Fotostudio ~ New York

Ynary hield haar blik voor haar gericht zodat ze niemand aan hoefde te kijken en het makkelijker was haar tranen binnen te houden. "Geen commentaar," zei ze Collin na. Er zat een brok in haar keel waardoor ze de woorden maar moeilijk uit haar mond kreeg. Er waren veel te veel herinneringen die ze te lang had onderdrukt, nu ze bijna gedwongen werd er aan te denken kwamen ze weer naar boven. "Gewoon tekenen wat je voelt," hoorde e haar vader lachend zeggen. Het was alsof hij achter haar stond in plaats van in haar hoofd. Ze zag zichzelf zitten, met haar tong een stukje uit haar mond en een diep geconcentreerde uitdrukking op haar gezicht over het papier gebogen. Haar vader zat naast haar zachtjes lachend te kijken, maar zij had het niet door. Dat had ze nooit als ze aan het tekenen was. "Niet te veel nadenken, het kan niet fout zijn," daar was de geruststellende stem van haar vader weer. Alsof ze hem net nog had gehoord in plaats van een paar jaar geleden.

Collin wist dat dit enorm moeilijk was voor Ynary en gelukkig zei ook Enriqué in zijn oortje "oké, de tijd is bijna om, ga maar afsluiten" Collin deed braaf wat hem gevraagd werd. "Bedankt voor het bijwonen van deze persconferentie, ik hoop dat de meeste vragen toch beantwoord zijn. Bedankt voor het luisteren en tot de volgende keer." De mensen klapten beleefd en Collin voerde Ynary met zich mee van het podiumpje af. Hij had haar bovenarm vast omdat hij niet helemaal zeker wist of ze in staat zou zijn helemaal op eigen kracht te lopen. Toen ze uiteindelijk achter de schermen waren zocht Collin haar ogen, die afwezig stonden. Hij wist hoe moeilijk dit voor haar geweest was en hij was heel blij dat ze het toch had willen doen. Hij was enorm trots over de manier waarop ze het gemeesterd had. Maar hij zei niets.

Ynary was blij dat Collin haar vast had anders was ze zeker van de trap gevallen. Nu waren het niet alleen haar benen die trilde maar was ze gewoon helemaal aan het trillen en even nadat ze uit het gezichtsveld van de mensen waren verdwenen begonnen geluidloos tranen over haar wangen te lopen. De herinneringen waren gewoon te veel en daar hoefde ze niet aan herinnerd te worden door vreemden. "Ze hebben het recht niet," zei ze tegen Collin met trillende stem. Die mensen verdienden het niet om te weten wat er met haar was gebeurd. Nu voelde ze zich ook schuldig omdat Collin het op die manier te weten was gekomen. Ze had het hem vast ooit wel eens verteld, maar nu moest hij het zo te weten komen.

Collin wist even niet wat hij moest doen, wist niet hoe hij haar kon troosten. Dus knikte hij. "nee, dat mogen ze niet" fluisterde hij. "maar het is hun baan, en ze zullen het altijd doen" hij sloeg zijn ogen neer. Ze zou niet in deze situatie zitten als ze niet met hem ging. Als hij uit haar buurt gebleven was. Het was allemaal zijn schuld. Haar zelfmoordpoging en nu ook dat ze haar leven aan moest passen aan de pers. Hij wreef voorzichtig met zijn vinger over haar wang, de tranen weg. "Ynary, ik ben heel trots op wat je net gedaan hebt" hij bedoelde net in het algemeen, hoe ze die mensen gemeesterd had, en ze een tekening had laten zien, hoe ze het zo lang volgehouden had. En dat ze niet weggelopen was. Gewacht had tot het afgelopen was.

Ynary keek op en haar ogen ontmoette zijn blik. Ondanks alles dacht ze niet dat ze zou willen dat ze de tijd terug kon draaien zodat ze hem nooit had ontmoet. "Het spijt me dat ik het je niet heb verteld," zei ze zachtjes, doelend op hoe haar ouders waren doodgegaan. "Ik vertrouwde je wel alleen... ik... ik kon het gewoon niet." Er waren verschillende momenten waarop ze eraan gedacht had het hem te vertellen, maar steeds was ze te bang geweest. Nu wilde ze dat ze het wel had gedaan, dan was hij niet zo geschrokken.

Collin liet een flauw, vreugdeloos lachje horen. "Ynary, die mensen hebben je zojuist aan het huilen gemaakt, en het enige waar jij aan denkt is dat je mij dingen eerder had moeten vertellen" zei hij, "Je hebt recht op geheimen, dingen die je me niet wilt vertellen, of nog niet wilt vertellen" zei hij zacht. "En die mensen hebben niet het recht jouw geheimen van je af te nemen, het spijt me dat je dit door mij moest doorstaan" voegde hij eraantoe waarnaar hij zijn ogen neersloeg. Het viel hem op hoe weinig het hem uitmaakte dat hij op deze manier achter haar geheimen had moeten komen.

Ynary schudde haar hoofd, voor haar was het logisch dat ze zo dacht. "Maar ik geef wat om jou, niet om die mensen." De tranen waren intussen gestopt en op de traansporten op haar wangen en vochtige ogen was het niet meer te zien dat ze had gehuild. Wat ook maar beter was want ze zouden straks ook weer naar buiten moeten en ze had niet het idee dat ze dat onopgemerkt konden doen. Maar gek genoeg maakte haar dat minder uit dan dat ze had gedacht, zolang Collin erbij was kwam ze er wel doorheen, zoveel had ze ondertussen wel door.

Collin keek op en glimlachte voorzichtig naar haar. Hij kon niet zeggen hoe blij hij was dat te horen. Hij veegde nog even licht over de traansporen. "kom, dan laten we ons afschminken en dan gaan we naar huis" zei Collin zacht. Hij pakte haar aan haar hand, en voelde een siddering door zijn arm gaan. De reacite van zijn lichaam op haar. Het voelde fijn en hij verstevigde zijn greep.

Ynary glimlachte licht en liep met hem mee. Ze begreep echt niet hoe hij het zo bijna zijn hele leven had volgehouden, maar ze besloot dat ze er nu voor hem zou zijn en niet alleen omgekeerd. Haar blik gleed even naar hun handen. Zijn hand was minstens anderhalf keer zo groot als de hare en het was zeker niet perfect. Maar zij waren niet perfect, maar tot nu toe lukte het vrij goed om er het beste van te maken.

~einde meet denk ik of niet?