Bakkerijtje, goede morgen.

Maud grijnsde breed en gaf Ana een knuffel." Heey Ana. Echt leuk je weer te zien. Het spijt me nog van dat ik de laatste keer zomaar ophing maar mijn kamergenootje besloot een keer weer terug te komen in onze kamer en haalde alle lades open. Dat kind is niet zo heel normaal bezig. Maar goed wat kwam je hier doen?" Maud glimlachtte dan wel, ze stond op het punt van huilen. Ze moest namelijk weer denken aan de familie van Nick en hoe gezellig het was op kerst. En het beeld van haar ouders, niet eens de moeite nemend om gedag te zeggen wanneer ze gaan. Maud wist namelijk honderd procent zeker dat die al opweg waren naar het vliegtuig of al op het vliegveld.

"Geeft niet hoor schat, wist ik" zei ze met een warme glimlach terwijl ze kort over Mauds haren streek zoals alleen een oma dat kon, ookal was ze niet Mauds oma. Dit was gewoon puur Ana, zo deed ze als ze mensen mocht, dan was het automatisch familie. Daar was Nick achter gekomen bij Stef, Ana had Boy nooit gemogen ookal was die altijd bij hen over de vloer. Nu bemerkte Ana Mauds emoties en ze gaf een kort, begrijpend kneepje in haar schouder. Gewoon, om te laten zien dat het wel goed kwam. Of dat het op een andere manier goed ging komen. Nick glimlachte toen hij Ana Maud zag omhelzen. "Ik kwam eigenlijk voor Nick, mee naar dokter Gregory, maar ik was een beetje te laat, je weet toch wel dat hij het niet zo op ziekenhuizen heeft" zei ze met een schuine blik naar Nick. "Maar volgens mij vindt hij het helemaal geen probleem om hier de komende twee weken te blijven, ken je het verhaal van Rosé?" Nick rolde met zijn ogen en bemerkte ook Mauds ongemak, dat was waarschijnlijk ook waarom Ana het onderwerp wisselde naar iets makkelijkers; een jeugdliefde van Nick, alleen voor Nick was het niet zo gemakkelijk als het waarschijnlijk leek.

Maud ging wat rechterop zitten en keek geïnteresseerd van Ana naar Nick," Nee, maar ik wil het wel heel graag weten. Wil je het me vertellen? Of moet ik het aan Nick vragen?" Ze keek weer een keer van Ana naar Nick en drukte een kusje op de hand van Nick. Het voelde zo fijn om bij Nick te zijn, ondanks dat ze in het ziekenhuis zat. En Ana maakte het haar ook op haar gemak dus Maud voelde zich toch wel een beetje thuis wanneer ze bij die twee was.

"Hmm, het is geen sprookje, als je dat maar weet" nee het liep niet goed af. "Toen Nicks vader in het ziekenhuis lag lag er nog een meisje, ze had leukemie, Nick had het in die tijd heel moeilijk en sloop telkens als hij onder de mensen was weg naar haar kamer. Eigenlijk mocht dat niet met haar gezondheid, maar Nick kon zich niet inhouden en heeft de eerste paar keer voor het raam staan staren naar het meisje in het grote witte bed. Ze was denk ik ongeveer net zo oud als Nick, misschien een of twee jaar ouder, maar gedroeg zich veel ouder omdat ze al wist dat de mogelijkheid om te sterven voor haar onnatuurlijk hoog lag." Vertelde Ana, terwijl Nick haar aankeek. Het was waar, maar hij had Ana nooit verteld dat hij eerst dagen voor dat raam had zitten staren, het was nou eenmaal een mooi meisje geweest, daar kon hij ook niets aan doen. "Dat was in de tijd dat Nick het ziekenhuis nog geweldig vond, hij kwam er zo vaak hij kon en was er heilig van overtuigd dat hij later ooit arts werd" ging ze verder. "Uiteindelijk wenkte het meisje hem omdat ze hem daar voor de zoveelste keer voor het raam zag zitten, Nick durfde niet, maar toen hij er diezelfde dag nog een keer stond stapte hij naar binnen. Het meisje heette Rosé. Rosé was levenslustig en enorm vrolijk, toen Nick's vader in het ziekenhuis lag was ze er niet best aan toe, maar dat maakte haar niets uit, ze leefde toch nog?! In elk geval knapte ze zo snel weer op in Nick's nabijheid dat ze na een maand of twee weer het ziekenhuis uit mocht en het gevaar voor haar leven geslonken was, relatief natuurlijk, voor iemand met leukemie. Toen ze weg was vond Nick helemaal niets meer aan het ziekenhuis en verstelde zijn droom, hij wilde geen dokter meer worden, nu wilde hij piloot worden, zodat hij achter haar aan kon vliegen" Ana lachte even, met haar ogen nog in het verleden. "Ik weet nog hoe hij me dan bloedserieus aan kon kijken en met alle overtuiging van de wereld beweren dat hij naar Rosé toe moest en daarom moest Sinterklaas hem een vliegtuig geven voor pakjesavond. In elk geval stierf zijn vader toen..." haar stem werd iets zwakker, maar ze had hem al snel hervonden. "Een jaar later had Nick last van hoofdpijn en rare uitvallen zo af en toe, soms een soort epileptische aanval, waarvoor hij een ct kreeg en in het ziekenhuis terecht kwam voor chemo. Oh wat haatte Nick het, hij kon niets doen, moest daar blijven, en zo af en toe met de autotjes spelen en dat soort dingen, maar hij haatte het en probeerde telkens weer uit het raam te klimmen, waardoor hij uiteindelijk op een andere verdieping geplaatst is. Hij was toen een jaar niet in het ziekenhuis geweest en kwam Rosé weer tegen, ze was gegroeid, en haar haren waren uitgevallen, net als die van hem overigens. Het ging niet goed met Rosé, haar leukemie was erger dan gewend terug gekomen en ze zat alweer onder de chemo. Nick en Rosé hebben samen dingen ondernomen, voor zover dat kan in een ziekenhuis, en Nick was smoor. Kan je je voorstellen? Een bijna negen jarig jongetje helemaal smoor verliefd." ze ging even met haar hand door Nicks, nu volle haren en vertelde verder. "Zij was al net zo verliefd op hem, ookal was ze iets ouder, dat was ook eigenlijk niet zo raar aangezien ze de enigen waren met wie ze een beetje contact hadden buiten familie. Het ging steeds beter met Nick, en ook Rosé leek vooruit te gaan. Nick kreeg de uitslag over een maand uit het ziekenhuis te mogen en de twee jaar in zijn zo gehaatte ziekenhuis waren helemaal niet zo erg geweest en hij had het leuk gevonden om er te zijn, het was zelfs zo erg dat hij niet terug wilde, na een week of twee kreeg Rosé een terugval, Nick weigerde uit haar kamer te komen, at niet, dronk niet, want dat deed Rosé toch ook niet?" Er kwam een verdrietigere uitdrukking in Ana's ogen en ook Nick sloeg zijn ogen neer, keek naar zijn voeten. Zijn Rosé was dat geweest, en daar mocht niemand aankomen, ook niet die stomme ziekte. "Ze ging zo snel achteruit dat ze na een week of twee, we waren de tijd een beetje kwijt, helemaal vermagerd was, niets meer kon eten en voortdurend aan het infuus moest liggen, ze kon ook niet meer uit het bed. Ze stierf" waar Nick bij was, maar dat liet ze even achterwegen. "En dat was weer de tijd dat Nicks hele voorstelling van ziekenhuis omsloeg, hij wilde er nooit meer komen, hij was boos op alles en iedereen en vooral op het ziekenhuis, want het was toch hun schuld? Klein als hij was vond hij dat ze de muren maar iets minder wit hadden moeten schilderen omdat de mensen als ze hier binnen kwamen al het idee hadden dat ze het witte licht, waar hij toen alleen nog vaag over gehoord had in gesprekken met Rosé, die er heel erg veel mee bezig was, begonnen te lopen, dat ze de muren een andere kleur moesten schilderen en ze de bedden ook een andere kleur moesten geven, maar het zou niets helpen, Rosé kreeg hij er niet mee terug..." Vertelde Ana. Ze vond het verschrikkelijk dat haar kleinzoon zo'n hekel had aan ziekenhuis, maar het waren mooie herinneringen, tot het laatste dan. Rosé was vredig gestorven, ze had afscheid kunnen nemen en Nick had aan haar bed gestaan.

Maud luisterde aandachtig. Natuurlijk had ze niet verwacht dat het over rozen geuren en maaneschijn zou gaan. Maar het begin kwam daar toch aardig bij in de buurt. Ze vond het een leuke gedachte dat Nick echt alles voor die Rosé deed en wilde veranderen. Tijdens het luisteren was Maud gaan liggen. Ze voelde zich moe. Zwak eigenlijk ook wel een beetje maar ze wilde er niet aan toegeven. Nu wilde ze alleen maar luisteren naar het verhaal. Eigenlijk was het te verwachten dat ze elkaar weer een keer zouden zien. Maar Maud had niet verwacht dat het verhaal zo zou eindigen. Haar blik gleed soms af en toe naar Nick tijdens het vertellen van Ana. Maud kon zich perfect voorstellen hoe hij was toen hij klein was. Ze vroeg zich af of ze op Rosé leek? Maar ze verwachtte het niet. Rosé klonk schitterend aan de hand van de verhalen maar Maud was niet schitterend. Of in ieder geval niet in haar eigen ogen. Toen het verhaal tot een einde kwam knikte ze dankbaar naar Ana voor het vertellen en richtte zich toen op Nick. Ze drukte een kusje op zijn wang en streek met haar vingers door zijn haren." Het is een mooi verhaal. Maar ik denk dat je best over die haat voor ziekenhuizen heen mag komen schat. Ondanks dat ik diezelfde haat heb maar goed."

Nick had haar hand nog steeds vast en glimlachte. "hmm, dan hebben we weer iets wat we samen kunnen doen" Het was de manier waarop hij haar aankeek dat Ana wist dat het goed was, dat het ook goed zou komen. Dit was niet zoals hij naar Rosé gekeken had, maar toen waren het nog maar kinderen. Rosé had veel te maken gehad met dood, had precies uitgeplozen hoe en wat als je dood was, had haar begrafenis al voorbereid. Nick was er heen gegaan en was compleet door de war gekomen. Maar Ana had zo het gevoel dat Maud helemaal niets te maken had met dood, er zelfs zo ver mogelijk vandaan was. Ze leek bij Nick alle verdriet weg te kunnen jagen, als ze tenminste niet nog een keer zoiets stoms uithaalde als laatst. Want dan kwam het voor Nick drie keer zo erg terug. Maud was Nicks zonnestraaltje en dat was ook goed te zien. Met een grote glimlach keek ze naar de twee en keek toen op haar denkbeeldige horloge. "Oh, maar ik moet gaan, ik heb nog een afspraak staan met de theeclub" ja Ana was bij een theeclub, terwijl ze naar buiten liep sleurde ze Stef mee die net in de deuropening verschenen was en siste ze. "laat ze maar even alleen" haar ogen twinkelden en ze nodigde Stef uit voor een kopje thee in het restaurant.

Maud grinnikte en keek verliefd naar Nick. Hij zorgde ervoor dat zij zich goed voelde, zelfs in een ziekenhuis. Toen Ana begon over haar theeclub en dat ze bijna te laat was. Moest ze even moeite doen haar lach in te houden. Ze lachtte Ana niet uit, maar een denkbeeldig horloge kwam niet heel erg geloofwaardig over. Ook toen ze Stef uit de deur opening trok kon Maud het breed grijnzen niet inhouden. Ze was echt helemaal weg van Ana. Zij was echt diegene die haar dag goed kon maken, naast Nick dan. Maud trok Nick naar zich toe en drukte een kusje op zijn lippen, daarna fluisterde ze in zijn oor," Kom je er weer bij liggen? Ik mis je warmte." Ze kneep nog een keer zachtjes in zijn hand.

Nick wist heel goed hoe Ana was en had eigenlijk wel zoiets verwacht, hij schopte zijn schoenen weer uit en stopte haar in. Eigenlijk was hij een beetje verbaasd dat ze het echt graag leek te willen. Maar hij protesteerde niet en ging achter haar liggen met zijn armen om haar middel. "Slaap maar" fluisterde hij, dicht bij haar oor, waardoor zijn warme adem over haar wang kietelde. "ik zal hier zijn", hij drukte een kort kusje op haar oor en trok haar toen weer dicht tegen zich aan. "Slaap lekker." fluisterde hij, voor ook hij zijn ogen sloot. Niet om te slapen, maar hij kon beter denken met zijn ogen dicht. Haar warmte tegen zich aan voelde zo enorm goed, en zorgde dat hij niet helemaal meer helder kon denken, maar hij zou er niets aan doen. Zou het niet anders willen.

Maud kroop dicht tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn borst." Hmm het spijt me van alle stress die ik met me meebreng." Ze drukte een kusje in zijn hals maar sloot toen toch wel haar ogen en gaapte zachtjes. Ze pakte zijn hand en haar knuffeltje en ging toen wat beter liggen. Daarna viel ze langzaam inslaap. Haar droom ging over Nick, hoe kon het ook anders. Haar droom leek op een film. Ze was dicht bij Nick en keek met hem naar de zonsondergang op een balkon. Alleen veranderde de droom in een soort nachtmerrie. Zij begon helemaal te trillen en uiteindelijk toen ze zich omdraaide was Nick daar niet meer. Hij had zijn armen niet meer om haar heen en keek maar met doelloze ogen aan. Zijn huid was bleek en er kwamen wurmen uit zijn wang en voorhoofd. Maud begon hard te gillen en schrok wakker. Ze knipperde tegen het felle licht en merkte dat ze in haar slaap ook had lopen schreeuwen want haar keel deed pijn en Stef kwam aangerend. Snel ging haar blik naar Nick naast haar.

Nick schoot met een schok omhoog toen hij haar hoorde gillen en drukte haar tegen zich aan. "rustig Maud, ik ben hier" zei hij zachtjes, elke keer weer opnieuw. Stef zag dat hij het onder controle had, maar ging toch nog even alle waarden door. Nick streelde over Mauds haren en wreef troostend over haar rug. "Gaat ie weer?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij haar bezorgd aankeek. "het was maar een droom" dat was geruststellend, met een rustige, zachte stem. Het maakte hem even niets uit dat Stef erbij stond, die kort naar hen glimlachte terwijl hij iets bij het infuus deed en toen weer verdween. "wil je over de droom praten?" wilde Nick weten. Nog steeds rustige rondjes over haar rug draaiend, met zijn andere hand om die van haar.

Maud was zo ongelovelijk blij dat Nick nog gewoon normaal leek. Ze liet haar vingers over zijn wang en voorhoofd gaan om zeker te weten dat er nooit maar dan ook nooit wurmen uit zouden kunnen komen en kroop nog wat dichter tegen hem aan." Laten we het houden op dat ik bang ben dat dit moment tot een einde komt. Dat wij op een gegeven moment niet meer zal bestaan alleen nog maar ik en jij." Ze beet op haar lip en keek met een beetje waterige ogen naar Nick. De droom had haar echt de stuipen op het lijf gejaagd en ze wist echt niet zo goed wat ze ermee moest. Het klopte wel, ze was bang dat dit allemaal één grote droom was of dat dit straks door een domme fout van haar tot zijn einde kwam.

"Ik ga nergens heen" zei hij, terwijl hij haar liet begaan. Het scheen een rustgevend gevoel te geven, wel sloeg hij zijn armen stevig om haar heen toen ze naar hem toe bewoog en hij zag haar waterige ogen. "Maud, ik beloof je dat ik nergens heen zal gaan, ook niet over een tijdje" zei hij, haar recht in haar ogen kijkend. "alles komt wel weer goed, dat is wat Ana zei en dat is wat ik zeg, en de dokters hebben ook niet gezegd dat het niet goed komt, voor ons allebei" hij had zo zo'n vaag vermoeden waarover deze droom gegaan was, maar hij zou hem niet waar maken. Hij zou zijn leven niet geven voor zoiets stoms als zo'n klein tumortje. Dan had hij maar weer die stomme chemo's waardoor je je enorm klote ging voelen, als het daarna over was kwam het wel goed. Zouden ze gelukkig blijven.

Het meisje dat nu zo klein leek in het grote witte bed naast de jongen van wie ze hield, wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze beet nog wat harder op haar lip waardoor het begon te bloeden maar ze merkte het zelf niet eens meer." Ik ben gewoon bang dat ik je van me af duw. Wetend dat ik toch nooit de perfecte vriendin voor je kan zijn. Ik bne bang dat je gaat inzien dat je veel beter verdient en me laat vallen. Ik ben voor zo ontzettend veel dingen bang voor. Ik wil je niet kwijt." Ze durfde hem niet meer aan te kijken en keek daarom maar naar het knuffeltje in haar handen en begon er een beetje aan te frunniken zonder dat ze het doorhad dat het haar zenuwtrekje was die weer opspeelde.

Nick vond het maar niets dat Maud zo over zichzelf dacht. Hij pakte met een hand haar frunnikende handen vast en met de andere tilde hij haar kin op zodat ze hem wel aan moest kijken. "Maud je bent al de perfecte vriendin voor mij" zei hij zachtjes. "Maar ik ben nou niet bepaald de prins op het witte paard waarop je zit te wachten." zei hij zachtjes. "En toch weet ik zeker dat wij perfect zijn, ik heb al meer vriendinnetjes gehad, maar ik heb nog nooit, en dan bedoel ik ook echt nooit, dus ook niet met Rosé, ditzelfde gevoeld. Ana is er blijkbaar ook heilig van overtuigd dat je perfect bent omdat ze nog nooit zoveel contact met mijn vriendinnetjes gehad heeft, Rosé heeft ze zelfs alleen gezien toen ze net het ziekenhis in kwam en toen ze in de kist lag" zei hij, met een zachte glimlach die ook niet bij zijn laatste woorden vertrok. "Ik kan me niet eens iets beters voorstellen dan jij bent, en ik weet niet of ik goed genoeg ben voor jou, maar dat risico wil ik nemen Maud, want ik houd te veel van je om je te laten gaan, wanneer dan ook" zei hij zachtjes, terwijl hij zijn lippen heel kort, zonder enige twijfel op die van haar drukte.

Maud smolt haast van zijn lieve woorden. Het waren de woorden die haar zorgen wegnamen, zijn aanwezigheid die haar kalmeerde en zijn warmte waardoor ze naar meer van hem verlangde. Toen zijn lippen die van haar raakte wist ze dat het goedkwam. Met haar maar ook met Nick. Als het al een tumor was dan zou Maud er voor hem zijn om die tumor samen weg te krijgen. Zij zal dan net als wat hij bij haar nu deed geen enkele keer van zijn zijde wijken. Toen zijn lippen verdwenen, wilde ze dat helemaal niet. Dus als reactie op het wegtrekken van zijn lippen drukte zij haar lippen wat meer naar voren zodat haar lippen weer op die van hem lagen en het duidelijk was dat ze wilde dat de kus nog niet afgelopen was. Haar hand gleden door zijn haren en ze ging dichter tegen hem aan liggen. De andere hand verdween om zijn middel heen en trok hem nog wat dichter tegen zich aan.

Nick glimlachte in de kus. Ze vertrouwde op zijn woorden. Wist dat ze niet aan hen hoefde te twijfelen, Nick's handen lagen achter in haar nek zodat hij haar goed kon kussen. Het was zo prettig die vreemde kriebels in je buik te voelen die door anderen beschreven werden als vlinders. Zijn lippen tintelden doordat die van Maud daar de zijne raakten. Zijn ogen waren gesloten en hij genoot met volle teugen van deze kus. Voorzichtig opende hij zijn mond een beetje en ging kort met zijn lippen langs die van haar, als een soort vraag om toegang. Hij wist dat hij het altijd zou blijven vragen en niet opeens gewoon maar zou doen. Zo zat Nick niet in elkaar en hij wist niet of Maud dat wel zo prettig zou vinden. Voor een buitenstaander zou dit er vast vreemd uitzien, een jongen en een meisje, wat aan het infuus lag, samen op een spierwit ziekenhuisbed, en dan helemaal met elkaars armen verstrengeld. Vooral dat gedeelte van ziekenhuisbed was een beetje raar, Stef was ondertussen binnen gekomen maar Nick had er niets van gemerkt. Zijn hoofd was helemaal bij Maud. Stef stond alleen met een enorme glimlach te kijken. En wachtte af tot zijn aanwezigheid bemerkt zou worden.

Maud ging op zijn zoen in en ook zij opende even haar mond en likte langs zijn lippen. Maar iets vertelde haar dat deze kus niet heel lang zou duren. Ze gleed nog een keer door zijn haren en verbrak toen de zoen om vervolgens om zich heen te kijken en de rede te vinden waarom de zoen niet langer kon duren. Stef had staan kijken en Maud was daar zenuwachtig door geworden. Als mensen keken had ze altijd het idee zichzelf niet te kunnen zijn. Of nou ja bij Nick wel en bij Ana ook wel maar bij andere gewoon nog niet. Ze legde haar hoofd op de borst van Nick maar drukte daarvoor nog wel even een kusje op zijn lippen waarna ze naar Stef keek." Wat is er?" Haar stem was zachtjes en leek ieder moment te kunnen breken maar dat was niet waar. Ze voelde zich goed.

"Ik eh, wilde je komen zeggen dat je goed vooruit gaat voor nu" zei Stef. "je hoeft als het aan ons ligt nog maar een week te blijven." Hij glimlachte en Nick streek over Mauds haren. "Dat is fijn" mompelde hij opgelucht, dat betekende dat het goed ging met haar. Dat ze niet nog meer onder de medicijnen hoefde en waarschijnlijk nu wel bijna honger zou hebben. En dat was iets goeds. "En eh Nick, ik heb een afspraak voor je gemaakt met Peter, ehm, dokter Gregory. Dat was je vergeten. Dus morgenmiddag om drie uur moet je voorbereid worden en een uur later, zoals altijd, door de scan te gaan en daarna mag je weer gewoon weg, maar dit keer zullen we sneller zijn met de uitslag." hij liet de reden daarvoor weg. Ze maakten zich zorgen; Nick was hen allen aan het hart gegroeid en nu was de kans dat hji het niet zou overleven weer heel dichtbij.

Maud had Nick zijn hand gepakt en kneep er even zachtjes in en fluisterde in zijn oor," Komt wel goed. Ik zal er voor je zijn zoals jij er nu voor mij bent." Ze wist niet echt wat er in hem omging maar ze wilde dat hij zich goed zou voelen. Dit zouden ze samen verslaan. Dit zouden ze samen overleven. Maud glimlachtte naar Stef en knikte dankbaar," Ik ben blij dat ik nog maar een week hoef. Maar hoe komt het? Ik bedoel, de laatste keer hoefde ik maar twee dagen, drie dagen. En nu was het opeens twee weken? Ik begrijp dat niet. Oké mijn toestand is wat verslechterd maar het was niet heel heftig?" Dat was niet waar, haar toestand was in het begin erg heftig geweest en dat wist ze zelf ook maar al te goed. Maar ze wilde het niet horen. Zij wilde niet het meisje met de ziekte zijn. Nog steeds niet.

Nick knikte, hij maakte zich niet zo'n zorgen. Het zou wel weer goed komen. Maar wat als niet? vroeg een klein stemmetje in zijn hoofd. Dan had hij Maud, dan had hij tenminste een mooi einde vond hij en hij drukte zijn lippen toen hij dat bedacht weer kort op die van Maud. "Nou, je had veel eerder moeten komen, en het leek alsof je eerst ook helemaal neit met zoveel rust overweg kon" zei Stef rustig terwijl hij hen om de beurt aankeek. "Ik heb trouwens mijn voicemail afgeluisterd" hij pakte zijn stoel erbij. "die die Nick per ongeluk ingesproken heeft" zei hij. "en ik denk dat we je daar eindelijk weg gaan krijgen" hij glimlachte breed. "we hebben eindelijk bewijs dat in elk geval je moeder niet met jou in huis zou moeten leven" zei hij. Hij ging het niet aan Maud laten horen, het zou te pijnlijk zijn en ook Nicks vrije hand had die van Maud gevonden omdat dit niet leuk was om te horen, natuurlijk wel dat ze weg mocht, maar niet dat je ouders blijkbaar dat soort dingen over je zeiden, zo erg. Wie zei nou dat ze liever een hond had gehad dan een dochter...

Maud slikte met moeite en keek even van Stef naar Nick. Was dit dan echt het moment? Zou ze eindelijk van haar ouders af zijn? Wilde ze dat wel? Was ze echt eraan toe om nu eindelijk tegen haar ouders in te gaan." Wat werd er dan gezegd? Ik bedoel wat heeft Nick uit ze los gekregen dat ze niet tegen jou hebben gezegd, Stef?" Maud begon op haar lip te bijten en haar handen frunnikte aan de deken ondanks dat Nick ze vasthield. Ze had haar blik op Stef liggen want ze was bang dat als ze Nick aan keek ze stuk zou gaan. Waren haar ouders echt zo gemeen geweest over haar? Heeft haar vader haar moeder dan echt niet tegengehouden? Maud wist heel goed dat haar moeder erg was maar was ze echt zo erg? Maud kende niet anders. Na het zien van de familie van Nick was ze al helemaal kapot geweest over hoe anders haar familie was. Maar ergens had ze nog steeds gedacht dat het normaal was. Blijkbaar was dat dus niet waar. Zij zat echt in een familie waar ze niet hoorde te zitten. Haar lip begon te trillen en haar ogen vulde zich met tranen.

Stef trok zijn mond open om iets te zeggen, maar Nick schudde zijn hoofd, het was beter als ze het niet wist. Hij wist niet goed wat hij moest doen om haar te troosten. Je hoorde niet elke dag dat je ouders zulke gruwelijke dingen over je zeiden dat je het huis uit gezet kon worden. Nick zag haar zenuwtrekje en haar trillende lip, en wilde alles doen zodat dat alles nooit gebeurd was. Het was zijn schuld, hij had niet met ze moeten praten. "Je hoeft niets als je niets wilt..." zei hij zachtjes. Hij wist echt niet wat hij moest doen nu. Hij stond daar tamelijk besluiteloos met Mauds hand in die van hem, waar hij een zacht kneepje in gaf. Hij keek haar aan, zodat ze hem aan kon kijken als ze hulp zocht. Kon hij maar iets doen... Haar ouders hadden haar verdriet gedaan zonder dat ze er zelf bij was, wat hem redelijk boos op die mensen maakte.

Maud beet op haar lip en schudde haar hoofd," Nee ik wil er wel heel graag weg. Ik heb hier zo lang op gewacht dat ik nu niet meer ga terugkrabbelen." Ze veegde snel de tranen uit haar gezicht en zette een glimlach op. Het was een neppe glimlach maar hij kwam erg geloofwaardig over. Ze keek naar Nick en drukte een kusje op zijn lippen." Ik mag daar eindelijk weg. Dat had ik nooit meer gehoopt gewoon. Jij brengt me echt geluk. Soort van." Ze grijnsde en sloeg uiteindelijk haar ogen neer toen haar maag zich opeens liet horen. Hijn knorde als een gek en Maud kon haar oren niet geloven." Ik mag eten. Yes." Er kwam nu een echt glimlach op haar gezicht die zo breed was dat haast haar hele gezicht oplichtte. Ze kneep kort in de hand van Nick en keek van hem naar Stef.

Nick zag in de eerste instantie dat haar glimlach nep was, ookal zou eigenlijk niemand dat merken. Hij merkte het wel. Na haar kusje op zijn lippen streelde hij even een plukje haar uit haar gezicht. "Soort van, ja" knikte hij. Als je dit geluk noemde... Ook hij kon haar maag horen en schoot in de lach. Dat hoorde je niet vaak, zeker niet van een meisje een uitroep die leek op deze. "Laten we dan maar iets gaan eten he" lachte hij terwijl hij zijn arm om haar schouders legde. Dat onderwerp over haar ouders zou nog wel komen, maar nu niet. "waar heb je zin in? Gezond? of mag je ook al ongezond?" hij vroeg zich af of je meteen nadat je zo lang niets gegeten had weer iets ongezonds mocht eten, maar iemand zou hem er wel op wijzen als hij het fout deed. Ze waren in een ziekenhuis hier, dus dat ozu goed komen. Hé, hij had zojuist iets positiefs over het ziekenhuis gedacht, ja Maud was hier, dat was ook iets positiefs, ookal was het niet positief dat Maud in een ziekenhuis was maakte dat het ziekenhuis wel beter.