Fotostudio ~ New York

Arianne werd kriebbelig van binnen door zijn blik. Ze wendde haar gezicht eventjes af, op haar wangen ontstonden lichte blosjes. Waarom voelde ze zich zo? Het was verwarrend. Onlogisch. Weer keek ze in die prachtige ogen. Ze hadden een bijzondere kleur. Ze had nooit geloofd dat je in iemands ogen kon verdrinken, maar dat deed ze nu toch. Ergens had ze de neiging hem weer te kussen, deze neiging had ze zelden zonder dat ze een aantal glazen op had. En ze had deze neiging zeker niet met dit gevoel.

Collin wilde iets zeggen, maar was het alweer vergeten voordat hij zijn mond kon openen. Toen ze wegkeek draaiden zijn hersenen opeens weer op volle toeren, wat was dat? Wie was dit meisje? Toen ze hem weer aankeek overspoelde een warme gloed hem. Het voelde heel raar, maar zeker niet onprettig.

~~
heb gereageerd bij fontein

De neiging was niet te weerstaan. Ze ging op haar tenen staan en drukte haar lippen zachtjes op die van hem. Niet omdat het moest, maar omdat ze het wilde. Het was verwarrend, waarom wilde ze dat in godsnaam? Ze hoorde dit soort dingen niet te willen. Toch kuste ze hem nu. Haar armen lagen om zijn nek. Toen ze besefte wat ze eigenlijk aan het doen was liet ze hem meteen weer los. Ze keek hem recht aan. 'Sorry,' fluisterde ze toen tegen hem.

Collin sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. Hij kuste terug, waarom wist hij niet, dit was gewoon weer het zoveelste modelletje en hij praatte zichzelf aan dat hij haar niet wilde. Toen ze hem losliet keek hij haar verward aan. Zijn ogen zeiden honderdeneen dingen die allemaal tegestrijdig waren. Wat wilde hij? Zijn armen lagen nog steeds om haar heen.

'Sorry, ik...' fluisterde ze toen tegen hem. Ze wurmde zich los uit zijn armen. 'Alsjeblieft, vergeet dit gewoon,' zei ze daarna. Ze schuivelde iets naar achter. Ze wilde hem nog steeds kussen. Nog steeds wilde ze zijn lichaam tegen dat van haar voelen. Alleen kon ze het niet, de gevoelens waren er waardoor ze het niet gewoon als iets kon zien voor de lol. Dat kon ze niet bij hem. Ze keek hem recht in zijn ogen aan, binnen in haar ging haar hart tekeer en smolt ze een beetje.

Collin knikte snel en liet haar los. Verward keek hij weg. "Ehm, heb je hier ergens een barretje gezien?" vroeg Collin weifelend. Zijn stem was nog ietwat onvast. Hij durfde haar even niet aan te kijken, en dat was niets voor Collin. Zijn ogen keken zoekend om haar heen. Maar ze meden duidelijk Arianne.

Arianne keek ook overal behalve in zijn ogen. 'Ehmm... nee... volgens mij niet.' zei ze toen zachtjes. Ze keek nog eventjes rond en toen viel haar oog op het ding. 'Ow wacht, volgens mij ligt het daar,' zei ze snel. Ze liep erop af en pakte het ding op. Daarna overhandigde ze het aan Collin. 'Alsjeblieft,'

Collins vingers raakten die van haar net iets langer dan nodig was en hij kon het niet laten haar even aan te kijken. "Dank je, ga je mee nog iets drinken?" hoorde hij zichzelf zeggen. Hij stond er versteld van. Ergens hoopte hij dat ze nee zou zeggen, maar zijn hart schreeuwde om ja.

Arianne twijfelde eventjes. Eigenlijk was dat niet iets wat ze van plan was geweest, maar ze zou ook niet zeggen dat ze het niet wilde. 'Oke is goed,' zei Arianne toen. Ze wist niet waarom ze meeging, het was niet slim. En waarschijnlijk zou het ook op dingen uitlopen die ze helemaal niet wilde. Maar dat loste ze dan wel weer op.

Collin wist niet waarom maar hij werd meteen overspoeld door een raar soort warmte. Hij was blij dat ze meeging. "kom je dan?" vroeg hij nog steeds niet in staat haar aan te kijken. Hij moest zich inhouden om niet haar arm vast te pakken en haar met zich mee te nemen.

NEW
~~
Collin liep de hal binnen en meteen kwam er een vrouw op hem aflopen. "Dag meneer Diaz, kleedkamer twaalf" De laatste kleedkamer, maar wel de meest luxe, wist Collin. Enriqué liep achter hem aan, zoals gewoonlijk zat hun haar perfect in model. Collin droeg een gescheurde spijkerbroek, waarvan Enriqué hem gedwongen had hem te dragen en een oranje pastelkleurig shirt waar een schreeuwende tekst opgedrukt was met een bruin achtig colbertje, niet iets wat Collin zelf uit de kast zou halen, maar het zag er geweldig uit aan hem, vond tenminste de media en ook Enriqué was niet opgehouden met zeuren tot hij het aandeed. Nonchalant liep hij met Sacha die druk telefonerend en hand in hand met Emile achter hem liep de kleedkamer binnen. Een heel team zat klaar, zoals gewoonlijk en Collin voelde zich een beetje schuldig dat er zoveel mensen waren die hem mooi moesten gaan maken, terwijl ze zoveel dingen beter te doen hadden. Hij wist niet waar de shoot van vandaag over zou gaan, hij wist ook niet of hij alleen moest of een medespeler, of medespeelster zou hebben, hij hoopte op dat laatste, een beetje afleiding van Arianne, met veel moeite had Collin de splinters van zijn hart stukje bij beetje weer aan elkaar kunnen lijmen, het was nu twee weken geleden dat ze zomaar gegaan was, en het deed hem nog steeds pijn. 's Ochtends liet hij Sacha haar rooster checken zodat hij haar zoiezo niet tegen zou komen. Natuurlijk was dat lang niet altijd gelukt en werd zijn hart elke keer opnieuw gebroken. Ze was mooi en zo lief, hij miste haar enorm. Hij schudde met zijn hoofd om de herinneringen weg te duwen. Hij wilde niet aan haar denken nu, dan zou hij zich dadelijk weer niet goed kunnen concentreren... Maar nu had hij daar even helemaal geen tijd voor, Sacha begon tegen hem te ratelen over het programma van vandaag. Hij kreeg inderdaad een medespeelster, iets waar Collin heel blij mee was, of juist niet, dit was de plek waar hij Arianne tegen was gekomen, dat betekende dat hij hier nooit met een meisje weg zou kunnen gaan zonder zich enorm schuldig te voelen. Hij wist niet of hij dat zoiezo ooit zou kunnen. Eigenlijk wist hij helemaal niets over Arianne. Zij wist niets over hem, maar dat leek onbelangrijk als ze er was. Ja als ze er was, maar ze was er niet en zou er ook nooit weer zijn, Arianne had het uitgemaakt, Collin zou het niet aandurven haar nog een keer zo dichtbij te laten komen. Ze droeg een kind van hem, en zou het niet eens op de wereld zetten, Collin zou het nooit in zijn armen mogen houden, het nooit kunnen beschermen. Hij wist dat het kindje waarschijnlijk allang weg was. Arianne zou het diezelfde week als ze het uitmaakte weg laten halen en Collin voelde zich enorm slecht dat hij er niets tegen had kunnen doen. Stiekem hoopte hij dat Arianne zich bedacht had. Dat ze het kindje hield, dat ze bij hem terugkwam, maar Collin wist ook hoe klein die kans was en dat hij dat helemaal niet mocht hopen. Arianne was weg. Shit. Hij dacht toch, alweer, aan haar. Sacha was uitgepraat en keek hem vragend aan. Arianne moest verbannen worden uit zijn hoofd, maar dat ging niet. "Wat?" vroeg hij terwijl hij even snel knipperde om uit zijn gedachtenwereld te komen. "Of je iets wilt drinken voordat we naar binnen gaan?" herhaalde Sacha zijn vraag. Collin schudde zijn hoofd en voelde hoe er pancake op zijn gezicht geveegd werd. Hij sloot zijn ogen en sloot in gedachten het stukje Arianne af. Legde zichzelf een denk verbod op. Voortaan als hij aan Arianne dacht moest hij van zichzelf de tekst van het engelse volkslied zingen. Oké niet hardop...

Whahaha wat een mega tekst!
__________
Arianne liep langzaam het gebouw in. Ze zag er verschrikkelijk uit, haar kleding en haar zag er dan wel onberispelijk uit. Haar gezicht was wit en haar ogen lagen diep in hun kassen. Verder had ze een klein beetje wallen onder haar ogen, alleen waren die duidelijk geprobeerd weg te werken. Niemand wilde weten hoe het eruit zag zonder make-up. 'Goedemiddag Arianne,' zei een vrouw vrolijk tegen haar. 'Je zit in kleedkamer vier,' zei ze toen. 'Als het zou kunnen zeg het team op te schieten, er is een beetje haast bij,' vervolgde de vrouw
Arianne knikte alleen, Cara en Diane zouden het wel opvangen en haar helpen herinneren aan wat ze moest doen. Ze had geen enkel idee waar deze shoot over zou gaan, en met wie ze hem zou houden. Daarnaast kon ze zich toch nergens op concentreren. Het kind groeide nog steeds in haar, ze had al op de operatietafel gelegen. De arts had nogmaals gevraagd of ze het zeker wist, ze had niet kunnen antwoorden. Ze was alleen opgestaan van de tafel en weggelopen. De tranen waren later gekomen. Misschien was de beslissing goed geweest, maar ze stond er alleen voor. Alleen om een kind op te voeden. Misschien zouden ze iets kunnen regelen, alleen ze was bang van niet. De angst beheerste haar leven. De angst voor de verandering die het kind zou brengen. Ze had veel meer dan normaal, ontzettend veel. Diane had haar dieet stop gezet omdat het slecht zou zijn voor het kind. Er begon al een klein buikje te ontstaan, afwezig streek ze eventjes over haar buik.
Ze wilde het kind nog steeds niet, alleen kon ze nu niet meer terug was ze bang. Ja ze kon weer naar het abortusbureau gaan, alleen durfde ze dat niet. Ze durfde het leven van zoiets ontschuldig te nemen.
In de kleedkamer werd ze in een stoel geduwd. Meteen werd ze onderhanden genomen. In haar gedachtes had ze Collin zorgvuldig gemeden, ze had hem niets verteld over de beslissing het te houden. Hij hoorde niet meer bij haar leven, zou haar nooit meer willen zien. Heel eventjes sloot ze haar ogen. Ze was moe, verdomde moe. Heel gek was dat niet, al nachten sliep ze niet. Of nauwelijks. De zorgen hielden haar wakker en zorgde ervoor dat ze de slaap niet kon vatten. Helaas. Ze genoot dus ook niet af en toe van een paar uur in de vergetelheid. Nee, constant moest ze denken aan wat haar allemaal te wachten stond.

jij ook een redelijk stuk, en ik had de tijd
~~
"Collin je bent klaar" zong Enriqué vrolijk. "Ben je er klaar voor" zijn stem maakte Collin zo mogelijk nog minder vrolijk. "God Enriqué doe normaal" zei hij knorrend. Enriqué keek hem licht gekwetst aan. "Sorry hoor!" zei hij beledigd en hij draaide zich om. "Kom je nog, of hoe zit dat?" Collin liep achter hem aan de kleedkamer uit. Gewillig liet hij het toe toen Enriqué nog een keer met een kam door zijn haar ging. Collin vroeg zich af waar de shoot over ging, hij had eigenlijk naar Sacha moeten luisteren, nu had hij er spijt van. Hij ging het nu ook niet meer vragen, dan voelde hij zich zo stom. Hij liep achter Enriqué aan de set op. Er was een neutrale achtergrond en verder niets.

Arianne zat nog steeds met gesloten ogen in de stoel. 'Arianne, ben je er klaar voor?' vroeg een stem toen. Haar ogen vlogen open. Ze moest zijn gaan doezelen. 'Ehm, ja ik ben klaar,' zei ze toen. Langzaam stond ze op uit de stoel. De mensen hadden haar een jurkje aangetrokken. het spande net iets te strak over haar buik, en het irriteerde haar mateloos.
Langzaam liep ze de set op. Haar wallen en witte kleur waren nu helemaal door de make-up weggewerkt. Perfect. Ze keek eventjes de set rond, ze zag de witte opstelling. Ze vroeg zich af wat ze moest gaan doen. Daarna viel haar oog op Collin, ze knipperde een paar keer. Kon haar ogen niet geloven. Daarna draaide ze zich om naar Cara. 'Wat doet hij hier?' vroeg ze toen langzaam. Haar stem brak bijna maar ze hield zich sterk. Ze wilde hier niet zij met hem, en haar ergste gedachte werd bevestigd door Cara. 'Hij is je tegenspeler,' zei ze toen. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, dat kan niet, nee,' zei ze toen langzaam. Ja ze wilde bij Collin zijn. Alleen kon dat niet, de zwangerschap stond tussen hen in. En daarbij kwam dat zij een eind had gemaakt aan de relatie.

Collin was met Enriqué in gesprek toen die opeens opkeek. Hij liep heel snel bij hem weg. Collin keek op; Enriqué liep naar Diane, natuurlijk. Waar Diane was was Arianne. Hij slikte moeilijk en keek weer naar de grond, hij had haar nog niet gezien wilde het ook niet, maar hij wist dat ze zijn tegenspeelster zou zijn.
God save our gracious Queen,
Long live our noble Queen,
God save the Queen:
Send her victorious,
Happy and glorious,
Long to reign over us:
God save the Queen.

Speelde door zijn hoofd. Hij zette zijn acteer masker op, maar geen glimlach, die kreeg hij nog steeds niet helemaal echt op zijn gezicht. Hij keek op, zijn ogen stonden weer normaal. Het verdriet verscheurde zijn hart alleen er was niets aan hem te merken. "Oké" riep de fotograaf. "Ik wil dat jullie doen alsof jullie elkaar haten, ga maar daar staan" zei hij terwijl hij naar het witte scherm wees. "Kijk elkaar woedend aan!" Collin nam haar even op, met zijn acteer gezicht natuurlijk. Het jurkje spande iets om haar buik. Dat verbaasde hem, ze had het kindje toch weg laten halen? Shit, hij mocht dit niet denken.

God save our gracious King,
Long live our noble King,
God save the Queen:
Send her victorious,
Happy and glorious,
Long to reign over us:
God save the King.

Arianne zag zijn gezicht. Het stond strak, alsof het hem niets deed. Het was in elk geval een makkelijkere opdracht dan de vorige. Al haatte ze hem niet, maar nu met hem kussen zou niet werken. Langzaam liep ze naar de aangewezen plek. Ze wilde niet, ze wilde dit echt niet. Heel eventjes ging haar hand naar haar buik, iets wat steeds vaker gebeurde zonder dat ze het door had.Ze keek Collin recht aan, probeerde een masker op te zetten dat niet liet zien hoeveel ze hem miste. Op een boos gezicht te krijgen dacht ze aan de middag dat ze het blad had gezien, ze liet die woede weer door haar heen stromen. De woede werd meer echt doordat ze dacht aan Collin die nu voor haar neus met een ander zou staan te zoenen. Dit was eigenlijk iets wat ze niet mocht denken van zichzelf, alleen wa shet nu nodig. Alleen voor het werk, dacht ze in zichzelf.

Collin had geen moeite een boos en hatelijk gezicht op te zetten, het was alleen moeilijk dat naar Arianne te doen. Haar hand ging richting haar buik, dat had hij gezien. Ze had het nog. Nu kwam er iets van een glimlach door. Toch keek hij woedend terug toen ze boos naar hem keek. Het was echte woede die ze had, of in elk geval meende ze hem. Boos op haar boosheid keek hij terug. "Prachtig schat, prachtig" riep de fotograaf. Collin wierp een vluchtige blik op Enriqué die aan het smoezen was met Diane, hij had niet anders verwacht. Sacha en Emile waren nergens te bekennen, ook dat had hij verwacht. "Oké, nu ga iets dichter bij elkaar staan!" riep de fotograaf. Wat was zijn plan? "Goed, nu houden jullie opeens ontzettend veel van elkaar!" collin keek hem even ongelovig aan. Hij wachtte af.

Arianne draaide zich naar de fotograaf, haar woede was nu op hem gericht. 'Ik ga niet weer met hem zoenen!' riep ze naar de fotograaf. 'Ieder ander, maar niet hem,' zei ze toen. Op een iets normalere toon. Ze kon het niet, ze zou de gevoelens in haar lichaam niet onder controle hebben als ze dicht bij hem zou staan. Fotoshoot of niet, dat deed ze niet. Ze keek eventjes in de richting van Cara en Diane. Diane die natuurlijk met Enrique stond te smiespelen. Niet anders had ze verwacht. Ze keek weer naar de fotograaf. Ze liep van de set af. 'Ik doe het niet,'

Het was een andere fotograaf als de vorige keer. Hij had dus totaal niet in de gaten wat er was. "Euh Mevrouw? Ik wil u vriendelijk verzoeken onmiddelijk terug te gaan staan en ik vroeg u niet hem te zoenen, ik vroeg dichterbij te gaan staan!" er klonk een lichte paniek door in zijn stem. Collin keek ongelukkig, heel even dan. Het deed hem pijn haar zo te horen. "Ik praat wel met haar" zei hij met tegenzin. Ze moest hier op zijn minst normaal over leren praten, dit was werk. Privé mocht ze zo bitchy tegen hem doen als ze wilde, maar op het werk, nee. "Arianne." riep hij terwijl hij achter haar aanliep.

'Ik doe het niet Collin,' zei ze tegen hem. Ze keek eventjes naar Cara en liep toen richting haar kleedkamer. Ze wilde dit niet, ze kon het niet. Op een of andere manier kon het haar geen reet meer schelen wat de fotograaf of de rest van de wereld hiervan zou vinden. Het was haar keuze, ze moest haar keuze maken, en niet alleen voor zichzelf. Ook voor het kindje wat in haar groeide. Zodra ze hem nu zou voelen op haar huid zou ze om zijn. Ze zou smeken of hij terug wilde komen bij haar. Alleen was dat nou net wat ze moest vermijden.

Collin liep achter haar aan de gang in. Hij kon niet weerstaan even zijn hand op haar schouder te leggen en haar om te draaien. "Arianne, het is werk." zei hij. "En al was het dat niet, jij hebt het uitgemaakt, weet je nog?" zijn stem klonk koud. Zo koud dat de rillingen over zijn eigen rug liepen. Hij probeerde zijn stem zonder emoties te houden en dat lukte hem aardig. Ookal had die laatste zin misschien toch beschuldigend geklonken.

Arianne kreeg de kriebels van de klank van zijn stem. Ze keek hem recht aan. 'Ik kan het niet,' fluisterde ze toen. 'Ik kan en wil het niet. Ook al is het werk.' Heel eventjes keek ze naar de grond. 'Je moet niet denken dat het voor mij zo gemakkelijk is, want dat is het zeker niet,' zei ze daarna. Haar stem klonk nu ook koud. Op dat moment kwam Cara de gang in lopen. 'Collin weg, ik wil met Arianne praten,' riep ze naar Collin en daarna liep ze meteen door naar Arianne.

Collins gedachten werden verstoord door Cara. Hij zei niets en draaide zich met een kil gezicht weer om. Liep terug naar de studio. "Oké, dan doen we even one person shots" riep de fotograaf terwijl Collin klaar ging staan. Hij vergat het hele engelse volkslied en dacht alleen aan Ariannes woorden. Waarom was het voor haar niet zo gemakkelijk?! Zij was het toch die zomaar weggegaan was, die hem niet kon vergeven, hoe hij haar daarvoor ook gesmeekt had. Hoe graag hij het ook wilde.

Arianne keek naar Cara, die haar boos aan keek. 'Het kan me niet schele wat er tussen jullie is gebeurd, je loopt daar terug naar binnen. gaat dicht bij hem staan en maakt die shoot af,' zei Cara tegen haar. Arianne schudde koppig haar hoofd. 'Ik doe het niet Cara. Ik kan dat niet,' fluisterde ze zachtjes. Ze schudde haar hoofd. Toch begon ze richting de studio te lopen, hoewel ze had gedacht een eigen keuze te hebben was haar nu wel duidelijk geworden dat ze dat niet had. ze had nooit een eigen keuze gehad.

Collin deed zijn best en keek richting de camera. "Goedzo schat, heel goed!" riep de fotograaf complimenteus. Collin keek niet op toen Arianne binnenkwam. Hij moest moeite doen maar deed het niet. Hij zou niet kijken. Verleidelijk lachte hij in de camera. "oké, nu stoer" collin ging met zijn armen over elkaar staan en keek angstaanjagend in de camera. "wow" zei de fotograaf.