Thomas' ouderlijk huis ~ Westerville, Ohio

Dit is een typisch huis in Westerville, veel te groot voor de mensen die er wonen en veel te wit en schoon. De tuin bestaat uit perfect gemaaid gras en een aantal beelden die duidelijk veel te duur waren. Het terrein wordt afgesloten door een gigantisch ijzeren het ket een elektrisch slot (waar ook een deurbel in zit).

In het huis zijn verschillende grote ruimtes, allemaal netjes ingericht en smetvrij. de kokkin Molly is echter de enige die ooit in de glimmende keuken te vinden is.

Boven bevinden zich de drie slaapkamers en een gigantische badkamer. Alans slaapkamer is nog precies zo als hij was toen deze verdween. Op bevel van Dwight natuurlijk. Eigenlijk is deze slaapkamer meer die van Dwight geworden na een tijdje. Hij ververst het zout en de knoflook voor zijn broertje, al is de drempel zoutvrij, zodat Alan gemakkelijk binnen kan komen.
Dwights eigen slaapkamer is bijna hetzelfde als die op school, overal staan beschermende figuren en licht zout en knoflook. Het bed staat precies in het midden en is het simpelste voorwerp dat je in het huis kan vinden, Dwight wilde geen al te duur bed omdat hij er toch altijd naast sliep.



dat is het wel zo'n beetje in grote lijnen :d

De taxi stopte voor het huis onder verbazing van de taxichauffeur "Weten jullie zeker dat je hier moet zijn?"Hij had niet verrwacht dat een van hen rijk zou zijn, laat staan Dwight, met z'n eeuwige winterjas. Dwight knikte Ïk woorn hier al mijn hele leven, dus ik denk dat ik wel weet waar ik moet zijn."zei hij op zo'n aardige toon dat het niet meer brutaal overkwam. Na wat gemompel aangehoord te hebben betaalde hij hem braaf, met fooi, en stapte hij uit, om vervolgens de deur waar Cece achter zat te openen. "Nou... Hiet is he-"begon hij, maar hij werd onderbroken door het gezoem van het hek en een opgewekte stem. "Thomas!" riep zijn moeder vrolijk en de kleine, blonde vrouw liep met een zeer brede grijns naar hem toe. "Hoi mam..." zuchtte hij en hij gaf haar een knuffel die niet al te gemeend leek. Ën dit moet Cecillia zijn!"voegde ze er vrolijk aan toe met een glimlach naar Cece.

Cece stapte uit de Taxi en streek haar jurk glad. Ze keek met grote verbaasde ogen naar het o zo grote huis, maar werd al snel afgeleid door Dwights moeder. Ze glimlachte een beetje verlegen naar de vrouw. "Ik ven inderdaad Cecilia." Ze bleef ietwat timide staan en paktte Dwights hand beet. Ze had in iedergeval zijn hand nodig, anders zou ze zich nog acter hem vgaan verstoppen. Een paar koppen kleiner dan je vriendje zijn had zo zijn voordelen.

Claire glimlachte lief naar Cece en schudde haar de hand "Aangenaam, aangenaam, ik ben Claire, maar alles is welkom, zolang ik maar begrijp dat je mij bedoelt." ze was zo'n aardige vrouw, maar ze werkte vreselijk op Dwights zenuwen. "Thomas, als jij nou de koffers naar boven brengt, je wilt die arme chauffeur toch niet zo laten wachten?" Dwight knikte en gaf Cece nog een kus op haar slaap voor hij de kofferbak opende en de koffers op de grond plaatste. "En, Thom, zet ze ik je eigen kamer, en niet die van Alan, wil je?" kjjk, dat soort opmerkingen waren niet zo bedoeld, maar Dwight kon er niet tegen. Hij knikte en zuchtte nog voor hij de koffers oppakte en naar et huis ging, hij keek nog een paar keer achterom naar Cece, aangezien hij merkte dat die zich niet zo op haar hemak voelde. Hij hoopte dat ze het zou overleven.

Cece legde nog een handje bemoedigend op Dwights schouder voor hij er vandoor ging. Ze bleef stilletjes naar Claire kijken. Normaal was ze nogal.... enthousiast rond mensen, maar dit was anders. De vrouw die voor haar stond was de moeder van haar vriendje. En dat was belangrijk. Ze wist ergens diep van binnen dat Dwight van haar zou houden wat zijn moeder ook van haar vond, maar haar logische verstand werd overschreeuwd door haar nervositeit.

Toen de taxi wegreed zwaaide Claire glimlachend naar de chauffeur en keerde zich daarna weer naar Cece. "Kom binnen, dan zet ik wat thee, of koffie, of wat anders als je dat liever hebt..." bood ze lief aan en ze keerde zich om naar het lange pad wat naar het huis liep. Eenmaal in de rustige zitkamer aangekomen was Dwight daar ook aanwezig, druk in gesprek met Molly. De kleine dame keek langs Dwight heen bij het horen van Claires voetstappen. "Wat kan ik inschenken?" vroeg ze met haar lieve glimlach aan alle drie de aanwezigen.

Cece liep zwijgend met Claire mee. Toen ze eenmaal zat kwamen er een paar woorden over haar lippen. "Ik zou graag thee willen als u dat heeft." Ze glimlachte verlegen. Het liefst zou ze naar Dwight toe rennen en aan hem hangen, maar ze moest een goede indruk maken.

Molly knikte "Het gebruikelijke voor jullie twee?" vroeg ze nog en zowel Dwight als Claire knikten. "Saaie mensen..." mompelde ze nog voor ze in de keuken verdween, maar met een typische Molly-glimlach die uitlegde dat ze het niet meende.
Dwight glimlachte haar na en ging naast Cece op de bank zitten, die eigenlijk veel te laag was voor de lengte van zijn benen, sloeg een arm om Cece's middel en trok haar iets dichter naar zich toe. Claire glimlachte lief naar hen voor ze plaats nam in een grote, grijze fauteuil.

Cece legde haar hoofd op Dwights schouder, iets dat eigenlijk aleen kon als hij zat. Staand was het lengte verschil te groot daarvoor door zijn veel te lange benen. Ze besloot maar even te doen alsof Claire er niet was "Love you." Fluisterde ze voor ze een kus op Dwights wang drukte.

"Love you more..." glimlachte Dwight en hij gaf Cece een zoen, die niet land duurde door zowel Claire als Molly, die vreselijk op elkaar leken en beiden "Hey, dat doe je maar als jullie alleen zijn." zeiden, het leek in ieder geval verschrikkelijk veel op elkaar. Dwight trok braaf terug en grinnikte.
"Ik wist niet welke thee je lekker vind, dus ik heb de hele doos maar mee gebracht, dan kan je zelf kiezen." zei Molly tegen Cece en ze plaatste een kop heet water en de theedoos op de glazen salontafel. "Koffie verkeerd voor meneer..." ,Dwight knikte een bedankje toen ze het voor hem neerzette, "En een rosé voor mevrouw" zei ze als laatste en ze zette het glas voor Claire neer, die glimlachte Bedankt Molly, kom er anders gezellig bijzitten..." stelde ze voor en Molly straalde "Graag." zei ze en ze nam plaats in de andere grijze fauteuil.

Cece bloosde een beetje en keek snel in de theedoos. Ze koos uiteindelijk voor de weinig gekozen brandnetel thee en deed het theezakje in haar kopje. Ze leunde een beetje tegen Dwigght aan. ASls je haar niet kendde zou je denken dat ze een verlegen meisje was, mensen die haar wel kenden zouden merken dat ze doodnerveus was. Ze deelde Dwight toch echt in in de tweede groep.

Cece voelde bijna nog ongemakkelijker aan dan hij was town hij Chase en Jasper had ontmoet, daarbij dat hij zelf ook niet helemaal op zijn gemak was, wat als Claire Cece ook een freak vond, net als haar eigen zoon, dat zou hij haar nooit kunnen vergeven. Hij streek zacht met zijn hand langs haar zij, alsof hij wild zeggen dat alles goed zou komen, zijn moeder was tot nu toe nog steeds haar vrolijke zelf, zodra ze bazig ging doen zou dat veranderen.
"Wat zijn jullie stil... Vertel eens, hoe hebben jullie elkaa ontmoet?" vroeg Claire nieuwsgierig en Molly schuifelde naar het puntje van har stoel, ze hoopte uit lle macht op iets met het paranormale, ze luisterde graag naar de verhalen van Dwight en Alan.

Cece glimlachte naar Dwight en besloot het gewoon te vertellen. "Hij was in de hal bezig met zout, en toen liep ik langs, op weg naar buiten, en maakte een opmerking over het feit dat zout als bescherming geheel overschat werd. En toen kwam daar nogal een discussie uit die erbij belandde dat ik vind dat Eenhoorns een teken van goed geluk zijn, en Dwight zegt dat Eenhoorns levensgevaarlijk zijn." Ze glimalchtte gelukkig naar Dwight en gaf hem een kusje.

Claire fronde onbegrijpend haar vooehoofd. "Jij legt dat zout ook nooit een seconde van je af..." was uiteindelijk haar reactie en Dwight onderdrukte een zucht door op zijn onderlip te bijten.
In teenstelling tot Claire, was Molly super enhousiast. "Oeh eenhoorns. Ik heb inderdaad aangeleerd dat ze gevaarlijk zijn... Van zowel Dwight als Alan... Wat eb jij voor mij verzwegn meneertje!?" vroeg ze 'streng' aan Dwight, sdie weer een beetje ontspande. "Niets... Niets... Ze zijn nog steeds gevaarlijk, hoor. Cece ziet ewoon het goede in alles en iedereen..." zei hij "Something I love about you..." zei hij zacht tegen Cece en hij drukte haar iets dichter tegen zich aan.

Cece glimalchtte naar Dwight. "Ik houd ook van jou, lieverd." Zei ze zacht. Daarna glimlachtte ze naar Molly. "Over de eenhoorns zijn we het nog steeds niet eens. Ik heb van mijn ene vader altijd geleerd dat Eenhoorns goede wezens zijn, en Dwight houd het tegendeel vol. Inmiddels heb ik de discussie al opgegeven." Ze glimalchtte en kustte Dwight voorzichtig. "Je kan er beter van uit gaan dat ze gevaarlijk zijn en erachter komen dat ze dat niet zijn dan andersom." Ze glimalchtte vrolijk.

Molly knikte "Slimme keuslze, die jongen houdt zijn poot stijf als het om de gevaren van het bovennatuurlijke gaat..." zei ze met een knipoog naar Dwight, di naar haar glimlachte.
"Thomas, hen je jezelf weer voorgesteld met die rare bijnaam van je?" vroeg Claire opeens uit het niets. Dwight had het niet meer, hij schoot omhoog van d bank en keerde zich tot zijn moeder. "Het is geen rare bijnaam."zei hij door zijn tanden heen, "Alan noemde me zo, en nu hij er niet meer is. Doet iedereen dat, behalve jij. Iets wat ik begrijp, je hebt me geen Dwight genoemd... Maar dan kun je mijn keuze nog wel respecteren!" de irritatie die zich al jaren opkropte was er eindelijk uit. Hij keerde zich in een enkele beweging om en beende naar het trappenhuis, waar hij de eerste trap opklom en op Alans bed ging zitten. Zijn hoofd in zijn handen.
Claire noch Molly had gedurende zijn uitbarsting gesproken, Claire deed alsof er niets aan de hand was en nam een rustig slokje van haar rose. Molly daarintegen staarde met grote ogen en een bleek gezicht naar de deur die net dichtheslagen was.

Cece stond ook op en streek haar lavendel blauwe jurk glad. "Claire, ik wil niet gemeen doen, maar is ene bijnaam zo erg? Ik stel me mijn hele leven al voor met Cece en niet Cecilia, alleen mijn vaders noemen me zo. Als Dwight zijn broer op deze manier wil herinneren, dan hoeft u daar geen probleem van te maken." Ze liep naar de deur en wierp een neutrale blik over haar schouder. "En als u me wilt excuseren, ik ga nu kijken of DWIGHT oké is." Ze liep kalm met haar schouders naar achter de deur uit en rende pas naar hem toe toen ze uit het zicht was. Toen ze eenmaal in Alans kamer stond nam ze een wat eerbiediger houding aan en liep naar Dwight. Ze ging stilletjes naast hem zitten en knuffelde hem voorzichtig.
--
zo'n jurk heeft ze aan, maar dan lavendel blauw....

Spoiler:

Claire schrok even van de woorden van Cece, ze waren waar. Het was gewoon dat telkens als ze 'Dwight' hoorde ze nog meer aan Alan moest denken dan dat ze constand al deed, iets waar ze niet tegen kon.
Dwight keek op toen hij iemand binnen hoorde komene n hij glimlachte flauwtjes door zijn tranen heen toen hij merkte dat het Cece was. "Sorry dat ik de goede indruk die je hebt achtergelaten verslechterd heb..." verontschuligde hij zich onnodig.

Cece glimlachte liefdevol naar hem. "Lieffie, dat maakt me echt niet uit." Ze kroop nog wat dichter tegen hem aan, in een poging hem nog wat te troosyten, aleen met haar aanwezigheid. "Jij hebt niets verkeerd gedaan, zij was de persoon die fout zat. Als jij liever hebt dat mensen je Dwight noemen in plaats van Thomas dan zou zij dat tenminste moeten respecteren, niet afkeuren."

Dwight schudde zijn hoofd "Ik neem het haar niet kwalijk, ze mist Alan nog erger dan ik en de naam Dwight herrinerd haar te veel aan hem. In tegenstelling tot mij wil ze liever niet te veel aan hem denlen..." legde hij uit en hij sloeg zijn arm om Cece heen. Ze was te lief voor hem.

Cece knikte. "Maar alsnog, daarvoor hoeft ze nog niet boos te worden." Zei ze zacht. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. "Je bent te lief om boos op te worden, dat zou zijn ook moeten begrijpen, niet?" zei ze zacht. Ze keek naar de zoom van haar jusk en speelde een beetje met dekant-achtige franjes.

Dwight knikte, slikte en leit zich toen in Cece's armen vallen, al het verdriet dat hij het jaar na Alan's dood ha geuit door te zwijgen, al het verdriet dat hij door zijn leven nog gevoeld had, liet hij nu stromen, bakken met tranen gleden over zijn wangen op Cece'z schouder.

Cece sloeg ietwat verbaasd haar armen om haar vriendje en knuffelde hem. Een arm streek geruststellend over zijn rug en ze liet hem gewoon op haar schouder uithuilen. Ze had het gevoel dat hij dit nodig had. Ze begreep het wel, als zij ook een broertje had gehad... Tranen begonnen ook over haar wangen te rollen. Leve het overemotioneel zijn.
--
Weetje, ik zie zo voor me dat cece een elf als beschermengel heeft, en dwight heeft Alans geest, en die twee hebben een gezellig gesprekje om maar wat te doen te hebben

Omg jaaa <333
--
Dwight huilde in stilte verder, al haalde hij een aantal keer trillend adem. Zijn armen trok hij steviger om Cece heen en hij trok haar dichter naar hem toe. Hij had na al die jaren een warme omhelzing nodig in plaats vande ijzige stilte waarmee verdriet in dit huis geuit werd.

XD
-------
Cece deed niet veel meer dan Dwight stevig vasthouden e brobetren haar eigen tranen niet te veel vrij spel te geven., Nu ze Dwight zo verdrietig zag brak haar haert.