Dennis' thuis -> Alabama

Dennis begon te lachen en deed zijn best het zachtjes te doen en toen zag hij Dawn op hen afkomen. Zijn gezichtsuitdrukking verzachtte iets, maar hij stopte niet met lachen. Het was ook gewoon grappig Sean, zijn broer, probeerde zoiets. Sean begon stotterend. "Mmm... mmaaar.. pa... ppp... pap?" hij keek hulpzoekend naar Dennis die nu echt niet meer bijkwam. John negeerde Dennis, Dawn en de woorden van Sean, hij pakte hem weer gewoon ouderwets beet bij zijn oor en sleurde hem naar binnen wat voor een nieuw lachsalvo van Dennis' kant zorgde.

Grinnekend keek ze toe, zielig voor Sean, maar best wel grappig. "Wat was er nou?" vroeg ze Dennis vragen toen Sean en zijn vader naar binnen waren. Ze sloeg haar armen overelkaar, het was best koud buiten. Ze begon te rillen en deed een stapje naar Dennis toe. Ze had alleen een onderbroek en t-shirt aan, dus ze stond met blote benen, armen en voeten buiten in de kou, het was herfst en het waaide niet bepaald zachtjes..Dennis zag er zo lief uit, zijn haren door de war en niet helemaal wakker. Ze glimlachtte lief naar hem.

"Sean" zei Dennis ogenrollend alsof dat alles duidelijk zou maken. Hij sloeg zijn arm om haar heen. "Zullen we maar weer naar binnen gaan, anders slaap je dadelijk niet meer" zei hij terwijl hij haar meetrok. Hij wist al dat hij haar niet weer op de bank ging laten liggen. Daar voelde ze veel te koud voor aan, vertelde hij zichzelf.

"yeAh, right..." Mompelde ze. Het maakt haar eigenlijl al niey meer uit toen Dennis haar aanraakte. Zre liep met hem mee terug naar de woonkamer. "Mag ik well weer bij jou liggen? Og wil je dat niet..." Vroeg ze hem kleinthjes. Ze greep zijn hand stevig beey, wilde zijn grote sterke hand nooit meer loslaten... Vol verwachting keek ze met grote ogen naar hem op, strwek nerveus door haar geklitte haar.. Ze zag er waarschijnlikk verschrikkelijl uit..

"natuurlijk, denk je dat ik je als je zo koud aanvoelt terug laat gaan op de bank?" vroeg hij met een lichte grijns. Het was gewoon een smoesje dat hij zichzelf aanpraatte dat wist hij ook wel. Maar het maakte niets uit. Ze gingen weer naast elkaar liggen en Dennis sloeg zijn armen stevig om haar heen. "Welterusten Dawnie" fluisterde hij bij haar oor.

Ze was blij dat ze weer naast dennis mocht liggen. "fijn.." Zei ze zacht. Ze kroop tegen Dennis aan. "Weltrusten...." Zei ze nog net voor ze in een diepe droomloze slaap viel. Ondanks deonderbreking van de nacht sliep ze nog steeds goed. Ze vond het jammer dat ze morgen al weer weg miest, maar er wax niets aan te doen. Het wewkend was wewr bijna voorbij dus was t tijd om weer naar school te gaan.. Jammer genoeg. Ze kon natuurlijk ook nog gaan spojbelen met Dennis...

Dennis sliep diep, vast. Hij merkte niet dat al zijn broertjes en zusjes opstonden en zijn ouders ook. Ze gingen naar de kerk, maar lieten Dennis en Dawn maar lekker slapen, ze zagen er zo moe uit, zo dicht tegen elkaar aan. En ze wilden hun samenzijn niet verstoren; dennis' ouders wisten toch hoeveel Dawn voor hem betekende. Hij had nog nooit een meisje; of niet zo'n meisje, meegenomen naar huis. Ze legden een briefje op de tafel met de mededeling dat ze nog na konden komen als ze wilden en vertrokken toen.

Dawn knipperde met haar ogen, zag een zonnetje de kamer in schijnen. Ze lag nog steeds tegen Dennis aan, keek even omhoog naar zijn gezicht dat vredig stond. Hij sliep nog, en als hij sliep was hij nog schattiger dan anders. Ze glimlachtte gelukig, dit was pas wakker worden... Ze liep met haar vingers voorzichtig over zijn borst, over zijn t-shirt, naar zijn nek en liet haar vingers zijn gezicht strelen, vederlicht. "goeie morgen Dennis.." fluisterde ze zachtjes. Ze kwam iets omhoog en drukte haar lipjes voorzichtig op zijn kaak, drukte kusjes naar zijn oor en weer terug. Hij sliep, en zou het toch niet merken.. Ze liet haar hoofd weer op zijn borst zakken en zuchtte gelukzalig.

Dennis merkte een vage streling over zijn wang, maar verder niets. Hij wiebelde even met zijn neus en draaide zich toen om. Hoe kon hij nou weten dat Dawn hem kusjes gaf, dan zou hij zich zeker niet omdraaien. Zachtjes kreunde hij even en toen werd hij wakker. Hij werd zich opeens heel erg bewust over Dawn die duidelijk bij hem onder een denken lag. Hij draaide weer terug en fluisterde met een nog dikke stem van het slapen "Goeiemorgen" terwijl hij zich uitrekte. "Hoe laat is het?" met moeite kreeg hij zijn ogen open.

"Good Morning, Dennis" zei ze vertederd omdat hij nog zo slaperig was. "Geen idee, ik ben ook net wakker" zei ze achteloos. Ze had niet eens aan de tijd gedacht, het enige wat ze gedacht had was dat Dennis o zo schattig was.. Het viel haar op dat het wel heel erg stil was in huis. "Of het is zo vroeg dat iedereen nog slaapt, of het is zo laat dat iedereen het husi uit is, vraag me niet waarnaartoe.." zei ze schouderophalend.Ze draaide zich op haar buik zodat ze Dennis aan kon kijken, "Goed geslapen?" zei ze met een blije glimlach. Ondanks dat ze waarschijnlijk coupe strooienhoed had en de mascara strepen op haar wangen zaten, nu kon het haar niets schelen haar gezicht straalde toch omdat Dennis zo dicht bij was..

Dennis keek haar even aan en schoot toen omhoog. "heerlijk, jij?" vroeg hij nog terwijl hij een klok zocht. Shit, hij had de mis gemist. "Ik denk dat ik weet waar de rest is" zij Dennis terwijl hij weer naar haar toeliep. Hij vond het natuurlijk jammer dat hij de mis miste. Het was zondag, en de enige dag dat hij echt altijd naar de kerk ging. Het was een leuke kerk; ze zongen samen en de pastoor was heel aardig.

En weg was hij, opzoek naar een klok waarschijnlijk, ze grinnikte zachtjes. "Nog heerlijker dan jij" zei ze glimlachend toen hij terug was. "Is er iets?" vroeg ze hem nieuwschierig, ze wist niets over een mis, of over een kerk, niet eens dat Dennis gelovig was... Ze ging rechtop zitten en vouwde haar benen in kleermakerszit (dat klopt niet die van ze vouwdexdxd). "Waar zijn ze heen?" vroeg ze aarzelend, niet wetend of Dennis het wel wilde vertellen hoewel ze niet zou weten waarom niet.. hoewel hij wilde gister ook niet zeggen waar hij het met Cecilia over had gehad. Ze wreef in haar ogen en gaapte, uit goede opvoeding sloeg ze snel haar hand voor haar mond, ze streek haar haren naar achter en probeerde het stiekje er uit te frutselen en toen dat niet wilde lukken ontsnapte er zachtjes wat scheldwoorden uit haar mond. Weg goede opvoeding.

"De kerk denk ik" eigenlijk wist hij dat gewoon zeker. Dawn zag er best schattig uit zo; haar ogen nog klein van de slaap en de mascara die over haar hele gezicht verdeeld was en ook nog dat staartje dat er niet uit wilde. "Wil je soms douchen? Dat kan hoor" zei Dennis met een kleine glimlach. ze zouden gewoon tegelijk kunnen douchen en dan niet op de verkeerde manier. "Kan je nog lekkerder geslapen hebben dan ik?" vroeg dennis met een verbaasd gezicht.

De kerk.. natuurlijk helemaal vergeten dat Dennis gelovig was. "Sorry.." zei ze verontschudligend ervan uitgaant dat het waarschijnlijk haar schuld was. Doucehn.. fijn. "Jha graag" zei ze glimlachend. Wie had er neit fijner geslapen kunnen hebben dan haar. "Ik geloof niet dat er iemand maar dan ook iemand op de wereld is die lekkerder geslapen heeft dan mij" zei ze gelukkig "En jij dus ook niet" ze stak haar tong lachend naar hem uit. Ze stond op, zoekend naar haar evenwichtsgevoel dat er al snel weer was. "Wijs me de badkamer dan maar meneer" zei ze glimlachend van oor tot oor met stralende ogen van geluk.

"Nou mevrouw" zei Dennis terwijl hij haar galant bij haar arm pakte; iets wat er enorm stom uitgezien moet hebben aangezien ze allebei net uit bed kwamen. "Hierzo" en hij plaatste haar vlak voor de deur. "moet ik even Cecilia's kleren gaan doorzoeken?" ze was immers haar kleren vergeten. Hij keek haar met twinkelende oogjes aan. "dan ga ik ook douchen" grijnsde hij.

Ze begon te blozen, samen met Dennis douchen? Hoe moest ze dat voor zich zien? Allebei bloot? Niet dat ze dat erg zou vinden maar goed. "Is goed" ze grijsnde. Ze opende de deur "gelieve even niet binnen te komen jongenheer" zei ze met een deftig stemmetje "Ik ga even toiletteren op de water closet" ze glachte naar hem. Ze sloot de deur in zijn gezicht en deed haar behoefte (whahaxd). Ze trok door en ging op de deksel zitten, keek de badkamer rond die best wel ruim was. Ze keek in de spiegel en herkende zichzelf amper terug, haar ogen twinkelden te erg en ze had rode vlekken in haar nek.. kortom ze zag er afschuwelijk en gelukkig tegijl uit.

Dennis had ondertussen de kleren van Cecilia uitgezocht en voor de deur netjes op een stapeltje gelegd. Toen was hij naar boven gegaan om zelf ook te douchen en zijn eigen kleren te pakken. Hij stond zingend onder de douche er geen rekening mee houdend dat er andere mensen in huis waren.

Dawn liet de warme straal over zich heen lopen, zodat ze even kon kalmeren. Ze voelde haar hart bonken, en de vlinders fladderen. Toen ze klaar was, haar haren uitgebreid gedroogd had en in een simpele paardenstaart gebonden had, deed ze de deur op een kier en vistte de kleding van Cecilia naar binnen. Ze bekeek ze even, een spijkerbroek die wel haar maat leek en een houthakkersblous, normaal, iets wat zij zou dragen. Tevreden trok ze de kleding aan en wierp nog een laatste blik in de spiegel, ze kon er wel mee door... Toen ze de gang op liep vroeg ze zich af waar Dennis was, ze liep de trap op naar boven.

Sean was thuis gebleven. Tot groot ongenoegen van diens ouders. Maar hij zocht het niet en wat kon die gast hem boeien? Hij stapte zijn kamer uit en er kwam een speelse grijns op zijn gezicht. Hij hoorde Dennis vals zingen in de badkamer en Dawn stond vlak voor hem. "Goede morgen Dawnie" zei hij. Terwijl hij haar aankeek. Hij deed een stap dichterbij en zoende haar op haar mond. Pakte haar middel vast en zoende gewoon. Ze zou hem willen na deze kus, dat wist hij.

bam.. ineens waren daar lippen, sean's lippen om wat gedetailleerder te zijn.. Dat had ze niet verwacht, door de verwarring gaf ze toe. Dat duurde maar heel even, voor dat ze besefte dat het wel SEAN was.. SEAN, het broertje van Dennis, SEAN, die echt verschrikkelijk was. Ze wilde hem loslaten, maar hij had haar te stevig vast. Met open ogen keek ze naar hem, wat dacht hij wel niet? Ze stribbelde weer tegen, wat geen nut had. Toen bleef ze maar bewegingloos staan, liet het over zich heen komen, zoende niet terug of wat dan ook, ze stond daar maar, te wachten tot hij eindelijk zou ophouden. En te hopen dat Dennis niet ineens de gang ik kwam, haar hetzelfde zag doen als DIE avond.. Die avond dat zo verschrikkelijk verlopen was.. Dat wilde ze niet nog eens mee maken.

Maar het was al te laat. Dennis stond met zijn rug tegen de muur, zijn haren waren nog nat en zijn glimlach verstrakte. Hij had het vanaf het moment dat Sean zich naar haar toeboog gezien. Verbluft keek hij toe hoe zijn broer haar aflebberde en zij dat gewoon toeliet. Zijn ogen waren groot en hij was niet in staat iets te doen. Hij keek alleen, hoe zeer hij ook zijn best keek om weg te kijken. Oh wat had hij zin om zijn broertje een klap te verkopen nu, maar hij deed het niet. Sean was niet als enige schuld...

En eindelijk was hij klaar.. liet hij haar los, zo te zien niet bepaald bevredigd, ze keek hem met open mond aan. Ze draaide zich om, zag Dennis staan... Nee... Nee niet weer. Niet opnieuw. "Dennis... het is niet.. niet wat je denkt.." kreeg ze er met moeite uitgewrongen, ze zag hem ongelovig kijken. Ze had het verpest, als hij haar al vergeven had voor wat ze met Matt had gedaan, dan had ze dat nu dus weer verpest. Maar ze kon er niets aan doen, ze had het niet gewild, ze wist niet hoeveel hij gezien had, maar als hij alles gezien had dan had hij toch ook gezien dat ze had tegengestribbeld? Ze schudde haar hoofd, voelde haar gedachtes tollen, haar ogen vulden zich met tranen om hoe stom ze was geweest, om Dennis' pijnlijke gezicht. Ze draaide zich naar Sean om "Jij, jij.. jij vuile.." beet ze hem toe, maar verder kwam ze niet. De tranen stroomden nu vrijuit over haar wangen, ze veegde haar mond af en wierp nog een blik op Dennis, hij leek er stuk van te zijn... Ze draaide zich om en sprintte razendsnel de trap af, iedereen voorbij rennend, niet opletten of er eigenlijk wel iemand was, zo de keukendeur door het huis uit. Ze rende alsof ze achterna werd gezeten door de duivel, niet wetend waarheen en verblind door haar tranen. Tot ze ergens over struikelde en op de grond viel, ze bleef liggen, kroop naar de kant, een struik in en begon te snikken.

Dennis twijfelde, moest hij achter haar aan gaan. Was dat van net gemeend? Hij wist niet zo goed wat hij over Dawn moest denken. Maar hij luisterde niet naar zijn verstand; zijn benen gehoorzaamden zijn hart. Ze trokken hem naar buiten nadat hij een minachtende blik op zijn broer geworpen had. Hij rende een stukje zoekend naar enig teken van leven. Hij maakte een snel schietgebedje. En keek hulpeloos naar boven. "Dawn?" riep hij. En toen hoorde hij geritsel. Hij was wanhopig en rende naar het struikje toe. "Dawn?" Toen hij haar zag zitten onder de krassen in de struik brak hij. Hij trok haar uit de bosjes in zijn armen. "Dawn, beloof me dat nooit meer te doen" hij bedoelde het Sean zoenen het weglopen, weg van hem. Hij drukte een zacht kusje op haar lippen. "Nooit meer, Dawnie, nooit"

"Het spijt me... het spijhijt me." zei ze met verstikte stem. "Ik wilde het niet Dennis echt niet.. Maar hij is veel sterker dan mij en, en.. ik kon hem niet wegduwen dat lukte gewoon niet dus wachtte ik maar.. Ik wilde het echt niet echt niet. " ze was richting het hysterische aan het gaan, tot ze besefte dat Dennis er was, dat hij achter haar aan gekomen was onanks wat er gebeurd was, dat hij haar vast had en dat hij net haar lippen zachtjes had gekust... Met grote betraande ogen keek ze hem aan, verbijsterd. Ze raakte verdwaasd haar lippen aan, had ze het wel goed gevoeld? het was een late reactie dus ze had het net zo goed gedroomd kunnen hebben. Ze schudde haar hoofd. "Heb jij nou net..." zei ze stamelend, haar zin niet afmakend. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst. "Ik wilde je geen pijn doen.." mompelde ze zacht.

Een pijn trok door Dennis lichaam. Ze had hem pijn gedaan, heel erg, en vaker als een keer. Toch knikte hij en hij drukte als antwoord op haar nietgestelde vraag. Zijn armen sloten zich om haar lichaam. De takken krasten op zijn huid, maar het maakte hem niets uit. Hij hoopte maar dat ze hem niet af zou wijzen. Hij was bang, natuurlijk was hij dat, maar het interesseerde hem even helemaal niets. Hij wilde dit, nu, altijd.