Bakkerijtje, goede morgen.

"Het is goed voor Nick zich zorgen om anderen te kunnen maken, alleen vergeet hij daarbij zichzelf soms, ik wil alleen dat je daarop voorbereid bent" zei Stef, vlak voor Nick boos de kamer ingestampt kwam. Hij kon het even niet meer hebben, hij draaide de deur op slot en keek met wilde ogen de kamer in. Kort sloot hij ze, en haalde rustig adem. Hij snapte niet hoe iemand zo naar Maud kon kijken, hoe iemand uberhoubt zo naar iemand kon kijken. Hij had genoeg gehoord. "Je moet daar weg" was alles wat hij zei, waarna hij hulpeloos naar Stef keek. Als iemand het gesprek van net nou opgenomen zou hebben, of als Stef het gehoord had... Plotseling begon zijn telefoon te trillen, die was leeg. "Nick, je weet toch wat ik gezegd heb over mobieltjes in het ziekenhuis?" mopperde Stef, Nick in het oog houdend die met grote ogen naar zijn mobiel keek. "Ik heb je per ongeluk gebeld" zei hij ongelovig. Hij dacht nog niet aan het feit dat Stef nu dus bewijzen had. Hij dacht alleen nog even aan zijn beltegoed. "Shit, ik had beloofd Ana nog te bellen, maar nu is mijn telefoon leeg" mompelde hij, waarna hij weer naar Maud toeliep en haar hand vastpakte en die kort naar zijn lippen bracht. "Ik ga er alles aan doen dat je daar weg kan, maar Maud, je pa..." haar vader hield wel van haar, een beetje dan. Het was duidelijk geweest dat die het niet eens was met haar moeder.

Maud glimlachtte zwak naar Stef en luisterde naar zijn woorden. Toen Nick binnen kwam gestoord schoot ze omhoog waardoor ze hard begon te hoesten en zich uiteindelijk toch maar weer liet zakken." Dat zei ik toch al." Mompelde ze sarcastisch en daarna keek ze naar Nick. Wat hadden haar ouders gezegd om hem zo boos te krijgen?" Nick waar hadden jullie het over? En wie heb je gebeld? Misschien heeft die het gesprek gevolgd?" Haar stem klonk angstig, niet de hele wereld hoefde te weten hoe harteloos haar ouders waren." En je mag Ana wel met mijn telefoon bellen. Het nummer staat er al in. Maar Nick, mijn pa houdt dan wel van me, als dat is wat je wilde zeggen, maar hij doet niks tegen mijn moeder." Ze keek even hulpzoekend naar Stef en daarna keek ze weer naar Nick." Ik wil daar weg." Zei ze wat twijfelachtig. Wilde ze daar echt weg? Het waren wel haar ouders. En ze had eigenlijk nooit echt verwacht dat ze de kans zou hebben bij hun weg te gaan.

Hij schudde zijn hoofd. "nee, Stef had ik het laatst gebeld en mijn telefoon heeft een sneltoets daarvoor, maar Stef had zijn telefoon niet aanstaan, wat best logisch is, maar daardoor heb ik nu dus je hele mailbox volgekletst met ons gezellige gesprek" mompelde Nick. "Dankje trouwens, hoe kom je aan Ana's nummer?" vroeg hij een beetje verstoord. "en ja dat was inderdaad wat ik wilde gaan zeggen." hij keek haar bezorgd aan. "Je hoeft daar neit weg, maar ik weet zeker dat als je daar weg ben je in elk geval je ouders nog wel kan zien als je dat zou willen" zei Nick zachtjes. "En ik weet zeker dat je een andere plek zou vinden." Zijn moeder zou haar met open armen ontvangen, als dat nodig zou zijn. "weekeinden en feestdagen kan je bij ons vieren." voegde hij er snel aantoe. "en op school zal je waarschijnlijk ook wel kunnen blijven, toch?"

Maud antwoorde rustig op iedere vraag van Nick," Ana heeft het me gegeven. Ze had me uitgenodigd om wat te komen lunchen. Ze wilde even met mij praten zonder dat jij erbij was. Het een geweldige vrouw. Ik hoef eigenlijk allang niet meer naar franklin high. Mijn kennis is zelfs al voorbij de universiteit. Ik vertel het mijn ouders alleen niet want dan moet ik nu al gaan werken en dat wil ik echt niet." Gelijk toen ze dat had gezegd kwamen haar ouders binnen en keken Maud of Nick niet eens aan. Ze richtte zich op Stef," Hoelang moet ze in het ziekenhuis? Wij moeten namelijk helaas vandaag weer weg want die deal moet wel afgesloten worden. We hebben hele erge spijt Maud." Zei haar vader terwijl hij even Maud's richting op keek maar niet in haar ogen.

Nick schudde zijn hoofd maar moest onwillekeurig toch even glimlahcen, dat was zijn Ana. "Maud, je bent zeventien!" zei Nick met grote ogen, "je moet je leven nog leven, terwijl je er al bijna mee klaar bent" Hij keek hulpzoekend naar Stef. Nicks ogen schoten vuur toen die twee mensen die hij op dit moment het meest haatte binnenkwamen. Hoe ze keken met holle ogen. Argh! Ga alsjeblieft weg, dacht Nick, terwijl Stef antwoord gaf dat het waarschijnlijk een week of twee zou duren.

Maud schoot weer overeind bij het horen van die tijd." Ik dacht dat het gewoon maar twee, drie dagen waren." Gelijk voelde ze zich duizelig en ging weer snel liggen terwijl haar greep verslapte op de hand van Nick. Ze begon te hoesten en keek naar haar ouders en van haar ouders naar Stef." Twee weken of één week is veel te lang." Zeiden haar ouders ook." Ik ben het eigenlijk met Maud eens, een dagje of drie is meer dan genoeg." Dat was maar moeder. Maud keek uiteindelijk maar naar Nick en fluisterde zachtjes, zodat alleen hij het kon horen," Mijn leven is pas echt begonnen toen jij erin verscheen."

awwww <3
~~
Nick pakte haar hand iets steviger vast omdat hij bang was dat hij anders uit de zijne zou glippen. Toen hij wist dat haar ouders niet keken streek hij kort over haar gezichtje. Hij keek op. "Sorry, maar dit keer moet ze echt wat langer blijven, ze is nog nooit in zo'n slechte toestand geweest en u bent veel te laat bij me gekomen" zei hij beschuldigend tegen de ouders, "nu gaan wij even naar mijn kantoor, zodat we even het een en ander kunnen regelen, maar Maud blijft hier minstens twee weken" zei hij hij was onverbiddelijk. Bij haar woorden glimlachte Nick zachtaardig naar haar. "Dan zorgen we maar eens dat je je leven nu ook echt kan leven" zei hij, met een kneepje in haar hand. Hij maakte zich zorgen, dat wel, ze had zeventien jaar lang niet geleefd, dat was toch niet normaal. "alcohol heb je al geprobeerd, drugs laten we ook nog maar even" zei Nick met een glimlach "wat dacht je van paintball?" het waren gefluisterde woorden in haar oor en Stef sleurde haar ouders bijna de kamer uit.

Mauds ouders gingen vol protest mee met Stef en je hoorde zelfs toen de deur dichtviel hoorde je ze nog praten. Uiteindelijk stierfen de stemmen weg en richtte Maud zich volledig op Nick. Ze hield van Nick. Ook hoe hij voor haar wilde zorgen. De woorden die hij tegen haar zei, het maakte haar blij." Wat is paintball?" Vroeg Maud toen ze haar blik op Nick richtte." En dat moet zeker wachten tot ik uit het ziekenhuis ben niet?" Ze slikte wat moeilijk. Twee weken in het ziekenhuis liggen. Ze kon zich niet voorstellen. Dat zou een eeuwigheid duren voor haar gevoel.

"Ja, en dat zie je dan wel, maar wat dacht je van een film marathon? Horror en comedy?" stelde hij voor, "of weet je hoe lang je een spelletje monopoly kan rekken, en, sorry dat ik je dit moet zeggen, maar je zult me echt bijles moeten blijven geven, zeker als ik de komende twee weken spijbel" Hij streelde een haar uit haar gezicht. "ik laat je niet alleen" zei hij zachtjes. Hij wist hoe moeilijk het voor haar moest zijn zo lang plat te liggen, hij kende Maud en wist niet of ze daartoe in staat was. "misschien mag je als we het heel lief vragen zelfs zondag alsnog mee naar Ana" zei hij daarna met een glimlach.

Maud glimlachtte om zijn woorden maar het drong al niet helemaal tot haar door. Ze voelde zich moe en zwak." Nick ben je hier nog steeds of alweer wanneer ik weer mijn ogen open?" Haar stem klonk trillerig en zwak. Ze sloot haar ogen en kroop wat meer onder de deken. De medicijnen maakte haar moe want zo kon ze wat meer op energie komen en de andere pillen zouden zo sneller werken.

Nick schopte zijn schoenen uit en klom op het bed. "Ik ga nergens heen" zei hij zachtjes, voor hij haar instopte en zijn armen om haar heen sloeg. "slaap maar" fluisterde hij, met zijn armen om haar heen. Als ze hem vervelend vond kon ze hem nog altijd wegduwen, of hem wegjagen, hij zou het haar niet kwalijk nemen.

Maud legde haar hoofd op zijn borst en kroop dicht tegen hem aan. Haar hand lag op zijn buik en ze zuchtte zachtjes," Zorg je wel goed voor jezelf? Stef waarschuwde me net ook al. Je moet je niet zo heel druk maken om mij. Denk ook aan jezelf." Daarna gaapte ze kroop nog wat dichter tegen Nick aan waarna ze inslaap viel.

"Doe ik" fluisterde hij zachtjes, terwijl hij zijn arm om haar heensloeg. Hij zou wel met Stef gaan praten, die hoefde Maud niet met dat soort dingen lastig te vallen, ze moest nu op zichzelf letten. Niet op hem, zij had het veel harder nodig nu. Hij was blij dat ze het duidelijk niet onprettig vond dat hij bij haar was komen liggen.

Paar uurtjes later rond 4 uur 's middags.
~~

Maud gaapte en knipperde met haar ogen tegen het felle licht. Ze klampte zich vast aan een warmte in haar bed waarvan ze zeker wist dat het iets goed was. Toen ze opkeek naar haar warmte kwam er een glimlach op haar gezicht. Nick was natuurlijk altijd goed. Ze trok de deken wat hoger omdat die wat afgezakt was en keek even naar het infuus en haar pols. Ze kon niet geloven dat ze alweer in het ziekenhuis lag. Het voelde verschrikkelijk ondanks dat ze wist dat het goed voor haar was. Ze sloot kort weer haar ogen en gaapte even waardoor ze haar hand voor haar mond bracht.

Toen Nick merkte dat ze wakker was trok hij haar weer wat dichter naar zich toe. "hee" fluisterde hij zachtjes. Hij keek haar even aan, Stef was nog even binnen geweest maar had er verder niets meer over gezegd. Hij zelf had de hele tijd gekeken naar hoe Maud lag te slapen, ze had haar natuurlijke kleur weer terug, wat maakte dat Nick zich al een stuk comfortabeler voelde in het ziekenhuis. Hij voelde zich nooit fijn in het ziekenhuis, was er te vaak geweest om het een interessante plek te vinden.

Maud keek op en glimlachtte om zijn woorden." Heey.sorry dat ik zoveel aandacht vraag. Maar ik ben blij dat je er bent." Ze drukte een kusje op zijn lippen en pakte zijn hand vast. Ze trilde nog lichtelijk maar voelde niet meer koud aan. Zelf had ze alleen nog geen honger en ze verwachtte niet dat ze nog veel kon slapen. Maar er was vooruitgang.

"het geeft niet" fluisterde Nick terwijl hij ook een kusje op haar lippen drukte. "ik ook" Hij was blij dat ze aandacht aan hem vroeg en niet aan elke willekeurige andere jongen die hier ergens rondliep. En bovendien was het een goed excuus om tijd et haar door te brengen op deze manier. Hij speelde wat met haar vingers voor hij opstond. "Ik moet even terug naar school, wat spullen halen, moet ik iets voor je meenemen? Kleren of iets anders?" vroeg Nick terwijl hij zijn schoenen strikte. Terwijl hij naar buiten liep kwam hij Stef tegen. "Nick, je moet even met dokter Gregory gaan praten over die uitslagen, want daar had je vandaag eigenlijk een afspraak over, weet je nog?" screw this, dat was hij helemaal vergeten. Hij keek op de klok die achter hem hing, hij had nog die kwartier, daarin redde hij het wel naar school en weer terug. Ondertussen ging Stef naast Maud staan en controleerde zijn gegevens. "en, hoe voel je je?" vroeg hij, zoals altijd. Vragend keek hij het meisje aan, dat zo hulpeloos hier binnen gebracht was.

Zachtjes voelde ze zijn lippen tegen die van haar en ze bedacht zich, zo moet het nou voelen. Dit is dus hoe de liefde van je leven je altijd zal kussen. Dit gevoel zat het met zich mee brengen. En als Maud eerlijk was, ze hield ervan. Ze hield van het gevoel dat Nick haar bracht. Ze hield van Nick." Hmm alleen mijn euhmm knuffeltje, ohh en mijn agenda zou ook best handig zijn. Ik moet een paar afspraken verzetten ben ik bang." Ze begon weer op haar lip te bijten en keek naar Nick en hoe hij uit haar kamer liep. Toen Stef binnen kwam glimlachtte ze lief naar hem," Het gaat wel, ik heb het nog steeds koud en ik krijg waarschijnlijk geen hap eten binnen of slaap maar ik ben gestopt met trillen en mijn handen zijn ook weer niet zo koud. Wat hoorde ik over Nick? Ik weet dat hij hier ook heeft gelegen. Ook hoelang maar hij zei dat alles voorbij was. Ik begrijp dat hij voor onderzoek hier weer was. Mag ik weten hoe het zit?"

Haar agenda... Hij zou hem meebrengen omdat ze dat graag wilde, maar hij zou haar wel laten beloven er de komende twee weken niet in te kijken. Hij reed richting school om een klein half uur later weer terug te komen. Hij kon niet zo lang met de wetenschap dat zij in het ziekenhuis was en hij was niet bij haar.
Stef controleerde zoals altijd alle papieren even en keek Maud daarna kort aan. "Ik denk dat je dat beter aan Nick kan vragen" zei Stef, hij was slecht in liegen en had de uitkomsten van de onderzoeken gezien. En die vielen tegen. "dat is prettiger voor hem en prettiger voor jou" voegde hij er met een zwak glimlachje aantoe. "hij houdt niet van ziekenhuis, behalve als er iemand is waarvoor hij er heen kan komen, heeft hij je wel eens verteld over Rosé?" vroeg hij, terwijl hij naast het bed ging zitten. Nick's verleden had Nick nooit heel belangrijk gevonden, maar Stef, die in het ziekenhuis werkte waar Nick als klein jongetje binnen gebracht werd wist zo goed als alles over hem, en al zeker dat wat in het ziekenhuis gebeurd was.
Ondertussen was Nick onderweg naar doctor Gregory en hij klopte op een grote, witte deur met zijn naambordje erop. "binnen" klonk het en Nick stapte naar binnen. Gregory keek hem met een serieus gezicht aan. "Ehm Nick, kom even zitten" zei hij, waarna Nick op de stoel voor hem ging zitten. "ik zal niet lang om de uitslag heen praten, we hebben iets ontdekt" Nick keek hem niet begrijpend aan, het was toch voorbij? "Het betekent niet meteen iets ernstigs, maar toch willen we nog wat tests met je doen, waaruit blijkt wat de volgende handelingen moeten zijn" tuurlijk, dacht Nick, alweer. Waarom kon hij niet gewoon een keer klaar zijn. Hij was hier voor Maud en die had hem nu nodig, dan kwam zo'n dokter die dacht dat hij belangrijk was hem vertellen dat hij zelf weer gescant moest worden en al die zooi. Gregory legde de foto's op tafel. "zie je dit hier?" wees hij op een grijs vlakje, en Nick knikte. "dat is dus waar we even naar moeten kijken want hier" hij wees naar een andere foto "zie je dat er iets niet helemaal klopt." Nick knikte weer. "moet ik je nog uitleggen wat de gevaren zijn en wat het precies inhoudt?" wilde Gregory weten, maar Nick schudde hoofd, nee dat hoefde hij niet te weten, dat had hij al veel te vaak gehoord. Maar hij was een soort van verdoofd. Hij moest weer. Alweer. Hier had hij zo geen zin in, en wat als het dit keer wel mis ging? Wat als hij het nu niet overleefde? Zonder verder nog iets te zeggen of te praten over een nieuwe afspraak stond Nick op. Op de gang vermande hij zich, tot hij Ana de gang binnen gesneld zag komen. "Stef, m'n jongen toch" zei ze, ze wist het, waarom wist Ana altijd alles ver van te voren? Ook nu leek ze precies te weten wat er gebeurd was en wat er ging gebeuren. Ze sloeg haar armen kort om hem heen en gaf een troostend klopje op zijn schouder. "het komt allemaal wel weer goed, dat deed het toch altijd?" vroeg ze, met overtuiging in haar stem. Nick wist niet zo goed wat te doen. Hij haatte ziekenhuizen. Kon er niet tegen welke geur er hing en de witheid. Maar nu moest hij naar Maud, waardoor hij als verdoofd, Ana's gekwebbel compleet negerend, door de gangen liep richting haar kamer. Vlak voor haar kamerdeur keek hij Ana kort aan, en hij wist dat ze wist dat hij niet wilde dat ze iets zou zeggen. Dus zette hij een glimlach op en stapte de kamer binnen, zodra hij Maud zag werd de glimlach echt. Het was allemaal niet zo erg, het viel wel mee, oh, alleen maar misschien een tumor. Ja, niet eens zeker. Maar hij zou het haar nog niet zeggen, geen reden om zich druk te maken om hem, zij had het al druk genoeg. "hee Maudje" zei hij met een glimlach terwijl hij naar haar toe liep en een kusje op haar lippen drukte. "dag Stef" zei Nick, met een verstandelijke blik tussen hen twee, die ook Stef vertelde zijn mond te houden.

Maud was omhoog gekomen en had nog wat dingen gevraagd aan Stef maar die wilde hij niet beantwoorden. Dus besloot ze zodra Nick binnen zou komen zij het hem zou vragen. Maar toen hij door de deur kwam en die glimlach op zijn gezicht had, wist ze niet zeker of ze het wel moest vragen. Maud pakte zijn hand vast en had duidelijk door dat er een blik heen en weer gewisseld werd tussen Stef en Nick. Maar weer wist Maud niet of zij er iets van moest zeggen. Het zorgde ervoor dat ze ging nadenken en zelfs van het ergste uitging. Ze begon weer te stressen, hoe kon het ook anders. En voor ze het zelf doorhad was het getril van haar handen weer erger. Ze moest zelfs gaan liggen wilde ze nog normaal adem kunnen halen. Ze wilde aan Nick vragen wat er aan de hand was. Ze voelde gewoon dat er iets aan de hand was." Nick, jij liegt toch nooit tegen mij?" Het was een retorische vraag daarom ging ze ook gelijk verder," Wees eerlijk en vertel me wat er net is gebeurd. Ik voel dat er iets niet klopt."

Nick keek kort naar Maud voor hij doorhad dat ze weer begon te stressen, Stef en Ana liepen druk kletsend over thee de kamer uit. Zachtjes kneep hij in haar hand en hij keek haar aan. Hij was goed in gevoelens verbergen, heel goed. Hij ging op het bed zitten waardoor hij dichterbij kwam. "rustig maar Maud, het is niets ergs" zei hij zachtjes, terwijl hij in de rugzak die hij van school meegenomen had rommelde en haar knuffeltje eruit haalde. Hij gaf hem aan haar en streek nog een lastige pluk uit haar gezicht. Liegen zou heel gemakkelijk zijn, héél gemakkelijk. Hij was een goede leugenaar, maar hij wist niet of Maud het door zou hebben, ze had 'gevoeld' dat er iets niet klopte, net als Ana overigens. Het beangstigde hem dat ze hem nu al zo goed scheen te kennen. "Maar je moet me beloven niet te gaan stressen." zei hij zacht, terwijl hij haar aan bleef kijken. Liegen was geen optie. Hij kon niet liegen voor Maud, hooguit een deel van de waarheid achterhouden. De waarheid verdraaien zou zelfs niet werken. "Dokter Gregory gaat over de hersenen en alles wat daarmee te maken heeft" zei hij rustig, hopend dat zijn rust ook Maud wat minder zou doen trillen. "Je weet dat ik ooit een hersentumor gehad heb, maar daarvoor wordt ik nog om de zoveel tijd gescand zodat ze het snel door hebben als er iets mis is waardoor er geen blijvende schade aangericht wordt, ze denken nu dat ze iets gezien hebben, maar ze weten niets zeker, dus ik moet een nieuwe scan, en daarna zien we verder. Maar ik heb de foto's gezien, en er is echt niets vreemds aan hoe mijn hersenen er nu uitzien hoor" zei hij met een grijns, alsof hij een grapje maakte. Hij kon niet zo goed serieus praten over zijn eigen lichamelijke kwaaltjes. Dus deed hij dat gewoon niet.

Maud schoot omhoog en begon hard te hoesten. Daarna keek ze naar Nick aan met gekwelde ogen," Zou je het me verteld hebben als ik er niet naar had gevraagd? En tuurlijk ga ik me zorgen maken, Nick. Het kan zo een andere hersentumor zijn. Dat je hier zo luchtig over doet." Maud was boos, dat was wel iets dat duidelijk was ondanks dat ze nog normaal praatte. Het was dat ze haar stem niet vertrouwde om te gaan schreeuwen anders had ze dat gedaan tegen Nick. Hij moest een keer stoppen met zich zorgen maken om haar en ook een keer aan zichzelf denken. Stef had gelijk gehad. Nick cijfert zichzelf veel te snel weg. Het knuffeltje wat door haar plotselinge omhoogkomen weer op de grond gevallen maar het boeide haar niet. Ze keek naar haar hand in die van Nick en daarna naar zijn ogen." Waarom wou je dat voor me verzwijgen? Je vertrouwt me niet, hé?"

"Maud doe nou rustig" zei hij zachtjes, een beetje geschrokken van haar reactie, en de impuls om weg te lopen negerend. "Kom op, alsjeblieft, als je voor jezelf niet rustig wordt dan doe het voor mij, en dit is dus precies de reden waarom ik even wilde wachten het je te vertellen, natuurlijk vertrouw ik je wel, en dat weet jij ook, alleen we schieten er toch niets mee op als je het weet voordat er echt iets is om te weten. Ik verslechter jouw toestand alleen. Maud, dat wil ik niet, ik had het je heus wel verteld, maar niet als het niet zo erg is, ik doe er niet voor niets zo lichtzinnig over, het is ook niets om je druk om te maken, ik wil niet dat jij je onnodig druk moet maken." zei hij zachtjes, hij keek haar niet meer aan, ookal had hij dat aan het begin, nogal fel, wel gedaan. Hij wist niet wat hij fout gedaan had, kijk, als hij het haar nou helemaal niet had willen vertellen... Maar het was alleen dat hij het uit wilde stellen tot het echt iets zou zijn, of dat hij tegen haar had kunnen zeggen dat er niets was.

Maud begon rustig in en uit te ademen en in haar hoofd telde ze tot tien. Daarna ging ze weer liggen en gaf een kneepje in zijn hand," Sorry, je hebt gelijk. Ik moet niet zo opgefokt doen, het kan ook niks zijn. Maar weet wel dat ik gewoon echt op de hoogte wil blijven oké?" Ze keek hem aan maar door die felle blik van net was ze een beetje op haar hoede. Natuurlijk had ze te overdreven gereageerd maar wat verwacht je dan ook van een meisje met een stressstoornis. Haar handen trilde nog steeds maar het ging ook echt al beter ondanks dat ze net bijna weer een terugval had.

Nick keek naar het meisje, zijn meisje, in het witte ziekenhuisbed en pakte het knuffeltje dat op de grond was gevallen op en legde het naast haar neer. "Oke" zei hij zachtjes. "sorry, ik had niet zo moeten reageren" mompelde hij. Hij ging met zijn duim over de rug van haar hand. Keek haar even alleen aan met ogen die zeiden dat hij trots op haar was. Ana kwam na een paar minuten naar binnen lopen en keek met een glimlach naar de twee voor ze enorm enthousiast naar Maud toeliep. "heeee Maud!!!" riep. Met een enorme glimlach. "goh, ik heb al zo lang niets meer van je gehoord" same old same old. Zo reageerde Ana op iedereen, ook mensen die ze gisteren nog gezien had. Alleen meestal vroeg ze erbij hoe het ging, ookal wist ze dat allang.