wel wat trotse glimlach. Skaten was nog steeds iets waar ze trots op was dat ze het kon.

'Kun je het eens laten zien? Er is hier toch ergens een skate-ding. Hoe noem je dat?' vroeg hij. 'O, en ik ben Owen', niet dat ze het gevraagd had, maar het was wel zo beleefd, toch?

Alex trok even vragend haar wenkbrauw op. "Bedoel je een skatebaan?" Zei ze half lachend, misschien was het niet helemaal eerlijk. Voor haar was de skatebaan zo vanzelfsprekend terwijl andere mensen er helemaal niets mee hadden en daarom niet op de naam zouden komen. Maar Alex was niet altijd even tactvol, al was het niet vervelend bedoeld. Ze pakte even haar skateboard. Basketbal was leuk, maar voor haar ging er niets boven skaten.